Without a map (.:Chaseaiden:.)

Verward keek Izumi naar de kaart in haar handen. Ze was weer eens in een onduidelijk pakket terechtgekomen. Op het al vergeelde perkament stond alles heel gedetailleerd getekend en aangegeven met groene inkt, maar de wegwijzer die ze al die tijd al zocht kon ze maar niet vinden. Er was geen spoor van te vinden, hoelang ze ook rondkeek in het beschreven gebied. Izumi zuchtte. Het kon ook aan het kleine probleempje liggen dat de wegwijzer een steen was met een paar kervingen erin. Niet erg opvallend. Ze bedacht zich nu wat waar ze al eerder aan had moeten denken. Hoe oud was die kaart eigenlijk? Knijpend met haar ijsblauwe ogen draaide ze het ding een aantal keren, om daarna op de achterkant te kijken. Het jaartal was al net zo goed te vinden als de zogenoemde wegwijzer, maar was gelukkig wel te vinden na wat speuren. In een hoekje onderaan stond het in kleine lettertjes neer gekriebeld. Terwijl Izumi het las viel haar mond steeds verder open. 60 jaar oud. Dat was dus waarom je geen kaarten bij rare marktkraampjes van oude kluizenaars moest kopen. Ze had beter met die ene kerel in die herberg kunnen praten..maar die was ze 2 maanden geleden tegen het lijf gelopen..in een dorpje in Elferia. Hoe ver lag dat van de omgeving waar ze nu was? Ver. Ze had geen zin om nu afstanden te berekenen. Er waren wel belangrijkere dingen om over na te denken op momenten als dit. Over wat voor interessante dingen ze misschien wel ging vinden bijvoorbeeld. ''Dan maar op de oude manier.'' mompelde Izumi zacht tegen zichzelf. Ondertussen rolde ze voorzichtig de bejaard kaart op en stopte hem in haar rugzak. Daar had ze misschien later nog wat aan. De wind deed de naaldbomen ruisen die haar gemompel overstemden. Ze trok haar kraag wat omhoog en wierp nu een blik op het prachtige landschap voor haar. De heuvels begonnen hier, ze stond nu op een minder hoge. De naaldbossen die overal op het hobbelige landschap groeiden maakten het uitzicht nog eens extra prachtig. Toch was het in z'n geheel ook wel een beetje dreigend. Pine Tree Forest was echt zo'n woud waarin je verdwaald kon raken. Ze wist het meteen al toen ze zag hoe dicht de begroeiing hier wel was. En het was hier ook veel te stil. Er waren wel natuurlijk wel dieren, maar andere travellers had was ze nog niet tegengekomen. Het woud lag dan ook niet voor niets in de Niemandslanden. De naam zei het al. Maar nu was ze al lang genoeg aan het niksen bij de rand van deze plek. Het was tijd om te gaan verkennen. Izumi rechtte haar rug en begon te lopen. Voorlopig gezeur met bejaarde landkaarten meer, ze ging vanaf nu gewoon op haar gevoel af.Wat er voor de rest nog allemaal zou gaan gebeuren zou ze wel zien. Het was eenmaal het risico van het vak. Maar ondanks het gevaar was dit het allemaal waard. Zwijgend verdween ze de schaduwen van het woud in.

Zoals gewoonlijk zwerfde Chaseaiden rond. Hij had wel een opdracht, maar voordat hij zn slachtoffer gevonden had zou het nog wel even duren. Informatie: geslacht onbekend. Zwart haar in een staart. Wapens: twee zwaarden. Lengte: 1,74. Het zou moeten lukken.

Die avond kwam er een posthavik aan met een brief. Geslacht van zijn slachtoffer was bekend: een meisje, van 18 jaar. Shinozuka Izumi. Hmm... best wel jong, maar niet zijn probleem. Hij grijnsde vals. Hij had al een tijdje geen bloed gedronken en hij had dorst, dus hij zou haar niet laten lopen. En nog meer informatie: ze reisde richting het bos. Daar zou hij haar makkelijk in de val kunnen lokken, maar hij was lui. Hij zou haar vinden en haar schaduwen zonder hopelijk ontdekt te worden. En als ze een cruciale fout zou maken, zou hij toeslaan. Hij werd "vrolijk" van de gedachtes van pijnlijke dood en marteling. Zo was hij nu eenmaal.

Daar was ze. Ze zag er vrolijk en blij uit, en aan haar kleding te zien kwam ze van Ryuujima. Hij stond hoog in een boom en zag hoe ze het bos binnenliep. Hij leunde tegen de stam aan terwijl hij haar volgde met zijn ogen. Hij mocht haar nu al niet. De vrolijkheid droop van haar af en hij kon dat niet aan. Vrolijkheid... blegh... het woord alleen al. Ze liep wijfelend verder, alsof ze niet wist waar ze heen moest. Domme reizigster, ze wist niet eens de weg. Waarschijnlijk had ze geen idee hoe immens groot dit woud was. Ze was zo verdwaald en hij zou dan toeslaan. En haar bloed drinken. Niet doden. Het was de bedoeling haar onschadelijk te maken, maar niet verteld hoe precies. Dan kon hij haar net zo goed verkopen op de Black Market. Ze was niet lelijk, absoluut niet, dus ze zou een hoop geld op kunnen leveren. Hoopte hij althans.

Dagen gingen voorbij waarin het meisje het woud verkende. Ze veranderde af en toe van kampplaats. Het woud was dan ook behoorlijk immens en het zou weken duren als ze zo door het woud heen zou trekken. Chaseaiden volgde haar op zijn gemak zonder ook maar enige vorm van haast. En als het hem dan te lang zou duren zou hij korte metten maken met het meisje.

Toen begon het te regenen. Niet gewoon maar een paar spatjes, maar het viel letterlijk met bakken uit de hemel. Bah. De Godin van het Water was duidelijk niet in haar sas. Niet dat dat hem iets kon schelen, zolang deze gore natte troep maar ophield met vallen. En door dit regengordijn kon hij haar minder goed volgen. Hij had een goede neus, daar niet van, maar ja. Er zat niets anders op dan te wachten totdat het stopte met regenen.

In Ryuujima had je, voor zover Izumi wist, geen wouden die zo donker waren als je er liep. Ze had vaak gewandeld met haar vader als ze graan gingen brengen naar hun buren die zeker 6 kilometer verderop woonden. Dat had ze altijd geweldig gevonden. Vaak praatten ze dan heel de weg lang en zat ze dan soms een tijdje op zijn schouders. Izumi had dan altijd het gevoel gehad dat ze op een draak zat, zo tussen die vleugels. Ze wist ook nog dat haar vader haar altijd dingen liet zien, zoals bijzondere kruiden en planten waar je wat aan had en ook ving hij soms beestjes. Gelukkig liet hij ze daarna altijd weer los. Voor de rest wist Izumi het niet meer zo goed in detail. Ondertussen liep ze al een paar dagen rond in het naaldwoud. Jammer eigenlijk, want als ze nu naar de vreemde bloempjes en struikjes om haar heen keek vroeg ze zich af of ze nog wat van die plantenkennis had kunnen gebruiken. Ze had elke dag dat ze weer stopte om te gaan slapen haar kamp weer opgezet. Een beetje moe werd ze er wel van, maar als Izumi dacht aan zonder dak boven haar hoofd slapen kreeg ze er de koude rillingen van. Het was merendeel van de tijd dat ze hier dwaalde mooi weer met een zonnetje. Hoewel ze die op zulke momenten niet goed waarnam onder het dichte dak van naaldboomtakken, maakte het haar toch blij. Want er piepten allemaal lichtstralen tussen de bomen door. Dat gaf een geweldig patroon op de grassige bodem. Maar soms waren er ook van die dagen dat het regende. En dan was het natuurlijk fantastisch om een tentje bij je te hebben. Monsters was ze nog niet tegengekomen. Heel vreemd. Ze had er bij haar kampvuur al notitie's van gemaakt in haar in leer gebonden boekje. Je zou het toch verwachten. Izumi hield even halt en keek naar boven. Daar sprongen een paar eekhoorn-achtige diertjes over de takken. Ze glimlachte. Pure vrede voor die wezentjes hier. En toch was er dat gevoel. Dat er iemand of iets naar haar keek. Dit had Izumi precies gekregen op het moment dat ze haar eerste stap in Pine Tree Forest zette. Iemand volgde haar. De rede waarom? Ze had geen idee. Om haar zwaarden en geld te jatten? Een normale struikrover zou dan allang toegeslagen hebben. Misschien was het wel een hersenspinsel. Want elke nacht die geweldig was om een moordpoging te wagen op haar, was volkomen rustig geweest. Izumi schrok op door een koude regendruppel die op haar neus viel. Lekker dan. Ze versnelde haar pas en keek om zich heen, ook naar boven. Toevallig genoeg stond ze op een wat meer open plek. De bomen omringden haar. Beter dus om een meer beschutte plaats te zoeken, hier viel het zo met bakken naar beneden. Izumi's voorspelling kwam sneller uit dan ze zelf gedacht had. Uit de grijze hemel boven haar kwamen steeds meer druppels. Ook begon het te waaien. Vloekend draaide Izumi zich met de wind mee zodat ze geen koude plens in haar gezicht zou krijgen. Toen spotte ze wat in haar ooghoeken. Daar, in een hoge den, zat iemand. De stille volger waarvan ze al dacht dat hij er was.

Van binnen vloekte hij en kwam een raasbui los. Maar aan het uiterlijk van Chaseaiden was niets te zien. Hij bewoog niet. Geen spier. Hij keek haar recht aan, met zijn vuile, uitdagende grijns. Voor zover die te zien was althans.
Vanwege zijn "baan" was hij altijd al donker gekleed, met een doek voor zijn mond, kap over zijn hoofd. Zwarte broek, zwarte laarzen, zwarte cape, zwarte en lange jas, met daaronder een zwarte trui. Naja, eerder donkergrijs. Niet dat het er nu toe deed.
Met zijn in zwartleren (hoe kon het ook anders?) handschoen gehulde hand checkte hij of al zijn wapens er nog waren. Alles. Het gif was er ook nog, maar dat wilde hij liever niet gebruiken. Gif was immers duur. Ook zat het van eenhoornharen gevlochten touw nog in zijn schoudertas. Plus een net, een werphaak en... Handboeien. Altijd handig.
Met zijn uitdagende ogen staarde hij haar aan. Zijn ene oog ijsblauw, het andere bloedrood. Hij had dorst en het zou niet lang meer duren voordat z'n andere oog ook felrood zou kleuren.
De regen kletterde op de grond neer, en rond het meisje vormden zich al enige modderpoelen. Het regengordijn was dicht, en het begon steeds harder te plenzen. Zou hij toeslaan? Nog niet. Nog afwachten. Ze had hem nu door, maar hij had gewoon geen zin om in een gevecht te belanden. Wie weet hoe goed ze met haar zwaarden om kon gaan. Een tikkeltje trots borrelde in hem naar boven. Maar niet zo goed als een professionele huurmoordenaar zoals ik...
Toen nam hij een aanloop op de nogal dunne en gladde tak waarop hij al die tijd het meisje nauwlettend in de gaten had gehouden. Hij sprong en belandde netjes in een andere boom, en zo volgden er nog wel een paar, totdat hij een rondje had gelopen en precies boven het meisje in de boom kwam te zitten.
Nu ze hem had opgemerkt, zou hij ook minder zijn best doen zich te verbergen. Ze had waarschijnlijk al lang door dat ze geschaduwd werd en ach, wat kon het hem ook schelen. Zolang hij haar maar te pakken kreeg en zijn bloeddorst kon stoppen. Anders zou hij wellicht door het lint gaan vanwege bloedwaanzin en daar had hij absoluut geen zin in.
Onder zijn cape vandaan haalde hij een weliswaar oud stuk brood en een reep taai vlees vandaan, en begon er langzaam op te kauwen, terwijl hij op zijn dooie gemakje in de boom zat. Sterker nog: één van zijn twee benen liet hij in de lucht bungelen.
Hij hield haar in de gaten, en van zijn gezicht was alleen zijn langzaam kauwende mond zichtbaar.

