To make the past disappear ~{Adrer}~

Geruisloos en uitkijkend waar ze haar voeten moest zetten verplaatste ze zich, soepel als water, door het bos. Ze moest en zou met volle maan er zijn. Het moest. Ze had haar tent en haar pro...vi...and.... Shit, ze was haar eten vergeten. Hoe kon ze zo stom zijn? Maar zo erg was het nu ook weet niet. Ze kon daar wel jagen of eetbare planten verzamelen.

Nu ze bezig was met denken, vergat ze dat ze over de grote, brede takken van de bomen rende, die bovendien door de dikke laag mos en de miezerregen heel glad was geworden. Voordat ze het wist was ze al uitgegleden en denderde ze naar beneden, de diepte in. De bomen in het woud waren hoog en onbewust was ze er steeds, van tak naar tak, hoger geklommen. Ze kon door de snelheid en door de schemering niets zien een had geen kans om zich ergens aan vast te pakken. Hoe lang zou het duren voor dat Yellaïn een uitstekende tak raakte en te pletter sloeg, of op de harde bosbodem terecht kwam en alle botten in haar lichaam brak? Waarschijnlijk een kwestie van seconden. In haar val draaide ze haar hoofd nog één keer naar de hemel, waar tussen de bladeren door de sterren te zien waren. Ondanks dat ze geen leuk leven had gehad, zouden haar laatste beelden mooie beelden zijn. De lucht suisde pijnlijk langs de lange puntoren van het Elfenmeisje, die nadacht of haar lijk ooit nog gevonden zou worden, hier, in het hart van The Ancient Forest.
Met een doffe klap belandde ze op haar rug op de grond, een klap die alle lucht uit haar longen sloeg.

Alles deed pijn. Alles. Was ze dood? Ze hoopte van wel, maar zoals wel vaker had ze pech. Ze leefde waarschijnlijk nog, want ze voelde de pijn. Maar haar ogen openen lukte niet. Ze probeerde het maar het ging niet. Net zoals bewegen. Alles om haar heen was zwart. Misschien gíng ze wel dood. Maar zou het niet vredig moeten gaan, het zijn tussen de wereld van de Dood en het Leven in? Wie kon het haar vertellen? Je gaat per slot van rekening maar 1 keer dood, toch?

Hee, ze hoorde iets, voor zover haar oren wilden functioneren. Maar wat? De klanken kwamen haar niet bekend voor. Er werd wat gezegd. Was het een andere stem, of dezelfde? Misschien was het de hare wel. Waren het überhaupt wel woorden? Het was vast een monster die een makkelijk maaltje wilden. Ze vond het prima, zo lang het maar snel gebeurde. Het kon haar allemaal niets meer schelen. Ze gaf de hoop op, en viel in een lange, droomloze slaap van haar coma.

Zachtjes liep hij door het dikke woud. Elke stap voorzichtig voor zich neerzettende, zijn ogen gericht op horizon verborgen achter de zee van bomen. Hij genoot van de duisternis die het bos omhulde, enkel verbroken door de enkele stralen aan zonlicht die door de kieren van het bladeren dek heen schenen. Er was een complete stilte, die enkel verbroken werd door het zachte ritselen van kleine beesten, en het tjilpen van vogels. Er heerste een vredige sfeer rondom hem. Enkel om doorbroken te worden door een harde klap op de grond niet ver van hem vandaan.

Hij trok het lange zwaard uit zijn schede, om daarna voorzichtig in de richting te lopen waar het geluid vandaan kwam. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij geconcentreerd verder liep door het bos. Voortdurend scande hij de omgeving naar enig gevaar, om daarna het vage silhouet van een persoon op de grond ziet liggen. Voorzichtig liep hij richting van de man, steeds op zijn hoede voor enig gevaar.

De persoon, die hij nu herkende als een vrouw, lag bewusteloos op de grond. Hij keek naar boven, richting het dichte bladerdek. "Moet gevallen zijn" Mompelde hij tegen niemand in het bijzonder. Daarna schoof hij zijn zwaard weer in zijn schede, en knielde bij haar neer. Hij voelde met zijn hand aan haar pols. "Ze leeft nog" Zei hij tegen zichzelf. Hij dacht na over zijn opties. Hij zou haar hier achter kunnen laten, of mee kunnen nemen. "Wie weet levert ze nog wat op" Mompelde hij binnenmonds, en hij tilde haar voorzichtig op, om haar daarna met haar rug te laten rusten tegen een dikke boomstam. Daarna controleerde hij voorzichtig haar lichaam op enige bot breuken.

Langzaam begon het licht in haar ogen terug te keren. Wit licht. Was ze nu dood? Ze probeerde haar hoofd op te tillen, maar een steek in haar nek deed Yellaïn terugvallen. Verdomme. Ze leefde nog. Voorzichtig probeerde ze haar hand naar haar hoofd te brengen, want daar bonkte het alsof er een deadmetal rockconcert in haar hoofd werd gehouden. Ze kreunde toen ze het gevoel in haar lichaam terug kreeg. Helaas, liever had ze gehad dat haar zenuwen het nog een tijdje uit hadden gesteld, dan was de pijn minder geweest. Er stak van alles en nog wat in haar lichaam. Voor haar gevoel dan. Maar ja. Haar zelfspottende brein werkte nog. In ieder geval leek dat erop. Toen werd het haar even te veel en daar ging het licht weer. Het werd zwart en ze viel weer in diezelfde roes. Met een zachte plof viel ook haar arm weer naar beneden.

