A familiair face ~Yellaïn Mizulynnièll~

Ze wist niet zeker of het een goed plan was, maar ze stemde er mee in. "Tuurlijk." Toen pas bedacht ze hoe vaag dat klonk. Hij had haar nota bene willen verkopen, maar had haar willen beschermen en ging nu met haar mee naar Yousou Harbour. Ze veegde een pluk haar achter haar oor, die onmiddellijk weer terug waaide.
''Het zou leuk zijn om je te leren kennen Yellaïn." Ze keek omhoog naar hem, en hoopte maar dat het niet op zou vallen hoe rood ze was. Zelfs haar oren waren rood. Het voelde raar. Beter gezegd, zij voelde zich raar. Een vaag gevoel in haar buik. Toch negeerde ze het.
"Insgelijks, het zou leuk zijn je beter te kennen, ja," zei ze, zelfverzekerder dan dat de bedoeling was. Ze glimlachte naar hem.

Ze is wel erg rood Dacht hij bij zichzelf Vast koorts of zo. "Dus, wanneer wil je vertrekken?" Vroeg hij "Wat mij betreft maakt het niet echt veel uit, dus zeg jij het maar" Voegde hij er aan toe. "Vandaag, morgen? Ik wil in ieder geval wil ik weg van deze plaats, ik sta niet te wachten op mensen die mij verdachten op het 'Incident' hier."

Ze grinnikte. "Weet jij welke kant het op is naar het centrum? Ik wil eigenlijk alleen nog even kijken op de markt hier," zei Yellaïn. Ze keek hem aan. Ze kon zijn gezicht niet goed zien, maar lelijk was hij niet. Een vreemd gevoel borrelde in haar omhoog.
"Z-zullen we die kant uitgaan?" vroeg ze toen, en ze draaide zich om in de richting die ze bedoelde. Waar was ze mee bezig? Ze stuntelde nooit zó erg, waarom nu dan ineens wel? Ze schudde haar hoofd om alle vreemde gedachtes uit haar hoofd te krijgen.

"Prima voor mij." Mompelde hij, en hij begon in de richting te lopen waar zijn naartoe keek. "Kom je nog?" Riep hij naar achteren. "Of moet ik je soms dragen" Zei hij lachend in haar richting "Zou sneller zijn dan met het tempo waar jij nu mee gaat" Grinnikte hij.

"Ehh...." Yellaïn keek hem aan. "Ehhh?!?!" Ze rende naar hem toe, en probeerde hem bij te houden. Het was nou eenmaal een feit: Yellaïn had korte benen. "Ik kan prima zelf lopen," zei ze, en gaf hem een kleine stoot. "Tse..." klonk het verontwaardigd uit haar mond, en keek de andere kant op. Ze mocht hem wel. Net zoals zijn humor. Veel vertrouwen in hem had ze nog niet, maar dat begon ondertussen sterk te veranderen. Niettemin was ze nog steeds op haar hoede.

"Dus, waar ga je naar op zoek op de markt" Vroeg hij onderweg. "Zoek je naar iets speciaals, of iets specifieks?" Ging hij verder "Of wil je gewoon rondkijken" Voegde hij er daarna aan toe

Ze glimlachte breeduit. "Ik zoek vooral naar inspiratie," zei ze. "En als ik iets vind waarvan ik denk 'dat moet ik hebben' dan koop ik het. En misschien nog een mooie stof," vervolgde ze. "En jij?" vroeg ze geïnteresseerd.
Ze liepen verder, en blijkbaar was het de goede kant geweest, want er doemde al grote witte gebouwen boven hen op. Ze keek omhoog en straalde. The City of the Light was mooi en maakte haar vrolijk. Maar ze wist dat dit niet het enige ding was dat haar vrolijk maakte. Of beter gezegd; iemand

"Ik kijk gewoon rond." Mompelde hij "Soms kom ik terug met wapens, dan met juwelen. Het Verschilt. Misschien kan ik wel iets interessants vinden op de markt, dat hoop ik tenminste" Hij ging verder "Ben jij hier ooit geweest? Ik bedoel 'The City Of Light? Mijn eerste keer hier"

Ze grinnikte, en vroeg zich af wat hij met juwelen moest. Doorverkopen, waarschijnlijk. "Ook mijn eerste keer in deze stad. Ik had er al veel van gehoord van handelaren uit het dorp. Ze vertelden me hoe mooi het hier was en zeiden dat ik hier eens naartoe zou moeten gaan, en dan ook gelijk naar Yousou Harbour. Dankzij hen ben ik nu hier," vervolgde ze.
Ze keek naar een paar kraampjes die langs de weg stonden, en liep weg om een paar dingen van dichtbij te bekijken. Ze pakte een lap stof op, en bekeek die goed. Ze haalde haar wenkbrauwen op, legde het terug. Toen draaide ze zich om en liep naar Adrer. "Allemaal zo duur," zuchtte ze, en lachte toen. "Ach ja, misschien heb ik bij andere kraampjes meer succes. En anders Yousou Harbour nog."

