A Day at the Beach [Adrer]

Ze zag zijn wijfelende blik, en besloot dat ze voorop zou gaan. "Als je het te risicovol vindt, moet je het niet doen," antwoordde ze op zijn onuitgesproken vraag. Ze wilde immers niet hebben dat de kleine verwonding in iets rampzaligs zou uitmonden.
Toen zette ze de daling in. Met haar ene hand gleed ze langs de ruwe en scherpe zijkant van de klif, de andere hing losjes naast haar lichaam. Zonder al te veel moeite zette ze stap na stap haar voeten weer op de stenen treden. Ze keek waar ze haar voeten moest plaatsen en was geconcentreerd. Als ze zou vallen zou ze in de zee belanden. De klap zou vreselijk zijn, maar het ergste was dat er allerlei rotspunten uit het water staken. Niet zeer prettig om op te landen dus. Ze huiverde van binnen, maar aan de buitenkant was vrij weinig te merken. Ze hoopte alleen dat het Adrer ook goed zou vergaan. Niet dat ze durfde om te kijken, dan zou ze misschien wel haar evenwicht verliezen. En zenden ging niet, dan zou hij op kunnen schrikken. Een diepe zucht kwam uit haar mond, en in het vaste tempo stapte ze verder.

Hij zuchtte, en begon aan de moeizame afdaling. Hij kreunde toen hij zijn voet neerzette op een scherpe rotspunt, en zette deze voorzichtig weer ergens anders neer. Stapje voor klimde hij voorzichtig naar beneden. Hij kort naar beneden, en zag de scherpe rotspunten. Hij haalde zijn schouders op, echt bang was hij niet. Hij zette weer een moeizame stap naar voren, en concentreerde zich weer.

Eindelijk was Yellaïn heelhuids beneden aangekomen. Ze voelde het zachte zand onder haar voeten, voor zover dat ging met laarzen aan. Daarna draaide ze zich om en zag dat ze een heel eind op Adrer voorliep. Zij had dan ook geen last gehad van een pijnlijke voet. Yelle besloot om op hem te gaan wachten en ging in het parelwitte zand zitten, keek hem aan met een schuin hoofd. Ze hoopte maar dat hij niet dacht dat ze creepy bezig was. Ze vond het gewoon... fijn om naar hem te kijken. Toen werd ze rood.

Hij stapte langzaam van de stenen treden af, en zette zijn laars, en zijn ingewikkelde voet in het parelwitte zand. Hij zag dat Yellaïn naar hem aan het kijken was, en hij glimlachte naar haar. Voorzichtig trok hij zijn laars uit, en voelde het losse zand onder zijn voeten. Hij liet een tevreden zucht horen, en liet zich op de grond zakken, naast Yellaïn, en sloeg zijn arm over haar schouder heen.

Zijn arm kwam vrij onverwacht, en voordat ze het door had duwde ze hem van zich af. Haar instinct stond nog altijd aan en reageerde helaas nu iets te goed. Toen keek ze hem aan. Knalrood en schamend voor wat ze zojuist had gedaan. Yellaïn wilde nu wel door de grond zakken, en het zand was zacht genoeg om dat te doen. Haar mond zakte open om haar excuses aan te bieden, maar haar stem was verdwenen. Voor de hoeveelste keer in deze dagen was dat? Ze wist het niet. Ze bleef hem aankijken, en liet toen haar hoofd en schouders zakken. "Het was niet de bedoeling... om je... nou ja..." stamelde ze zachtjes.
Ze greep naar haar tas, en om op een ander onderwerp te komen vroeg ze: "Ook een paar aardbeien?" Dit klonk achteraf gezien best wel dom, en wilde zichzelf voor haar kop slaan, maar ze moest het hoofd koel houden. In de stad had ze geen paniek gevoeld, toen waren ze omringd door anderen. Maar nu waren ze alleen, met z'n tweetjes. Wat een gedoe allemaal, die gevoelens... galmde er door haar hoofd.

