A familiair face ~Yellaïn Mizulynnièll~

Een gure, zilte wind woei over de stad aan de kust. Er hing een geur van drijgende regen. Hij snoof de zoute wind weer op. Ondanks dat het lente was, zou je haast denk dat de herfst was aangebroken “Zomer of winter, regen, regen, en nog eens regen” Mompelde de eenzame man tegen niemand in het bijzonder, in de bijna lege straat. Hij kwam aan bij een herberg. Het uithangbord las ‘De Gebroken fles’ Hij stond enkele secondes stil, daarna liep hij naar de ingang van de herberg.

Hij duwde de deur open, er enkele van de gasten in de herberg keken op van hun bekers en pinten toen de deur van ‘De gebroken fles’ opende. Hij botste tegen een muur van geuren op. Hitte. Rook. Bier. Vooral bier. Een windvlaag die door de geopende deur naar binnen vloog deed de olielampen flikkeren, en de haard laaide fel op. “Deur dicht!” Riep een ruwe stem van achter de toog, en haastig sloot hij de deur achter zich. De meeste gasten keurden hem geen blik waardig, maar enkelen keken even op, en legden de nieuwkomer op hun weegschaal. Wat ze zagen was een lange man in een lange, donkerrode jas, zijn gezicht verborgen in de schaduw van zijn chapuchon. Meteen daarna zagen ze het zwaard aan zijn rug hangen, en de dolk aan zijn riem. De lichte spanning die even in de ruimte ontstond trok snel daarna voorbij, en iedereen concentreerde zich daarna weer op hun bier.

Hij keek in de ruimte rond, en zag een vrije tafel in een hoek, hij zakte neer op een stoel, en wenkte een dienster. Om wat te drinken te bestelen. Nadat de dienster zijn bestelling had gebracht, nam hij een flinke teug, om daarna met de dampende pint bier in zijn hand rond te kijken in de volle ruimte.

Nadat Yellaïn twee weken geleden met veel geluk was vrijgekomen, was er voor haar een hoop veranderd. In plaats van recht naar huis te gaan, was ze naar het dorpje in de buurt gegaan, en had daar in het enige café dat er was al haar schrik van zich afgehuild, bekeken door haast iedereen die daar woonde. Sinds dien was ze socialer geworden en kwamen er vaak dorpelingen bij haar langs. Kinderen kwamen in het meer zwemmen of er spelen, en zo nodig deelde Yellaïn pleisters uit als er weer eens één gevallen was.
Maar nu niet. Ze was op trektocht door Elferia. Gewoon er even tussenuit. Ook om te kijken of ze goedkoop stoffen en andere handige dingen kon krijgen -met kleren maken verdiende ze voornamelijk haar werk-, maar er even tussenuit was goed voor haar.

Nu was ze op Luminae, het grootste eiland van Elferia. En in de hoofdstad nota bene. Ze had nog maar zelden in haar leven zo veel drukte gezien. Ze liep door de brede straten en keek omhoog. Boven haar waren bruggen, die hoger liggende straten met elkaar verbonden. Ze glimlachte.

Ze was een beetje afgedwaald en naar de rand van de stad gelopen. Het waaide hier behoorlijk en er waren geen straatniveaus meer. Gewoon een normale wijk. Het was nog maar middag, maar haar voeten deden zeer van het lopen. Ze was gewend aan een zachte ondergrond en niet aan de stenen wegen die hier lagen. Ze had al gekeken of ze een herberg in de stad kon vinden, maar die waren duur en zaten vaak al vol.
Misschien had ze hier aan de rand van de stad meer geluk. Een uithangbord trok haar aandacht.
"De gebroken fles" stond erop. Hmmmm, dacht Yellaïn, misschien heb ik hier meer kans op een goede slaapplek.
Ze opende de deur, ging naar binnen en deed hem dicht. Niet zachtjes, maar met een grote klap. Weliswaar per ongeluk, maar niet iedereen keek even vrolijk naar haar. Ze had op deze reis haar zwarte mantel thuis gelaten, maar nu had ze hem toch liever wel gehad.
Het stonk er verschrikkelijk en ze kreeg kotsnijgingen. Ze liep door naar iets wat een bar moest lijken. Ze zag wel dat de man, het was geen Elf, zijn lach in moest houden. "Een kamer voor één persoon, heeft u die tot beschikking?" vroeg ze, en deed haar best beleefd te blijven. Hij knikte. "Voor hoeveel nachten?" antwoordde de man nors. "Maar één." Yellaïn gaf hem het geld en nam de sleutel in ontvangst. Ze liep de trap op, die in een hoekje verstopt stond.
Haar kamer was niet bepaald ruim, maar voor één nacht kon dat haar niets schelen. Tot haar verbazing was het bed schoon en rook het hier fris. Ze had op zijn minst een stuk of twee schimmelplekken verwacht. Ze pakte een boek die ze die ochtend had gekocht uit haar tas, en liep naar beneden.