Ze vloekte binnensmonds toen ze merkte dat de pijn nog geen spat verminderd was. Sterker nog, het was alleen maar erger geworden. Het witte licht had plaats gemaakt voor roodoranje licht van de zon. Heel langzaam en voorzichtig opende ze haar ogen, maar deed ze snel weer dicht omdat haar ogen de grote hoeveelheid licht niet aan konden. Niet dat er nou zo veel licht was in het bos, maar na alle duisternis in haar onderbewustzijn konden haar pupillen en hersenen dit niet aan. Zoals ze wel meer niet aankon, achteraf gezien.
Na een minuut of tien probeerde ze het weer, en stukje bij beetje gingen haar ogen open. Ze moest wennen aan het licht en het duurde een seconde of 45 voordat ze alles kon zien. Alles als in: de nog jonge man die voor haar zat. Ze was al bleek vanwege haar toestand, maar als het nog bleker had gekund was ze het geworden. Ze probeerde achteruit de krabbelen, dichter tegen de boomstam aan, maar haar smalle en kleine lichaam wilde vandaag niet meewerken. Ze was bang voor hem, hij straalde iets uit wat haar niet goed beviel. Niet dat het aan haar gezicht te zien was, overigens. Hij mocht haar dan misschien wel geholpen hebben, maar het vertrouwen winnen van Yellaïn: dat is zoiets als Mission Impossible.
Haar gezicht vertrok van de pijn, omdat haar enkel, waarmee ze zich wilde afzetten, waarschijnlijk gebroken of gekneusd was. Ze zette haar kaken op elkaar om het niet uit te schreeuwen.
Toen viel haar iets op. Ze hoorde niets. Lichte paniek schoot door haar lichaam, en ze begon bang te kijken. Ze zag er hulpeloos uit, zo tegen die boom aan, niet liggend maar ook niet zittend. Voorzichtig en langzaam, bang om haar vermoeden te bevestigen, reikte ze met haar hand naar haar ene oor, de man compleet negerend. Hee, ze had het niet veel, maar een béetje zelfrespect was er wel. Maar goed, het was niet veel.
Ze tikte tegen de lange puntoren, maar er gebeurde niets. De paniek begon nu echt toe te slaan. Haar oren... Wat moest ze met haar oren als ze niet konden doen waar ze voor gemaakt waren?
Compleet in haar eigen wereldje deed ze van alles om haar oren aan de praat te krijgen. Maar niets scheen te helpen. Nooit meer kunnen horen. Dat zou ze niet aankunnen. Ze probeerde met alle kracht die ze bezat -en dat was vrij weinig met dit verzwakte lichaam- haar tranen in toom te houden, maar het lukte niet. Als een snelstromende rivier liepen de tranen over haar gezicht, zonder ook maar enig geluid te maken.

"Goedemorgen, slaapkop" Mompelde hij chagrijnig richting haar wanneer hij merkt dat ze weer bij bewustzijn is. Geen reactie terug. Hij haalde zijn schouders op. "Je bent behoorlijk lelijk gevallen" Zei hij tegen haar. Nog steeds geen reactie. Wel, we moeten blijven lopen, dacht hij bij zichzelf. "Zeg, kun je zelf opstaan?" Vroeg hij haar, enkel om een door een stilte als antwoord te krijgen. "Niet een prater merk ik" Zei hij tegen niemand in het bijzonder. Daarna stond hij op, en begon met het verzamelen van brandhout, en er daarna een klein vuurtje te stoken, voorzichtig niet alles om zich heen in de fik te zetten. En daarna rustig tegen een boom aan te gaan zitten.

Rustig blijven ademen, rustig blijven ademen, rustig blijven ademen. Yellaïn bleef dit in haar hoofd herhalen, om te zorgen dat de paniek niet nog verder toenam. Maar haar geduld daarentegen begon behoorlijk op te raken. Ze werd er gewoon gek van dat haar lichaam niet meewerkte. Haar irritatie was nu moeilijk onder controle te houden, ze had namelijk een vrij kort lontje. Toch probeerde ze alles onder controle te houden, maar of het ook wilde lukken.
Toen pas zag ze dat de man wat probeerde te zeggen. In ieder geval, ze zag zijn lippen bewegen, dus het kon net zo goed zingen zijn, of een vervloeking. Dat laatste boeide haar eigenlijk vrij weinig, ze was toch al vervloekt. Ze hield haar hoofd schuin, en probeerde zijn lippen te lezen. Ze concentreerde zich, en deed haar uiterste best om er wat van te maken.
Eg...kum...je..selv... ostaam... Ze probeerde er duidelijk woorden van te maken, maar nog voordat ze kon bedenken wat het was, begon hij alweer. Nie... eej... platej... mek... ik....
Toen ging er een lichtje bij haar branden. De man liep weg, en ze zag dat hij brandhout ging verzamelen. Eg was waarschijnlijk zeg, en de rest was haar best wel duidelijk. 'Kun je zelf opstaan?' en de andere zin was... Ze beet op haar lip. 'Niet een prater merk ik' kon ze eruit halen. Ja, goh, natuurlijk was ze geen prater. Ze had net een doodsmak overleefd, wat dacht die gozer? Ze probeerde ietsje rechter op te gaan zitten, wat met moeite lukte.
Ze volgde hem met zijn ogen, en vroeg zich af waarom hij haar hielp. Was het niet gewoon veel makkelijker om haar voor dood te laten liggen en zelf verder te gaan? Ze slaakte een diepe zucht. Wat kon het haar ook schelen. Als hij maar niet dacht dat Yellaïn hem dankbaar zou zijn.
Hij stak een vuur aan, en ging tegen een andere boom aanzitten. Nu nog proberen zijn aandacht te trekken, om hem duidelijk te maken dat ze hem niet kon verstaan. Hoe ging ze dat doen?
Ze wilde geen gare gebaren gaan maken, dan zou ze zichzelf alleen maar voor schut zetten. Denk na. Ze keek opzij, en vond een kleine kiezel tussen de bladeren. Die zou ze in zijn richting kunnen gooien. Maar haar mikkunsten waren niet al te best, dus ze zocht er nog twee. Met de hoop dat ze daar genoeg aan zou hebben.
Toen gooide ze het kleine steentje. Hij ging voor haar doen aardig goed in de richting, maar helemaal perfect zou toch onmogelijk zijn. En dat bleek: in plaats van naast hem te vallen, ging het kleine steentje richting zijn hoofd. Ze vervoekte zichzelf en haar gevoel voor richting tijdens het gooien, het het steentje. En de jongeman, omdat hij ten eerste vrij lang was, en ten tweede omdat hij ook een centimeter of tien de andere kant op had moeten zitten.
Met een lichte tik kwam het steentje tegen hem aan. Yellaïn keek weg, met een rood gezicht, zowel van schaamte als innerlijke woede vanwege al dit gedoe.