Deze vreemdeling was gemaakt om te vechten. Izumi volgde hem met haar ogen toen hij soepeltjes over de takken liep en sprong. Met zijn donkere uitrusting leek hijzelfs nu op te gaan in de schaduwen. Izumi bleef stil staan als een standbeeld. Langzaam bewoog ze haar rechterhand naar het gevest van Kei. Ze hoorde het zachte, maar toch waarneembare geluid van rammelend metaal. Wapens. Die moest hij onder zijn uitrusting verstopt hebben; een zwaardschede had hij niet aan zijn riem hangen en ook droeg hij geen wapen op zijn rug. Dat duidde op snellere voorwerpen zoals dolken of werpmessen. Er konden nu twee dingen gaan gebeuren. Of het draaide er op uit dat hij haar aan ging vallen, of de vreemde deed niks. Eerlijk gezegd ging Izumi uit van het eerste. As ze zichzelf in haar achtervolger verplaatste zou ze niet zomaar iemand achterna zitten voor lange tijd. Tot haar grote verbazing ging de gekapte persoon rustig in de boom boven haar zitten en haalde wat brood tevoorschijn. En een reep van iets wat op een schoenzool leek. Grappig was het wel. Nu was Izumi niet meer de enige met een half verborgen gezicht. Het was nog eens omgedraaid ook. Bij hem zag je alleen zijn eten vermalende mond, bij Izumi haar ogen. Nu ze op zijn mond lette.. Zijn hoektanden vielen wel heel erg op. Bij het drakenvolk was het gebit nog verschrikkelijker, dat was ze van thuis gewend. Mensen waren daar helemaal niks bij. De tanden van de gozer boven haar zaten er precies tussenin. Hij moest wel een vampier zijn. Ze besloot om in gesprek te gaan. Normaal deed ze dat niet, maar nu vond ze het beter om de situatie nog verder in te schatten. "Leuke tanden," zei ze zonder veel emotie ",doet me denken aan thuis."

Hij merkte wel dat ze op Chaseaiden zat te letten, die Izumi. Het irriteerde hem een beetje, want hij hield er niet van als er wezens waren die hem in de gaten hielden. Hij had dan ook wel het een en ander op zijn geweten, misschien dat het daaraan lag?
Waarschijnlijk niet, dat irritante stemmetje dat hem altijd bleef vertellen hoe slecht hij was als hij mensen zonder genade doodde of martelde, daar had hij allang korte metten mee gemaakt.
Inmiddels merkte hij dat het meisje stond na te denken, hij zag bijna de radartjes en tandwieltjes in haar hoofd draaien. En toen begon ze te praten. "Leuke tanden, doet me denken aan thuis."
Chaseaiden begon te hoesten, want hij had zich verslikt. Waarom? Hij moest lachen. Was ze zo naïef dat ze dacht dat hij zomaar een gesprek ging aanknopen met zijn volgende prooi?
Toen hij het stukje voedsel had doorgeslikt, probeerde Chaseaiden het lachen te onderdrukken, wat er waarschijnlijk nogal komisch uitzag. Hij had al járen niet meer gelachen, en hij was vergeten hoe het voelde.
Toen hij het niet meer hield, klonk het gegrinnik vanuit de boom, wat langzaam over ging in een spottend lachje.
"Dom meisje," voegde hij er zachtjes, maar net hard genoeg aan toe zodat zij het kon horen.
Zou hij verder met haar gaan praten? Was dat slim? Ach, waarom ook niet. Zolang hij zijn identiteit niet prijsgaf of wat hij hier deed, was alles oké.
"Ja, mijn tanden zijn zeer leuk. En handig. Als ik ze niet had, zou ik het niet overleven," klonk zijn zware stem, die door het bos galmde, terwijl de regen neerkletterde op de takken van de bomen.

De vreemdeling had eerst geprobeerd zijn lach in te houden, maar dat was nogal mislukt. Izumi keek hem nog steeds even strak en starend aan als eerst. Kijken wat ie deed. Negeren of reageren. Dat gaf al een hoop info over hoe hij met anderen omging. Het lachen werd nu spottend. Izumi hoorde hem overduidelijk "Dom meisje." zeggen. Zijn stem was nogal zwaar waardoor het nog beter te horen was in de stille omgeving. Hij had dus voor het laatste gekozen. "Ja, mijn tanden zijn zeer leuk. En handig. Als ik ze niet had, zou ik het niet overleven." Zei hij nu. Fijn voor hem. Nu was er al helemaal geen twijfel meer dat hij een vampier was. Izumi was nog niet heel veel van zijn soortgenoten tegengekomen. Ze was 4 maanden geleden uit Ryuujima vertrokken en had al een aantal streken bezocht. Gothicombre stond nog op de lijst van landen die ze moest bezoeken. De meeste wezens met wie ze gepraat had waren Elfen, Mensen en natuurlijk lieden van het Drakenvolk.

Nog steeds hield ze haar hand nog op het ene dao zwaard aan haar riem. Hoe de vreemdeling nu boven haar zat vond ze lijken op lichtelijke intimidatie. Hij straalde ook een dreigende aura uit. Lekker voelde Izumi zich er niet bij. Ondanks dat gevoel was ze absoluut niet bang. Hij kon doen wat ie wilde, maar nu wilde ze weten waarom hij haar achterna zat. Ze ging het er op wagen. "Zo, hoe hoog is de prijs de op m'n hoofd staat? 2000 drachmen? Minder is wel wat laag als inkomen he." Zei ze. Op het moment vond ze het weer geweldig om een hoge kraag te hebben. Zij was ook iemand die scherp kon doen. "Was zeker wel lang lopen om mij te schaduwen?" Ze zei dit niet met een uitdagende klank. Als ze iets meegekregen had van haar training was het wel dat je niet macho moest doen. Toch vond ze dat haar opmerkingen van net zo passen in een spannend misdaad boek.

Hij merkte aan haar manier van praten dat ze op haar hoede was, ondanks dat ze het probeerde te verbergen. Haar hand lag op het lemmet van haar zwaard. Ze was op haar hoede, maar niet bang. Chaseaiden gniffelde. Dit ging leuk worden, of beter gezegd: interessant. Ze had best een grote mond, hij mocht haar wel. Voor zover hij Mensen en andere Creatures mocht, tenminste.
En ze was nieuwsgierig, hij merkte het aan de vragen die ze stelde. "Zo, hoe hoog is de prijs die op m'n hoofd staat? 2000 drachmen? Minder is zeker wel wat laag als inkomen he." 2000 drachmen was inderdaad niets, vond hij. Gelukkig was de beloning veel hoger. Niet dat hij dat ging zeggen, natuurlijk. "Was zeker wel lang lopen om mij te schaduwen?" Noch arrogantie noch zekerheid noch andere emoties waren aan haar stem te horen. De vampier werd benieuwd wat er in haar hoofd omging. Alleen, om haar gedachtes te kunnen lezen, zou hij haar moeten aanraken, of hoogstens op een meter afstand moeten staan. Die vijftien meter hoge tak was dus iets te ver weg.
"Nieuwsgierig en dapperheid, twee soms goede, soms slechte eigenschappen," klonk het wijs uit zijn mond. "Als ze tenminste in de goede handen zijn. Maar daar schijn jij geen last van te hebben, meisje." Dit laatste woord klonk met lichte spot, maar minder als eerst.
Hij grijnsde breed, en deed de kap nog iets verder over zijn hoofd. Daarna bond hij zijn sjaal weer vast voor zijn mond. Zo was hij weer helemaal zichzelf, onherkenbaar. Maar praten lukte nog steeds prima.
"En het schaduwen, tja. Dat doe ik al langer dan vandaag. Als beschermengel moet je toch iets doen, of niet soms? Dat ik tot mijn grote spijt ben aangewezen tot iemand die veel houdt van reizen valt vrij weinig aan te veranderen. Het enige wat ik kan doen is je achtervolgen in je schaduwen en zorgen dat het gevaar uit je buurt blijft." Hij besloot zich vriendelijker voor te doen dan hij werkelijk was. Daar was hij goed in, hij was een geboren acteur. Zijn leven was dan ook net een drama.
"Toch kunnen niet veel mensen hun beschermengel zien. Je hebt geluk, Shinozuka Izumi."
Zijn stem klonk geloofwaardig, maar in zijn hoofd klonk de leugen gewoon grappig. Het was maar de vraag of het meisje hem zou geloven. En anders zou hij haar zo lang niets aandoen en gewoon "vriendelijk" zijn totdat ze het wél zou geloven. Hij vond dit een geweldig idee, en besloot af te wachten totdat het meisje hem vertrouwde en hem toeliet in haar personal space.
Chaseaidens ogen waren inmiddels wél bloedrood, want hij had dorst. Dat was wel iets waar hij snel een oplossing voor moest bedenken.

"Nieuwsgierig en dapperheid, twee soms goede, soms slechte eigenschappen," zei de persoon wijs "Als ze tenminste in de goede handen zijn. Maar daar schijn jij geen last van te hebben, meisje.'' Het kon zo uit haar meesters mond komen, op het laatste na. Dat had weer spottend geklonken. Izumi zweeg. Nu begon de vampier opeens met wijze praatjes. Hij grijnsde en trok zijn kap nog verder over zijn gezicht heen. Nu zag Izumi zijn hoektanden weer. Fascinerend waren ze wel. Maar het moment was niet zo geschikt om daar over na te denken. Hij begon weer te praten. Zijn sjaal mocht dan er dan wel voor zitten en hij zat zo hoog in de boom, maar duidelijk horen deed ze hem nog steeds. "En het schaduwen, tja. Dat doe ik al langer dan vandaag. Als beschermengel moet je toch iets doen, of niet soms? Dat ik tot mijn grote spijt ben aangewezen tot iemand die veel houdt van reizen valt vrij weinig aan te veranderen. Het enige wat ik kan doen is je achtervolgen in je schaduwen en zorgen dat het gevaar uit je buurt blijft." Hij had blijkbaar zin om verder antwoord te geven op haar vragen. Een spraakzame was het wel. Maar of de vreemdeling dat altijd was betwijfelde Izumi. De woorden drongen nu pas helemaal door. Had ze hem daar nou horen zeggen dat hij haar beschermengel was? "Toch kunnen niet veel mensen hun beschermengel zien. Je hebt geluk, Shinozuka Izumi." Izumi schrok inwendig. Ze hield haar gezichtsuitdrukking nog steeds zo emotieloos mogelijk. Hij kende haar naam. Hoe wist hij dat. Als ze goed nadacht kon ze dat zelf wel bedenken. Ze wist niet in wat voor idiote handel hij zat, maar legaal was het zeker niet. En hij liep inderdaad te verkondigen dat hij haar beschermengel was. Izumi dacht dat ze het verkeerd verstaan had. Was hij zo dom om zo'n leugen op haar te gebruiken? Ze wist beter, hoe overtuigend haar achtervolger ook klonk. Als hij een engel is, ben ik een noodle. dacht Izumi wantrouwend. Zijn uitrusting zei al genoeg, en zijn bewegingen ook. Deze gast was gemaakt om te moorden en achterna te zitten. Veel te soepel en stil. En ook waren zijn wapens verstopt. Als hij haar beschermengel was, had ze hem al veel, veel eerder gezien. Vliegensvlug trok Izumi de twee dao zwaarden uit hun gevest. ''Laat me niet lachen,'' ze grinnikte zacht '',daar heb je zeker al veel wezens mee naar je toe gelokt. Ik ken jouw soort. Je steekt zo een mes in mijn rug. Neem afstand en ga weg.'' Ze waarschuwde hem nog. Persoonlijk hield ze niet van onnodig iemand verwonden of afmaken. Maar deze man was op niks anders uit dan haar koud maken. Izumi wist dat ze al lichtelijk in het nadeel was, zo op de grond. Maar dat zou ze zo wel zien.

