Without a map (.:Chaseaiden:.)

Chaseaiden keek met een glimlach naar haar grijns, waar hij net een glimp van opving. Daarna volgde het antwoord van Izumi: ''Nee, ik eet kinderen die ik tegenkom onderweg. Natuurlijk eet ik gewoon voedsel. Bloed is niet echt mijn ding, dat spul is geheel voor jou. Maar dat snap je wel.''
Hij grijnsde, en een kort gegrinnikt was te horen, voor zover het niet overstemd werd door een gigantische onweersdreun. Terwijl Izumi sprong, zwiepte haar staart in de lucht, samen met de rode linten. Het zag er kinderlijk en vrolijk uit.
''Ik wil best m'n eten met je delen, als jij tijdens deze reis ook maar een aandeel aan voedsel levert. Veel heb ik niet. Wel appels, daarvan heb ik er zat,'' zei ze toen, ''moet je er ook een?'' Met een halve cirkel verdween de appel in het regengordijn, nagekeken door dezelfde appelrode ogen van Chase.
Chaseaiden glimlachte. "Nee dank je, het is een lief gebaar, maar voorlopig heb ik nog geen honger. Alleen wat last van... Nou ja, bloeddorst," zei hij. Hij krabbelde onder zijn kap aan zijn achterhoofd. "Maar toch bedankt, hoor. En ja, ik zal mijn voedsel ook wel met jou delen, hoor. Ik heb me immers aan je opgedrongen, dus ik zal met het delen moeten leven."
Hij deed zijn jas half open. Ondanks de regen had hij het verschrikkelijk warm. Zijn thuisland was warmer, maar daar had hij lichtere kleding aan, minder isolerend ook. Plus dat het hier alles behalve koud was, alleen viezig weer.
Daarna klopte hij tegen zijn geldbundel. "Is dit genoeg denk je, om jou van eten te kunnen voorzien?" Hij keek haar aan, en glimlachte haast lief. Er zat zeker wel 3000 Drachmen in. Daar kon hijzelf een jaar op leven. En thuis had hij nog meer. Ja, dit werk verdiende goed. Zeer goed. Niet dat hij het voor het geld deed. Nee, om zijn leven door te komen zonder verveling. En tja, een baantje was wel nodig om af en toe toch iets van luxeartikelen te kunnen kopen.
Hij vond het niet erg als hij nu veel geld aan dat meisje uit zou moeten geven. Deze klus zou hem waarschijnlijk drie keer het bedrag opleveren dat hij nu bij zich had, mits hij het juist deed. Natuurlijk moesten ze wel altijd een Drachmen of 500 borg betalen. Maar dat deed er nu niet toe.
"Plus dat ik best goed ben in jagen, ook al zeg ik het zelf. Ik heb er zo mijn middelen en technieken voor," vervolgde Celestun. "Tenminste, je bent toch geen vegetariër of zoiets? Met al je appels," lachte hij hartelijk.
Hij deed zeer casual tegen haar, en dat beviel hem wel. Ze begon op te warmen in zijn buurt, stukje bij beetje. Binnen no time zou deze klus geklaard zijn. Nou ja, voor hem was no time een half jaartje, maximaal. Waarschijnlijk zou het wel korter duren. Dat hoopte hij althans.
"Trouwens, als we het kamp hebben staan, vergeef het me dan alsjeblieft dat ik ga jagen om wat dik, rood water naar binnen zien te krijgen..." mompelde hij. Hij hoopte maar dat ze tegen het krijsen van herten of andere dieren kon, want die vonden het meestal ietsje minder fijn, vooral omdat die zijn uitstraling beter af konden lezen dan menselijke figuren. Toch hoopte hij wel op een hert, of iets anders groots. Konijnenbloed smaakte vies en het was zo weinig. Plus dat hij de meeste... hun dood in hielp. Herten konden wat meer hebben.
Chase zette nog een grote stap, en liep nu direct naast Izumi. Misschien intimiderend voor haar, maar aan de andere kant goed, zodat ze aan zijn aanwezigheid zou kunnen wennen. Een lief gezicht werd bij hem opgezet, en zo stapten ze stevig door.

