A Day at the Beach [Adrer]

Na een uur of vier lopen kwamen Adrer en Yellaïn eindelijk in de buurt van Yousou Harbour. De tocht was stil geweest, met af en toe een kort gesprek over een onderwerp over eigenlijk... Tja, helemaal niets. Niet dat Yellaïn het onprettig had gevonden, absoluut niet. Het voelde fijn om samen te reizen, en ze vond het diep in haar hart wel jammer dat ze uiteindelijk elkaar zouden verlaten en ieder een eigen kant op zou gaan. Maar voor nu moest ze daar niet aan denken.
In de verte doemde de stadspoorten op van Yousou Harbour, dat tussen de bergen en kliffen lag. Ze kwamen aan op een soort van grasland met lage struikjes. Nog een kwartiertje lopen en dan waren ze door de poorten heen. Yellaïn moest haar best doen niet te gaan rennen, zo enthousiast was ze.
"Ik kan niet wachten!" zei ze toen, en haar gezicht lichtte bijna op toen ze naar hem glimlachte. Ze was vrolijker geworden naarmate ze de stad hadden genaderd en nu was het bijna zo ver, ze zou de grootste handelsplaats (op de Black Market na, maar die telde ze niet mee omdat die illegaal was) van de wereld gaan bezoeken, en met een beetje geluk goede spullen voor weinig geld op de kop tikken.
Zonder er zich bewust van te zijn pakte ze Adrers hand en trok hem lichtjes mee, voor zover ze de kracht had de drie koppen langere en sterkere jongeman mee te krijgen. Zijn hand voelde warm en sterk, en ze was zich er niet bewust van hoe beschamend dit eigenlijk wel niet was, ze was gewoon zo in haar eigen wereldje dat ze nergens meer op lette, zoals ze wel eens vaker had, vooral de laatste tijd.

Hij lachte, en begon in een iets snellere pas te lopen om haar bij te houden. "Rusig aan maar..." Zij hij grijnzend "Yousou Harbour zal er over 15 minuten ook nog zijn." Ging hij lachend verder. "Je herinnert me aan een over enthousiast kind" Zij hij er sarcastisch achteraan achteraan, en hij keek haar met een glimlach aan, en hij liet haar hand los.

"Rusig aan maar... Yousou Harbour zal er over 15 minuten ook nog zijn," lachte hij, en yellaïn keek om. Ze grijnsde breed. "Je herinnert me aan een over enthousiast kind," vervolgde hij, waarop Yellaïn hem ondeugend aankeek. "Ja, da's waar, Yousou Harbour loopt niet weg. Maar de wezens die er zijn, wél!" Ze ging achteruit lopen, en merkte hoe hij haar hand losliet. Ze kon zijn gezichtsuitdrukking niet zien maar wist dat ook hij vrolijk was.
"En daarbij, ik bén een overenthousiast kind, ik ben nog maar 21 nota bene, ik heb het recht me nog kind te voelen. Zo af en toe dan. Als kind was ik toch geen kind maar een volwassene qua gedrag, dus ik vind dat ik die tijd nu dan wel even in mag halen. Onder toezicht van een zeer... Eh.... 'volwassen' persoon dan..."
Ze schoot in de lach, en keerde hem weer de rug toe. "Wel door blijven lopen hè, Adrer?" zei ze vrolijk, allebei haar handen op haar achterhoofd met in elkaar gevlochten vingers.

"k haal je wel in hoor..." Mompelde hij greinzend, en hij liep net iets sneller zodat hij net iets voor haar liep "Wel door blijven lopen hè, Yellaïn!" Zei hij sarcastisch richting haar, en hij immiteerde haar door zijn handenop zijn achterhoofd te houden, en grinnikte.

Ze hoorde hem iets mompelen, maar wat verstond Yellaïn niet. Toen liep ineens Adrer voor haar op een tempo dat ze alleen op een sukkeldrafje bij zou kunnen houden.
"Wel door blijven lopen hè, Yellaïn!" Ze grijnsde, en keek naar zijn rug. Door de handen op zijn achterhoofd, haar actie van net, leek hij nog veel groter dan dat hij al was, en ze voelde zich weer eens klein, wat ze dan ook wel was.
Ze trok een kort 'sprintje' en kon zo net naast hem komen, maar kon hem niet bijhouden.
"je durft wel, hè? Kleine meisjes een beetje pesten?" grijnsde ze brutaal. "Iemand met mijn lengte qua benen kan toch nooit iemand met van die lange giraffepoten zoals jij hebt bijhouden?" Ze probeerde hem in zijn zij te porren, wat niet lukte omdat hij te snel liep en zo viel ze bijna om, maar herstelde zich al snel.
"Zie je? Zo lukt dat toch nooit..." zuchtte ze zogenaamd gekwetst.