Geïrriteerd keek hij op in de richting waarvandaan het steentje vandaan kwam. "Wat is er?" Mompelde hij geïrriteerd richting haar. "Probeer je me soms boos te maken?" En hij haalde sarcastisch een van zijn wenkbrauwen op. "Want als dat het geval is kan ik je hier ook gewoon achterlaten" Voegde hij er grijnzend aan toe. Hij kreeg het gevoel alsof hij tegen zichzelf aan het praten was, en toch bleef hij door gaan. "De naam is Adrer" Zei hij in de richting van haar "Niet dat ik denk dat het veel zin heeft om te vragen, maar wie in godsnaam ben jij, en wat doe je hier..."

Zijn lippen bewogen, en een zucht van irritatie ontsnapte. "Argh..." klonk het, en Yellaïn rolde met haar ogen, terwijl ze haar handen ophief en ze krampachtig samentrok uit irritatie. Hij praatte te snel, en het was gewoon onmogelijk te volgen wat hij zei. Aan zijn gezichtsuitdrukking kon ze zien dat hij niet vrolijk was, maar ineens kwam daar een grijns. Een vieze, gemene grijns. 
Ze wist niet zeker of haar stem ook kon praten, in plaats van alleen geluidjes maken. Ze schraapte haar keel, en probeerde het. Wat ze wilde zeggen lukte niet, er klonk alleen een schor geluidje dat haar deed denken aan een toondove kraai. Verdomme. Ze slikte, en probeerde het overnieuw.
"Ik..." begon ze, en moest toen hoesten. Ze draaide haar hoofd weg en spuugde op de grond. Dat luchtte tot haar grote verbazing verschrikkelijk op. "Ik heb geen flauw idee wat je zegt, het is maar even dat je het weet," zei ze, arroganter dan dat de bedoeling was. Ze keek hem aan met haar koppige en emotieloze ogen, terwijl haar wenkbrauwen boze streepjes erboven vormden. "Ik kan je niet horen. M'n oren vangen geen geluid meer op. Ik weet niet eens welke taal je spreekt, laat staan of ik nu wel praat met geluid. Maar goed." 
Dat was gezegd. Mooi zo, was ze daar in ieder geval klaar mee. Als vanzelf tikte ze tegen haar lange puntoren, om duidelijk te maken dat het over die uitsteeksels ging. 
Daarna veegde ze de donkerblauwe plukken van haar pony goed, terwijl ze nog een stukje rechter omhoog ging zitten.

"O, wel, sorry dat ik je geholpen heb" Mompelde hij zachtjes, enkel om te beseffen dat ze waarschijnlijk toch niet kon horen wat hij zei. Hij sloeg de kap over zijn hoofd zodat zijn gezicht niet meer zichtbaar is, en zakte tegen een boom aan, en trok een vlijmscherpe dolk uit binnenzak. Het glanzende blad van zijn dolk geflecteerd het weinige licht wat het bos doordringt. "Vuil ondankbaar beest" mompelde hij "Als ze maar wat geld oplevert ben ik blij." En hij keek naar haar onschuldige gezicht, en voelde lichtelijk schuldig over wat hij ging doen, maar hij schudde deze gedachte uit zijn hoofd.