"Het is... Prima hoor" Mompelde hij, en hij ging weer voorzichtig naast haar zitten. "En nee bedankt..." En hij sloeg nogmaals zijn arm om haar schouderheen, ditmaal voorzichtig, en schoof dicht tegen haar aan.

Haar spieren in haar hele lijf spanden zich aan. De arm voelde wel veilig en comfortabel. Yellaïn gaf zichzelf aan hem over, en ontspande zich, liet haar schouders relaxt hangen. Adrer kwam dicht tegen haar aanzitten, en bij ieder ander persoon had ze moordneigingen gehad. Bij hem voelde het goed, veilig, comfortabel. Ze legde haar hoofd tegen hem aan, maar wist niet wat ze moest zeggen. Ze genoot van het moment van stilte, alleen de golven die stuksloegen op de rotsen en het strand was te horen. Pure ontspanning, vond ze. En niemand die ons hier lastig zal vallen.

Hij legde voorzichtig zijn handen om haar lichaam heen, en zijn kin in haar nek. "Eindelijk alleen" Mompelde hij, en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij gaf haar heel voorzichtig een kusje in haar nek. "Eindelijk alleen inderdaad..." Herhaalde hij opnieuw.

Yellaïn wist niet wat ze moest doen, waar ze moest kijken, wat ze moest zeggen. Moest ze überhaupt wel iets zeggen? Ze sloot haar ogen. Yelle kon hem beter zijn gang laten gaan. Ze kon er toch niets aan doen, als hij zou willen kon hij haar met (misschien iets te veel) gemak overmeesteren.
Ze trilde van de zenuwen, en haar instinct zei haar Adrer weg te duwen en korte metten met hem te maken en vervolgens de dingen te doen waarvoor ze hier gekomen was. Maar ze wist wel beter. Als ik dat doe, raak ik hem kwijt, schoot er door haar hoofd.

Hij sloot zijn ogen, en genoot van de warmte van haar lichaam. Als het zou kunnen, zou hij haar niet meer los willen laten. Hij grinnikte, en omhelsde haar nog steviger. Voorzichtig streelde hij door haar haar. Hij had zelf geen enkel idee wat hij moest doen, en hij moest zwaar blozen. Het voelde gewoon fijn om haar in zijn armen te hebben.

Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, en zag dat Adrer ook rood was. Dat gaf haar al een hele opluchting. Zijn armen zaten strak om Yellaïns lichaam heen, en het voelde best wel comfortabel. Veilig. Ze legde haar handen voorzichtig op zijn bovenarmen, wist niet waar ze ze anders moest laten. Sowieso wist ze niet wat ze moest doen. Niet dat ze er niet van genoot. Ze voelde zich alleen bij hem zo op haar gemak, in wat voor situatie ze ook zaten. Zelfs als hij boos zou zijn zou ze zich nog veilig voelen. Yelle liet een diepe zucht horen, en ging dichter tegen hem aan zitten. Veilig, een gevoel dat ze pas sinds kort had leren kennen. En het voelde fijn.

Hij had werkelijk geen idee wat hij moest doen. Het was alsof hij versteend was. Alles ging gewoon... Snel. Hij was onzeker over wat er ging gebeuren, waar dit naartoe ging. Hij liet haar maar voorzichtig los, en kuste haar zachtjes op haar lippen.

Toen Adrer haar los liet, liet ook zij voorzichtig haar handen weer langs haar lichaam hangen. Yellaïn hield van hem als van geen ander, maar ze was nerveus. Ze was altijd antisociaal geweest met haar afstandelijke gedrag, en nu was ze ineens compleet gehecht aan deze persoon. Toch geloofde ze dat hij de ware was. Voor haar in ieder geval, of het andersom ook zo zou zijn, hoopte ze maar.
Zijn lippen voelden fijn aan. Raar was het dat in nog geen 24 uur tijd er zulke diepe gevoelens in haar zaten. Ze trilde toen ze haar handen zachtjes op zijn schouders legde, en voelde hoe een warm gevoel haar van binnen vervulde.