"Heh" Klonk spottend uit zijn mond, "Moet ik je soms dragen, prinses." Zei hij sarcastisch, en hij begon langzamer te lopen zodat Yellaïn hem weer gewoon bij zou kunnen houden "We zouden natuurlijk niet willen dat jij je prachtige voetjes zou bezeren." Ging hij verder, en hij lachte er achteraan. "Stel je eens voor." Ging hij op een spottende manier verder.

"Heh," hoorde ze hem zeggen, en keek naar hem. "Moet ik je soms dragen, prinses?" vroeg hij. Ondanks dat Yellaïn wist dat het een grap was, zou ze met veel plezier 'ja' hebben gezegd. Hij begon langzamer te lopen en nu liepen ze tenminste weer op hetzelfde tempo.
"We zouden natuurlijk niet willen dat jij je prachtige voetjes zou bezeren. Stel je eens voor." Hij moest lachen, en Yellaïn antwoordde: "Mijn mooie voetjes zijn in ieder geval stiller en behendiger dan die van jou, wedden? En daarbij zit er een behoorlijke kracht in die van mij, let maar op..." Ze grijnsde onvoorspelbaar vals, en haar ogen hadden pretlichtjes.
Toen zette ze met haar volle kracht haar hiel op zijn tenen, en dat was behoorlijk wat; al haar kracht. Haar lichaam was niet gespierd en absoluut niet sterk, maar haar benen en vooral voeten waren wél krachtig. Ze gaf hem een zachte por in zijn zij.
"Deze 'prinses' heeft anders aardig wat pit, hoor," lachte ze spottend, en keek hem aan. Ze grijnsde breed en had het duidelijk naar haar zin met hem.

Zijn gezicht vertrok pijnlijk toen haar voet tegen zijn tenen aankwamen, en hield zich in om niet naar zijn voet te grijpen. "Pas maar op dat ik niet 'Per ongeluk' op jou teentjes stap" Klonk venijnig uit zijn mond, en hij stampte met zijn voet vlak naast haar tenen, waar hij haar net niet raakte. "Oeps" Mompelde hij grinnikend "Ik heb aardig wat pit, hoor" Zei hij sarcastisch

Ze sprong opzij om zijn voet te ontwijken, maar dit bleek niet nodig te zijn. Hij stapte sowieso mis naast de plaats waar haar voet eerst had gestaan, en ze had dus geen gevaar, nou ja, risico gelopen. Ze wist zeker dat hij zo haar voet kon breken als hij dat zou willen.
"Oeps. Ik heb aardig wat pit, hoor," zei hij. Ze keek hem geschrokken aan. "Sorry, gaat het?" zei Yellaïn bezorgd. "Het... het was niet de bedoeling om je pijn te doen..."
Ze keek hem aan, en haar ogen betogen schuld. "Sorry," mompelde ze nogmaals.

hij glimlachte toen ze zich verontschuldigde, en hij maakte een sussend gebaar "Je hoeft je niet overal voor te verontschulldigen" Zei hij lachend "Ik begrijp ook wel dat het een grapje is." Ging hij verder, en hij klopte op haar schouder. "En zo erg doet het ook niet pijn..." Mompelde hij "Niet zo erg, alleen erg." Zei hij daarna grijnzend.

Ze keek hem geschokt aan. "Dus het doet wel pijn? En is wel erg?" vroeg ze hem. Dit was níet de bedoeling geweest, maar gewoon... per ongeluk? Ja. Het schouderklopje had haar gerustgesteld, maar toch niet helemaal. Want dit wilde ze niet gedaan hebben maar er was niets meer aan te doen, helaas.
"Trek je schoen uit," zei ze toen vastbesloten. Ze kon beter even kijken. Ze had niet de kracht om zijn tenen te breken, toch? Ze was er niet helemaal zeker van. Ze hurkte neer, en wachtte totdat hij zijn laars uit zou doen.

"Zo erg is het nou ook weer niet..." Zuchtte hij, terwijl hij voorzichtig een van zijn laarzen uit trok, en kreunde zacht toen deze lang zijn teen schuurde. "Het is allemaal prima hoor." Mompelde hij zachtjes terwijl hij naar zijn voet keek.