"Nee dank je, het is een lief gebaar, maar voorlopig heb ik nog geen honger. Alleen wat last van... Nou ja, bloeddorst," Dat heb ik gemerkt aan de gespreksstof . Izumi keek nog nadenkend over dat antwoord naar Celestun die aan zijn achterhoofd krabde. "Maar toch bedankt, hoor. En ja, ik zal mijn voedsel ook wel met jou delen, hoor. Ik heb me immers aan je opgedrongen, dus ik zal met het delen moeten leven." Dat was wel een fijn antwoord, ze hield nou eenmaal erg van eten. Toch was Izumi voor haar reis al gewend aan soms niet al te veel voedsel en delen. Dat kwam doordat de oogsten van de boerderij soms slecht waren geweest. En dan was er nou eenmaal minder om onder twee volwassenen en 4 kinderen. Heel rijk waren de Shinozuka's ook niet.
Celestun opende zijn jas een beetje. Blijkbaar had hij het warm. Ze wist zeer weinig over Brazilie, alleen dat het in de Human World lag en er carnaval was eens per jaar. Het moest er aan zijn huidskleur en het feit dat hij het in dit weer al heet had tropisch zijn. Nou was het ook niet vreselijk koud buiten, maar Izumi had het qua temperatuur wel normaal. Er klonk het geluid van Celestun die op iets klopte. Aan het gerinkel te horen zat er geld in de buidel aan zijn riem. Erg veel. "Is dit genoeg denk je, om jou van eten te kunnen voorzien?" Ze wist het bedrag niet, maar aan het formaat van de buidel te zien zat er nog meer in dan zij in een heel jaar bij elkaar had. ''Bij de godinnen, zoveel maak ik niet eens op,'' zei Izumi een beetje verbaast. Die komt er vast op een of andere leuke manier aan ,''Wel heel erg bedankt natuurlijk, maar je kan de helft wel houden. Ik bedoel eigenlijk, haast alles.'' Zelf had ze tot nu toe bijna niks gekocht. Een paar dingen maar, zoals een flesje gif voor noodgevallen, een jurk uit Elferia die nu nog veilig opgeborgen in haar rugzak zat, een glazen bol die je liet zien hoe het er live in Yousou Harbour aan toe ging...
"Plus dat ik best goed ben in jagen, ook al zeg ik het zelf. Ik heb er zo mijn middelen en technieken voor," Nu werd haar aandacht weer naar Celestun getrokken. Wat een eigendunk had die gast. "Tenminste, je bent toch geen vegetariër of zoiets? Met al je appels," Hij lachte weer zo hartelijk. Izumi schudde rustig haar hoofd. Vlees was echt top na een week op restjes rantsoen geleefd te hebben. "Trouwens, als we het kamp hebben staan, vergeef het me dan alsjeblieft dat ik ga jagen om wat dik, rood water naar binnen zien te krijgen..." Weer een leuk synoniem voor bloed. Hij ging nu echt  helemaal naast haar lopen met weer zo'n ultra vriendelijk gezicht. Izumi gunde hem alleen maar een neutrale blik.Ze merkte trouwens op dat het zachter was gaan regenen en het onweer wegtrok. Dat was toch wel een hele opluchting. Anders was een vuurtje maken nog moeilijker geweest, en dat was het al door al het hout wat nat was. Toen kwam een vraag op waar ze zich al een tijdje zorgen om maakte. "Heb jij eigenlijk al monsters gezien?," Ze keek nog eens om zich heen. ,"Veel te stil is het hier. Veel te stil."

Van binnen moest hij lachen om haar gezicht toen ze zijn geldbuidel zag. Haar reactie was dan ook alsof ze van haar stuk gebracht was. "Bij de Godinnen" was een opmerking die heel erg goed bij haar persoonlijkheid paste.
Hij ging eerst nog verder met de rest van zijn verhaal. Blijkbaar had het meisje nog niet door dat gedachten lezen niet moeilijk was op een afstand als die ze nu hadden. En dat hij goed was in jagen, was geen eigendunk maar een feit. Daar kon hij weinig aan doen en zijn trots was enigszins gekrenkt.