Hij greep in zijn zak, en trok zijn beurs tevoorschijn. "Je kunt wel wat van mij lenen" Mompelde hij tegen Yellaïn. "Ik geef toch niet zo veel uit." En hij greep een paar munten, en bood ze aan haar aan. "Accepteer ze maar, ik heb ze namelijk toch niet nodig" Zei hij met een glimlach op zijn gezicht

Ze keek van hem naar de munten, en weer terug naar hem. "Nee," zei ze toen vastbesloten, "dat kan ik niet aannemen." Ze hoopte dat ze hem niet had beledigd door het af te wijzen, maar ze vond het onnodig. Tenslotte kenden ze elkaar niet zo heel lang en was dit dus iets te veel van het goede. "Daarbij, de stof was misschien wel mooi, maar van een slechte kwaliteit. Daar heb je niets aan. Kleding of andere spullen die je daar van maakt gaan zo kapot. En dat moet ik niet hebben, toch?" Stiekem was ze wel blij met zijn aanbod, niet vanwege het geld, maar gewoon de spontaniteit. "Maar toch bedankt," zei ze toen, en een vriendelijke glimlach verscheen op haar gezicht.

Hij haalde zijn schouders op "Prima, dan niet" Hij bleef staan bij een juwelen kraampje, waar hij een zilveren ketting met een azuurblauwe edelsteen zag. Hij keek naar het diepe blauw. Daarna keek hij naar de man achter het kraampje "Hoeveel hiervoor?" Vroeg hij. "Slechts 700 Drachmen." Antwoordde hij terug. Hij gaf hem het geld, en liet de ketting in zijn zak glijden. Daarna keerde hij terug naar Yellaïn. "Dus, iets interessants gevonden?"

Ze keek hem na toen hij wegliep, en bleef staan. Ze had het hier wel gezien, er waren een hoop leuke spulletjes, maar Yellaïn dacht altijd tien keer na voordat ze iets kocht. Daarom vond ze dus ook dat ze geen van al die dingen nodig had. Ze stond met haar gezicht in de zon en luisterde naar alle wezens die voorbij liepen. Vroeger had ze dit niets gevonden, maar nu vond ze het een hele opluchting. Ze stond er niet alleen voor.
"Dus, iets interessants gevonden?" hoorde ze Adrer toen zeggen, en keek om. Ze schudde haar hoofd. "Nee, niet echt nee. En jij?" Ze keek hem aan, en wachtte op antwoord.

"Alleen deze ketting." En terwijl hij dit zijn hengelde hij de ketting uit zijn zak, en liet deze aan haar zien. "Voor slechts 700 Drachmen" Mompelde hij, en hij keek naar de diepe, intense blauwe steen. Hij schoof hem daarna weer in een van zijn zakken. "Dus, waar gaan we nu naartoe? Direct naar Yousou harbour, of nog een nacht hier slapen?"

Haar mond viel open van verbazing. "700 Drachmen?!" Yellaïn keek Adrer ongelovig aan. "Dat is veel geld voor een ketting," vervolgde ze. Niettemin is het een mooie ketting, bedacht ze. "Jouw zaken moeten wel heel goed gaan wil je je dat kunnen veroorloven."
"Dus, waar gaan we nu naartoe? Direct naar Yousou harbour, of nog een nacht hier slapen?" vroeg hij aan haar. "Hmm..." mompelde ze, en keek bedenkelijk. "Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb een slaapzak bij, dus we kunnen op weg gaan en in het bos overnachten. Als jij er mee instemt, natuurlijk."
Eerlijk gezegd wist ze niet of ze het durfde. Misschien was zijn karakter nu wel schijn, ook al duidde het er niet op. Maar ze kon er nu eenmaal niets aan doen dat ze zo wantrouwig was. Ze probeerde het te vergeten, maar het lukte niet echt.

"Prima, direct naar Yousou harbour dus." Mompelde hij, en hij begon met lopen. "Dus, nog ietsbepaalds in Yousou harbour wat je wilt doen? Behalve het bezoeken van de markt natuurlijk." Hij keek ondertussen naar hoe ver de zon in de lucht stond, en hoe lang de dag nog duurde

"Dus, nog iets bepaalds in Yousou harbour wat je wilt doen? Behalve het bezoeken van de markt natuurlijk," vroeg hij aan haar. Ze glunderde. "Nou...," begon ze, en een ondeugende grijns verscheen op haar gezicht. "Iets verderop van Yousou Harbour heb je een strandje. Het is lastig te vinden, want het ligt tussen kliffen in, en naar beneden komen is nog moeilijker. Maar ze zeggen dat je er mooie dingetjes kunt vinden, van schelpen tot edelstenen," zei ze. "Ik wilde kijken of daar nog iets tussen zou liggen waar ik bijvoorbeeld sieraden van zou kunnen maken." Ze keek hem aan. "Als je het niet erg vindt, natuurlijk," vervolgde ze.
Yellaïn keek om zich heen, en merkte dat ze al aardig naar de poorten van de stad liepen. "Het bos," zuchtte ze opgelucht. "Rust en ruimte, geen drukte of Elfen die je spullen aan willen smeren." Ze moest lachen.