Blijkbaar had ze de vreemdeling die haar had geholpen gekwetst, dat was goed te zijn aan zijn gezichtsuitdrukking en lichaamshouding. Daarna was zijn gezicht niet meer te zien, wat het voor haar onmogelijk maakte om zijn lippen te kunnen lezen.
Ze zag dat hij zijn dolk pakte, en het licht dat weerkaatste stak fel in haar ogen. Ze draaide haar hoofd weg, met twee handen haar ogen beschermend. Deed hij het met opzet, of was het gewoon puur toeval? 
Ze merkte dat hij haar aanstaarde, maar ze had geen zin om terug te kijken. Waarom? Misschien toch omdat ze op het moment machteloos was. Hij daarentegen was sterker, dat kon ze goed zien, had wapens en was niet gewond of verzwakt. En hij kon horen. Zij niet. En als er iets is waar ze het meest op vertrouwde van haar zintuigen, waren het haar oren wel. Ze was gewoon machteloos zonder ze.
Wat kon het haar ook schelen wat er met haar ging gebeuren. Zij wist niet wat de toekomst voor haar in petto had. Het moest maar gebeuren zoals het bedacht was. 
Ze ging weer liggen, en voorzichtig krulde ze zich een beetje op, met haar kaken op elkaar geklemd vanwege de beurse plekken op haar lichaam. Inmiddels begon de zon achter de bomen te verdwijnen, en het zou niet lang meer duren voordat het nacht was.
Met haar ogen afwisselend op het vuur en dan weer op de jongeman, viel ze in een voor haar tamelijk rustige slaap.

Hij sloot zijn ogen. Er heerste absolute rust en stilt rond het woud. Een mysterieuze stilte. Hij opende zijn ogen, en stond zuchtend op. Hij zag dat het meisje al was gaan slapen. Hij greep een deken onder zijn jas vandaan het wierp het over haar heen. "Ondankbaar wijf" Mompelde hij, en hij trok zijn jas strakker om zich heen. Daarna wierp hij nog wat hout op het vuur, en ging terug zitten tegen de de boom waar hij net tegen aan zat, daarna legde hij zijn dolk naast hem; In hand bereik, zodat hij makkelijk zou kunnen ingrijpen. Daarna sloot hij zijn ogen om snel in slaap te vallen.

De volgende ochtend werd Yellaïn wakker van de opkomende zon en het geluid van de vogels, een mengsel van vogelliederen die door de hele Ancient Forest weergalmde. Wacht eens. Ze kon het gezang van de vogels horen. Ze kon weer horen! Een zachte vreugdeskreet ontsnapte aan haar. Met een vrolijke glimlach ging ze rechtop zitten, blij dat haar oren weer deden wat ze moesten doen.
Toen pas merkte ze de deken op, die over haar heen lag. Waar zou die vandaan komen? Waarschijnlijk van de man, die nog steeds voor haar zat. Zou ze hem bedanken? Waarschijnlijk sliep hij nog. En zelfs als hij al wakker was, zou ze dat niet kunnen zien, omdat de schaduw van de kap, die over zijn hoofd hing, zijn gezicht bedekte tot aan de kin. Daarbij kwam nog dat ze eigenlijk te bang was om tegen hem te praten, nu ze kon horen wat hij zei. En hij straalde ook gewoon iets uit.
Voorzichtig haalde ze de deken van zich af, en vouwde deze netjes op om hem vervolgens naast zich neer te leggen. En nu? Als ze de kracht had gehad, was ze waarschijnlijk weggegaan, maar aan de andere kant vond Yellaïn dit respectloos voor de vreemdeling, die haar desondanks alles gewoon had geholpen.
En haar lichaam deed gewoon nog te veel pijn. Haar benen voelden krampachtig aan, dus ze zou eerst haar veterlaarzen maar eens uittrekken, misschien dat dat haar spieren deed ontspannen.
Voorzichtig trok ze haar rechterbeen op, en zette de bijbehorende voet voor zich neer, waarna ze gaatje voor gaatje haar veters los begon te maken. Het was een takkewerk, dat wel, maar ze was dol op haar kniehoge laarzen. Op de een of andere manier gaven ze haar een veilig gevoel. En daarbij, laarzen waren het enige soort schoeisel dat ze aan haar voeten tolereerde. Of laarzen, of blote voeten. Anders niets.
Daarna haar linkerbeen. Ze kreeg kramp in haar lange, dunne vingers door het priegelwerkje, maar toen ze klaar was begonnen haar benen toch een stuk prettiger te voelen. Ze strekte ze voor zich uit, en keek naar beneden, bang om ook maar iets verkeerds te zeggen of te doen.

Hij opende voorzichtig een van zin ogen, en zag dat het meisje wakker was geworden, en was opgestaan om haar laarzen uit te doen. "Goede morgen" Riep hij chagrijnig richting haar, enkel om te beseffen dat zij hem waarschijnlijk toch niet zou kunnen horen. "Ik zie dat jij ook hebt leren opstaan, wijf." Mompelde hij, ondanks het gebrek aan mensen die luisteren. Hij greep naar zijn zak, zocht er doorheen, totdat hij een droog stuk brood vond, en het haar toegooide. "Eet smakelijk..." Riep hij haar chagrijnig toe, enkel om aan het gebrek van haar gehoor te denken.

Wat maakte hij veel herrie op de vroege ochtend. Zo veel herrie. Ze rolde met haar ogen, en op dit moment wenste ze weer dat haar oren niet werkte. Op zijn eerste reactie van haar bezig te zien, mompelde ze een onverstaanbaar 
"Goedemorgen," en keek weg. "Ik zie dat jij ook hebt leren opstaan, wijf." Toen ze dit hoorde, knapte er iets in haar. Dus zo wed ze behandelt. 
"Tse," kwam er verontwaardigd uit haar mond. Ze draaide zich pisnijdig om, om vervolgens met een beetje een stresserige beweging het stuk brood ving. 
"Eet smakelijk," hoorde ze hem zeggen. Ze keek hem kwaad aan, en smeet het stuk terug naar hem. "Alsof ik dat nog wil hebben na die belediging." Met een hoop moeite en veel pijn, wat overigens zeer goed aan haar gezicht te zien was, stond ze op, en als een kreupel dier probeerde ze weg te lopen. Ze zag haar tas staan, bukte zich, en gooide deze over haar schouder.
Heeft die gozer een gespleten persoonlijkheid ofzo? dacht ze bij zichzelf. Proberen te helpen maar de ander wel beledigen, wie weet wat hij wel niet allemaal achter haar rug om had gezegd. Witheet draaide ze zich om. "Mijn oren doen het trouwens weer prima, zoals je al wel hebt gemerkt." Ze stapte langzaam en met een van de pijn vertrokken gezicht verder, en zei: "En denk maar niet dat ik je dankbaar ben ofzo. Hulp zoals dit is niets, maar dan ook níets waard."
Haar angst voor de vreemde was verdwenen als sneeuw voor de zon, en haar koppige en opstandige karakter kwam weer terug. Of dit slim was geweest, ze had geen idee.

