A familiair face ~Yellaïn Mizulynnièll~

""Geen idee, misschien ga ik naar huis, misschien blijf ik hier nog rondzwerven" Mompelde hij. Hij dacht nog eens na over wat ze zei "Wacht, jij kunt water sturen?" Vroeg hij, terwijl hij het antwoord letterlijk al wis "Kun je me wat daarvan laten zien?" Vroeg hij geïnteresseert, blij dat hij eindelijk de stilte had doorbroken.

Ze keek hem verschrikt aan. "N-n-nee..." stamelde ze, "ik ben bar slecht in dat gedoe, ik bak er niets van, ik beloof je dat je daar niets van wil zien!"
Het was waar; ze was een ramp. Ze bakte er niets van en eindigde altijd als een verzopen kat onder een deken of in de zon. Ze kon haar gaven gewoon niet beheersen. Ze wist dat ze er met veel oefenen zou kunnen komen, maar ze zou het hem zeker niet kunnen laten zien. Dan zou ze nerveus worden, voor zover ze dat nog niet was, en helemaal gaan blunderen.
Ze deed een paar stappen terug en zwaaide hevig met haar armen om haar woorden betekenis te geven. Hierdoor lette ze niet op en struikelde ze over een uitstekende boomwortel, en viel achterover.
luid gekreun kwam uit haar mond, gevolgd door een diepe zucht.
"Zie je, zelfs het lot wil dat ik faal, dus als ik al struikel over iets zoals dit ga ik zeker niet watersturen!"

Hij stond rustig op, en bood zijn hand aan om haar te helpen om op te staan. "Je lijkt niet echt zeker van jezelf." Mompelde hij, en er was een lichte spottende lach op zijn gezicht geschilderd. "Misschien zou je eerst wat moeten werken aan je zelfvertrouwen." Ging hij verder "En verder misschien uitkijken waar je loopt" Grinnikte hij er achteraan.

Ze pakte zijn hand aan, en hees zichzelf omhoog. Nu ze zo voor hem stond, merkte ze pas echt dat ze gewoon drie koppen kleiner was. Ze kwam net tot de helft van zijn torso, en ze draaide zich om. Wat was het toch fijn om overal te kunnen zien dat ze klein was.
"Je lijkt niet echt zeker van jezelf." Joh, kwam er één achter. Het was ook niet zo heel gek dat ze dat niet was. Ze keek hem aan, klaar om een brutaal antwoord terug te geven, maar hield wijselijk haar mond. Haar humeur was een beetje omgeslagen, en dat was goed aan haar blik af te lezen. Ze kon nu eenmaal haar gezichtsuitdrukkingen slecht voor haar houden.
"Misschien zou je eerst wat moeten werken aan je zelfvertrouwen," vervolgde hij. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze vertrouwde wel op zichzelf, maar niet in zichzelf.
"En verder misschien uitkijken waar je loopt," zei hij, en begon te lachen. Ze was lichtelijk gekwetst, alsof ze zelfs dat niet goed kon doen, ondanks dat het wel zo was.
Ze keek de andere kant op.
"Ik weet heus wel dat ik eraan moet werken, maar er zijn wel belangrijkere dingen dan te leren watersturen, zoals mezelf onderhouden en van voedsel en geld voorzien om mijn bestaan te kunnen leiden. Niet iedereen heeft het geld om even 700 Drachmen uit te geven aan een of andere ketting."
Ze deed een stap achteruit, en veegde een lok uit haar gezicht. "Het leven is alles behalve gemakkelijk in de Ancient Forest, voor het geval je dat nog niet door had. Ik moet iedere dag kijken of ik nog genoeg heb en anders moet ik gaan zoeken of jagen. Weet je hoeveel tijd en inspanning dat kost? Nou?"
Haar ogen keken hem strak en fel aan. Ze wilde niet boos overkomen, maar ze betwijfelde of hij dat begreep, en of hij überhaupt begreep waar ze het over had. Waarschijnlijk had hij het altijd al beter getroffen dan zij. Ze had altijd al voor zichzelf moeten zorgen, en al haar geld was opgegaan aan spullen om aan nog meer geld te komen of aan eten en andere levensbehoeften. Nooit had ze ook maar enig geld over gehad en moest altijd goed nadenken wat ze met het geld ging doen; als ze het zou verspillen zou ze in de problemen komen.

