A Day at the Beach [Adrer]

Er klonk een stilte die voelde alsof deze oneindig was. Duizenden gedachten vlogen door zijn hoofd. "A-Adrer?" Hoorde hij Yellaïn zeggen. "Wat is er Yellaïn?" Mompelde hij zachtjes, en lichtelijk onzeker.

"N-niks...." mompelde ze zachtjes. "Er is niks... Laat maar..." Yellaïn ging op haar zei liggen. De stilte was om te snijden, en ze voelde zich ongemakkelijk. Ze mompelde wat binnensmonds, zonder zelf te weten wat.
Ze draaide zich daarna om naar Adrer, en keek hem aan. "Sorry," zei ze, ook al wist ze niet waarvoor. Ze ging rechtop zitten, en keek naar hem.

"Echt niks? Je kunt me gerust iets vragen." Mompelde hij, en hij ging ook recht op zitten, en deed zijn cap af, en keek haar in de ogen, diep in haar ogen. Hij sloot zijn ogen, bewoog voorzichtig dichterbij, en kuste haar kort en zachtjes op haar lippen. Ondertussen was zijn gezicht helemaal rood, dus besloot hij daarna maar naar de grond te kijken.

Het leek alsof hij recht naar haar ziel keek, door Yellaïns ogen heen. Ze sloeg haar ogen neer. Zijn hele doen en laten was voor haar gewoon zo... Ze kon het niet beschrijven, maar ze was blij om in zijn buurt te zijn.
Ze was dan ook helemaal bevangen door het plotselinge gevoel van zijn lippen op die van haar. Ze werd rood, wist niet wat ze moest doen. Het voelde vreemd, maar niet onprettig. Ze had de neiging haar armen om zijn nek te leggen, maar ze zat er als versteend bij, durfde niets te doen. Ondanks dat het in realiteit niet lang duurde, voelde het alsof de tijd even stilstond. Ze kneep haar ogen dicht.
Toen Adrer ophield, wendde ze haar hoofd af, en verborg het achter haar handen.
Ze wilde wat zeggen, deed haar mond open, maar er kwam geen geluid uit, behalve een klein soortement van piepje. Ze was volkomen van haar stuk gebracht bij deze actie. Ze had veel van hem verwacht, heel veel zelfs, maar niet dít.

"H-het spijt me als i-ik je verward heb" Mompelde hij zachtjes, en hij sloeg zijn armen om haar heen, en sloot zijn ogen. "S-sorry" Fluisterde hij zachtjes, en hij liet haar weer los, en keek haar recht in de ogen.

Zijn armen voelde veilig om haar lichaam heen, en ze legde losjes haar armen om Adrers brede torso. "Het geeft niet. Ik..."
Ze zuchtte diep, en liet hem ook los. Hij keek Yellaïn aan, en op haar beurt keek zij naar hem. "Ik..." begon ze, en keek hem hopeloos aan. Toen legde ze, of probeerde althans haar armen om zijn nek te leggen.
"Kan ik aannemen dat... nou ja... eehhh..." stamelde ze, en werd rood. "Dat we hetzelfde voor elkaar voelen?"

"I-Ik denk het wel." fluisterde hij, en hij legde zijn handen op haar schouders, en hij kuste haar nogmaals, deze keer iets langer, en meer zelfverzekerd. "Ik-Ik hou van je" Stamelde hij, lichtelijk onzeker, en hij keek haar weer diep in de ogen, onzeker, maar zeker op hetzelfde moment.

Ze sloot haar ogen toen zijn gezicht ietsje dichterbij kwam, en wat ze had verwacht gebeurde. Adrers woorden deden haar hart sneller kloppen, en ze friemelde wat aan haar lange lokken. Ze voelde zich een klein kind qua gedrag, net een puber waarbij de hormonen door haar lijf gierde -wat misschien wel goed zou zijn, misschien zou ze dan nog een groeispurt krijgen- en ze vond het geen fijn idee.
Ze liet hem langzaam los, en keek hem haast onzeker aan. "I-I-Ik ook va-van jou..." fluisterde ze toen haast onhoorbaar, en keek naar het gras. Zijn ogen waren te puur om in te kijken en ze wist zeker dat ze er in zou verdrinken, en dat wilde ze nu niet, niet nu ze eindelijk wist wat hij voor haar voelde.
Ze had het gevoel dat haar hartkloppingen door heel Elferia te horen waren, en tot aan de punten van haar oren was ze rood. Ze haatte het om rood te worden, maar nu kon het haar niets schelen. Ze blij en vrolijk, maar aan de andere kant bang voor wat er nog komen ging. Ze wist nog steeds niet wie hij nou precies was, hij deed nog steeds geheimzinnig over zijn werk. En zij? Zij zou sowieso terug willen naar haar huisje in the Ancient Forest, en hem achter moeten laten. Ze slikte haar opwellende, nare gevoelens weg en keek hem aan.