''Laat me niet lachen,'' zei het meisje, "daar heb je zeker al veel wezens mee naar je toe gelokt". Chaseaiden ging op de tak op zijn hurken zitten, en keek naar beneden, geïnteresseerd.
"Ik ken jouw soort. Neem afstand en ga weg.'' Ze trok haar wapens. Dao's, waarschijnlijk, hij had het gevoel tenminste, kon ze er goed mee omgaan.
Hij sprong naar beneden, pakte toen een tak vast en hees zich er aan op. Nog maar 10 meter afstand tussen zijn prooi en hem in.
"Dus je geloofd me niet?" zei hij gespeeld gekwetst. Hij staarde haar aan in haar ijsblauwe ogen, zonder zijn blik af te wenden. "Dat is rude, you know..." Hij grijnsde breeduit. Hij had wel gemerkt dat ze op zijn tanden zat te letten. Hij grinnikte, ze was afgeleid. Grappig, niemand lette erop. Nou ja, bijna niemand. In de Human World deed hij zijn best niet om ze te verbergen, en werd hij vreemd en bang aangestaard. Zij had hier duidelijk geen last van.
"Maar goed...., vervolgde hij, "je gelooft me dus niet?" Hij keek haar nog steeds aan. "Maar dat is toch geen reden om je wapens te trekken? Ik zou haast het gevoel krijgen, dat je denkt dat ik je bedreig. Doe ik dat? Heb ik wapens getrokken? Doe ik gemeen?"
Hij trok zijn Espada Ropera, en bestudeerde de punt. "Als ik je had willen doden, had ik het allang gedaan. Makkelijk," zei hij, nu met weinig interesse. "Maar hee, deed ik dat? Volgens mij leef jij nog, heb ik je niets aangedaan, nog geen haar aangeraakt. Als ik dat überhaupt zou willen doen, had ik het allang gedaan, hoor," zei hij scherp.
Shit, ik moet haar niet intimideren. Niet doen, Chase, niet doen. Hij wilde haar niet wegjagen, boos maken of met haar in een gevecht belanden. Ze was duidelijk niet bang, of in ieder geval, als ze het was liet ze dit niet merken.
"En je moet beschermengel niet te letterlijk opvatten. Het is meer dat ze je zoeken. Ik ben hier om je vanuit de schaduwen te observeren en ze uit je weg te houden, wat er ook gebeurd. Dus no worries, Shinozuka Izumi-chan," zei hij met een grijns. Die was alleen niet te zien, vanwege zijn sjaal.
Hij stopte zijn geliefde zwaard weer terug in de schede, onder zijn cape. "Als je vragen hebt, stel ze dan. Of als je gewoon wil praten, kan dat. Zolang ik maar op een afstand blijf, anders valt het misschien op. Ik heb zo'n gevoel dat we bekeken worden," zei hij. "Misschien door monsters die op ons azen, misschien jouw belagers."
Hij twijfelde of hij het zou zeggen. Ach, waarom ook niet?
"Ik mag dan misschien wel een paar doden op mijn geweten hebben," vervolgde hij, "maar dat betekent niet dat ik niet te vertrouwen ben." Dat was hij wel. Als hij haar vertrouwen kon winnen, zou dat geweldig zijn. Voor hem, niet voor haar.
Vertrouwen winnen, blijven volgen, wachten totdat ze fout maakt, toeslaan, dan zien we wel verder.

Izumi wilde bijna in de aanval overgaan toen de vreemdeling zich opeens uit de boom liet vallen. Ze trok haar zwaard weer ietsje naar zich toe toen hij opeens een lagere tak pakte en daar lekker op ging zitten. Hij moest wel heel wat spieren hebben, wil je je net na een val ophijsen. De afstand tussen haar en de gozer was nu nog kleiner geworden. Nu begon hij ineens verder te praten. "Dus je gelooft me niet?" zei hij "Dat is rude, you know...". Zei degene die haar al heel de tijd begluurde en achterna hobbelde! "Maar goed....,'' begon hij weer "je gelooft me dus niet?" Izumi voelde dat hij haar recht aankeek vanonder die kap. "Maar dat is toch geen reden om je wapens te trekken? Ik zou haast het gevoel krijgen, dat je denkt dat ik je bedreig. Doe ik dat? Heb ik wapens getrokken? Doe ik gemeen?" Dit was nu echt zo'n moment dat ze liever thuis zat en onigiri at. O, wat was hij irritant. Ze had echt een hekel aan mensen die zo begonnen. Dit leek op iets wat kleine, vervelende pestende kinderen zeiden. Er hadden een paar van zulke gastjes bij de boerderij van haar ouders in de buurt gewoond, en altijd had Izumi met haar ene broertje ruzie met ze gehad. Nu zat ze voor een man van waarschijnlijk boven de 20 en gedroeg hij zich hetzelfde. Ze reageerde er niet op. 'Spreken is zilver, zwijgen is goud' zoals ze zeggen. Izumi werd nog meer op haar hoede toen de vreemdeling een zwaard tevoorschijn haalde. De woorden Ik wist het! spookten door haar hoofd. Een elegant en mooi ding was het zeker. Prachtig afgewerkt, mooi versierd handvat. Izumi had wapens altijd al interessant en cool gevonden, en dit was, als ze het goed had, een espada ropera. Met dit zwaard kon je zeker weten goed kelen spiesen. De vreemdeling begon aan de kanteling van zijn hoofd het ding te bekijken en startte ook weer met praten. "Als ik je had willen doden, had ik het allang gedaan. Makkelijk," zei hij onverschillig "Maar hee, deed ik dat? Volgens mij leef jij nog, heb ik je niets aangedaan, nog geen haar aangeraakt. Als ik dat überhaupt zou willen doen, had ik het allang gedaan, hoor," Opgeblazen pad dat hij was. Tuurlijk, doden deed je ook lekker zomaar. Leuk, gewoon even een persoontje neersteken, puur voor de sport. De vreemdeling begon weer over iets anders. Inmiddels kreeg Izumi een stijve nek van het naar boven kijken, en de regen lekte steeds meer door de stof van haar uitrusting heen. "En je moet beschermengel niet te letterlijk opvatten. Het is meer dat ze je zoeken. Ik ben hier om je vanuit de schaduwen te observeren en ze uit je weg te houden, wat er ook gebeurd. Dus no worries, Shinozuka Izumi-chan," Voor 'no worries' was het al te laat. Hij stopte zijn zwaard weer terug in zijn schede die verstopt zat onder zijn cape. Weer begon hij over zijn zogenaamde beschermengel zijn. Hij had het nu beter geprobeerd door te zeggen dat ze het anders moest opvatten. Izumi begon nu ook steeds meer over de reden na te denken waarom ze gezocht zou worden. Niet door andere mensen, dat wat hij net zei vond ze alweer een slechte leugen, maar door hem. Ze had niks gedaan, zich niet met bendes bemoeid.. Ze had wel rondgekeken in de steden. Gewoon om te weten hoe alles eruit zag. En in andere gebieden. Maar was rondneuzen echt een reden om haar na te jagen? Ze had geen bijzondere informatie ontdekt. "Als je vragen hebt, stel ze dan. Of als je gewoon wil praten, kan dat. Zolang ik maar op een afstand blijf, anders valt het misschien op. Ik heb zo'n gevoel dat we bekeken worden," zei de achtervolger "Misschien door monsters die op ons azen, misschien jouw belagers." Izumi had alleen het gevoel dat ze bekeken werd door hem en hij door haar. Hoe ging ze een einde maken aan deze conversatie? Weglopen leek haar niet slim. Nooit je rug toekeren naar je vijanden. Maar wat dan? "Ik mag dan misschien wel een paar doden op mijn geweten hebben," hoorde ze hem zeggen "maar dat betekent niet dat ik niet te vertrouwen ben." Vertrouwen. Dat was het. Hij probeerde vertrouwen te winnen bij haar. En zij kon hetzelfde bij hem gaan doen. Wat nou als ze het ook zo ging spelen? Ze kon deze gok wagen? Geen vin verroerend bleef Izumi even staan nadenken. Er viel een stilte. Ze ging ervoor. ''Oke,'' zei ze monotoom '',aan het feit dat jij me beschermd kan ik weinig doen. Ik vertrouw je. Je hebt me inderdaad niks aangedaan.'' Rustig stopte ze Kei en Kimi weg, en keek terwijl ze dat deed expres even weg van hem. Dat zou het nog meer bevestigen dat ze geen argwaan meer had. Mensen van haar leeftijd hadden ook het imago om zo naïef te zijn. Een dom persoontje spelen kon ze wel. Ze ging hem toch nog 1 ding vragen. Iets waar hij misschien wel, misschien niet op rekende. ''Ik ga zo verder, Ik weet dat je me dan weer dekking geeft, zoals je al die tijd al hebt gedaan,'' na die zin nam ze een killere, scherpere toon aan ''Maar voordat we gaan, beschermengel, kom naar beneden en laat je ware gezicht zien.''

Hij merkte wel dat ze stil was. Die Izumi vertrouwde hem voor geen cent. Aan de ene kant frustrerend, aan de andere kant vond hij het wel grappig. Dit ging nog eens een uitdaging worden. Ze bewoog zich niet, en waarschijnlijk dacht ze diep na.
De lange stilte werd verbroken. "Oke," klonk het haast emotieloos, "aan het feit dat jij me beschermd kan ik weinig doen. Ik vertrouw je. Je hebt me inderdaad niks aangedaan.'' Chaseaiden keek geamuseerd naar beneden. Dat ze niet voor zijn leugens viel merkte hij wel. Maar hij zou op zijn beurt niet voor die van haar vallen. Ze had een scherpe tong en die was ineens verdwenen en dat zinde hem niet, dus dat duidde op liegen. Hij had dan misschien wel nooit op school gezeten, maar hij was niet op zijn achterhoofd gevallen en hij vertrouwde op zijn hersenen en instinct. Hij beschouwde zich als een roofdier en die hadden nu eenmaal een goed jachtinstinct.
Ze stopte haar zwaarden weg, en keek weg van hem. Eehhh... Ze deed haar best hem over te halen, merkte hij. Zij speelde zijn spelletje mee, hij die van haar.
''Ik ga zo verder, ik weet dat je me dan weer dekking geeft, zoals je al die tijd al hebt gedaan,'' zei ze. Toen nam haar stem een scherpe toon aan. ''Maar voordat we gaan, beschermengel, kom naar beneden en laat je ware gezicht zien.'' Haar stem klonk kil en spottend. Chaseaiden merkte dat ze hier goed over na had gedacht. Als hij het niet zou doen, zou het argwaan wekken en dus betekenen dat hij loog. Dat deed hij ook wel, maar dan waren de vermoedens die ze had bevestigd. Deed hij het wel, zou zijn vermomming naar de maan zijn en zou ze hem altijd nog aan kunnen geven, stel dat ze zou ontsnappen. Dat laatste was een kleine kans, maar hij moest realistisch blijven. Hij wist immers nooit wat er ging gebeuren.
Hij had een soort van interesse in haar. Ze toonde geen angst en was dapper, durfde terug te praten, ondanks dat ze hem niet vertrouwde. Hij had zo'n gevoel dat het nog wel een tijdje zou duren voordat hij haar in zijn macht zou hebben.
Hij grijnsde, en sprong van zijn tak af. Met een doffe klap belandde hij op zijn hurken op de natte bosbodem die bezaait was met groenbruine dennennaalden. Hij stond op, en liep richting het meisje. Op een meter of twee afstand bleef hij staan, niet te dicht bij. Helaas nog te ver weg om haar gedachtes te kunnen lezen.
"Ik weet dat je me nog niet genoeg vertrouwd," begon hij. "Dat is haast onmogelijk, of je bent heel erg naïef. Maar tja, dat ben je niet. Dus," vervolgde hij, trok zijn Espada Ropera, en gooide die naast zich. "Ik laat je mijn gezicht zien, onder één voorwaarde: je legt je wapens weg. In ieder geval die twee mooie Dao's van je. Geen idee of je er meer hebt. Ik leg de mijne ook naast me." Hij wachtte niet op antwoord, maar gooide ook zijn twee sai naast zich, en vervolgde daarna met de werpmesjes en en shuriken.
Nu wachtte hij op haar om hetzelfde te doen. En stel dat ze hem, nu compleet onbewapend, aan zou vallen, zou hij haar nog steeds onderuit kunnen halen. Hij was behendig zat en had wel een paar trucs die hij toe kon passen. Plus, hij had zijn fysieke kracht nog.