"Wel, het spijt me hoor..." klonk zachtjes uit zijn mond, en hij liet zijn schouders zakken, en draaide zich om, en liep weer terug naar de boom waar hij net zat om zich stilletjes er weer tegenaan te zakken, met zijn ogen gericht op de grond. "Denk je dat geld mij ooit iets heeft uitgemaakt? Of dat ik zo een makkelijk leven heb?" Mompelde hij met een grimmige stem. Hij zuchtte, en hield zich in om niet te gaan schreeuwen tegen haar.

"Wel, het spijt me hoor..." Het was bijna niet te verstaan voor een gewoon wezen, maar voor het Elfenmeisje des te meer. Ze had nu hem gekwetst, ondanks dat dit niet haar bedoeling was geweest. Ze keek hem aan met medelijvolle ogen, en balde een vuist lichtjes voor haar hart, niet zeker wat ze moest doen. Dit wilde ze niet, ze wilde hem niet kwetsen.
Wacht, ik..., dacht Yellaïn, maar durfde het niet hardop te zeggen. Wat moest ze doen? "Hee, ik wilde je niet kwetsen, want ik vind je leuk maar ben gewoon een emotioneel wrak en een antisociaal wezen dat niets van communiceren afweet, en ik wilde je absoluut niet kwetsen maar zodra ik een boosheidsuitspatting heb en mijn geduld verlies dan zeg ik dingen die ik niet zo bedoel?"
Nee, dat klonk zo stom. Als Adrer nu gewoon gedachten kon lezen, zuchtte ze.
"Denk je dat geld mij ooit iets heeft uitgemaakt? Of dat ik zo een makkelijk leven heb?" Ze schrok. Hoe kon ze zoiets gezegd hebben, ze had niet eens nagedacht over wat hij allemaal wel niet meegemaakt had. Toen schoot haar te binnen dat ze er niets van af wist, en dit eigenlijk gewoon een groot misverstand was.
Aan zijn stem was te horen dat zijn geduld tegenover haar aan het verliezen was, zonder enige twijfel. Nu was het haar beurt om te zuchten.
"Sorry, ik--" begon ze, maar er kwam een brok in haar keel. "Ik kon toch niet weten... Nou ja..." Het kwam rotter en gemener uit haar mond dan dat ze wilde, véél erger zelfs. Ze had nu echt de neiging al haar gevoelens voor hem op een hoop te gooien, maar de kans dat hij het niet begreep en verkeerd op zou vatten was veel te groot, dus dat durfde ze niet. Verward en verontrust was haar blik, die probeerde hem aan te kijken, zonder dat het echt lukte. als hij boos op haar zou worden, was er een fifty-fifty procent kans dat ze het niet zou overleven.
"Het spijt me," zei ze nogmaals, en draaide zich om. Ze moest even afkoelen en wat rust hebben, en hij wilde waarschijnlijk precies hetzelfde. Met grote stappen -voor haar doen met die korte beentjes- liep ze weg, trillend van de zenuwen.

"Het is niet jou schuld hoor..." Mompelde hij, maar ze was al weg gelopen. Hij liet een diepe zucht horen, en liet zijn armen gefustreerd zakken. "Idioot die ik ben" Zei hij tegen niemand in het bijzonder. "Waarom kan ik dan ook niet met mensen omgaan." Mompelde hij. Hij haalde diep adem. Hij kon zijn kop wel tegen een boom aan slaan, zo voelde hij zich. Uuuuuugh, waarom verpest ik het ook altijd... Het liefste zou hij gewoon willen opstaan, en alles kapot slaan, maar hij bedwong zichzelf om rustig te bllijven. Hij haalde diep adem, en herpakte zijn rust weer.

