A Day at the Beach [Adrer]

Ze ging naast hem staan, en keek op haar beurt wat rond. Niet dat Yellaïn veel kon zien, want iedereen stak boven haar uit, behalve de kinderen die er liepen dan. Ze probeerde personen te herkennen of op te slaan in haar gedachten, maar alles en iedereen bewoog te snel en te veel om het goed op te nemen, en het Elfenmeisje werd er duizelig van.
Ook moest ze continu personen ontwijken. Stap naar links, stap naar rechts, naar voren en naar achteren, en ze hoorde de verwijten en beledigingen die naar Adrers hoofd werden gesmeten omdat hij midden op de weg stil bleef staan. Ze grinnikte.

Hij schelde net zo hard terug richting mensen die zich mateloos irriteerden aan het feit dat hij stil stond, en liep richting van een gebouw wat leek op een redelijk nette herberg. Hij duwde door de mensen massa heen, en duwde de deur open, om daarna naar binnen te stappen.

Ze liep zo goed en zo kwaad als het ging met hem mee, want hij trok nogal hard aan haar hand; waarschijnlijk was hij vergeten dat hij Yellaïn nog steeds vast hield.
De drukte van de massa verviel toen de deur van de herberg achter hen dicht viel. Het was niet druk binnen, maar ook niet rustig. Gewoon knus en gezellig. Ze keek om zich heen.

"Huur jij even twee kamers voor vandaag." Mompelde hij, en hij greep zijn portemonnee, en gaf deze aan haar. "Ik zoek ondertussen wel uit welke richting de markt op is." En hij duwde de deur weer opnieuw open, om de eerste de beste persoon aan te spreken, om te vragen naar de markt.

Ze keek Adrer na, en liep toen naar de bar toe, en wachtte een minuut of vijf voordat er iemand was die haar kwam helpen.
Heeft u toevallig twee éénpersoonskamers beschikbaar?" vroeg ze aan de man. Hij keek haar aan, en zuchtte diep. "Nee, alleen nog één kamer. Wel tweepersoons."
Yellaïn keek hem aan. "En dan niet toevallig twee aparte bedden, of niet?" De man schudde zijn hoofd. Yellaïn zuchtte op haar beurt, en pakte haar geldbeurs. "Goed," klonk het vermoeid. "Voor hoeveel?"
De Elfenman onderhandelde een beetje over de prijs, en Yellaïn kreeg de kamer voor minder. Ze zag er tegen op, maar was te lui om een andere herberg te gaan zoeken. Ze pakte de sleutel aan en liep naar boven, op zoek naar de kamer met hetzelfde nummer als de sleutel.
Ze zette haar tas neer, liep naar het raam en opende die. Ze ging uit het raam hangen, en keek of ze Adrer op de straat kon vinden.

Hij vroeg eventjes rond, en kwam er al snel achter welke kant ze op moesten gaan om de markt te berijken. Hij opende de deur weer, en liep weer naar binnen, en keek rond in de herberg, enkel om te ondekken dat Yellaïn er niet meer stond. Hij haalde zijn schouders op, en liep naar boven om op zoek te gaan naar haar.

Ze wist niet hoe lang ze al naar buiten aan het staren was, maar ze wist wel dat ze er duizelig en draaierig van was geworden. De menigte buiten beweegde constant en focussen op één punt was gewoon onmogelijk. Ze stond op, en liep naar de deur, om vervolgens tegen Adrer aan te lopen. Ze stuitte tegen hem aan en veerde soort van terug, en keek hem aan. "Éénpersoonskamer, tweepersoonsbed," mompelde ze toen.

Hij haalde zijn schouders op. "Het zij zo." Mompelde hij, en hij haalde zijn schouders op. "Zolang ieder maar aan zijn eigen helft blijft" Zei hij lachend. "Ik ben er trouwens achter welke kant de markt op is." ging hij daarna verder.

Blijkbaar kon het hem niets schelen, en ze zuchtte opgelucht. Ze knikte vrolijk. "Moet je nog spullen dumpen of wil je uitrusten of kunnen we direct door naar de markt?" vroeg ze, toen haar maag knorde. Ze keek beschamend naar haar buik, en toen opzij, om zijn blik te ontwijken. Het was lunchtihd, dus heel erg was het niet, vond ze.

"Ik dump even wat spullen, en laten we maar direct door gaan richting de markt, en geen tijd meer hier verspillen" Mompelde hij, en hij liep richting hun kamer, waar hij een minuutje later weer uit kwam. "Laten we maar gaan" Zei hij, en hij ging weer naar beneden

Ze liep achter Adrer aan. Ze kreeg het gevoel dat hij alles een beetje zat begon te worden, en hield zich dus daarom een beetje afzijdig en stil. Ze houten trap kraakte, en Yellaïn keek tegen zijn brede, lange rug aan.
De deur naar buiten ging open, en het was buiten nog net zo druk als eerst. "Dus...." vroeg ze, "welke kant moeten we op voor de markt?"

"Deze kant op" Mompelde hij, en hij greep haar hand, en begon in een richting te lopen, deze keer voorzichtig. "Ben jij zulke drukte gewend." Vroeg hij haar "Ik vind het namelijk maar ongemakkelijk zo veel personen om me heen te hebben."