De dolk vloog flitsend door de lucht, doorboorde haar tas, en kwam met de tas er aan vast te zitten in eem boom. Dit alles gebeurde in een enkele paar secondes. "Fout antwoord." Klonk uit zijn mond. Er was geen spoor van zijn eerdere sarcasme terug te vinden. Zijn stem was monotoon geworden, en geen greinje humor was te vinden. Hij trok zijn zwaard uit zijn schede en bestudeerde het blad, klaarblijkelijk ongeïntereseert in wat er zojuist gebeurt is. Het zwaard flitste richting haar keel, en stopte daar recht voor, haarlengte van haar keel af. "Ondankbaar beest" Fluisterde hij.

Deze zet had ze niet zien aankomen. Met een ruk werd het zwakke meisje tegen de boom aangeknald door de kracht die de dolk leverde. In haar tas zat een grote scheur. Het zou minstens een week duren voordat ze die smetteloos hersteld had. 
En net van de schrik bekomen, stond hij voor Yellaïn. De punt van het zwaard was gevaarlijk dichtbij, en ze slikte. Dat had ze beter niet kunnen doen. Het zwaard mocht haar dan wel niet aanraken zoals hij hem nu hield, maar zodra ze slikte zette natuurlijk haar keel uit, en ze voelde de punt in haar vel prikken.
"Ondankbaar beest," fluisterde hij. Yellaïn kon de ogen van de jongeman niet zien, maar hij wist dat hij alles behalve vrolijk was. 
Yellaïn schraapte alle moed die ze in haar kleine lichaam had bij elkaar, en haast onopgemerkt liet ze haar hand glijden onder haar cape, waar haar tachi aan haar riem hing. Tenminste, daar hoorde hij te hangen. Lichtelijke paniek stak in haar op omdat ze haar geliefde zwaard niet kon vinden. Dan maar haar tantõ. Die kon ze tenminste wel te pakken krijgen.
Toch ging het niet zoals gepland. Zodra ze haar mes had getrokken, begaven haar beenspieren het. Daarbij liep ze nog steeds op blote voeten want in haar blinde woede was ze vergeten dat ze die had uitgedaan. Haar laarzen gaven haar spieren dus geen extra steun meer, en ze zakte door haar knieën op de grond. 
Ze vervloekte zichzelf binnensmonds. Waarom precies nú, op een cruciaal moment, moest haar zwakke lichaam bedenken dat ze het eigenlijk niet aankon.
Terwijl ze viel, voelde ze de punt van het vlijmscherpe zwaard langs haar kin glijden, wat een kleine sneewond opleverde, en er druppelde bloed uit.
"Verdomme!" vloekte ze toen ze ook dit merkte. Het zag er komisch uit: het meisje lach met blote voeten op de bosgrond, met haar nek en arm nog in het hengsel van haar tas verstrikt, terwijl ze boos naar haar belager keek. 
Ze probeerde het trillen van angst te onderdrukken, maar nog nooit had ze zo'n angst gevoeld. Zijn aura was niet gewoon donker, nee, die was git en gitzwart. Met het bevende blad van haar ene tantõ op hem gericht wachtte ze af.

"Fraai speeltje dat je daar hebt" Mompelde hij "alhoewel ik betwijfel of jij er mee om kunt gaan." Voegde hij er aan toe, terwijl hij met zijn zwaard de tantõ van haar uit haar handen sloeg. Daarna schoof hij zijn zwaard weer terug in zijn schede, trok zijn dolk uit haar tas, en liep weg richting de boom waar hij had geslapen. "En denk er maar niet aan om weg te rennen." Riep hij naar achteren "De volgende keer zal mijn mes niet in een boom vast komen te zitten, maar tussen je ribben" Zei hij zonder een greintje medelijden. "Ik heb nog wel plannen met jou." Mompelde hij binnenmonds, tegen niemand in het bijzonder.