Ze liep snel en met grote passen weg, probeerde haar hoofd koel te houden. Toen ze zeker wist dat ze ver genoeg was, begon ze te schelden alsof er een waterval uit haar mond liep.
Toen liet ze zich zakken, zuchtte diep en liet de tranen van frustratie stromen. Emotioneel wrak dat ze was. Ze trok haar knieën op en in stilte rolden de tranen over haar wangen lopen, geen geluid kwam er uit haar mond.
Daarna ging ze in kleermakerszit zitten, en haalde rustig adem. Langzaam ging haar hart minder snel en kwam ze weer tot zichzelf. Mediteren had geen zin; ze had er het geduld niet voor.
Na een minuut of tien stond ze op, en liep ze terug. Hoe dichter ze bij Adrer kwam, hoe langzamer ze ging lopen. Ze keek naar de grond, en hoopte dat ook hij wat rustiger was.
"Het...." begon ze zachtjes, "het spijt me, en ik hoop dat je het me kan vergeven. Ik bedoelde het niet zo en ik moet wat doen aan m'n grote mond. Ik..."
Ze stapte dichterbij, en ging voor hem zitten, haar hoofd respectvol gebogen. "Ik wilde je niet kwetsen...." fluisterde ze zachtjes.

Hij keek haar aan en forceerde een glimlach op zijn gezicht. "Het is niet jou schuld" mompelde hij, en hij legde een hand op haar schouder, sloeg zijn capuchon naar achteren en keek haar recht in haar ogen. "Je zou je niet hoervoor te hoeven veronschuldigen." Ging hij verder. "En ik wilde jou niet kwetsen." Zei hij, en hij hield zijn hoofd scheef.

Ze werd knalrood, toen ze opkeek en zijn gezicht zag. Voor het eerst. De hand op haar schouder was al te veel van het goede -haar onderdrukte gedachtes gingen van "Oh mijn Lieve Godinnen" tot "lkjsdgfalegrewgt" en "heiligheid wat zijn zijn handen sterk en gespierd"- maar bij het zien van zijn... Ze kwam nu zelfs niet meer uit haar gedachten en kreeg het warm.
Haar hart bonkte in haar keel, ze schaamde zich dood om allerlei redenen. Zoals bijvoorbeeld dat Adrer haar recht in haar ogen aankeek en ze zijn blik niet durfde los te laten. Ze was net een klein kind qua gedrag, vond ze zelf. Ze was klam en had het heet en wilde weg, maar tegelijkertijd wilde ze dat ook absoluut niet. Ze had zijn gezicht gezien.
"Je zou je niet hiervoor te hoeven verontschuldigen," zei hij, "en ik wilde jou niet kwetsen." Hij hield zijn hoofd scheef, en haar hart sloeg een slag over voor haar gevoel. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan met dit domme gedrag van haar. Ze moest wat zeggen. Ik moet wat zeggen, herhaalde ze steeds maar in haar hoofd. Oh, wat een sukkel ben ik toch...
Ze begon wat onverstaanbaars te brabbelen, zonder ook maar enige duidelijke woorden te zeggen.
"Ικ υου υαν ιου, αγαπη, φιλια, ερως, στοργη, εν υετ σπητ με υερσχρικκεληκ... Ικ... γευοον... ικ..." Ze was zo van haar stuk door de plotselinge wending: de aanraking, zijn gezicht, zijn misschien ietwat fake smile en gewoon, een diepe zucht volgde, zijn hele doen en laten, het was zo overweldigend dat ze Ancient Mamundicaearum begon te praten.
Ze werd rood na deze woorden, en was blij dat ze wist dat hij dit niet sprak noch kon verstaan noch lezen. Ze keek naar haar handen, die trillend als vuisten het gras in haar handen fijnknepen. Ze zou ze nooit van haar leven in gewone taal gaan herhalen. Ze had een energie-uitspatting en was alweer vergeten waarom ze zo boos op hem was geworden.
Ze keek weer naar hem, nog voor geen seconde, en sloeg haar hoofd weer neer. "Kan je het me vergeven?" vroeg ze toen. "En sorry voor die... uitbarsting..." vervolgde ze. Ze had zelf geen idee op welke ze doelde, haar uitbarsting van praten en zenuwachtig meisjesgedoe waar ze normaal gesproken nooit last van had, of de uitbarsting van woede om eigenlijk helemaal niets.
Ook had ze zin om hem te knuffelen, hem tegen zich aan te drukken, waar ze eerst zin had gehad om zijn hoofd van zijn romp te rukken. Ze wist niet wat haar bezielde, de gedachte beangstigde haar, maar gaf haar ook een fijn gevoel. Haar handen op zijn schouders leggen, hem aankijken, gewoon... Ze zuchtte nog eens diep. Waarom bestaat er toch liefde, in de Naam der Godinnen......