Ze knikte instemmend, en zei: "Ja, ik word er kriebelig van. Je wordt continu aangeraakt door weet ik veel wie." Een koude rilling liep over haar rug. Met grote stappen kon ze hem prima bijhouden, en legde haar vingers om zijn hand die de hare vast had.
Aan alle kanten liepen Creatures tegen haar op, en ze hoorde de binnenmondse verwensingen, terwijl ze haar best deed de volgende persoon te mijden.

Hij zuchtte. "Inderdaad." Hij keek in de verte, en door de gigantische massa van wezens, spotte hij de markt. "Ik kijk uit naar jou rustige strand." Mompelde hij "Alles beter dan dit." Zei hij glimlachend er achteraan.

"Ik hoop ook dat het daar rustig is, of nog beter zelfs: niemand behalve wij," glimlachte Yellaïn vrolijk. Toen kleurde ze rood, omdat ze erachter kwam dat je het ook anders op kon vatten. "I-ik bedoel, als in alleen wij... vanwege de rust... en... nou ja... niemand die ons stoort-- nee ik bedoel dat we er het rijk alleen hebben en we niet over de hoofden hoeven te lopen en ik gewoon in alle rust kan zoeken naar de dingen die ik nodig heb en niets anders!"
Ze draaide haar hoofd weg, en mompelde iets wat op sorry moest lijken. Ze kneep in zijn hand, maar had dit zelf niet door, het was gewoon haar innerlijke stressbron die blijkbaar even toe moest slaan. Ze had het er warm van gekregen, en veegde met haar vrije hand over haar voorhoofd. "Sorry," zei ze nogmaals, nu duidelijk verstaanbaar.

Hij lachte toen hij haar hoorde struikelen over de woorden, en sloeg zijn arm over haar schouder heen, en trok haar naar hem toe. "Wel, ik hoop dat het daar inderdaad rustig is, misschien zijn wij daar wel de enige." Zei hij, en hij glimlachte.

Ze keek naar de arm die over haar schouders lag, en toen naar beneden. "I-ik hoop het ook..." stamelde Yellaïn met een rood gezicht, en wist niet wat ze moest zeggen.
"En ik hoop dat de geruchten waar zijn en we er niet voor niets naar toe zullen gaan," vervolgde ze toen, en keek schuin omhoog.

"Wel, hoe het daar ook zal zijn, ik ben al blij om er samen met jou naartoe te gaan." En hij glimlachte opnieuw, hij keek naar haar tomaat rode gezicht, en kreeg het gevoel alsof zijn eigen gezicht ook rood kleurde, en keek snel weer weg.

Yellaïn keek naar haar voeten, en glimlachte. "Getzelfde geldt voor mij," zei ze zachtjes maar hoorbaar. Ze had de neiging haar armen om zijn middel te leggen, maar Yelle schaamde zich omdat ze nog steeds gewoon over straat liepen.
Ze keek weer omhoog en zag dat Adrer zowaar ook een beetje rood was gekleurd, en grinnikte zachtjes. Ze legde haar hoofd tegen zijn zij aan, en een vrolijke en verliefde blik verscheen op haar gezicht.

Hij voelde haar hoofd in zijn zij, en zijn glimlach werd nog groter. Ugh, we zien er uit als een of ander verliefd tiener stelltje Maar hij schudde zijn hoofd. Het voelde goed om in de buurt van Yellaïn te zijn en het maakte hem eigenlijk niet veel uit.

Ze keek omhoog en zag Adrers grijns op zijn gezicht, en werd er vrolijk van. Yellaïn kon zijn gedachten wel raden, en lachte.
Godinnen, bedankt voor dit perfecte lot! dacht ze dankbaar en sloot haar ogen voor een fractie van een seconde. En toen ze deze opendeed, zag ze een kraampje. Een kraampje met vers, geurend fruit. En in een opwelling trok ze Adrer mee aan zijn arm.
"Aardbeien!" was dan ook het enige wat ze uit kon brengen en ze klonk als een klein kind.

Hij lachte toen hij haar hoorde, en liep naar het kraampje toe. "Een bakje aardbeien, alstublieft." En hij legde wat muntstukken op de tafel. hij nam het bakje aan, en gaf het aan Yellaïn "Nu blij?" Zij hij op een spottende toon, en hij lachte opnieuw

Ze had hem stilletjes gevolgd met haar ogen. Yellaïn nam het aardbeienbakje aan, en keek hem aan. "Ik had het ook prima zelf kunnen kopen, hoor," zei ze, met een fellere toon dan bedoeld was. Ze keek van Adrer naar de aarbeien.
Een glimlach verscheen op haar uitdrukkingloze gezicht. "Maar toch heel erg bedankt," zei ze toen, en keek hem aan met een zachte blik, en stopte daarna een aardbei in haar mond.
<Ook ééntje?> zond ze toen naar hem, en keek hem vragend aan, terwijl ze haar hoofd schuin hield zodat haar haren scheefzakten.

"Tuurlijk." Mompelde hij, en zonder er bij na te denken stopte hij er ook een in zijn mond. Met een half-volle mond ging hij verder "Dus waar gaan we nu naar toe?" En hij slikte de aarbei door. "Verder zoeken op de markt?" Vroeg hij

Yellaïn knikte vrolijk, en stopte de aardbeien voorzichtig in haar schoudertas; degene die Adrer tijdens hun eerste ontmoeting kapot had gemaakt. De herinnering welde op, als een goede dit keer.
"Zullen we die kant op gaan?" vroeg ze, en wees in de richting van de haven. De havenmarkt scheen de beste kramen te hebben en ze stond te popelen om er een kijkje te nemen.