Ze had geen idee hoe lang ze al bij het haardvuur zat, maar lezen lukte niet. Ze voelde ogen in haar rug prikken en dat gaf haar geen fijn gevoel. Haar tachi lag boven en ze had alleen haar twee tantõ om zich mee te verdedigen. Ze voelde zich kwetsbaar in haar jurkje dat tot net op het midden van haar bovenbenen hing, met broek en kniehoge veterlaarzen eronder. Ze zuchtte diep, en nam een slok van de bijna koude thee.

Honger had ze niet, en bleef dus ook de hele avond bij het vuur zitten, zonder al te veel te bewegen. Toen laaide het vuur op, en kreeg ze een koude windvlaag over zich heen. De bladzijden van haar boek sloegen om.
Ze keek om naar de deur, en draaide onmiddellijk haar hoofd weer terug toen ze zag wie de nieuwkomer was.
Adrer.
Ze moest kalm blijven, en vooral niet proberen op te vallen. Ondanks het geroezemoes hoorde ze hem naar de bar lopen. Ze schudde zachtjes haar hoofd. Ze wilde het liefst naar haar kamer, maar om naar de trap te komen moest ze langs hem. Die optie kon ze dus vergeten. Er zat niets anders op dan te blijven wachten.

Het was een ruime ruimte, verlicht door een haard, en olielampen. Hij keek rond naar de gasten. Enkel mannen die naar bier stonken. Het soort mannen dat je het liefst niet in de donkerste uren van de dag tegen zou willen komen. Behalve aan de tafel bij de haard. Een jong meisje met donkere blauwe haren. "He zal toch niet..." Mompelde hij onverstaanbaar tegen zichzelf. Hij nam nog een flinke teug uit pint, en keek zonder dat het opviel richting het meisje bij de haard. Geen twijfel mogelijk: Yellaïn. Hij dronk de pint leeg, stond op, en liep richting de haard, alle dronken mannen ontwijkend, totdat hij bij Haar tafel aankwam. Hij trok een stoel weg bij een lege tafel en zette deze bij haar tafel, en ging op de stoel zitten "Wel, wat een toevallige ontmoeting" Mompelde hij van onder zijn capuchon.

Shit. Shit, shit, shit, shit shit. Kan het nog erger? Yellaïn hoopte van niet, want anders zou het zeker gaan gebeuren. Ze hoorde Adrer haar kant op komen. Hij had haar gezien. En nu kwam hij naar haar toe! Ze vloekte binnensmonds en keek de andere kant op. Alsof het hem niets kon schelen ging hij schuin tegenover haar zitten.
"Wel, wat een toevallige ontmoeting," hoorde ze hem mompelen.
Zou ze reageren? Ze had de neiging hem een grote bek te geven, maar hier was dat niet slim. Sowieso was dat niet slim. De vorige keer was het immers niet goed uitgepakt. Aan de andere kant was hij geen woord van haar waardig. Maar dan zou hij zich genegeerd voelen en werd hij waarschijnlijk ook laaiend. Ze moest dus wel.
"Wat 'leuk' om je weer te zien," klonk het uit haar mond, druipend van het sarcasme. Aan haar gezicht, dat voor hem hopelijk niet te zien was, was een en al verachting te lezen. "Ik had nog zo gehoopt dat je me over het hoofd zou zien."
Ze deed haar hand voor haar neus. Hij stonk naar alcohol, en ze kon de lucht niet harden. De lucht hing toch wel in de ruimte, maar zijn adem was sterker en stonk er gewoon naar. De geur in de ruimte was nog enigszins vermengt met de zilte zeelucht en de rook van de olielampen en de haard.
Ze keek niet op van haar boek toen ze haar kop thee oppakte om een slok te nemen, meer omdat ze hem dan niet aan hoefde te kijken dan dat ze nu zo graag wilde lezen. Ze was op haar hoede.

"Ach hoe aardig dat je dat hoopte" Mompelde hij. Hij herinnerde zich wat hij haar had aangedaan.
"Ik..." Begon hij "Het..." struikelend over zijn woorden, zocht hij naar de juiste manier om zijn excuses aan te bieden. Hij had geen enkel idee wat hij moest zeggen. "Sorry." Klonk beschaamd uit zijn mond. "Sorry voor wat ik heb gedaan" Hij keek naar haar ogen, en hoopte een glimp van vergiffenis op te vangen. "Ik heb 'Fouten' gemaakt" Mompelde hij, nog steeds niet zeker over wat hij moest zeggen.