Voorzichtig ging ze met haar vinger over zijn voet, richting haar tenen. Ze keek hem aan, met een blik die vroeg of het pijn deed. "We hebben er niets aan als jij je groot gaat zitten houden," zei Yellaïn, en keek naar zijn voet, toen ze zachtjes op zijn tenen drukte.
Misschien was dit niet het moment om het te denken, maar zijn voeten waren... Groot. Minstens maat 47. Minstens...
Ze zuchtte, en drukte nogmaals, en keek nu naar zijn gezicht om te zien of het pijn deed. "En?" vroeg ze erbij, voor het geval zijn gezichtsuitdrukking, die bijna niet te zien was door zijn kap, niet genoeg zou zijn.

Zijn gezicht vertrok opnieuw van pijn. "Oke, het doet misschien wel... Pijn" Mompelde hij, en hij kruiste zijn armen, en kreunde weer zachtjes. "Maar het valt wel mee..." Zuchtte hij diep, en keek weer pijnvol naar zijn voet.

Yellaïn zuchtte diep. Ze keek om, en graaide wat in haar schoudertas. Een rolletje met verband kwam eruit, en ze zwachtelde zijn voet in. "Sorry..." mompelde ze toen ze dit deed, en trok het verband strak aan, wat nodig was maar waarschijnlijk wel pijn deed. Ze keek hem aan.
"Waarschijnlijk kan je nu je laars niet meer in. Het zou een wonder zijn als je dit wel kon... Ik heb wel een soort van middeltje tegen dit, maar... ehh... Ik mis een paar ingrediënten..." Yellaïn keek de andere kant op, schaamde zich. Ze kon hem niet eens helpen, ze voelde zich nutteloos. Een diepe, maar zachte en haast onmerkbare zucht verliet haar mond.

Hij bromde wat onverstaanbare woorden toen ze het verband strak trok. Hij glimlachte richting haar. "We kunnen wel doorlopen naar Yousou harbour, en daar naar deze 'ingrediënten' zoeken" Mompelde hij, en hij begon te lopen in de richting van Yousou harbour, lichtelijk mank omdat hij probeerde niet op zijn tenen te leunen.

Ze knikte instemmend, vastbesloten zijn pijn weg te laten gaan. Ze voelde zich met de seconde schuldiger, en ze wilde dat het gevoel ophield. En ze wist zeker dat er dus niets anders opzat dat medicijn te maken...
Misschien... misschien moest ze hem vertellen dat de ingrediënten ietwat illegaal waren? Nee, ze zou er wel aan kunnen komen. De kruiden die ze nodig had waren duur en illegaal, omdat ze behalve als goed medicijn als een sterk gif gebruikt konden worden. En zij, als een gewoon meisje, had dus niet het recht die dure medicijnen te kopen. Want wie weet wat ze er mee zou doen?
Ze zuchtte diep, en liet haar hoofd hangen. Er waren wel kruiden die ongeveer hetzelfde effect hadden, maar die werkten niet goed genoeg. Misschien kon ze met hoge uitzondering ze wel verkrijgen, maar anders was het zalfje gedoemd te falen.
"Lukt het lopen een beetje?" vroeg Yellaïn toen, en keek Adrer aan. Ze had allang gemerkt dat hij mank liep, maar om nou aan te bieden dat hij op haar kon leunen was geen slim idee, want ze was veel te klein om hem daarvoor van dienst te kunnen zijn. Hopeloos is dit, dacht ze bij zichzelf.

"Het gaat prima hoor" Mompelde hij, en hij concentreerde zich weer op het lopen. "Met een beetje geluk zijn we aan het eind van het jaar met deze snelheid in Yousou harbour." Lachte hij, om de sfeer wat te verbeteren, maar toen hij even niet op lette, stootte hij zijn tenen tegen een steen die uit de grond stak, en zijn gezicht vertrok weer van pijn, en hij liet een zachte kreun horen. "Verdomde steen..." Mompelde hij chagrijnig.