Ze trilde niet meer, maar ze beefde. Yellaïn was doodsbang voor de jongeman die voor haar stond. Ze probeerde het te verbergen, maar het beven verraadde hoe ze zich echt voelde. Yellaïn voelde dat al het bloed uit haar gezicht was weggelopen.
"Fraai speeltje heb je daar," zei hij, "alhoewel ok betwijfel of jij er mee om kunt gaan." Hij sloeg met het zwaard haar mes uit de handen, en ze trok snel haar hand terug. Ze probeerde haar emoties uit te schakelen, maar het lukte niet. Ze keek weg en voelde zijn blik op haar branden. 
Yellaïn hoorde schrapend metaal, wat er op uitwees dat hij zijn zwaard terugdeed. Ze draaide langzaam haar hoofd terug. Niet dat ze omhoog durfde te kijken. Met een plof viel haar tas neer op haar hoofd toen hij zijn dolk eruit trok. Ze hoorde de voetstappen van haar weggaan. Even dacht ze dat als ze nu zou gaan rennen, ze het wel zou halen. Ze was snel en licht, en ze zou al haar spullen achterhalen. Het was mogelijk om hem er uit te lopen. Met gemak zelfs. Maar er kwam nog wel bij dat ze nog steeds zwak was en in haar kuiten was nog steeds de kramp van net. 
"En denk er maar niet aan om weg te rennen." Zijn stem was zwaar en overdonderend, alsof hij haar gedachten kon lezen. Ze knikte lichtjes en wist dat hij maar beter niet met hem kon spotten. "De volgende keer zal mijn mes niet in een boom vast komen te zitten, maar tussen je ribben."
Er liep een ijskoude rilling over Yellaïns rug. "Ik he nog wel plannen met jou."
Ze keek naar beneden, en ging op haar knieën zitten. Antwoorden durfde ze niet. Nog steeds bevend pakte ze haar tantõ op, en schoof die terug in zijn schede. Alsof ze in een roes was pakte ze haar tas op, en liep terug naar waar ze eerst gezeten had, waar ook haar laarzen nog stonden.
Ze had geen flauw idee wat hij met haar van plan was. Ze slikte moeizaam, maar durfde het toen uiteindelijk.
Met een schrille, bange stem zei ze: "Wat ben je met me van plan? He-het is niet a-alsof ik waardevolle dingen bezit....." Ze had geen idee of het te horen was, zo zacht zei ze het. 
Ze keek naar haar blote voeten, en maakte haar ravenzwarte cape los, die ze naast zich neerlegde. Ze had het warm van het angstzweet en ze voelde aan dat ze hier nog wel een tijdje zou zijn. In ieder geval bij hem in de buurt. Een beangstigend maar vaag genoeg ook fijn gevoel. Fijn? Ze veerde op. Er was niets fijns aan! Ze werd bedreigd door deze jongen, of man, ze wist niets van hem, geen naam, geen leeftijd, niets! Hij ook niet van haar, behalve dat ze duidelijk een zwakkeling en een lafaard was. Dat wist ze. Ze zuchtte, en besloot haar kuiten te gaan masseren, in de hoop dat de stekende pijn overging, wachtend op iets wat op een antwoord leek.

"Geen idee wat ik met je doe" Mompelde hij "Misschien verkoop ik je wel op de markt." Volgde enkele secondes later. "Alhoewel ik niet zeker weet of je veel op zult brengen" Voegde hij er aan toe, terwijl hij haar lichaam bestudeerde met zijn ogen. Smal gebouwd, niet zo lang en wat tenger. Niet echt veel waard op de markt. Persoonlijk vond hij haar wel lichtelijk aantrekkelijk, iets van haar doen. Zonder het te besefen stond hij haar lichaam aan te staren. Daarna kwam hij weer tot bewustzijn en schudde zijn hoofd en mompelde wat onverstaanbare woorden. "Wie weet lever je nog een aardige munt op." Mompelde hij. En hij zakte weer tegen de boom aan "De naam is Adrer, trouwens."

"Misschien verkoop ik je wel op de markt." Yellaïn werd bleek van schrik. Hij bedoelde toch niet de Black Market? Alles was prima, nou ja, in ieder geval beter dan de Black Market. Ze kreeg kippenvel bij de gedachten aan haar jaren als kind, en de beelden van de oude fabriekshallen met kooien en kleine ruimtes vol Creatures die, voor het allergrootste deel althans, nooit wat misdaan hadden. Een schok trok krampachtig door haar heen, en ze voelde zich benauwd. Ze besloot op te staan, en leunde tegen de boom aan met haar rug.
"Alhoewel ik niet zeker weet of je veel op zult brengen," vervolgde hij. Yelle merkte dat hij haar nu voor het eerst goed opnam. Het gaf haar geen fijn gevoel om zo bekeken te worden.
Ze voelde zich wel gekwetst, ook al wist ze dat het waar was. Ze was klein en had weinig rondingen, ze zag eruit als een meisje dat net aan haar puberteit begon, alleen als verschil had zij een egale huid zonder puistjes, iets waar de meesten alleen van konden dromen. Ze was dan ook al 21. 
Alle rondingen die ze had, probeerde ze ook te verbergen. Haar korset zat altijd goed strak om haar lichaam gebonden, maar zat wel fijn en comfortabel. En haar jurkachtige kledingstuk dat daarover heenging verborg de heupen goed. Dat was om wezens zoals hij te laten zien dat er niets waardevols was aan haar. Helaas had deze meer hoop.
Toch bleef hij wel erg lang kijken, merkte ze op. Ook zij stond te staren, en werd rood. Ze draaide haar hoofd weg, en met haar armen over elkaar bedekte ze haar voorgevel uit schaamte. 
Daarna keek ook hij weg, en mompelde: 'Wie weet lever je nog een aardige munt op." Yellaïn sloeg haar ogen neer. Ze was niets waard, dat was duidelijk. Waarom gaf hij niet gewoon op?
"De naam is Adrer, trouwens." Dat was dus zijn naam. Adrer. Verwachtte hij nu ook dat zij zich voor ging stellen? Ze zuchtte diep.
"Yellaïn. Yellaïn Mizulynnièl." Het klonk verzekerder dan dat ze was. Toen besloot ze een gokje te wagen en vroeg met een zacht stemmetje: "Uhm... Met markt... Je bedoelt toch niet... De.... De Black Market?" In haar ogen was hoop te zien, maar aan haar gezicht was niets te merken.