Hij glimlachde, en streelde nogmaals door haar haren heen. "Je ziet er prachtig uit" Mompelde hij ietswat schuw, en hij keek haar in de ogen. Hij werd rood toen hij besefte dat hij aan het staren was, maar hij bleef haar in de ogen kijken, en bestudeerde haar gezicht. "Ik hou van je." Mompelde hij, en hij gaf een kusje op haar voorhoofd.

Ze glimlachte naar hem. "Ik ook van jou," zei ze zachtjes, maar hard genoeg om het niet onder fluisteren te laten vallen. "E-en bedankt voor het compliment," zei ze er vlug achteraan. Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht, die bijna direct weer terugviel. Haar hoofd was naar beneden gericht, maar haar ogen keken omhoog naar hem.
Een korte zucht verliet haar mond. Dit koste haar al haar energie. Ze verspilde het letterlijk aan zich schamen en dit gedrag, maar vooral de energie die in haar opwelde op momenten zoals dit was ineens verdwenen.
Yellaïn liet zich languit vallen in het zachte zand. Misschien, als het water niet te koud is, ga ik zo nog even zwemmen. Kijken wat er allemaal op de bodem ligt, dacht ze blij. En terug in de herberg ga ik wel douchen om al dit zand uit m'n haar te krijgen. Ze keek schuin naar Adrer, en ze voelde zich vrolijk. Gewoon omdat hij er was om deze momenten mee te delen. Beter kon het toch niet?

Hij lachte en legde voorzichtig zijn kin op haar schouder, en gaf haar een kusje op haar wang. Opnieuw moest hij blozen. Wat is er mis met mij. En hij schoof iets verder van haar weg. Hij voelde zich gewoon een beetje ongemakkelijk in zo een situatie. Hij keek naar het zand. Hij keek op, en glimlachte naar haar.

Zijn glimlach maakte haar blij, en ze ging rechtop zitten. Langzaam maakte ze haar veters los, en trok haar laarzen uit. Ze zou dolgraag gaan zwemmen, maar ze durfde het niet echt. Als ze alleen was geweest had het geen probleem gevormd, maar toch.
Yellaïn stond op en rolde haar legging op tot iets boven haar knie, en gooide daarna het korte, bruinleren jasje over de tas die ze in het zand gedumpt had.
Toen liep ze met grote maar ontspannen passen richting de zee, en een golf spoelde het kristalheldere water over haar voeten heen. Ze snoof de zeelucht op, en liep tot haar kuiten het water in. De golven waren niet al te hoog vandaag, dus ze zou niet omvergeslagen worden of natte kleding krijgen.
Daarna bukte ze zich en met haar handen pakte ze schelpjes van de bodem af, en bekeek ze één voor één, en gooide de minder mooie of gebroken terug. De goedgekeurde steentjes en schelpen deed ze in een buideltje dat aan haar riem hing.

Hij zag hoe ze opstond, en het heldere water in liep. Hij besloot dat hij ook wel zin had om te genieten van het frisse water, dus stond hij op, deed zijn mantel uit, en vouwde deze voorzichtig op, om hem daarna op het zand te leggen. Daarna deed hij zijn enkele laars uit, en zette deze naast de opgevouwen mantel. Hij rolde zijn broekspijpen omhoog, en liep voorzichtig het koele water in, richting Yellaïn, en toen hij naast haar stond, gaf hij haar een vriendschappelijk duwtje richting het water.