De man leek nog even na te denken in de boom. Toch sprong hij naar beneden en landde op zo'n wijze dat hij niet op een of andere nare manier op de grond kwam. Na opgestaan te zijn liep hij op haar af. Vanaf veraf had hij veel kleiner geleken. Nu hij zo aankwam was hij echt een reus in vergelijking met haar. Hoe lang zou hij zijn..2 meter? Nee, ietsje kleiner. dacht Izumi. Ze moest nu gedwongen omhoog kijken. De vreemdeling hield wel een beetje afstand. Mooi zo. Anders had ze alsnog Kei in zijn richting gestoken en gezegd dat hij een stapje achteruit moest gaan. Zelfs voor 'beschermengelen' geldde de regel dat ze uit haar kringetje moesten blijven. Alleen personen die ze echt kende mochten dat. Zou hij er nog wat over zeggen? Hij tuimelde er met open ogen in als hij normaal zou gaan doen. "Ik weet dat je me nog niet genoeg vertrouwd," zei hij "Dat is haast onmogelijk, of je bent heel erg naïef. Maar tja, dat ben je niet. Dus," Aw wat stom was ze geweest. Nu ze er zo over nadacht had ze het anders moeten aanpakken. Ze had hem veel slimmer moeten inschatten dan de normale moordenaar. Ook hij had goed op haar gelet. Ze was er inderdaad niet ingetrapt. En hij niet in haar leugen.
Het zwaard wat ze zo mooi vond, oftewel de espada ropera, viel met een plof op de natte bodem. "Ik laat je mijn gezicht zien, onder één voorwaarde: je legt je wapens weg. In ieder geval die twee mooie Dao's van je. Geen idee of je er meer hebt. Ik leg de mijne ook naast me.'' De vreemdeling dropte nog meer van zijn gevechtsverzameling op de grond. Twee bij Izumi welbekende sai en ook nog kleine meer verraderlijke wapentjes. Izumi volgde de dingen met haar ogen en keek daarna weer op. Ze nam aan dat hij nu echt onbewapend was. Waarschijnlijk had hij nog een paar trucjes achter de hand, maar die had zij ook. Het zou nu laf zijn om aan te vallen. Dat zou volledig ingaan tegen alles wat haar meester Izumi verteld had. Nu had het verhaal een heel andere wending genomen. Izumi haatte het om Kei en Kimi weg te leggen omdat ze zich er zo veilig mee voelde. De twee zwaarden waren gewoon haar dierbaarste bezittingen. Ze had het ook erg gevonden dat er op de ene een kras was gekomen. Het waren maar voorwerpen, maar toch. Izumi zuchtte onhoorbaar en koppelde de twee dao's in hun schedes van haar riem. Kalm legde ze Kei en Kimi naast haar op de grond en richtte zich daarna weer op. Terwijl ze dat deed zei ze: ''Je bent slimmer dan de gemiddelde crimineel.'' En meestal waren dat domme krachten die alleen geld wilden. Maar deze gozer was veel intelligenter. En na het merken van haar poging om te zeggen dat ze hem vertrouwde vond ze dat al helemaal. Ze besloot om weer te gaan praten. ''Maar nu staan we gelijk; beiden ontwapend. Nu is er, zoals ik al zei, nog een dingetje,'' nog net zo koeltjes als net veegde ze een druipnatte haarlok weg die tegen haar wang zat aangeplakt '',ik heb je snoet nog niet gezien, vampier.'' 'Snoet'. Wat was ze toch droogjes als het aankwam op goede verwoordingen kiezen. Opeens kwam er iets in haar op. Zou die actie die net als ingeving kwam kwaad kunnen? Nee. Wat maakte het eigenlijk uit? Ze werd toch al gezocht om vreemde redenen en haar ogen waren al herkenbaar. Hij had haar toch al gevonden.
Met de regendruppels langs haar voorhoofd druipend trok Izumi haar hoge kraag zo naar beneden dat haar hele gezicht te zien was. ''Zo,'' sprak ze op dezelfde kille toon '',als we nu niet gelijk staan, weet ik het ook niet meer.'' Een bliksemflits verlichtte haar gezicht na die woorden en een rollende donder volgde. Izumi moest bijna lachen. Een beter moment voor zoiets als onweer bestond er niet.

Chase had gemerkt dat ze hem aan had gestaard, die Izumi. Ook had ze goed nagedacht over wat ze van plan was. Maar de afspraak kwam ze na, en met enigszins, tja, haast verdrietige ogen legde ze haar zwaarden weg. ''Je bent slimmer dan de gemiddelde crimineel,'' zei ze, en Chase liet een kort lachje horen. Hij wilde reageren, maar besloot haar eerst uit te laten praten. Ze had nog niet al het commentaar van zich afgegooid, merkte hij.
''Maar nu staan we gelijk; beiden ontwapend. Nu is er, zoals ik al zei, nog een dingetje,'' zij het meisje kalmpjes, en hij keek haar aan. Nee, lelijk was ze niet. Hij hoorde zich niet af te laten leiden, maar hij wist dat ze een hoge som geld op zou kunnen leveren.
''Ik heb je snoet nog niet gezien, vampier.'' Snoet. Hoe kwam ze erbij. Jaren had hij niet gelachen, en nu op één dag meer dan in de rest van zijn leven. Hij kreeg er buikpijn van, maar binnen tien seconden was hij al weer klaar. Zijn humeur kon snel wisselen, één van zijn gevaarlijkere kanten.
Ze trok haar kraag naar beneden, en Chaseaiden bekeek haar gezicht. Bleke, onvervalste Ryuujimaanse huid. En natuurlijk de ijsblauwe ogen die hij al langer had gezien spatten eruit, maar ook haar lippen. Bijna bloedrood...
''Zo,'' sprak ze op dezelfde kille toon, ''als we nu niet gelijk staan, weet ik het ook niet meer.'' Haar blik werd versterkt door een verblindende lichtflits van het gerommel van boven. Niet dat het hem bang maakte, hij hield van het onweer. Het was... lekker sinister en duister, onheilspellend. Eigenschappen die dan ook wel goed bij hem paste.
"Je durft wel, hè meisje, me een crimineel noemen..." zei hij gespeeld geïrriteerd. "Izumi toch." Daarna verscheen een vuile grijns op zijn gezicht, die overigens niet te zien was. "Grapje. Ik kan wel wat hebben, maar hee, moet ik het wel of niet als een compliment opvangen?Ach, wat maakt het ook uit..." Hij zette een stap in haar richting.
"Maar nu het moment suprême, mijn 'snoet' zoals jij het noemt..."
Eerst zijn sjaal af, toen zijn kap. Het regenwater viel als vloeibare parels op zijn ravenzwarte haar, en zijn ogen gloeide bloedrood. De druppels liepen over zijn gezicht en lieten glimmende sporen achter.
"Nu tevreden, reizigersmeisje? Durf je het nu wel aan om een 'crimineel' zoals ik je te laten beschermen?" zei hij spottend. "Shinozuka Izumi." Het klonk bijna dreigend, maar hij was werkelijk in haar geïnteresseerd. Niet dat hij dingen zou gaan vragen, nee, absoluut niet. Dan moest hij ook dingen over zichzelf gaan vertellen. Hij kon misschien wel een paar geloofwaardige leugens vertellen, maar daar had hij géén zin in.
"Als je het niet erg vindt, zet ik mijn capuchon weer op. De regen is koud en nat en de..." Hij besloot zijn zin niet af te maken, omdat het te meisjesachtig en ijdel klonk. 'En de pest voor mijn haar....' Het is maar goed dat ik dat niet heb gezegd....
"Maar goed. Ik mag dan wel een crimineel verleden hebben," zei hij, en ben het nog steeds, dacht hij ondertussen, "maar ik zit hier wel zonder beschutting, weinig te eten en met alleen pure wilskracht voor jóu." Hij legde een heleboel nadruk op het laatste woord, en hoopte haar zo met een schuldgevoel op te zadelen. "Als jij dood gaat dan kan ik mijn baan gedag zeggen en ga ik weer naar de slechte kant. Want laten we nou eerlijk wezen, dat verdient stukken beter, ook al eist het een zekere mentale tol." Hij keek haar recht aan, en probeerde niet te letten op de druppels die vanaf zijn haar op zijn neus vielen. Wat een irritant gevoel was dat.

Izumi vond onweer niet het fijnste wat er was en deed haar best om gewoon strak naar haar tegenstander te blijven staren in plaats van naar de lucht te gaan kijken. De vreemdeling leek er absoluut geen last van te hebben. In plaats daarvan begon hij weer op zo'n vervelend toontje tegen haar te praten. "Je durft wel, hè meisje, me een crimineel noemen..." Nee, de toon was ietsje anders. Hij praatte alsof ze irritant had gedaan. "Izumi toch." Bij de godinnen dacht Izumi. Ze besloot er maar niet op in te gaan. "Grapje. Ik kan wel wat hebben, maar hee, moet ik het wel of niet als een compliment opvangen?Ach, wat maakt het ook uit..." zei haar achtervolger. Nu zette hij opeens nog een stap dichterbij. "Maar nu het moment suprême, mijn 'snoet' zoals jij het noemt..." Izumi werd er ongemakkelijk van, en al helemaal toen hij zijn kap afdeed en ook zijn sjaal. Er spookten onmiddellijk een heleboel gedachtes door haar hoofd heen, als een soort mini tornado. Dit was zeer niet handig. Met de benadrukking op zeer niet. De vreemdeling was knap; getinte huid, donker haar wat nu door al het water steeds platter werd. Ook bij hem druppelde al het regenwater zijn gezicht in. Hij leek met zijn rode ogen recht in haar ziel te staren. Mooi waren ze zeker. Izumi deed haar best om niet te gaan te gaan blozen of haar kraag weer omhoog te doen. Waarom overkwam haar dit nou weer. Deze gast was wel meer dan alleen leuk. Hij was wel ouder dan haar, dat zag ze als ze naar zijn gezicht keek, maar niet heel veel ouder. Kom op, Shinozuka, hou verdorie je hoofd erbij! ze had zeker weten gestaard. Daar ging haar houding. Izumi rechtte haar rug en hervatte haar scherpe blik. Eigenlijk leek ze nu gewoon op een verliefd schoolmeisje uit de Human World! Hopelijk was ze niet rood. Dingen die wel rood waren, waren de ogen van de man voor haar. Ze had er net niet aan gedacht, maar nu ze weer wat helderder was herinnerde ze zich dat vampiers dit alleen maar kregen als ze dorst hadden. Hij dacht dus op een heel andere manier over haar; 99.9% kans dat hij haar nu aanzag als een optionele maaltijd. Hoe lang zou hij al geen bloed gedronken hebben?
"Je durft wel, hè meisje, me een crimineel noemen..." ging hij verder "Shinozuka Izumi." Weer zei hij haar naam op die bepaalde, dreigende manier. Ze vond er niks aan. Liever had ze dat hij haar helemaal niet aansprak met haar naam, maar hij kende die nou eenmaal en een bijnaam of afkorting had ze niet. En als ze die had, zou ze het nooit niet vertellen aan een moordenaar. Ja, ze moest zich niet aan zijn gezicht vergapen. Hij had gewoon wezens gedood.
"Als je het niet erg vindt, zet ik mijn capuchon weer op. De regen is koud en nat en de...'' Ondanks dat hij dat gezegd had bracht hij zijn handen nog niet naar zijn kap om die weer op te doen. Izumi had het, als ze eerlijk was, stukken fijner gevonden. Dan was er weer een afleidingsfactor minder.
"Maar goed. Ik mag dan wel een crimineel verleden hebben," zei hij "maar ik zit hier wel zonder beschutting, weinig te eten en met alleen pure wilskracht voor jóu." De achtervolger sprak het uit met een overduidelijke nadruk op het laatste woord. Dat is wel mooi je eigen keuze. "Als jij dood gaat dan kan ik mijn baan gedag zeggen en ga ik weer naar de slechte kant. Want laten we nou eerlijk wezen, dat verdient stukken beter, ook al eist het een zekere mentale tol." Zijn rode kijkers keken recht in haar ogen. De waterdruppels uit zijn haar die een soort watervalletje hadden gevormd op zijn neus trokken even Izumi's aandacht, maar snel keek ook zijn hem weer aan. ''Dat is wel je eigen keuze, om mij te achtervolgen,'' zei ze '', en je prachtige kapsel wordt verpest door de regen.'' Dat laatste was een grapje geweest, maar of hij het helemaal vatte wist ze niet. Ze had dan ook een aparte smaak van humor en was niet heel best in grappen maken. Maar nu ging ze weer even over op serieus. "Ben je trouwens nog van plan om ooit te stoppen met mij schaduwen? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat je dit voor eeuwig blijft volhouden. Ik denk dat een rede om te stoppen zou kunnen zijn om wat eten te gaan zoeken. Zo te zien kan je wel wat hemoglobine gebruiken." Maar niet van mij.