"Natuurlijk bedoel ik de Black Market." Mompelde hij "Waar denk je anders dat ik mensen kan verkopen. Of verwachte je soms dat ik op een openbare markt ging staan, waar ik een leuk elfenmeisje voor een goede prijs verkoop." Hij keek haar strak in de ogen "Maakt het dan veel uit waar ik je verkoop" Voegde hij er aan toe, om daarna naar een stuk droog brood in zijn zak te grijpen, en er op begon te kauwen. Hij rechte zijn rug, en liet een zucht uit zijn mond ontsnappen.

"Natuurlijk bedoel ik de Black Market. Waar denk je anders dat ik mensen kan verkopen. Of verwachte je soms dat ik op een openbare markt ging staan, waar ik een leuk elfenmeisje voor een goede prijs verkoop."
Ze liet zich weer op de grond zakken. Hoe kon ze ook zo stom zijn door te denken dat het ergens anders zou zijn? Maar ze zou niet daar naartoe gaan. Nooit meer.
Ze keek hem aan, en haar blik werd gevangen. Ze verstarde, en durfde niet weg te kijken. "Maakt het dan veel uit waar ik je verkoop?" vervolgde hij. Als versteend bleef ze kijken, en durfde niets te zeggen. Toen wist ze haar ogen neer te slaan, en keek weg. Ze staarde in de verte.
Herinneringen doemden op, en ze slikte moeizaam. Ze stond op. Ze wilde een beetje gaan lopen, maar Adrer zou dat nooit goed vinden. Ze besloot aan de andere kant van de twee meter hoge boomwortel te gaan staan, zodat hij haar nog wel kon zien, maar niet zag wat ze deed. Een klein beetje privacy was toch niet te veel gevraagd?
Ze liep om de wortel heen, zonder argwaan op te wekken, en ging in de schaduw staan. Haar gezicht was onzichtbaar voor Adrer, maar voor de rest was ze duidelijk zichtbaar. Natuurlijk wilde ze wel ontsnappen, maar ze had geen schijn van kans. Nu nog niet, tenminste.
Ze liet haar tranen lopen. Alle pijn borrelde uit haar hart en Soul omhoog en kwam er via haar ogen uit. Ze maakte geen geluid, geen snik was hoorbaar. De druppeltjes vielen op de toch al vochtige bosgrond, maar kleurde de aarde donker. ze hief haar hoofd op naar het bladerdak, en keek naar de zonnestralen die er tussendoor vielen. Met haar hand streek ze over haar hart, en haalde toen haar neus op. 
Het had geen zin om in zelfmedelijden te gaan zitten. Ze moest aanvaarden wat haar onderging, en zo niet zou ze vechten. Nog niet. Nog even wachten. De Black Market was goed beveiligd en er waren sterke Creatures aanwezig, maar ze zou zich niet door hen laten tegenhouden. Nooit meer. Ze was ouder en kon watersturen. Niet heel goed, maar goed genoeg om hen vast te vriezen en ze flink te verwonden.
Ze liep terug naar haar 'plaats' en trok haar veterlaarzen langzaam en met veel moeite -haar vingers trilden nog altijd van het huilen- aan. Een koel briesje stak op, en deed haar pony en langere lokken aan de onderkant opwaaien.
Omdat ze toch niet wist wat ze moest gaan doen, ging ze haar haar maar eens kammen. Na de val en het slapen was het erg verwilderd geworden, en het was een echte coupe vogelnest. Uit haar gescheurde tas haalde ze een eikenhouten borstel die ze zelf had gesneden, met pinnen van drakenschubben erin gestoken. Ze haalde het door haar haren heen, en verzorgde het netjes. Ze kneep haar krullen er weer een beetje in, en er verscheen zowaar een glimlachje op haar gezicht. Een kleintje, weliswaar, en amper zichtbaar voor de twee secondes die het duurde.

Hij zag haar weglopen en achter een schaduw gaan staan. Hij haalde zijn schouders op. Lichtelijk geïnteresseerd stond hij op, klopte de grond van zijn kleding af en sloop langzaam dichterbij om te kijken wat ze ging doen. Met een ruime boog liep hij om haar heen, om in de schaduwen toe te kijken. Geïnteresseerd keek hij toe naar wat ze deed. Hij mompelde een paar onverstaanbare woordjes, om daarna terug te sluipen naar waar hij net zat. Hij voelde zich schuldig. Schuld, het gevoel dat hij zo lang had genegeerd. Hij sloot zijn ogen, en haalde diep adem, en schudde zijn hoofd. "Wat heb ik gedaan" Mompelde hij zacht tegen zichzelf.