Hij zag dat zij hem aankeek, en glimlachte geruststellend richting haar, om haar te kalmeren, en knuffelde haar voorzichtig. Hij sloot zijn ogen, en genoot van de aangename warmte van haar lichaam. Het voelde alsof er geen tijd voorbij ging.

Even was ze van haar stuk gebracht, de zoveelste keer vandaag, maar ook Yellaïn sloeg haar armen om hem heen. Ze konden maar net om zijn torso heen, en zijn lichaamsgeur gaf haar een veilig gevoel. Misschien dat ze zich zou moeten schamen voor haar nogal vertrouwelijke gedrag, maar daar had ze nu geen zin in.
Ze drukte haar gezicht in zijn shirt, en een gesmoord stemmetje sprak: "Adrer?" Haar stem trilde een beetje, en ze had de grootste moeite haar gevoelens te onderdrukken. Ze wisten niet eens of ze Soulmates waren, en zolang ze dit niet wist zou ze zich niet te veel aan hem moeten hechten, dat wist ze ook wel. Maar wat nu als het daar al te laat voor was?

Hij maakte zich los uit hun omhelzing, en keek haar aan. "Wat is er, Yellaïn?" Mompelde hij zachtjes, en hij streelde door haar haar heen, en glimlachte alweer naar haar.

Zijn glimlach was comfortabel, en ze zuchtte. "Weet je," begon ze, maar maakte haar zin niet af. Yellaïn voelde zijn grote hand op haar hoofd, en dit gaf haar vertrouwen. Hij zou wel naar haar luisteren, toch?
"I-Ik weet het gewoon niet. Het ene moment hebben we oorlog, het andere moment... Nou ja, dit." Ze liet haar schouders hopeloos hangen. "En wat ben je van plan ná de reis? Als we... zeg maar... weggaan?" Ze was onzeker over hoe Adrer zou reageren. Zou hij boos worden, deken dat ze te weinig vertrouwen in hem stak? Ze wist het niet, en keek hem aan, wachtend op een antwoord.

"Luister..." Mompelde hij "Ik begrijp het best dat je me niet vertrouwd na alles wat er gebeurd is. Maar ik heb geen woord gelogen over wat ik voor je voel." En hij keek haar strak in de ogen. "En over na de reis... Ik heb geen idee. Misschien blijf ik wel rond je huisje rondhangen." En hij lachte, en legde een hand op haar schouder.

Ze glimlachte naar hem, en de tranen die eerst achter haar ogen prikten verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze was blij met zijn woorden.
"En als je rond blijft hangen kom ik je wel een dekentje en voedselresten brengen, hoor. Weet je wel, van dat half beschimmelde brood en rottend vlees. Heerlijk," grapte ze, en legde haar wang op Adrers hand die op haar schouder lag.
Zijn aanwezigheid gaf Yellaïn een comfortabel gevoel, ze voelde zich op haar gemak.

"Heerlijk." Herhaalde hij uit haar woorden, en hij lachte. Van binnen warmde hij op. Voor het eerst in een lange tijd voelde hij zich goed, en op zijn gemak. Hij streelde voorzichtig met zijn hand over Yellaïn's gezicht, en bestudeerde haar ogen nogmaals.

Zijn blik brandde zich in haar ogen, en Yellaïn bloosde lichtjes. Haar vingertoppen zochten naar de zijne, die over haar gezicht streelden. Ze was intens gelukkig en niets kon haar nog van gedachten veranderen.
Ze keek hem aan, met een zachte en pure lach. Ze wenste dat dit voor eeuwig zou kunnen duren. Gewoon zij, met z'n tweetjes, voor altijd. Dat niets en niemand er tussen kon komen en dit perfecte moment kapot zou kunnen maken.