Ze was rood geworden, hoe erg ze ook haar best had gedaan het niet te doen. Of ze het had gemerkt was iets anders, maar ja. Hoe amuserend... dacht hij bij zichzelf. Haar focuspunt was zijn gezicht, en hij moest grijnzen. Geen vuile grijns, maar die andere. De enigszins aardige grijns.
Ze voelde zich zichtbaar ongemakkelijk. Waarschijnlijk lag het aan hem, misschien aan het onweer.
Het duurde even voordat ze zich herstelde, zag hij, en ze zei vervolgens: ''Dat is wel je eigen keuze, om mij te achtervolgen.'' Hij wilde er tegenin gaan, maar hij had geen kans. "En je prachtige kapsel wordt verpest door de regen.'' Even was hij van zijn stuk gebracht. Had ze gemerkt dat hij de regen niets vond? Tenminste, voor zijn haar en de kou. De rest kon hem niet schelen, ook al was hij tot op het bot toe doorweekt. Zolang hij het maar niet koud kreeg. Gelukkig had hij dat niet snel.
"Ben je trouwens nog van plan om ooit te stoppen met mij schaduwen? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat je dit voor eeuwig blijft volhouden. Ik denk dat een reden om te stoppen zou kunnen zijn om wat eten te gaan zoeken. Zo te zien kan je wel wat hemoglobine gebruiken." Het klonk serieus uit haar mond, en helemaal uit het niets. Chaseaiden keek haar aan, en zette nog een kleine stap dichterbij. Binnen de straal van één meter. Als ik wil kan ik haar gedachten lezen... Hij moest bukken, en zijn gezicht hing schuin boven het hare. Er zat nog niet eens tien centimeter tussen hun gezichten. Waarschijnlijk was dit te dichtbij, te veel in haar persoonlijke ruimte, maar dat kon Chase niets schelen.
"Dat schaduwen houd ik zonder problemen maanden vol, hoor. Maak je maar geen zorgen. En het is deels mijn eigen keuze, deels aan mij opgedrongen. Ik moet toch iets?" Hij ging rechtop staan, en deed zijn kap over zijn hoofd. "En wat warm bloed zou ik zeker kunnen gebruiken..." Het klonk vals en onheilspellend. Hij begon een langzaam rondje om haar heen te lopen, stap voor stap, zonder haar uit het oog te verliezen.
"Maar ik denk niet dat jij zo vriendelijk en beleefd bent om mij een paar druppels vloeibare vrolijkheid te doneren." Hij stond nu achter haar, nog altijd binnen de straal van één meter. "En ik geloof dat je nog weinig Vampieren hebt meegemaakt die last hadden van bloeddorst..." Hij grinnikte. "Dat wil je ook niet, geloof me. We worden gek en alles wat ook maar een druppel verliest ruiken we al op tien kilometer afstand. Je kan dus maar beter oppassen, Izumi."
Hij deed een stap achteruit, en grijnsde zijn tanden bloot om zijn woorden kracht te geven. De helderwitte punttanden glommen in het licht van een bliksemstraal. De Godin van het Vuur is ook al niet blij, zo te merken... dacht hij bij zichzelf.
"En ik beloof je dat ik zal proberen me in te houden," zei hij toen, totdat je zo stom bent voor mijn val te vallen en ik met je kan doen waar ik zin in heb..., "en zodra het weer is opgeklaard ga ik jagen naar een beest dat bloed heeft. Monsters zat, maar die verrekte rotwezens hebben geen bloed maar groenig slijk. Probeer dat niet..." Hij zuchtte en dacht aan de verrukkelijke smaak van mensenbloed. Het was zo veel beter dan van welk dier dan ook. Wezens zoals Elfen en Mermaids was ook wel te drinken, maar mensen hadden zijn voorkeur. En dit meisje was zeker een mens. Géén kostbare steen in haar voorhoofd, geen vleugels, geen hoorns, geen staart. Er was niet één gelijkenis met de Ryuujimaanse Draakbevolking. En hij wilde zijn tanden in haar nek zetten, haar bloed door zijn mond voelen en drinken totdat hij niet meer op kon.
Maar er was geen enkele kans dat dat nu zou gebeuren. Hij merkte dat zijn ogen haast begonnen te gloeien. Met een rap tempo liep hij naar zijn wapens en stopte alles terug waar het hoorde, en liet een luide zucht horen. Als het geen noodweer zou zijn had ik tenminste een bloedbevattend beest kunnen vangen, en nu zit ik hier opgescheept met dát, dacht Chaseaiden terwijl hij vanuit zijn ooghoek naar Izumi keek, en moet ik me nog proberen in te houden ook! Hij werd geïrriteerd en dat was geen goed teken. Sterker nog, het was heel slecht; het betekende dat zijn dorst nu flink snel toenam.
Hij draaide zich om en keek naar het meisje. Ongegeneerd staarde hij haar aan, zonder ook maar enige emoties te voelen. Zijn ogen gloeiden sterker dan ooit, en niet alleen vanwege de bloeddorst.

Nadat ze de opmerking over zijn kapsel had gemaakt maakte zijn dreigende uitstraling heel even plaats voor iets ongemakkelijks. Hij was van zijn stuk gebracht, Izumi kon het gewoon voelen. Hm. Wel geinig eigenlijk. Helaas nam de vreemdeling zijn normale houding weer aan, alsof dat van net niet gebeurt was. Izumi wist zeker dat hij een beetje ijdel was. Haar humeur werd meteen weer verpest doordat de vampier zich naar voren boog. Zijn neus raakte bijna de hare aan, zo dichtbij. Weer begonnen binnenin Izumi's borstkas die alarmbelletjes te rinkelen. Deze keer meer van gevaar dan van de leukheid van zijn gezicht. Wat zou haar meester wel niet gezegd hebben. De vijand aantrekkelijk vinden. Dat was het! Ze moest gewoon, net als ze geleerd had, zich focussen op haar chakra en op kalmte en rust. De vreemdeling deed dat haar even vergeten. Met dezelfde stalen uitdrukking als normaal keek ze hem aan. Dat was het hele principe. Rust creëren in je hoofd. Ondanks al dat oefenen was het nog steeds moeilijk in nare momenten, en al helemaal nu iemand zo dicht bij haar stond. "Dat schaduwen houd ik zonder problemen maanden vol, hoor. Maak je maar geen zorgen. En het is deels mijn eigen keuze, deels aan mij opgedrongen. Ik moet toch iets?" De vreemdeling ging weer normaal staan. Oh nee, toch niet. Hij begon rondjes om haar heen te lopen. Izumi volgde hem net als eerst heel de tijd met haar ogen en bleef stokstijf staan. "Maar ik denk niet dat jij zo vriendelijk en beleefd bent om mij een paar druppels vloeibare vrolijkheid te doneren." Hij verdween uit haar ooghoek. Nu stond de gast achter haar. "En ik geloof dat je nog weinig Vampieren hebt meegemaakt die last hadden van bloeddorst..."
''En ik zou het appreciëren als je zou stoppen met dar cirkelen, naamloos. Ik hou er persoonlijk niet van als wezens dat doen, en ook niet van vreemden aanspreken alsof ze voorwerpen zijn.'' zei Izumi. Namen vond ze inderdaad belangrijk om te weten. Het gaf weer veel informatie over degene die je voor je had, maar makkelijk zou hij de zijne niet geven, dat was duidelijk. En dat rondjes draaien, hij leek net een wolf. Eigenlijk was hij wel het roofdier hier, en zij de prooi. De prooi die wat meer zou tegenwerken dan andere maaltjes als hij actie ondernam. Weer gerommel en daarna een bliksemflits. Gatverdamme, het kon ook niet even ophouden he. De situatie was gewoon te passend bij het weer. Weer klonk er gegrinnik gevolgd door een opmerking die hij zelf erg leuk vond. "En ik geloof dat je nog weinig Vampieren hebt meegemaakt die last hadden van bloeddorst..." Hij grinnikte. "Dat wil je ook niet, geloof me. We worden gek en alles wat ook maar een druppel verliest ruiken we al op tien kilometer afstand. Je kan dus maar beter oppassen, Izumi.'' Aan het geluid van laarzen in een modderplas kon ze horen dat hij achteruit liep, het geluid verwijderde zich een klein beetje van haar vandaan. Een felle bliksemstraal doorkliefde de donkere hemel weer, en deze keer vluchtten er eekhoorn-achtige beestjes weg uit de bomen. Daarna sprak de vampier weer: "En ik beloof je dat ik zal proberen me in te houden," Het zal me een worst wezen "en zodra het weer is opgeklaard ga ik jagen naar een beest dat bloed heeft. Monsters zat, maar die verrekte rotwezens hebben geen bloed maar groenig slijk. Probeer dat niet..." Izumi draaide zich om en zag dat hij naar zijn berg wapens heen liep, en de dingen allemaal op begon te rapen op een snel tempo. Dat hij ze na dat 'iedereen laat zijn wapens' los moment snel weer bij elkaar verzamelde was zeker, maar Izumi liet hem gaan. Zelf nam ze het ook als kans om Kei en Kimi op te pakken. De mooie gevesten waren niet langer schoon, en de snijbladen ook niet. Ze kneep een beetje met haar ogen van irritatie. Dat werd weer poetsen tot je vingers erbij zeer deden. Eigenlijk was zij zelf het dan gewoon die ze per se zo brandschoon wilde hebben, maar dat maakte niet uit. Liever de twee dao's schoon houden dan met twee zwaarden in zwervers staat rond te lopen. De vreemdeling draaide zich toen ze net Kei aan haar riem hield. De bloedrode ogen waren nog feller van kleur geworden en leken haast te gloeien. Sterker dat deden ze ook. Hij had echt honger. Izumi trok haar mond weer open. ''Naamloos, dan wens ik je veel plezier met verhongeren. Want als er een ding moeilijk in overvloed te krijgen is, is dat mijn bloed.'' Met haar lippen weer dicht op elkaar gesloten trok ze haar rugzak die op half zeven hing goed, en clipte beide zwaarden vast op hun plek. ''Ik ga nu weg. Ik heb liever niet dat de woede-uitbarsting van de vuurgodin mijn schedel open splijt op deze plek. En hier slaat het snel in, dat is zeker.'' Dat hij daar nog stond of haar verder zou volgen op weg maakte haar niets uit. Ze ging gewoon verder. En als ze twee tanden dichterbij zou zien komen moest naamloos er maar zeker van zijn dat hij dan een dao uit zijn maag zou hebben steken. ''Ik smeer hem.'' zei ze, haar stem boven het geluid van de stromende regen uitkomend.

Chaseaiden hield haar goed in de gaten, duidelijk geamuseerd door haar tegenacties. Hij was blijkbaar niet de enige die zich ergerde aan van-alles-en-nog-wat, maar ook zij. Misschien wordt ze wel ongesteld... Dan worden ze altijd zo chagrijnig... dacht hij bij zichzelf.
''Naamloos, dan wens ik je veel plezier met verhongeren. Want als er een ding moeilijk in overvloed te krijgen is, is dat mijn bloed.'' Hij haalde verbaasd zijn wenkbrauwen op. Ze had een hoop zelfvertrouwen, dat meisje. Ze was nog vrij puberaal voor haar leeftijd, dat kon hij wel merken. ''Ik ga nu weg. Ik heb liever niet dat de woede-uitbarsting van de vuurgodin mijn schedel open splijt op deze plek. En hier slaat het snel in, dat is zeker.'' Hij zei nog niets, volgde haar met zijn ogen. Nu hij haar geur eenmaal had opgevangen en wist hoe ze bewoog, hoe haar stem klonk en haar Soulfrequentie aanvoelde kon hij haar makkelijk traceren. Zeer gemakkelijk zelfs, ook al stormde het en werd haar lichaamsgeur enigszins verwaterd. "Ik smeer hem."
Hij begon vals te lachen. "Hoezo? Bang dat ik mijn witte, puntige giftanden in je mooie nek zet, dame? Of is het het onweer, zoals jij beweert? De kans is groter dat het dit hele verdomde bos in de hens zet dan dat het jou raakt, hoor. En daarbij, het onweer is vrij ver weg. Hoor je dan niet dat het langzaam wegtrekt?" klonk het spottend en bijna geïrriteerd. "Met jouw kaartleesvaardigheden en gevoel voor richting heb je eerder kans dat je met het onweer meereist richting de Great Plains. Dáár moet je oppassen voor onweer dat in je lichaam in kan slaan. En de Godin van het Vuur zou een vriendelijk en zachtmoedig meisje zoals jij toch nooit kwaad willen doen? Ik daarentegen loop veel meer risico's." Misschien kon hij haar zo een beetje geïrriteerd krijgen, dan had hij iets om te lachen. Hij beschouwde dit niet als sadistisch, maar als humor. Zijn sadistische kant was wel een paar keer erger.
De blik in haar ogen stond gespannen en bedreigd. Ze is dus echt bang om gebeten te worden, dacht hij. Een goed teken. Hoe meer ze denkt dat ik het ga doen, des te meer ik mezelf moet pushen het niet te doen. Dat helpt mijn uithoudingsvermogen én zorgt ervoor dat het achteraf voor vertrouwen zorgt. Want ik ga het immers volhouden en zal ik haar eens laten zien dat ze het bij het verkeerde einde heeft.
Hij liep nu in haar richting, handen losjes langs zijn lichaam om alle dreigende lichaamstaal weg te laten vallen. Op zijn ogen na dan. Met een beetje geluk had hij nog wel iets van een flesje met bloed, maar grote kans dat dat maar drie druppels waren. En hij moest bekennen dat haar nek er zeer aanlokkelijk uitzag. "Ik ga je sowieso volgen, waar je ook zal gaan of staan. Je komt niet meer van me af." Er verscheen een tandontblotende grijns op zijn gezicht, keek haar recht aan. Hij stond net binnen de straal van één meter, genoeg om te kunnen lezen, stel dat hij het zou willen. Maar niet zo close als eerst. Nu hij daaraan terugdacht, hij had haar toen kunnen bijten, met gemak, want ze was ongewapend geweest en hij had haar makkelijk kunnen overmannen. ZET HET UIT JE KOP, CHASEAIDEN! galmde het door zijn hoofd. Focus, blijf gefocust.
"Ik zal je volgen, moge dat duidelijk zijn. En als je je gaat irriteren heb je pech gehad. vechten lijkt me trouwens geen handige optie," merkte hij op. Hij voelde dat ze daar over na had zitten denken. Zo handig, hij kon ook oude gedachtes lezen. Niet dat ze duidelijk waren, maar hee, beter iets dan niets. Hij keek haar scherp aan.
"En bovendien, het is niet 'Naamloos', maar Celestun," merkte hij bijdehand op. Altijd een schuilnaam of vijf bij de hand hebben hoort nu eenmaal bij dit werkt, dacht hij, en zuchtte binnensmonds. Celestun was de naam geweest van zijn favoriete personage uit de boeken die hij als klein kind las. Toen zijn leven nog zorgeloos en veilig was geweest. Celestun was toen zijn voorbeeld, nu was het slechts een vage herinnering. De naam echter zou hem altijd bijblijven. Nu was hij dood en verderf, niet de held die hij als klein jongetje zo graag had willen zijn. Zijn leven was nu eenmaal niet zo bedoeld. Hij zette een korte stap naar achteren.
"Dus, señorita, welke kant gaan we op? Of blijf je toch maar hier? Aangezien de storm voorbij trekt," merkte hij op, op een zowaar normale en misschien zelfs wel vriendelijke (DIT IS NATUURLIJK GESPEELD, kun je Chase nu horen denken) toon. "En maak je geen zorgen om het onweer. Ik bescherm je wel als je bang bent, hoor." Een lieve glimlach verscheen op zijn gezicht, met de hoop een beetje vertrouwen te winnen en haar gerust te stellen (Jaaa, vast, Chase, vast). Ook hij begon zich een beetje op zijn gemak te voelen, voor zover zijn verduisterde Soul gevoelens had. Ze had zijn ware hem naar boven gehaald, de sarcastische Chaseaiden. Maar gek genoeg bleef hij aardig.
Een schok trok door zijn lichaam. Izumi, Shinozuka Izumi, deed hem herinneren aan zijn bloedeigen zusje. Zijn gezicht werd wit. Dit moet nu ophouden, dacht hij, en draaide zich om. "Ik doe wat jij gaat doen, en ik doe wat jij wil dat ik doe. Tenzij datgene weggaan is." Nonchalant plante hij zijn handen op zijn achterhoofd.
Vertrouwen winnen, blijven volgen, wachten totdat ze fout maakt, toeslaan, daarna zie ik wel verder, dacht hij, en door zijn schematische denken werd hij weer een beetje op zijn gemak gesteld. Vertrouwen winnen, blijven volgen, wachten totdat ze fout maakt, toeslaan, daarna zie ik wel verder.