Uit het niets stelde Izumi toen een vraag. "Heb jij eigenlijk al monsters gezien? Veel te stil is het hier. Veel te stil." Het antwoord op deze vraag moest nog maar even wachten.
"Dus geen eten voor señorita? Of wel? Of droge wapenuitrusting. Geen idee of dat leer is, maar leer droogt wel slecht kan gaan stinken." Hij grijnsde. "Grapje. Als je iets ziet, gewoon zeggen. Als bedankje voor het meereizen." Even grinnikte hij, en om haar weer helder te laten denken maakte hij de volgende opmerking: "En ik heb niet zo'n grote eigendunk, hoor. Jij hebt als talent... Reizen? Ik jagen en spoorzoeken. Nogal logisch bij een Vampier." Hij hoopte dat het doordrong dat Chaseaiden ook haar minder prettige gedachtes kon lezen. Maar goed; ze wantrouwde 'Celestun' dus nog steeds. Niet dat hij haar zó naïef had ingeschat. Na een weekje zou het ergste wantrouwen wel weg zijn, hoopte hij.
Vertrouwen winnen, blijven volgen, wachten totdat ze fout maakt, toeslaan, daarna zie ik wel verder...
"Maar goed," vervolgde de jongen, "het is inderdaad behoorlijk aan de stille kant hier. Misschien komt het door het onweer. Die monsters schijnen te clonen tijdens slecht weer vanwege de angstgevoelens van Creatures die hoog is op momenten zoals bijvoorbeeld een onweersstorm. Daar krijgen ze energie van. We moeten de omgeving dus goed in de gaten houden. Wie weet..." Automatisch ging zijn hand naar het mooi versierde handvat van zijn Espada Ropera. Mooi, die zat er nog. Stel dat ze in de problemen kwamen, had hij die voor het grijpen.
Het begon al langzaam te schemeren, en Chase snoof de lucht van de natte bosgrond op. Zo erg was het nu ook niet om met dit meisje mee te trekken. Zo was hij nog eens weg uit die vervuilde stinkplaats. Sowieso was hij vaak weg voor kleine opdrachten, maar nu kon hij rustig aandoen en even genieten. Hij had geen haast en als hij zich wel zou gaan haasten, zou het misgaan. Dus waarom ook niet relaxen? In zijn ogen was dit een soort van vakantie.
Celestun begon al te letten of hij goede plaatsen voor een overnachting zag, voor het geval Izumi zou bepalen te stoppen met lopen en een kamp op te slaan. Hij zou haar helpen, had hij bedacht, en daarna snel gaan jagen. Zowel op een klein monster als iets wat bloed zou bevatten, in plaats van zwart-groenig slijm.
En waar hij zou slapen? Hij zocht wel een enigszins beschutte boom op. Hij hoefde niet te gaan slapen en zou wel de wacht houden. Hooguit dat hij 's ochtends in een slecht humeur zou komen en chagrijnig zou zijn, maar met een uurtje was dat meestal wel weggetrokken. Hoopte hij althans.
"Zal ik anders een tas voor je dragen? Ik heb toch allebei m'n handen nog vrij," bood hij toen aan als een ware gentleman. Hoewel hij niet zo gentle was, maar toch. Hij stak zijn hand al uit naar de Ryuujimaanse, en zonder zich er bewust van te zijn glimlachte niet alleen zijn mond, maar ook zijn ogen.

Hij glimlachte, en zijn ogen twinkelden in het licht van de ondergaande zon. Een meisje die zich niet snel liet inwikkelen, dat was Izumi zeker. Maar vooralsnog, hij was daarentegen geen opgever en zou doelbewust doorgaan.
''Nee hoor, erg aardig van je, maar ik sjouw hem zelf wel. Het gewicht valt reuze mee.''