"Ach hoe aardig dat je dat hoopte," mompelde hij. Ze rolde met zijn ogen. Vond zij nou ook.
"Ik..." Het klonk enigszins onzeker, en ze keek op van haar boek, die ze vervolgens dichtsloeg. Ze zette haar elleboog op tafel, en leunde op haar hand. Met kille ogen staarde ze hem aan. "Het..." zei hij, en het was duidelijk dat hij niet wist hoe hij moest verwoorden wat hij wilde zeggen. Geduldig wachtte ze, om vervolgens zijn beschaamde gezicht te zien. "Sorry." Het leek alsof hij het meende, en ze keek verbaasd naar hem, haar wenkbrauwen opgetrokken.
"Sorry voor wat ik heb gedaan." Ze merkte dat hij naar haar keek, recht in haar ogen. Ze keek weg. Natuurlijk vertrouwde ze hem nog niet, ze wist niet of ze dat ooit zou kunnen. Laat staan vergeven. Ze zuchtte.
"Ik heb 'fouten' gemaakt," hoorde ze hem mompelen.
"Weet je," zei ze terwijl ze opstond. Ze pakte haar boek van tafel. "Dat is niet mijn probleem, maar het jouwe." Ze keek hem recht in de ogen aan, fel en zelfverzekerd. Zonder verder nog wat te zeggen draaide ze zich om, en liep richting de trap, op weg naar haar kamer.

Hij zag haar weglopen, en bleef alleen achter. Hij zuchtte, en sloeg zichzelf voor de kop. Hij liep naar de toog. "Een kamer voor een persoon" Mompelde hij, en voordat de man erachter iets kon zeggen, "Voor een nacht." en hij wierp een paar munten op de toog. Daarna nam hij de sleutel van de kamer aan, en liep richting de trap, en ging zijn kamer binnen. Hij deed zijn laarzen voorzichtig uit, en zette deze naast zijn bed en ging op de zijkant van zijn bed zitten. Hij zuchtte. Kan er dan nooit iets goed gaan. Hij stond op en begon in de kamer rond te lopen, onzeker over wat hij hierna moest doen.

Met een grote knal gooide ze haar slaapkamerdeur dicht. Woedend was ze. Wat dacht hij wel niet?! Dat ik hem zo snel kan vergeven? Hoe groot was zijn ego wel niet? Ze liet zich languit op haar bed vallen. "URGGGGGHHHHHHH!" klonk het gefrustreerd uit haar mond, en gaf een harde klap tegen de muur. Toen ging ze rechtop zitten, en gaapte. Ze stond op en stopte het boek terug in haar reistas, en trok daarna haar kleding uit, om die om te ruilen voor haar slaapkleren, een nachtjapon en een legging. Niets aan haar voeten. Óf haar laarzen, óf blote voeten. Er zat niets tussenin.
Ze legde haar kleding over de stoel die naast haar bed stond, en stapte onder de dekens. Ze blies het kaarsje dat op het nachtkastje stond te flikkeren uit. Het enige licht wat nog binnenkwam was van de maan, die door de gordijnen heen glipte.
Ze haalde rustig adem, en viel niet lang daarna in slaap. Het enige wat ze vergeten was, was om de deur op slot te doen.

Hij hoorde het lawaai van de kamer hiernaast, dus liep hij de gang in, en klopte aan bij de deur. "Hallo?" Riep hij. Geen antwoord. Hij probeerde de deur open te doen, en merkte dat deze van het slot was. Hij duwde de oude deur met veel geweld en lawaai open. "Rotdeur." Mompelde hij, en hij liep de kamer binnen. Hij keek rond in de donkere kamer, zijn ogen moesten nog wennen aan de duisternis. Hij wreef in zijn ogen, en knipperde even, om daarna een goed beeld van de kamer te krijgen. Hij zag niemand. Hij keek beter, er lag iemand iemand in het bed. Hij liep richting het bed, en zag het meisje er in liggen. Hij haalde zijn schouders op, en schudde haar, ietswat ruw, wakker "Je deur staat nog open." Mompelde hij