Als reactie kreeg Izumi twee verschillende dingen; op haar eerste opmerking over verhongeren haalde de vreemdeling zijn wenkbrauwen op, en als antwoord op ''Ik smeer hem.'' begon hij te lachen. Door die grijns kon je echt zien wat hij was. Izumi kreeg er de koude rillingen van. Die lach straalde narigheid uit, iets engs. "Hoezo? Bang dat ik mijn witte, puntige giftanden in je mooie nek zet, dame? Of is het het onweer, zoals jij beweert? De kans is groter dat het dit hele verdomde bos in de hens zet dan dat het jou raakt, hoor. En daarbij, het onweer is vrij ver weg. Hoor je dan niet dat het langzaam wegtrekt?" Hij vond het erg leuk om over zijn gebit te praten, dat was zeker. Ook was hij vast trots op die tanden van hem. Maar dat zou Izumi ook zijn, als ze het zichzelf nu bedacht. Maar alsnog waren die van hem niks vergeleken met de tanden van haar familie in Ryuujima. Izumi had haar vader weleens een stalen ketting zien doorbijten. Op deze woorden van Naamloos besloot ze maar even niet in te gaan.
"Met jouw kaartleesvaardigheden en gevoel voor richting heb je eerder kans dat je met het onweer meereist richting de Great Plains. Dáár moet je oppassen voor onweer dat in je lichaam in kan slaan. En de Godin van het Vuur zou een vriendelijk en zachtmoedig meisje zoals jij toch nooit kwaad willen doen? Ik daarentegen loop veel meer risico's." Izumi lachte onhoorbaar onder haar kraag. Als er iets was waar ze niet top in was, dan was dat haar weg zoeken door middel van kaarten. Ze was wel een ster in ronddwalen. Soms vond ze haar bestemming niet eens, ook al gebruikte ze een kaart. Naamloos had wel een hele hoge pet van haar op. Slijmbal dat ie was. Vriendelijk en zachtmoedig klonk ook wel heel vleiend. Hij stapte nu weer op haar af. Blijkbaar vind hij het prettig om dichterbij te komen. bedacht Izumi zich sarcastisch.
"Ik ga je sowieso volgen, waar je ook zal gaan of staan. Je komt niet meer van me af." Zei hij. Weer een grijns en weer dat gevoel dat hij haar onder z'n kap aankeek. "Ik zal je volgen, moge dat duidelijk zijn. En als je je gaat irriteren heb je pech gehad. vechten lijkt me trouwens geen handige optie, ''
''Prettig.'' antwoordde Izumi monotoom. Ze ging gewoon als zichzelf antwoordden, net als dat ze gedaan had met de vraag of ze zijn 'snoet' mocht zien. Aan jezelf zijn zaten geen risico's gebonden, alleen moest ze hem niet vertrouwen en niet al te open zijn. "En bovendien, het is niet 'Naamloos', maar Celestun," zei niet-Naamloos. Er ging een lichtje brandden in Izumi's bovenkamer. Een heleboel jeugdherinneringen overspoelden haar. Celestun! Een warm gevoel verspreidde zich in haar binnenste. Dat was de hoofdpersoon uit het verhaal wat haar moeder haar altijd voorlas voor het slapen gaan. De titel van het boek wist ze niet meer zo goed, maar de inhoud stond in haar geheugen geprent. De blauwe cover vol sterren voerde haar al mee naar de wondere sfeer en avonturen die de jongen beleefde. Daarom keek ze elke avond in haar futon bed uit naar het moment dat er weer verder gelezen werd. Helaas was het boek al lang geleden kwijt geraakt. Of het de echte naam van de vampier voor haar was betwijfelde ze. Je wist het maar nooit. Maar hij moest de naam ergens vandaan hebben. "Dus, señorita, welke kant gaan we op? Of blijf je toch maar hier? Aangezien de storm voorbij trekt," merkte Celestun op "En maak je geen zorgen om het onweer. Ik bescherm je wel als je bang bent, hoor."
''We gaan verder, zoals ik al zei.'' antwoordde Izumi. Ze hield haar vrolijkheid over het boek in zich. Een glimlach van haar vijand. Ze viel er niet voor. Deze was heel anders dan de eerste lach, wat betekende dat deze nep moest zijn. Opeens trok de vampier wit weg. Wat heeft die nou? Izumi fronste. Voelde hij zich opeens ziek? Nee, maar misschien van de honger. Of schoot iets hem nou te binnen, net als bij haar net. Dan moest het wel iets zijn waar hij echt niet gelukkig van werd. Anders werd je niet zo wit als een spook. Voor ze er wat van kon zeggen draaide Celestun zich weg. Een korte flits verlichtte het woud weer en een zacht gerommel volgde. "Ik doe wat jij gaat doen, en ik doe wat jij wil dat ik doe. Tenzij datgene weggaan is." Zijn stem klonk alsof hij zich minder zeker van zichzelf voelde. Als je goed luisterde kon je een klank van verdriet of zoiets dergelijks in zijn stem merken. Hoorde ze dat nou goed? Hij vouwde in ieder geval weer onverschillig zijn handen achter zijn hoofd. Niks zeggen zou misschien het beste zijn. De duivel wist waar hij over nadacht nu. Izumi trok haar rugzak weer goed en liep langs hem, om voor hem uit te gaan lopen. Ze hield er niet van om haar rug naar iemand toe te keren, maar nu moest ze maar even doen alsof ze hem vertrouwde. ''Komop, dan gaan we. Als je wilt doen wat ik doe, ga dan mee in mijn richting. Ik wil weleens weten hoe Sandy Desert Island eruit ziet. Dat wordt nog even lopen.'' Ze keek even over haar schouder heen, de Dao's rammelend bij elke stap. ''Celestun! Jij moet wel vernoemd zijn naar de hoofdpersoon uit dat ene boek! Ken je het zelf ook?'' Ze ging maar op luchtigheid over. Dat was vast en zeker de beste houding nu, als je het aan Izumi vroeg.

Iets aan haar houding beviel hem niet, nadat hij zijn naam had gezegd. Maar wat? Chaseaiden wist het niet, maar ja. Hij zou er nog wel achter komen. Hij draaide zich half om, keek haar aan. Zijn kleur was weer bijgetrokken, het witte was weer overgegaan in zijn normale, licht getinte huid. Vooral niet aan Rhodé denken. Hij kneep zijn ogen dicht, voor vijf secondes maar, en zette een stap in haar richting. Een vriendelijke stap, niet bedreigend bedoeld. Waarschijnlijk had ze opgemerkt hoe hij zich voelde. Niet dat het hem nu nog wat uitmaakte. Behalve dan dat zij hem continu liet herinneren wat er was gebeurt.
''Komop, dan gaan we. Als je wilt doen wat ik doe, ga dan mee in mijn richting. Ik wil weleens weten hoe Sandy Desert Island eruit ziet. Dat wordt nog even lopen.'' Het meisje was enthousiast geworden. Een vrolijke glimlach speelde om zijn lippen. "Ik kan prima lopen, maar naar Sandy Desert Island? Hoe wil je daar precies komen vanaf hier? En daarbij, ga je zwemmend, of neem je een bootje?" vroeg hij geïnteresseerd. Hij had dorst, nog steeds, maar zoals alles nu verliep was het wel prima. Hij kon beter een beetje vriendelijk doen. En daarbij, op deze manier een tijdje rondtrekken is zo erg nog niet, dacht hij. Hij liep achter haar aan, op een meter of twee, tweeënhalf afstand.
Trouwens, die Shinozuka was écht niet lelijk. Ze zou inderdaad een hoop geld op kunnen leveren met dat lichaam en gezicht van haar. En daarbij was ze een mens, die leverde altijd veel op, omdat ze meestal weerlozer waren dan andere Creatures, wat ook wel te begrijpen viel. Ze hadden immers vrij weinig tot geen magie of kracht. Hij keek nog eens goed naar haar achterkant. Haar paardenstaart zwiepte met iedere stap die ze zette. De gitzwarte plukken haar glinsterden van de regen die nog altijd met bakken uit de hemel viel. Net als... Niet aan Rhodé denken.
Hij glimlachte naar haar, probeerde zijn gevoelens te verbergen. Dat was nu het handigste. Hij zette een grote stap, om de overtollige afstand in te halen. Nog voordat hij kon vragen wat hij wilde vragen, begon ze al.
Izumi keek over haar schouder naar hem toe. ''Celestun! Jij moet wel vernoemd zijn naar de hoofdpersoon uit dat ene boek! Ken je het zelf ook?'' Ze schreeuwde het bijna voor zijn gevoel. Eerst schoot er paniek door hem heen, niet dat het te zien was. Toen had hij een idee. Een warme glimlach speelde op zijn lippen. "Ahh, ja. De verhalen van mijn naamgenoot…"
Dit zou hij niet helemaal liegen. Overal zat ooit een kern van waarheid achter, toch? "Heb je ze ook gelezen? De boeken heb ik letterlijk verslonden toen ik klein was, haha. Ik ben zo blij dat ze me naar hem vernoemd hadden, aangezien ik geen naam had." Hij besloot er niet te veel van te zeggen. Dan zou ze met vragen komen, en zou het niet 1, 2, 3 stilvallen. Dat zou zo veel beter zijn.
"Maar hadden ze de boekjes ook op Ryuujima? Voor zover ik weet was het een pure Braziliaanse kinderboekenserie. Welke delen heb je gelezen? Toevallig {Celestun & de Dierensmokkelaars}? Dat was mijn favoriete, haha."
Dit was goed. Dit was heel, heel goed. Meer dan goed zelfs. Dit was perfect! Natuurlijk moest Chase wel zijn doel voor ogen houden. Vertrouwen winnen, blijven volgen, wachten totdat ze fout maakt, toeslaan, daarna zie ik wel verder, dacht hij. Het spookte letterlijk door zijn hoofd. Toch wel handig dat hij zo schematisch kon denken, zonder dat zijn gedachtes al te vaak afdwaalden en, stel dat het gebeurde, hij altijd weer terug kwam waar hij was gebleven.
"Vind je het trouwens erg als ik naast je kom lopen? Dat praat wat makkelijker," zei hij. "Oh, en, waar ben je van plan het kamp op te slaan? Aan je armour te zien zal het niet lang meer duren voordat je compleet doorweekt bent… Een vuurtje zou je goed doen, weet je dat," merkte hij op. Toen begon hij te lachen. "En ik hoop dat je weet dat je de verkeerde kant op loopt? We lopen nu naar het oosten, maar Sandy Desert Island is richting het westen. Plus dan moeten we een tijd reizen door de bergen, terwijl je nu juist naar de Great Plains loopt; bergafwaarts dus." Hij grijnsde zowaar naar haar, zijn dorst tijdelijk vergeten. Hij had een perfect plan. Of, nou ja, plan? Het was meer een blokjesschema met kanten die dit ‘avontuur’ op kon gaan, en bij alles wat mis kon gaan of zou kunnen gebeuren een nieuw idee. Als hij zichzelf nu zou kunnen belonen, had hij dat vast en zeker gedaan.
Voordat Izumi er ook maar erg in had, pakte Chase haar –niet al te voorzichtig, dat is hij niet meer zo gewend- bij haar schouders en draaide haar om. "Die kant op, señorita, tenzij je verschrikkelijk om wilt lopen." Zachtjes duwde hij haar in de rug, en liet haar toen los. Hij schaamde zich niet. Hij zou dit meisje een onvergetelijke reis bezorgen. Diep van binnen lachte hij vals, op zijn gezicht was niets meer dan een vriendelijke grijns, licht spottend om haar gevoel van richting. Dit arme Wezen had het ergste in haar leven nog niet meegemaakt, maar dat zou niet lang meer duren. Daar zou Chaseaiden wel voor zorgen. Van buiten vriendelijk, van binnen zo donker als de hel.