"Okay, als jij het zegt," zei Celestun als antwoord. Blijkbaar was de hint die hij gegeven had niet helemaal doorgedrongen, want nog steeds vlogen de nare gedachtes die het meisje over hem had als tekstgedeeltes en hersenschimmen door zijn hoofd. Zijn ogen stopte met lachen, en even, echt heel even, kreeg zijn mond een nare ronding en stonden zijn ogen ijzig kil.
Toch had ze een vreemde gedachtegang, vond Chase. Tanden die je thuis laten voelen. Nou ja, ze is in ieder geval nog nooit gebeten, aan haar bekendheid met Vampiretanden te zien. Of lezen. Of horen. Oh, whatever. Hij rolde kort met zijn ogen. Sowieso zouden mijn tanden meer pijn doen, omdat ze gemaakt zijn door mensenhuid heen te steken. Maar alsnog liever die van mij dan het grove gebit van een draakmens. Hij grinnikte even om zijn eigen gedachtes.
''Ik denk dat het kamptijd is.'' De woorden deden hem zichtbaar uit zijn gedachten opschrikken, en hij keek verbaasd opzij naar Izumi die naast hem liep.
"Huh... Oh, ja, tuurlijk!" zei hij, nog een beetje verward. Dit is niet goed, kop erbij houden Chaseaiden! Laat je niiet, maar dan vooral ook niet afleiden door haar!
"Waar wil je het kamp opzetten? Hier precies, of...?" Hij keek haar met een schuin hoofd aan, zijn blik boorde zich dwars door haar ziel heen op een onopvallende manier. Ook deed hij zijn kap af, omdat de regen zo goed als over was. Tot zijn grote schrik viel er dan ook een ijskoude druppel op zijn neus, en hij schudde met zijn hoofd. De sjaal overigens hield hij wel nog om, zodat de grote druppels niet in zijn nek zouden vallen.
Hij zette een grote stap naar voren, en ging voor haar lopen. Daarna draaide hij zich om, en ging achterstevoren lopen. "En zou je alsjeblieft kunnen stoppen met het staren naar mijn tanden? Ik snap dat je ze mooi vindt," grapte hij met een flauwe grijns, "maar ik ga me er wel ongemakkelijk door voelen." Het werkte hem inderdaad op zijn zenuwen, als iemand zo liep te staren naar zijn gezicht. Ze zou er niets mee bedoelen, dat wist hij en had hij 'gehoord', maar het voelde gewoon niet fijn. Dit had hij overigens nog nooit gehad. Waarschijnlijk was hij gewoon moe aan het worden en werd hij lichtelijk gek door de bloeddorst die straks de overhand zou gaan nemen, als dit te lang door zou gaan.

Chaseaiden grijnsde zijn tanden bloot.
''Je tanden zijn alleen interessant, dat is alles.'' Dat had hij nu inderdaad wel door. Misschien had ze last van een obsessie met tanden?
''Ik zou je naast dat feit willen verzoeken een beetje op afstand te blijven. Ik heb het niet zo op wezens die te dicht in de buurt blijven hangen. We kennen elkaar pas,'' hoorde hij haar zeggen. Het was maar goed dat ze met haar rug naar hem toestond, want anders had ze zijn valse glimlach gezien. Ik ken al je geheimen al, en deze afstand is nog steeds dichtbij genoeg, meisje.
Hij bestudeerde haar goed en wat ze deed, terwijl hij tegen één van de rotsen aangeleund stond. Hij keek haar recht in de ogen aan, zij keek terug. Zodra ze weg keek, werden zijn ogen weer kil. Hij stond nu op iets minder dan twee meter afstand, wat voor hem precies genoeg was om flarden gedachten op te kunnen vangen. Niet dat zij dat wist.
Ze verbrak de stilte die was gaan heersen. ''Ik weet niet of het wat word met vuur vanavond, nu ik er zo over nadenk," zei ze. ''Het is erg vochtig door die hoosbui, maar dat weet jij ook.'' Chaseaiden trok zich los van de rots, en knikte als antwoord. Hij keek toe hoe ze haar tent opzette, en had zelf een richel ontdekt tussen de rotsen. Geen tent nodig, de natuur zorgt voor alles, dacht hij blij. Hij keek even naar de plaats van de tent en terug naar de richel.