Ze merkte wel dat hij wat aan het mompelen was, maar het was niet hard genoeg, zelfs niet voor haar, om te verstaan. Dan zal het wel niet belangrijk zijn. Of gewoon niet voor haar bestemd.
Yellaïn had geen idee wat ze moest gaan doen in de tussentijd. Nog steeds niet. Ze zou haar tas kunnen gaan maken, maar daar had ze niet de perfecte spullen voor. Ze had wel een klein klosje draad en een stuk of vier naalden standaard in haar tas zitten. Als ze er nog niet uitgevallen waren, natuurlijk. Ze zuchtte, en pakte haar tas, legde ondertussen haar borstel op haar zwarte cape. Ook de rest van de spullen in haar tas legde ze ernaast. Nou ja, leggen?
Ze pakte haar tas op en kieperde de inhoud boven op de cape en haar borstel. Er zat nog best wel veel in, en tot haar grote vreugde vond ze een pak crackers, die ze direct apart legde. Ze had honger en in ieder geval deze en de vorige dag niet gegeten. Ze had dan ook geen idee hoe lang ze buiten bewustzijn was geweest.
Ze zocht in het kleine stapeltje totdat ze haar kleine naaikit had gevonden. Ze zocht een goede, sterke en enigzins matchende draad uit, zodat het kleurverschil niet op zou vallen. Zat ze nu maar thuis, waar ze haar eigen atelier had met van alles en nog wat. Daar had ze naalden en draden in overvloed en kon ze het feilloos herstellen, maar hier, in het bos, met een jongeman die ze niet kon vertrouwen?
Ze zuchtte diep, haalde de draad door het oog van de naald en begon zorgvuldig aan haar werkje. Ze was er niet helemaal bij, en het was dan ook geen wonder dat ze af en toe in haar vinger prikte met de scherpe naald. Het was haar eigen schuld en haar vinger was rood van de kleine puntjes die de naald had gezet toen ze eenmaal klaar was. Met kant één tenminste.
Ze trok een chagrijnig gezicht. Waarom moet ook gelijk mijn HELE tas gescheurd zijn door die stomme dolk? Aan allebei de kanten van m'n tas! Ik heb hier helemaal geen zin in! Toen zuchtte Yellaïn. Als ze het niet deed, kon ze haar spullen niet in haar tas doen, en stel dat ze in bijvoorbeeld een uurtje al zouden vertrekken, zou ze die dus moeten achterlaten. En daar had ze geen zin in. Sowieso wilde ze niet weg naar... Ze wilde er niet aan denken, en slikte. De Black Market... Daarna zuchtte ze diep. Ze was nu volwassen, of in ieder geval bijna. Ze zou waarschijnlijk snel verkocht worden en aan haar nieuwe leven moeten wennen. En ze was nu handig met allerlei dingen, dus misschien zouden ze eindelijk het werkelijke nut van haar in kunnen zien.
Ze kon aardig goed koken, ze kon wassen, kleding repareren, het zelfs maken, sieraden maken, schilderen en tekenen en schrijven. En nog veel meer.
Nu werd ze bleek. Op dat punt was ze waardevol, wat kon betekenen dat ze nog meer geld opbracht. Stel dat die Adrer zich had bedacht en haar niet had willen verkopen, maar haar nu zo bezig had gezien, en zich weer had bedacht?
Ze schudde de gedachte uit haar hoofd. Dat kon niet en mocht niet. Ze had zojuist haar enige kans verpest.
Depressief ging ze verder met het repareren van haar schoudertas, en prikte zodanig in haar vinger dat er bloed uit liep.

"Wat moet ik doen" Mompelde hij. Glimlachend keek hij naar hoe Yellaïn haar tas probeerde te repareren, en hij besefte dat hij het niet meer kon. Van binnen was hij aan het breken als een dam, en dat een enkele druppel deze heeft laten overstromen. Hij sloot zijn ogen, en haalde diep adem. In, uit, in, uit, de tijd leek voor enkele secondes stil te staan. Het voelde alsof dagen passeerden, maanden, zijn er jaren voorbij gegaan, hij opende zijn ogen, enkel om te ontdekken dat enkele secondes voorbij waren, Hij kwam weer tot rust. "Yellaïn," Riep hij "We vertrekken morgen ochtend."

Ze trok wit weg toen ze haar naam hoorde, maar ze herstelde zich snel en keek zijn kant op. "We vertrekken morgenochtend." Dat was het. Ze ging weg hier. Ze zou moeten doorwerken met de tas, en merkte nu pas dat haar vinger bloedde. "Shit," siste ze, meer om haar bloedende vinger dan om wat er morgen ging gebeuren. Ze knikte timide naar hem, om daarna met een zakdoekje, die ze zojuist uit de hoop spullen op haar cape had geplukt, het bloed van haar vingers te vegen.
Haar ogen stonden emotieloos en staarde naar een druppel bloed, die weer uit het wondje kwam. Natuurlijk was ze verdrietig, dat was normaal in deze situatie. Toch, vond ze zelf in ieder geval, stond ze er zeer kalm tegenover.
"Zeg," begon ze, niet wetend wat ze eigenlijk ging zeggen, en sloot toen uiteindelijk toch maar haar mond. Ze wist het niet. Er waren misschien wel duizend opmerkingen en vragen in haar hoofd wat ze tegen hem zou kunnen zeggen, maar er kwam niets, geen geluid uit haar keel.
Ondanks de benauwde hitte in het bos had ze het ijskoud. Ze had kippenvel en wilde niet meer.
Maar ze had haar ouders beloofd te blijven leven en niet op te geven, en er maar gewoon het beste van te maken. Voor zover dat ging althans. Wie weet waar ze nu weer terecht zou komen.
Ze schudde de gedachtes uit haar hoofd, en vervolgde het herstelwerk, snel maar zorgvuldig, en keek tevreden naar het uiteindelijke resultaat, dat ze voor zich hield, keurend of ze geen gaatje of scheur was vergeten.