De reactie die ze kreeg op haar opmerking dat ze zo graag naar Sandy Desert Island wilde, was best droog. We gaan zwemmend natuurlijk dacht Izumi sarcastisch. Misschien kreeg ze er toch een beetje spijt van dat ze hem gezegd had dat hij gewoon mee mocht. Raar was het zeker. Ze liep hier gewoon met haar vijand op weg naar wist zij waar. Na haar vraag over zijn naam kreeg ze als antwoord: "Ahh, ja. De verhalen van mijn naamgenoot…" Het leek haar best leuk om naar een karakter uit een boek genoemd te worden. Het lag er natuurlijk wel aan welke. Met de naam Celestun had hij dus maar geluk. Zelf leek hij dat ook niet erg te vinden. "Heb je ze ook gelezen? De boeken heb ik letterlijk verslonden toen ik klein was, haha. Ik ben zo blij dat ze me naar hem vernoemd hadden, aangezien ik geen naam had." Hij had geen naam. Izumi kreeg meteen zo'n gevoel in haar maag. Misschien was hij wel hetzelfde als zij. Want andere wezens hadden hem een naam gegeven. Dus zijn ouders waren weg. Misschien was hij wel achtergelaten. Of was het echt precies het pakket waarin zij gezeten had als baby. Misschien was het ongepast om er wat over te vragen. Misschien ook niet. Het was nog wel kort dag. Zoiets vraag je niet aan iemand als je hem nog maar even kent. Ze hield haar mond dus maar gesloten en luisterde hoe hij verder ging met kletsen. "Maar hadden ze de boekjes ook op Ryuujima? Voor zover ik weet was het een pure Braziliaanse kinderboekenserie. Welke delen heb je gelezen? Toevallig {Celestun & de Dierensmokkelaars}? Dat was mijn favoriete, haha."
Hij wist weer iets privé over haar. Maar het kon ook gewoon aan het feit liggen dat haar uitrusting en stijl gewoon nergens anders vandaan konden komen. Behalve van Japan dan, maar dat was een ander verhaal.
''Ze hadden de boekjes zeker. Nou ja, mijn moeder. Ik weet niet waar ze ze gevonden had, maar het waren vertaalde versies,'' Izumi reikte naar de rugzak op haar rug en zocht al lopend onder de landkaarten. Erg makkelijk ging dat altijd, maar niet heus. Na wat gerommel vonden haar vingers eindelijk de appel op de bodem van de tas. Blij dat ze hem gevonden had viste ze hem eruit en nam er een hap van. Beurs was ie nog niet. Best een wonder eigenlijk. Met haar mond vol ging ze verder met haar verhaal. '',Ik heb alleen het dierensmokkelaars deel gelezen. Echt een geweldig boek ja, het staat nog steeds op m'n lijstje met favorieten.'' Vroeger was het echt haar nummer 1 geweest maar in de loop van de tijd waren er wel wat andere boeken bijgekomen. Zoals die ene over een schatzoekende Wolfblood die het zelf geschreven had. Wat een geweldige gast was dat zeg. Ze vroeg zich af of hij nog leefde.
"Vind je het trouwens erg als ik naast je kom lopen? Dat praat wat makkelijker," Izumi kauwde op haar tweede hap appel terwijl ze luisterde. Zelf vond ze dat ook wel wat prettiger, het vertrouwen was er nog niet. "Oh, en, waar ben je van plan het kamp op te slaan? Aan je armour te zien zal het niet lang meer duren voordat je compleet doorweekt bent… Een vuurtje zou je goed doen, weet je dat," Celestun lachte. "En ik hoop dat je weet dat je de verkeerde kant op loopt? We lopen nu naar het oosten, maar Sandy Desert Island is richting het westen. Plus dan moeten we een tijd reizen door de bergen, terwijl je nu juist naar de Great Plains loopt; bergafwaarts dus." Wat een wijsneus. Ze had het geestelijk nog niet eens tegen zichzelf gezegd of ze voelde twee handen haar schouders omklemmen. Droogjes werd ze omgedraaid. Izumi sloeg nog naar zijn hand, maar ze kreeg al een bemoedigend duwtje in haar rug. Ze kon het hem bijna horen denken: Doorlopen, nee, nee. Dat is niet goed.
Wat dacht ie wel. Langzaam draaide ze zich weer om. Ze wist niet zo goed wat ze nou moest denken over hem nu. Ze zei het zo dat het niet al te lelijk klonk. Van zo'n toon hield ze niet, dus ze probeerde zo normaal mogelijk te klinken. ''Celestun, ik denk dat ik even wat met je moet bespreken. Je bent nog niet van alles op de hoogte. Het eerste punt is dat we helemaal geen tijd hebben voor vuurtjes. Het tweede punt is dat ik geen flauw idee heb waar we heen lopen,'' Ze stapte over een uitstekende boomwortel heen. '',en drie: zou je je plakkerige handjes bij je willen houden.'' Dat klonk lekker neutraal in haar eigen oren. ''Ik ben trouwens de grootste rampzaligerd als het gaat om de weg zoeken met de kaart. Op m'n gevoel de weg wijzen kan je aan mij overlaten.'' Ze liep kalmpjes om hem heen en vervolgde haar weg. Grinnikend draaide ze zich nog even om. ''Ik zei trouwens niet dat we naar Sandy Desert Island gingen. Ik wil het alleen graag zien daar. Maar als jij wil, oké,'' Ze hapte het laatste lekkere stukje van het klokhuis af en gooide het weg. De natuur ruimde dat op, de vogels waren er vast blij mee. '',De wind leid ons, zoals veel reizigers zeggen. Ik dan. Ik weet niet of jij je daar door laat leiden.'' Op haar gemak liep ze verder. Grote kans dat Celestun erg aan haar manier van opereren moest wennen. Nee, anders zou ze het reizen niet gaan aanpakken.

De kalmte die ze uitstraalde was immens. Zo rustig dat het haast onnatuurlijk was. Toen draaide ze zich om. Chaseaiden zette een stap achteruit om haar de ruimte te geven. Ze keek hem weer met haar ijsblauwe ogen strak aan. Hij fronste en wachtte op wat ze wilde zeggen.
''Celestun, ik denk dat ik even wat met je moet bespreken. Je bent nog niet van alles op de hoogte," begon ze. Net zoals jij, dacht hij bij zichzelf, maar niet dat ik dat aan jou ga vertellen. "Het eerste punt is dat we helemaal geen tijd hebben voor vuurtjes." Dan word je maar lekker verkouden en ben je een extra makkelijk doelwit. "Het tweede punt is dat ik geen flauw idee heb waar we heen lopen,'' zei ze toen. Oh, handig. Ze heeft geen flauw idee waar ze naartoe gaat. Wat een drama zeg. Hij zuchtte toen hij bedacht dat hij voorlopig nog wel even met haar opgescheept zat. "En drie: zou je je plakkerige handjes bij je willen houden.'' Okay, blijkbaar hield ze er niet van om aangeraakt te worden, hoe subtiel het ook was. Dan zou het dus niet zijn schuld zijn als er een rotsblokkenlawine naar beneden zou komen en hij haar niet aan de kant zou duwen. Eigen schuld dikke bult. Of zo plat als een dubbeltje, in dat geval.
''Ik ben trouwens de grootste rampzaligerd als het gaat om de weg zoeken met de kaart. Op m'n gevoel de weg wijzen kan je aan mij overlaten.'' Dat van die kaarten had hij gemerkt, maar of ze inderdaad ook zonder kaart de weg zou kunnen vinden? Chase, oh, wacht, Celestun was er niet helemaal zeker van. Toen liep ze verder bergafwaarts, en Chaseaiden slaakte een diepe zucht. "Vrouwen," mompelde hij onhoorbaar.
Toen grinnikte Izumi even, en draaide ze zich naar hem om. ''Ik zei trouwens niet dat we naar Sandy Desert Island gingen. Ik wil het alleen graag zien daar. Maar als jij wil, oké,'' zei ze. Hij wilde erop antwoorden, maar ze was blijkbaar nog niet uitgesproken. ''De wind leid ons, zoals veel reizigers zeggen. Ik dan. Ik weet niet of jij je daar door laat leiden.'' Nog steeds volgde hij haar, een stap of één, anderhalf erachter.
"Goed, wat jij wil. Ik wil me immers niet aan je opdringen. En ik hoef niet per se naar Sandy Desert Island. Tenzij dat is waar de wind ons gaat leiden." Een bliksemflits, en even was alles verlicht, voor nog niet eens een seconde. Godver, kon dat kloteweer nu niet eens ophouden? Hij bukte voor een voor hem laaghangende tak, en gromde toen er een andere in zijn gezicht zwiepte door de wind. De naalden deden op zich geen pijn, maar hij werd er nou niet de vrolijkste persoon op aarde van. Niet zo gek ook, vond hij zelf. Daarbij begon hij nu toch echt wel dorst te krijgen, haar nek begon er aanlokkelijk uit te zien. Haast uitnodigend.
Een windhoos blies veel regen in zijn gezicht, en dat was misschien maar goed ook. Zo kon hij even zijn gedachten op een rijtje zetten, net als zijn prioriteiten en zijn don'ts. Vertrouwen winnen, blijven volgen, wachten totdat ze fout maakt, toeslaan, daarna zie ik wel verder. En geen bloed drinken van haar totdat ze. Nou ja, of toestemming geeft, of ze volkomen in mijn macht is.
"Zeg, Izumi," begon hij toen, en zette een grote stap om zo naast haar te kunnen lopen. Of in ieder geval, schuin erachter. De persoonlijke ruimte ingaan was één van die don'ts, had hij begrepen. Tenzij hij natuurlijk intimiderend over wilde komen, maar dat wilde hij nu niet.
"Hoe lang loop je gemiddeld achter elkaar? Zonder pauzes, bedoel ik?" Toen het eenmaal uit zijn mond was, vond hij dat het zeurderig klonk. "Niet dat ik moe ben, ik ben gewoon nieuwsgierig," vervolgde hij er kalmpjes achteraan. Hij begon zich aardig normaal te gedragen tegenover haar. In ieder geval de normaal van anderen, niet zijn soort normaal. De moordlustige, bloed zuigende, sadistische normaal. Zijn armen hingen losjes langs zijn romp, en hij deed zijn best niet meer om zijn Braziliaanse accent te verbergen. Hoe "menselijker" en "normaler" hij deed, hoe groter de kans was om haar vertrouwen te winnen. Dat was stap één van zijn to-do-list.
Het viel hem nu pas op dat ze een kop kleiner was dan hij, en hij met veel gemak over haar heen kon kijken, en begon te grinniken. De kleine details zoals dit amuseerden hem kostelijk, en het leuke was dat je details bleef ontdekken. Hij nam haar nog eens goed in hem op, en waarschijnlijk dacht de Ryuujimaanse dat hij naar haar aan het staren was. Eigenlijk was dat ook wel zo, maar toch. Voor de tweede keer in korte tijd scande hij haar, nam haar lichaamsvorm in zich op. Zo kon hij haar overal herkennen, ook in de duisternis. Vampier zijn had zo zijn voordelen.
Toen wendde hij zijn ogen van haar af en keep voor zich, en pakte zonder er bij na te denken één van zijn werpmesjes en begon er mee te spelen, door bijvoorbeeld zijn duim tegen de snijrand aan te drukken, of met de punt in zijn handpalm te prikken. Dit waren zijn herkenningspunten van verveling. Hij had nu ook de neiging het blad van het mesje tegen haar wang aan te zetten, maar hij hield zich in. Dat zou hij het meisje niet aandoen. Nog niet.