"Zeg, vind je het goed als ik vannacht daar ga overnachten, of is dat te dicht bij naar je zin?" Hij legde expres de nadruk op het laatste deel van zijn uitspraak. "En maak je maar geen zorgen hoor, ik weet genoeg." Hij glimlachte half vriendelijk, half vuil naar haar. "Ik dump er in ieder geval nu mijn spullen, want ik ga jagen. Over een uurtje of zo zal ik wel weer terug zijn. Tenzij je niet wil dat ik ga, maar dan ga ik me wel tegoed doen aan jouw bloed."
Hij gooide zijn cape los, legde zorgvuldig daar zijn jas bovenop, samen met zijn Espada Ropera en zijn sai, zijn shuriken en werpmesjes. Koud was het niet, dus zonder jas en alleen in zijn gitzwarte hemd zou hij het wel overleven.
Toen draaide hij zich om naar Izumi en liep naar haar toe. Vlak voor haar neus bleef hij stilstaan. "Jij wil jouw privacy, ik de mijne: als ik merk dat je ook maar één van mijn dingen hebt aangeraakt zónder goede reden, dan wil je niet weten wat er gaat gebeuren." Hij keek haar serieus aan. Hij zette een stap achteruit, nam haar in zich op. "En succes met een vuur, als ik enigszins droge takken vind, neem ik ze mee." Hij draaide zich om, en speerde weg.

Na nog geen vijf minuten had hij het eerste konijn ontdekt. Chaseaiden zuchtte diep. Hij was een boom ingeklommen. Konijnen. wat heb ik nu in naam der Godinnen aan konijnen?! Hij werd er geïrriteerd van, want konijnen bevatten weinig bloed, hooguit 80 mililiter, en dat bij lange na niet genoeg hem nu te voeden. Daarbij smaakte het verschrikkelijk.
Maar van zichzelf mocht hij niet klagen, hij moest toch iets naar binnen krijgen. Hij klom voorzichtig naar beneden, en lokte het beestje, dat het kwaad in hem nog niet had gezien, naar zich toe met een paar bladeren van een paardenbloem. Nog voordat het beestje doorhad wat er gebeurde, was het dood en leeggezogen.
Bedenkelijk hield Chase het dode lichaam vast. Het was zeker geen lelijk konijn geweest, en het vlees zou wel wat waard kunnen zijn. Niet veel, maar toch iets. Dus voor de zekerheid bond hij het beestje aan een poot aan zijn riem.
Nu maar hopen dat er in de buurt een hert of een ree is.
En die waren er. Chaseaiden kreeg een valse glimlach op zijn gezicht. Eindelijk kwalitatief bloed, dacht hij vrolijk. Het konijn hing hij in een boom, en hij zette het op een rennen om één van die twee reeën een meter of vijftien voor hem te pakken te krijgen. Het beest had veel energie, maar Chaseaidens bloeddorst zorgde voor een kracht die het beest op de grond wist te krijgen. Helaas wachtte voor de ree hetzelfde lot als voor het konijn.
Chaseaiden veegde zijn mond af, en zijn lichaam begon zich al relaxter te voelen. Hij stond op en keek naar zijn slachtoffer.
Jammer, hij had veel geld kunnen verdienen aan het vlees, de vacht of het gewei, maar hij kon deze niet villen omdat hij zijn wapens had achtergelaten. En hij dacht niet dat Izumi het op prijs zou stellen als hij met een ree aan zou komen. Dieren doden was dan ook onnodig, want men at monstervlees en dit was illegale troep.
Voor het konijn was een smoes wel snel verzonnen, hij kon er ook niets aan doen dat hij dorst was en het beest zo weinig bloed bevatte.
Hij liep terug naar de boom, gespte het konijn weer aan zijn riem en liep op zijn dooie gemakje weer terug naar het kamp, om daar zijn jas weer aan te trekken en het konijn aan een boom te hangen in de buurt van de rotsen.