"Natuurlijk kan ik je vergeven" En hij sloeg voorzichtig zijn handen om haar heen en knuffelde ietswat onhandig. Zijn gezicht was lichtelijk rood, dus probeerde hij haar niet aan te kijken. "En ik meen het, je hoeft je werkelijk niet te verontschuldigen" mompelde hij, en hij zuchte, daarna liet hij haar voorzichtig los, en keek haar weer in de ogen. "Het is allemaal prima" Zei hij zachtjes.

Haar armen hingen onhandig langs haar lichaam toen Adrer Yellaïn knuffelde. Ze was blij dat hij haar wilde vergeven, en ze glimlachte. Haar gezicht was tomatenrood en was blij dat hij het nu niet kon zien, dat hoopte ze althans.
"En ik meen het, je hoeft je werkelijk niet te verontschuldigen," zei hij. Adrer liet haar weer los, en haar gezicht was nog steeds felgekleurd. Ze durfde alleen niet weg te draaien, en keek hem aan met half neergeslagen ogen. Toen ze merkte dat hij haar in de ogen aankeek, keek ze op. "Het is allemaal prima," fluisterde hij, en ze glimlachte zachtaardig. Ze knikte als antwoord. Al haar problemen waren nu voor haar gevoel verdwenen. Maar dit was wel pittig beschamend, moest ze toegeven.
Ze sloeg haar ogen neer, en wilde van onderwerp veranderen. "Dus......" begon ze, "hoe lang nog, voordat we vertrekken?" Ze stond op, van plan om haar dekens op te ruimen.
Tot de punt van haar oren was ze rood gekleurd, zelfs haar nek was er niet aan ontkomen. Ze trilde van de adrenaline en ze was er zeker van dat hij haar hart had horen kloppen. Niet goed, deze situatie was niet goed. Ze bukte om haar deken op te rapen en hem op te vouwen, toen ze het zich besefte. Hij had haar geknuffeld. Ze hadden geknuffeld. En hij rook lekker... Een gevoel van, wat was het? Ze wist het niet, maar het voelde geweldig. In ieder geval, dat gevoel vulde haar van binnen, en ze glimlachte breeduit.

"Over een half uurtje" Mompelde hij, en hij strekte zich nogmaals uit. Hij keek in de richting van Yellaïn, waarbij hij niet voor het eerst zag dat haar gezicht een rode tint had, en dat er een grote glimlach op haar gezicht was geschildert. Hij haalde zijn schouders op, en keek naar hun verblijfplaats van vorige nacht, en of ze iets vergaten. Hij zuchte toen hij besefte dat er niets te doen was, dus zakte hij maar neer en keek richting Yellaïn.

Ze zag dat Adrer naar haar keek, en draaide haar hoofd weg. Ze was moe, en gaapte. Ze had een lange dag voor de boeg, en besloot even te gaan liggen. Alweer. Boos zijn verbruikte gewoon al haar energie.
Ze lag op haar rug in het gras, en meed zijn blik. Ze moest leren om niet zo veel naar hem te kijken. Wanneer was haar crush op hem eigenlijk begonnen? Niet direct, want toen had ze een hoop argwaan en haat voor hem klaarliggen. Het moest aan het begin van deze reis zijn geweest. Ze had dan ook de hele tijd met hem opgescheept gezeten.
Ze zuchtte diep, en sloot haar ogen. "Maak me maar wakker wanneer we kunnen vertrekken," mompelde ze, en een grijns verscheen op haar gezicht. Gewoon kalm blijven doen, voor zo ver dat ging. Ze moest het kunnen.

"Prima" Mompelde hij zachtjes, en hij bleef kijken naar hoe haar lichaam regelmatig omhoog bewoog bij haar ademhaling. Het voelde vreemd om zo naar iemand te kijken, en hij schude met zijn hoofd en stond op. Hij wandelde wat onrustig rond, en wanneer hij dacht dat er ongeveer een half uur over was, liep hij terug naar Yellaïn en schudde haar voorzichtig en rustig bij haar schouder wakker.