"Goed, wat jij wil. Ik wil me immers niet aan je opdringen. En ik hoef niet per se naar Sandy Desert Island. Tenzij dat is waar de wind ons gaat leiden." Die krijgt de smaak van het gaar zijn al te pakken! Ja, om het zo maar te noemen, gaar was ze wel. Het kon door de sfeer thuis op Ryuujima komen..of ze was het gewoon van zichzelf. Veel andere reizigers hadden het ook een beetje, dat had Izumi wel geleerd door die quote over de wind. Waar overigens wel kern van waarheid in zat, vond ze zelf. Maar je moest ook wel een beetje gek zijn om met alleen een rugzak en een tentje heel de wereld over te lopen. Door een bliksemflits -weer zo fel als wat- kneep ze even haar ogen dicht. Hopelijk werd het vanavond beter. Ze draaide zich weg voor een tak die nogal laag hing en stapte verder. Niet snel daarna klonk er een zwiepend geluid van iets wat snoeihard tegen iets anders aan kwam. Celestun had nu vast een beetje last van dennennaalden in zijn gezicht. Ze kon er niks aan doen, maar een lachje vormde zich om haar lippen.
"Zeg, Izumi," Opeens was daar een accent. Net was die er niet, nu wel. Zelf had Izumi het nog nooit gehoord. Ze kon er wellicht uit afleiden waar hij vandaan kwam. Door middel van een grote stap kwam Celestun naast haar lopen. Ze keek opzij om hem aan te kunnen kijken. "Hoe lang loop je gemiddeld achter elkaar? Zonder pauzes, bedoel ik?" Oh. Dat is een best wel moeilijke vraag. "Niet dat ik moe ben, ik ben gewoon nieuwsgierig,"
''Hmmm....,'' ze mompelde half maar dat kon haar weinig schelen. ,''Het ligt er aan in wat voor bui ik ben. Meestal loop ik gewoon door tot in de namiddag. Maar nu ga ik langer door, aangezien ik jou tegen kwam. En dat nam tijd in beslag. Ik denk dat we tot een uur 6 blijven wandelen,'' Ja, dat was echt wel het maximum tijdstip. Want dan viel het duister al een beetje in rond dit deel van het jaar. Als het later zou zijn zou ze in tijdnood komen met het kamp opzetten, eten maken en de hele rommel beveiligen. Dat eerste en laatste punt moesten sowieso. Het vuur hield dieren op afstand en zorgde voor licht in het pikkedonker, en de beveiliging waarschuwde als een monster in de buurt zou komen. Want die waren niet bang voor een paar vlammen. Ze maakte het waarschuwingssysteem zo: in Izumi's tas zat een touw. In een vakje in haar rugzak zaten belletjes met ieder een lusje. Elke avond maakte ze die belletjes vast aan het touw en hing ze om haar kamp heen. Als er iets mocht komen zou het eerst tegen het touw oplopen. Izumi sliep vaak licht en werd dan zeker weten wakker.
''Ik moet nog het een en ander klaarmaken en nog een goede slaapplek vinden, dus 6 uur lijkt me echt prima. Eet jij eigenlijk wat naast..bloed?'' Nog steeds was dit echt een bizarre situatie. Ze zou vroeger nooit gedacht hebben dat ze met een sluipmoordenaar op pad zou zijn. Die gedachte dat het zo vreemd was bleef in haar hoofd op komen. Iets wat ook terug kwam was het uitermate vervelende gevoel dat ze dalijk drijfnat en koud voor een vuurtje moest gaan zitten. Wat was kamperen toch leuk.

Hij keek haar kant op toen Chase haar hoorde murmelen. ''Het ligt er aan in wat voor bui ik ben. Meestal loop ik gewoon door tot in de namiddag. Maar nu ga ik langer door, aangezien ik jou tegen kwam. En dat nam tijd in beslag. Ik denk dat we tot een uur 6 blijven wandelen,'' was het antwoord op zijn vraag. Ohh, dat valt reuze mee, dacht hij. Niet dat hij het erg gevonden had om langer door te gaan. Hij had een goede conditie en kon, als het echt nodig was, dagen achtereen blijven lopen, zonder ook maar een seconde rust. Maar gelukkig hoefde het niet vaak. En als het moest en hij klaar was, deed hij de komende week ook helemaal niets behalve lamlendig rondhangen in zijn appartement of nutteloze bezoekjes brengen aan de Black Market. Gewoon voor de 'lol'.
Chaseaiden aka Celestun borg zijn mesjes op waar ze hoorde, en sloeg zijn lange, zwarte jas open. Liever had hij het niet openlijk gedaan, maar anders ging het zo moeilijk. Waarom? Zijn jas hing vol met kleine, venijnige wapens en andere pijnlijke dingen, zoals die mesjes, zijn shuriken, en aan zijn riem z'n Espada Ropera en zijn twee sai. En wat kruiden, gebonden aan mooie, leren touwtjes. Niet alleen slechte, giftige kruiden, overigens. Ook gewoon soepkruiden. Hee, je wist maar nooit.
Het gif en andere dodelijke, ziekmakende en verlammende drankjes zaten in zijn buidel aan zijn riem, dus dat was wél een pluspunt. Die kruiden kon je nog voor anderen aanzien, maar gifgroene, haast gloeiende vloeistoffen waren zeker geen medicijnen, dat kon zelfs een dom mens uit the Human World nog raden.
''Ik moet nog het een en ander klaarmaken en nog een goede slaapplek vinden, dus 6 uur lijkt me echt prima," zei het meisje toen. Celestun knikte instemmend. "Eet jij eigenlijk wat naast..bloed?" vroeg Izumi. In zijn oren klonk het zeer twijfelend, en hij grinnikte.
"Ja, natuurlijk. Op alleen bloed valt op zich wel te leven, hoor. Het vult alleen zo slecht," legde hij uit, nog steeds breeduit grijnzend. "Dus we moeten óf heel veel bloed tot ons nemen, wat nogal moeilijk gaat. Veel Vampieren hebben verbonden met hun 'lievelingsbloedsoort', hetzij mens, Elf, Mermaid, of wat dan ook. Maar voor een volle maag moet je wel een liter of twee, drie per dag nemen. En dat is veel, als je nagaat dat een volwassene ongeveer vijf à zes liter in zijn lichaam heeft, en dan hangt het ook nog af van je gewicht en lengte. Iemand zoals jij zou dus snel leeggezogen worden," grapte hij. "Er vanuit gaand dat je ongeveer 60 kilo weegt, en rond de 1,75 meter bent, schat ik zo'n...," de radertjes in zijn hoofd draaide toen hij het uitrekende, "vijf liter bloed?"
Hij keek haar aan, en begon te lachen. "En op twee liter bloed kan een mens niet functioneren, dus heb je geluk dat ik ook nog andere dingen eet, Izumi. Anders zou je de klos zijn geweest." Hij keek haar ineens heel bedreigend en gemeen aan. "Ik vraag me af hoe..." begon hij, en barstte daarna in lachen uit, zijn gezicht zo onserieus als het maar kon zijn. "Sorry, ik--" probeerde hij uit te brengen, wat niet echt lukte, en gaf haar een snel, klein schouderklopje, aangezien ze liever niet had dat hij haar aanraakte.
"Maar even serieus; wij Vampieren eten ook gewoon voedsel. Brood, vlees, groenten, alles. Zolang we het lusten tenminste. En we moeten aan onze maandelijkse dosis bloed komen, hetzij van menselijk Creatures, dan wel van dieren."
Hij keek haar aan, deed de kap op zijn hoofd ietsje verder naar achteren, zodat zijn gezicht goed zichtbaar was, maar hij niet nat zou worden. Het viel hem op dat haar gezicht bedenkelijk keek, maar hij schonk er geen aandacht aan.
"En jij? Je eet toch ook gewoon voedsel, neem ik aan?" zei Celestun met een glimlach.

Het antwoord op haar vraag over het bloed kwam nogal snel. Niet heel gek, ze was met een vampier aan het praten. "Ja, natuurlijk. Op alleen bloed valt op zich wel te leven, hoor. Het vult alleen zo slecht," Celestun grijnsde naar haar onder zijn capuchon. Charmant was ie zeker zo. Toch deed de lach Izumi ook een beetje denken aan een of andere valse betoverde prairiewolf. Achter die grijns was iets verscholen. "Dus we moeten óf heel veel bloed tot ons nemen, wat nogal moeilijk gaat. Veel Vampieren hebben verbonden met hun 'lievelingsbloedsoort', hetzij mens, Elf, Mermaid, of wat dan ook. Maar voor een volle maag moet je wel een liter of twee, drie per dag nemen. En dat is veel, als je nagaat dat een volwassene ongeveer vijf à zes liter in zijn lichaam heeft, en dan hangt het ook nog af van je gewicht en lengte. Iemand zoals jij zou dus snel leeggezogen worden," Die klonk alsof ie het erg geinig vond allemaal. Een beetje zwarte humor. Izumi knikte en lachte een beetje mee. Ik lach me dood, maat. Die opmerking paste nog bij het hele gespreksonderwerp ook. Celestun ging al weer verder met zijn kletspraatjes. Izumi nam al luisterend weer een hap appel. "Er vanuit gaand dat je ongeveer 60 kilo weegt, en rond de 1,75 meter bent, schat ik zo'n...," Hij had vast niet als heler gestudeerd, maar toch was hij best goed in gokken op dit gebied. Ze woog 61 kilogram. Bij andere wezens zou hij zeker weten ook best in de buurt zitten als het om hun lengte en gewicht ging. Gaaf en eng tegelijk. ,"vijf liter bloed?"
''Vast wel zoiets dan, jij bent de expert zo te horen.'' Net doen alsof je je niet zit af te vragen waarom hij dit allemaal zegt, Shinozuka. Zijn ogen richtten zich weer recht op de hare. Net roodgloeiende kooltjes. En daar was de lach weer. "En op twee liter bloed kan een mens niet functioneren, dus heb je geluk dat ik ook nog andere dingen eet, Izumi. Anders zou je de klos zijn geweest." Of ze verbeeldde het zichzelf, of zijn ogen leken wel te flakkeren. Even net iets erger te gloeien. Een al te fijne blik had hij nu niet. "Ik vraag me af hoe..." Izumi wilde net vragen wat hij zich afvroeg, maar hij barstte in een lachbui uit. Dat gezicht wat hij trok was gewoonweg hilarisch. Ze grijnsde. Dat zag hij toch niet. "Sorry, ik--" Dat proestte hij meer dan hij het zei. Celestun gaf haar zo'n snel schouderklopje dat het wel zeker moest zijn dat 'de niet aanraken' waarschuwing wel in zijn brein geplant was. Mooi zo. "Maar even serieus; wij Vampieren eten ook gewoon voedsel. Brood, vlees, groenten, alles. Zolang we het lusten tenminste. En we moeten aan onze maandelijkse dosis bloed komen, hetzij van menselijk Creatures, dan wel van dieren."
Dan moet ik nu nog meer klaar maken en gaat het rantsoen nog sneller op. Dit word steeds beter. Op zich wel gezellig, alleen eten is wat stil. Voor zover deze vent gezellig blijft. Celestun trok zijn kap iets meer weg. "En jij? Je eet toch ook gewoon voedsel, neem ik aan?" vroeg hij.
''Nee, ik eet kinderen die ik tegenkom onderweg. Natuurlijk eet ik gewoon voedsel. Bloed is niet echt mijn ding, dat spul is geheel voor jou. Maar dat snap je wel.'' Na die zin sprong ze behendig over een steen. De spullen in haar rugzak rammelden vervaarlijk. ''Ik wil best m'n eten met je delen, als jij tijdens deze reis ook maar een aandeel aan voedsel levert. Veel heb ik niet. Wel appels, daarvan heb ik er zat,'' Met een boog gooide ze het klokhuis in haar hand weg en keek hem weer aan. ''Moet je er ook een?'' Dat was wel een genereus gebaar. Kijken waar hij binnenkort mee aankwam. Vast een bloederig stuk vlees. Of een paar gezonde groentes. Je weet het nooit Izumi, je weet het nooit.

» This is Chaseaiden