De wind gleed zachtjes langs haar heen, de golven sloegen kapot tegen haar benen. Nou ja, golfjes. Ze voelde trillingen in het water en Yelle keek op. Ze glimlachte, en ging verder met hetgene wat ze aan het doen was.
Totdat Adrer het nodig vond haar een duwtje te geven, en ze stapte wankel uit zijn buurt. Ze grijnsde.
"Jij...." mompelde ze met een ondeugende glimlach. Toen begon ze hem nat te spetteren, en rende ze weg, het strand op, zodat hij haar niet te pakken zou kunnen krijgen.

Hij moest lachen toen hij haar reactie op haar gezicht zag, en iets minder lachen, toen er water in zijn gezicht kwam. Met een uitgestrekt gezicht keek hij richting Yellaïn, die naar hem glimlachde, en daarna richting het strand op wegrende. Half lachend probeerde hij achter haar aan te rennen, maar struikelde over zijn eigen voeten, en vloog haast komisch het water in. Hij bromde wat, om daarna in het lachen uit te barsten, en kletsnat uit het water op te staan, en het strand op te lopen.

Yellaïn keek heel even verbaasd naar Adrer, en barstte toen in lachen uit. Hij zelf leek er wat minder geamuseerd door te zijn. Maar schijn bedriegt, en ook Adrer begon met lachen.
Yellaïn lag ondertussen in het zand en kwam niet meer bij.
"Je had jezelf eens moeten zien!" wist ze tussendoor uit te brengen. Haar gezicht liep rood aan en ze snakte naar adem terwijl ze door het zand rolde van het lachen. Het was dan ook een grappig gezicht om die zelfverzekerde jongeman zo stuntelig en machteloos ten onder te zien gaan.

Grommend liep hij richting haar "Je had jezelf eens moeten zien!" hoorde hij haar zeggen, terwijl ze lachend over het zand heen rolde. Ineens had hij een geweldig idee. Hij tilde haar van de grond af, en liep richting de zee, om haar daar boven het water te houden. "Als je dat al grappig vond, dan vind je dit vast en zeker hilarisch!" Een haast kwaadaardige grijns kwam op zijn gezicht, om haar daarna in het water te laten vallen, en hij begon weer te lachen.

Voor ze het wist hing ze boven het zand, en liep Adrer met haar in zijn armen richting het water.
"Als je dat al grappig vond, dan vind je dit vast en zeker hilarisch!" Yellaïn zag zijn grijns, en toen werd ze losgelaten. Maar alleen was Adrer waarschijnlijk vergeten dat ze water kon sturen. Weliswaar was ze er geen ster in, maar goed genoeg om al het water naar de zijkant te stuwen en droog op het zand te landen. Als soort van wraak maakte ze een gemiddeld grote bubbel boven zich, en stuurde het in zijn gezicht.
"Oh ja, hilarisch is dit zeker," grinnikte ze voldaan.

Zijn gelach werd onderbroken door de onplezante verassing dat ze het water gewoon opzij stuurde. Godverdo-. Nog voordat hij zijn gedachtes af kon maken werd hij verrast door het frisse water dat in zijn gezicht kwam. "Oh ja, hilarisch is dit zeker," Hoorde hij haar nog zegen "Heeeeel grappig hoor" Mompelde hij op een geïrriteerde toon, om na een paar momenten weer te beginnen met lachen. "Ik krijg je nog wel een keer voor dat," Terwijl hij zijn gezicht, tevergeefs, probeerde af te drogen met zijn ook al natte shirt, en een diepe, sarcastische zucht liet horen.

"Heeeeel grappig hoor," mompelde Adrer, en Yellaïn grijnsde brutaal en breeduit. Ze wist dat hij zich hier vrij weinig van aan zou trekken. Hij had immers een goed gevoel voor humor, in zoverre dat niet de valsere kant op ging.
"Ik krijg je nog wel een keer voor dat." "Mooi, daar hou ik je aan!" Ze stond op, en glimlachte. Yelle zette een stap achteruit, concentreerde zich, en trok zoveel mogelijk water van hem af, dat met spetters om hen heen viel.
"Heb ik het zo weer een beetje goedgemaakt?"