Ze zag hem weglopen, en viel na een poosje weg in een rustige, droomloze slaap. Toen adrer aan haar schouder schudde, werd ze snel maar rustig wakker, en keek hem aan. Ze moest toegeven dat zijn gezicht zien niet het ergste was om bij wakker te worden, absoluut niet.
Ze stond op, en pakte haar tassen op. "Welke richting moeten we ook alweer op?" vroeg ze. Yellaïn was een beetje gedesoriënteerd en had geen flauw idee welke kant ze op moesten gaan. Hopelijk wist Adrer dat wel, anders zou het nog wel even duren voordat ze in Yousou Harbour aan zouden komen.
Ze keek hem met een schuin gehouden hoofd aan, en wachtte totdat hij antwoord gaf of begon te lopen in de juiste richting.

"deze kant op" Zei hij, terwijl hij wees, en in die richting begon te lopen. "Een beetje doorlopen!" Riep hij naar achteren, en ondertssen sloeg hij zijn kap weer naar voren. "Als je er binnen een maand wil komen zal ik je tempo maar wat aanpassen." Riep hij met een luide lach er achteraan.

"Deze kant op," hoorde ze Adrer zeggen, en ze liep in een sukkeldrafje achter hem aan. "Een beetje doorlopen!" Sorry, ze had nou eenmaal korte beentjes en was dus niet zo snel als hij met die lange stelten van hem. Niettemin kon ze hem prima bijhouden. Als hij niet en voorsprong van vijf meter had, tenminste.
"Als je er binnen een maand wil komen zal ik je tempo maar wat aanpassen." Hij moest lachen, en dat maakte Yellaïn vrolijk. Ze bleef rennen totdat ze naast hem liep, en nu kon ze weer in haar gewone pas gaan lopen, een stuk relaxter dan dat geren. Ze keek om zich heen; naar al het groen in het bos. Lopen was zo veel fijner dan blijven zitten op één plaats. Tijdelijk lopen, dan. Ze had een vast huis nodig, een plaats waar ze zich kon terugtrekken als het nodig was. en dat moest ze nogal vaak. Daarom was Traveler zijn niets voor haar.
"Dus, wat ben jij van plan te gaan doen als we in Yousou Harbour zijn aangekomen?" vroeg ze om een gesprek op gang te krijgen.

"Geen enkel idee" Zei hij op een sarcastische toon, en hij spreidde zijn armen. "Nooit geweest, geen enkel idee wat ik er moet verwachten." Ging hij verder. "Dus, hoop jij nog wat interessants te vinden op de markt daar?" Zei hij, en hij draaide zich naar haar toe.

Yellaïn keek op haar beurt naar Adrer, en ze keek bedenkelijk. "Geen idee. Stoffen, kristallen, andere frutseltjes. Ik zie wel..." Ze keek weer voor zich. "En natuurlijk dat strandje!" zei ze toen opgewekt. Die was ze helemaal vergeten. "Ik hoop dat de geruchten waar zijn, dat zou me zo veel geld schelen, haha!" Ze glimlachte vriendelijk, naar niemand in het bijzonder. Ze verheugde zich op de ontdekking, of het er nu wel of niet was. Ze had dan in ieder geval de ervaring om er niet meer naartoe te gaan, en die was genoeg.

Hij glimlachte, en liet een zachte tevreden zucht horen. "Ben jij vaak naar de zee gegaan" Vroeg hij aan Yellaïn, simpelweg omday hij geen idee had waarover hij moet praten. "Ik zelf ben er slechts een enkele keer geweest" Mompelde hij

Ze slikte moeizaam. "De zee..." begon Yellaïn langzaam, en keek even weg. Een diepe zucht, en ze ging verder. "Ik ben er een paar keer geweest. Of nou ja, een paar dagen. Met een bootreis van the Modern Land naar Elferia. Toen kwam ik in een andere haven aan, maar dat doet er niet toe. Ik heb zo'n vijf weken op zee gezeten, omdat het een zeilschip was en we in een windloze zone terecht kwamen."
Ze keek hem aan, en toen weer voor zich. "Maar ik houd wel van de zee. De golven geven rust. Alleen de herinneringen eraan zijn gewoon zo... somber," besloot ze. "Maar daar ga ik verandering in brengen. Ik ga lol hebben en mijn verleden achter me laten. Dat had ik trouwens al veel eerder moeten doen," zei ze.

Post gaat hier verder: https://mamundicae.actieforum.com/t153-a-day-at-the-beach-adrer#389

Eerste deel: https://mamundicae.actieforum.com/t58-to-make-the-past-disappear-adrer