(Sorry, hij is langer geworden dan dat ik had verwacht ^_^")

''Daar hebben we wat aan,'' merkte ze op. Chaseaiden keek naar haar. Even wilde hij haar toebijten dat het vlees niet voor hen was, maar wat zou het ook? Zlang hij het bont maar kon houden, dat was immers veel meer waard dan het vlees. Daarbij kon hij zo laten zien dat hij best wel aan haar dacht.
"Het arme beest bevatte iets te weinig bloed voor mijn bloeddorst, dus die heeft het helaas niet overleefd. Maar, ik weet dat het bij de wet niet mag, het vlees smaakt goed. Trouwens, who cares about law? Het zijn toch niet voor niets de Niemandslanden?" Hij grijnsde breeduit, en haalde het konijn uit de boom.
Hij legde het neer bij de plaats waar getracht werd een vuur te stoken, en liep naar zijn kleine slaapplaats, onder de stenen richel. Daar begon hij zijn wapens één voor één weer op te bergen, en  rekte zich vervolgens uit.
De rode gloed in zijn ogen was verdwenen. Nou ja, in zijn linkeroog was het verdwenen. Zijn rechteroog bleef nog rood gloeien, zoals altijd. Hij keek naar de tent die Izumi in de tussentijd had opgezet, en keek van de tent naar haar, zonder een woord te zeggen. Toen liep hij richting het 'kampvuur'.
Hij plofte neer in kleermakerszit, en pakte zijn konijn op. Precies dichtbij genoeg om haar gedachtes te kunnen lezen, dacht hij met een strak gezicht. Hij pakte één van zijn werpmesjes uit zijn binnenzak, en zette die op de buik van het dier. De huid van het beestje reet gemakkelijk open, tot zijn verbazing.
"Shit, we hebben nog geen vuur," mompelde hij, en legde het weer aan de kant, om zich over het vuur te ontfermen.
"Izumi, zou je het erg vinden om hout op te gaan pakken? Ik heb de vonk bijna te pakken," zei hij geconcentreerd, niet van plan om de vonk dood te laten gaan.

Chase hoorde hoe ze opstond en wegliep, zonder naar haar op te kijken. Hij concentreerde zich op het vuur, dat moest en zou gaan branden, al was dat het laatste wat hij deed. Met voorzichtige pogingen probeerde hij leven te geven aan het kleine vlammetje en de minuten tikten weg.
Bij de Godinnen, hoe lang duurt het om een paar droge takjes te vinden?! dacht hij naar tien minuten geïrriteerd. Hij snoof boos, en pikte toen een geur op. Hij zuchtte diep. Daarom, dus.
Chaseaiden stond op en met een paar droge twijgjes wist hij het vuur te voeden zodat het wel even stand kon houden, hoe klein het ook wezen mocht. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Na de inbraak in haar hoofd was zenden niet zo heel moeilijk meer. [Izumi, waar ben je? En ik hoop dat je weet wat zenden inhoudt en het ook kan, maar die kans is klein. Ik ruik monster, en waarschijnlijk ruikt dat beest jou. Ik kom zo snel mogelijk, want ik heb niet voor niets dat verdomde vuur aangekregen.
Hij klom de dichtstbijzijnde boom in en keek rond. Hij snoof de lucht en begon in de richting van het monster te bewegen, snel en soepel maar vooral geruisloos door de boomtoppen.
Nog binnen een minuut had hij haar en ook het monster, helaas, gevonden. Hij zat recht tegenover haar in een boom, de rug van het monster naar elkaar toe. het beest had haar gelukkig nog niet opgemerkt.
[Gohh, je leeft nog, da's een goed teken.] Hij zat nu dichtbij genoeg om ook haar gedachten te kunnen lezen, mits hij zich erg hard concentreerde. Dit zou hem zeker een paar aspirines kosten. Maar ja, als ze inderdaad niet kon zenden was communiceren zonder geluid wel zo handig met een monster in de buurt.
Met zijn linkerhand hield hij drie werpmesjes beet en zijn rechter was klaar om de Espada Ropera te grijpen, maar het zou ongelofelijk dom zijn om het beest op te jagen als hij haar of hem nog niet door had, wie weet zou het weggaan.