Hij stond voorzichtig op, en trok haar zachtjes mee omhoog,zodat ze tegenover elkaar stonden, en gaf haar teder en voorzichtig een kusje op haar voorhoofd. "Ik hou van je" fluisterde hij zachtjes opnieuw, en hij omhelsde haar nogal onhandig.

Ze liet zich omhoog trekken, en voelde zijn lippen op haar hoofd. Hij behandelde haar voorzichtig en teder, en dat gaf haar een gevoel van vertrouwen.
"Ik ook van jou," antwoordde Yellaïn, en sloeg haar armen om zijn middel heen. Toen liet ze hem met grote spijt los, en stapte een klein beetje naar achteren, zodat ze hem fatsoenlijk aan kon kijken.

Hij glimlachte naar haar, en keek in de richting van Yousou harbour. "Ik denk dat het tijd is om door te lopen." Mompelde hij voorzichtig. Het liefste zou hij hier langer blijven met haar, maar ze moesten ook door blijven reizen. "Als jij daar geen bezwaar tegen hebt..." Zei hij er achteraan.

Yellaïn zette een stap langs hem heen."Je hebt gelijk, laten we gaan," zei ze, gespeeld enthousiast. Iedere meter die ze maakten, was een meter dichter bij hun afscheid. Tijdelijk afscheid, hoopte ze.
Toen draaide ze zich om, trok zijn hoofd voorzichtig naar beneden en legde haar armen om zijn nek. Daarna ging op haar tenen staan, zodat ze goed bij zijn gezicht kon komen.
Ze gaf hem een lange maar lichte kus op zijn mond, en kleurde verschrikkelijk rood. Ze keek enigszins verward naar de grond toen ze hem losliet. Toen draaide ze zich weer om, klaar om naar Yousou Harbour te gaan.

Hij voelde haar zachte lippen op de zijne, en sloot zijn ogen. Hij voelde dat haar lippen weer los waren gekomen, en hij glimlachte zoals hij in jaren niet meer had geglimlacht. Hij begon stil weer te lopen in de richting van Yousou harbour, met een glimlach die niet van zijn gezicht wou verdwijnen.

Ze hoorde dat Adrer achter haar aanliep, en zette flink de pas erin. Yellaïn was compleet vergeten dat zijn tenen pijn hadden gedaan en was vervuld met een warm gevoel, vooral in haar buik. Het leek wel alsof ze op de wolken liep. Zijn aanwezigheid liet haar opbloeien, en ze hoopte dat hetzelfde voor hem gold.

De stadspoorten van Yousou Harbour stonden wagenwijd open, en ze poort was minstens 20 meter breed en wel dertig meter hoog, als het niet hoger was. Overal liepen wezens. Het merendeel was Elf, maar ook handelaren en reizigers uit andere landen en plaatsen waren er. En het was druk, heel druk. Ze was bang dat ze Adrer kwijt zou raken, of beter gezegd: hij haar. Want Yellaïn was heel makkelijk over het hoofd te zien met haar lengte. Ze hoopte dat het niet opviel en ging ietsje dichter bij hem lopen.

Hij greep voorzichtig haar hand om haar niet kwijt te raken in de drukte, en trok haar mee door de poort. Hij kneep zachtjes in haar hand om zeker te weten dat hij haar niet zou kwijt raken.

Yellaïn was blij dat hij het initiatief nam om haar mee te nemen, en liep weliswaar een beetje stuntelend achter Adrer aan. Ze keek om zich heen, en geen enkele blik was hetzelfde, de stad bruiste van het leven en niets stond stil. "Adrer?" vroeg ze toen, "weet jij hoe we bij de markt komen? Want... Ehh..." stamelde ze. "Ik heb geen idee... En we moeten van tevoren een herberg vinden om te overnachten..." Ze keek hem aan, wachtend op antwoord.

hij haalde zijn schouders op. "We zullen wel bij toeval een plaats vinden om te overnachten" Zei hij, harder dan hij normaal zou praten, om over het lawaai van de stad bovenuit te komen, en hij stopte met lopen, en keek rond om zich te oriënteren, en een herberg te vinden