"Natuurlijk vind ik het niet erg, ik reis immers toch met jou mee" Zei hij "Ik ben het met je eens, de bossen zijn een heel stuk aantrekkelijker dan de drukke straten van de stad" Mompelde hij. "Dus wat doe jij eigenlijk voor de kost?" Ging hij verder

"Nou, eerst verkocht ik vaak zelfgemaakte spullen op de markt, en leefde ik vooral van zelf verbouwde planten en zelfgedode monsters." Yellaïn slikte. "Maar nu, sinds ik terug kwam twee weken geleden, verkoop ik het niet alleen maar één keer per week op de markt, maar heb ik een kamer in m'n huisje omgebouwd tot winkeltje. Het is een verschrikkelijke rommel, maar ja," lachte ze. "Het staat vol met zelfgemaakte sieraden, kledingstukken en bijvoorbeeld tassen. Maar ook kruidenmengsels of zakjes thee. Allemaal zelf verbouwd." Ze was er nuchter onder, maar stiekem ook wel heel trots. Ze was sociaal geworden en had nu een andere kijk op het leven. Met behulp van vrouwen uit het dorp had ze haar winkeltje opgezet en bordjes opgehangen. "En voor reizigers heb ik een extra kamertje en een soort van cafeetje. Niet dat het bekend is, laat staan dat ik al gasten heb gehad." Ze kreeg een vrolijke en voldane glimlach op haar gezicht. "En jij?"

Godverdomme, waarom moest ik nou weer aan dit onderwerp beginnen. Om van onderwerp te veranderen mompelde hij "Ik heb honger" en greep een appel uit zijn zak, en nam er een flinke hap van. Hopelijk herinnerd ze me er niet aan dat ik nog geen antwoord op haar vraag heb gegeven.

"Ik heb honger," hoorde ze hem mompelen, en Yelle keek hem aan. Haar hoofd half schuin, wachtend op zijn antwoord. Ze merkte wel dat hij het antwoord voor haar wilde verzwijgen, maar ze gaf niet zo gemakkelijk op. Hij ontweek haar vraag, dus het betekende dat het of gevoelig lag, of iets te maken had met... Nou ja, duistere zaken, zoals wezens verkopen op de Black Market. Ze was er immers zelf bijna slachtoffer van geweest. Ze zuchtte diep. "Dan niet," mompelde, en keek weg. Probeer ik het later gewoon nog een keer, net zo lang totdat hij wel antwoord geeft. Ze was goed in haar zin doordrammen en zou dit dan ook zeker toepassen, wanneer nodig.
Toen zette ze er flink de pas in.

Hij zag dat zij sneller begon te lopen, en hij versnelde zijn pas om haar bij te houden "Dus, voor hoe lang wil je door blijven reizen voordat we stoppen?" Hij keek naar de lucht "We hebben nog voor 5 uur licht. Wil je in het donker door blijven reizen, of stoppen?"

Ze ging stil staan. "Als we nog voor 4 uur door blijven lopen, kunnen we een goede geschikte slaapplek uitzoeken en daar een soort van kamp maken. Dan hebben we nog een uur licht om slaapzakken klaar te leggen en eten te koken en zo." Ze keek hem aan met een blik die op haar vraag doelde. Kom op, dacht ze, zo erg kan het niet zijn. Daarna draaide ze zich om en ging verder met lopen, in haar snelle tempo.
Het licht van de zon werd gefilterd tussen de bomen door, en ze keek omhoog. Ondanks de felle zon was het hier schaduwrijk. Ze voorspelde dat het hier 's nachts dan ook pikkedonker zou zijn. Een aan de ene kant fijne gedachte, aan de andere kant absoluut niet. Ze had in de stad verhalen opgepikt over monsters die de laatste tijd hier nogal vaak rondliepen, en ze had geen zin in die 'beesten'.
"Weet je," zei ze toen, "misschien moeten we een grote boom zoeken en op een niet al te laag, maar niet te hoge tak ons 'kamp' opslaan." Ze wilde er niet aan denken om wakker te worden en dan recht in de bek van die lelijke wezens te kijken.

"Allemaal prima voor mij" Mompelde hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Houden we ook nog wacht?" Vroeg hij aan haar. "Als we inderdaad niet 'verrast' willen worden lijkt dat mij een goed idee in ieder geval."

"Ik vind het best," zei ze. Ze liep schuin voor hem, en versnelde haar pas, alweer. Ze wilde het liefst een heel eind komen in die vier uurtjes.
"Trouwens," vervolgde ze na een minuut of vijf, "ga je die vraag nog beantwoorden of niet?" Ze werd chagrijnig, ze wist niet wat er was, maar vrolijkheid was er een beetje uit. Waarschijnlijk gewoon moe, dacht ze bij zichzelf, en zuchtte diep.