Ze probeerde niet te lachen toen hij zijn teen stootte, en klopte hem bemoedigend op zijn rug, omdat zijn schouder gewoonweg onhaalbaar was. "Je overleeft het wel. Hooguit moeten we je voet laten amputeren... Maar ja, dat is toch niet zo erg?" grapte ze, en grijnsde breed.
"Het komt wel goed. Ik ga proberen het zalfje te maken en dan is het zo weer over, nog even vol houden. Een echte 'man' zoals jij moet dat toch wel kunnen?" Ze vroeg het spottend, om zijn ego wat omhoog te halen.
Na een korte stilte zei Yellaïn toen: "Misschien is het maar beter als we in Yousou Harbour een rustplaats vinden en daar de nacht blijven, om je voet rust te geven, stel dat het middeltje... niet aanslaat, snap je?" En diep van binnen wist ze dat het nu onmogelijk was naar het strandje te gaan. Het klonk misschien dom, maar ze durfde het niet meer in haar eentje. Ze was erg gesteld op hem geraakt, en wilde dus niet dat hij met die voet afdaalde van de rotskust. Als hij zou vallen zou het fataal aflopen met hem.

"Natuurlijk kan een echte 'man' zoals ik nog wel een dagje overleven." Mompelde hij sarcastisch. "Prima, een zalfje, en een nacht rust, en de dag daarop voel ik me weer helemaal beter." Zei hij lachend "Misschien kunnen we dan ook nog dat prachte strandje van jou bezoeken" Ging hij verder, en hij porde haar zachtjes in haar zij.

Ze kromp ineen, of nou ja, haar torso bewoog naar hem toe vanwege de por, en stootte met haar hoofd tegen hem aan. Bijna direct daarna veerde ze op, en keek hem met een rood hoofd aan.
"J-je weet dat ik daar niet tegen kan!" riep Yellaïn met een hoog piepstemmetje, zoals altijd als ze kriebelig was. "Ik ben gevoelig; fysiek en ook mentaal. Dat weet je nu wel, toch?" Ze zette een stap zijwaarts bij hem vandaan, in de hoop dat ze nu uit de buurt van zijn ellebogen was.
"En waag het niet me te gaan kietelen..." mompelde ze, "want anders krijg je er een tweede gezwollen voet bij. Of een ontwrichte kaak of zoiets..." Ze keek weg.

Hij lachte, en overwoog de gevaren als hij haar zou gaan kietelen. Hij haalde zijn schouders op "Ben jij mij nou aan het bedreigen?" Zei hij sarcastisch, en hij grijnste. Daarna begon hij haar zachtjes te kietelen. "Moet je me maar niet bedreigen" Lachte hij

Een schok liep door haar lichaam heen en liet haar eerst krampachtig bewegen. Adrer was bezig met kietelen, en ze zakte in elkaar, en probeerde niet te gaan lachen en gillen. Ze moest de neiging hem te trappen onderdrukken en sloot haar ogen.
haar stem kwam vrij, en een hoog lachje kwam uit haar keel. Ze voelde het gras in haar rug prikken en rolde op haar rug.
"H-h-hou opp!" proestte ze uit, en keek hem aan. De tranen stonden in haar ogen van het lachen, en haar been moest de energie kwijt en trapte net langs hem heen. Haar handen waren gebalde vuisten die ze op haar borstkas gedrukt hield. Haar gezicht was aardbeirood door het lachen en de hitte die er vrijkwam van het onderdrukken van het trappen en slaan. En natuurlijk de schaamte van het... nou ja...
"I-ik meen h-het! S-s-s-sto--hahaha!" Ze kwam niet meer uit haar woorden en lag kansloos op de bosbodem.

"Heh"Klonk spottend uit zijn mond, en hij boog over haar heen om haar verder te kietelen. "Je kunt niet meer ontsnappen!" Zei hij lachend, en hij bleef nog even door kietelen todat hij stopte, en naast haar in het gras liggen. Zijn gezicht was rood, en om dit te verbergen keek hij naar een andere richting.

Ze hapte naar adem toen hij zich nog verder over haar heen boog. Aan zijn gezicht te zien had hij lol, en ze grijnsde breed. "W-we zie nog wel o-of ik ni-niet meer kan ontsna-haha-happen!" Yellaïn kwam nu echt niet meer uit haar woorden, en was compleet aan hem overgeleverd.
Gelukkig hield hij al snel weer op, en ging naast haar liggen. Ze keek de andere kant op, en plukte wat aan het gras. Ze wist niet zo goed wat ze nu moest doen. Hun gedrag was een beetje zoals een...
Ze schudde haar hoofd. Nee! Nee! Nee! Zet het uit je hóófd, Mizulynnièll! dacht ze, en sloeg met haar hand op de bosgrond.
Ze schraapte haar keel. "A-Adrer?" vroeg ze, om de stilte te verbreken.