Ze schrok wakker van een schuddend iets. Ze opende haar ogen, zag dat er iemand stond. Met een snelle beweging griste ze haar tachi naast haar bed vandaan en zette het tegen zijn nek. Hevig geschrokken was ze, en haar hart ging als een razende tekeer.
"Je deur staat nog open." Ze herkende de stem, en haalde haar zwaard van zijn nek af. Het was Adrer. Alwéér. Ze hield de tachi stevig vast.
"Dat is dan heel fijn voor mijn deur," zei ze zacht, zo droog als het maar kon. Ze was moe en lag eindelijk lekker te slapen, moest hij haar weer wakker maken.
Ze had zin om een scheldbui over hem heen te gooien, maar dan zou ze voor overlast zorgen en dat wilde ze niet hebben. Ze ging op de rand van haar bed zitten, en keek hem aan met een schuin hoofd.
Waarom ging hij nog niet weg? Als hij haar alleen wilde waarschuwen, had hij nu zijn werk wel weer gedaan en kon hij weg. "Waar wacht je nog op?" klonk het, en geeuwde met haar hand voor haar mond. Haar haar zat weer coupe vogelnest, en eerlijk gezegd schaamde ze zich een beetje.

"Geen dank hoor" Mompelde hij zachtjes tegen zichzelf, en daarna volgden enkele onverstaanbare 'Onvriendelijke woorden' terwijl hij de deur uit liep en naar zijn eigen kamer. Hij zakte neer op zijn bed en ging liggen. Hij sloot zijn deur met een klap achter zich, en liep naar het bed toe waar hij zich op liet vallen. Daarna blies hij de kaars naast zijn bed uit, keek naar het donkere plafon voor enkel uren, enkel om in een onrustige slaap te vallen.

Ze werd die ochtend vroeg wakker. Ze waste haar gezicht, trok haar kleding aan, pakte haar tas in, klaar om te vertrekken. Ze voelde zich enigszins schuldig tegenover Adrer, hij had het goed bedoeld. Ze zuchtte, en strikte de veters van haar laarzen, terwijl ze op het bed zat. Ze had het raam opengezet, en de lentezon scheen naar binnen, vergezeld door een koel briesje. Ze had geen idee waar ze heen zou gaan, maar in ieder geval weg van hier.
Iedereen die in de herberg overnachtte sliep blijkbaar nog, zelfs de herbergier. Ze legde de sleutel op de bar en liep richting de deur, naar buiten. De lucht was roodoranje van kleur, en het licht prikte in haar ogen. Ze liep een paar straatjes door, en kwam tot de conclusie dat ze rondjes liep. Hoe was ze hier terechtgekomen? Ze wist het niet meer. De gebouwen waren hier weliswaar minder hoog dan in het centrum, maar belemmerde haar het zicht. Ze zuchtte diep, en besloot de weg te vragen aan een paar mannen die ze had zien lopen.
Ze rende er op een sukkeldrafje naar toe.
"Mag ik u wat vragen?" vroeg ze, waarop ze zich omdraaiden. Ze schrok, het waren nou niet bepaald de types die er behulpzaam uitzagen. Niet dat haar emoties aan haar gezicht te zien waren. "Hoe kom ik weer in het centrum?" vroeg ze, al haar moed had ze verzameld. Ze begonnen te lachen. Zo grappig is dit niet, dacht ze chagrijnig.
"En waarom zou jij dat willen weten?" vroeg de waarschijnlijk brutaalste van de vier. "Ik ben op reis en verdwaald geraakt, daarom dat ik het vraag." De man trok zijn wenkbrauw even verbaasd op, waarschijnlijk had hij helemaal geen antwoord verwacht. Toen grijnsde hij vuil.
"Zou je niet veel liever met ons mee willen dan?" Zijn gezicht kwam te dicht bij naar haar wens en ze deed een stap achteruit. "Nee, ik heb wel belangrijkere dingen te doen," zei ze nu brutaal, en draaide zich om.
Er werd gelachen. Een hand op haar schouder deed haar ruw omdraaien, en keek recht tegen de punt van een mes aan. Geen botermes, helaas, maar een dolkachtig ding. Zonder ook maar te twijfelen trok ze haar tantõ, en ging in vechthouding staan.

Hij openende zijn ogen, hij moest in slaap zijn gevallen. Hij stond op, en trok zijn laarzen weer aan, en liep naar beneden. De ruimte was nog leeg, hij haalde zijn schouders op, en gooide de sleutel toog, en liep naar buiten, en keek naar de lucht. Het was een heldere dag. "Beter weer dan gisteren" Mompelde hij tegen zichzelf. En hij begon te lopen, geen enkel idee waarheen, gewoon een richting. Hij liep een straat door, om op een gegeven moment een meisje met blauwe haren te zien staan, en een groep mannen. "Ze weet zichzelf ook altijd in de nesten te werken..." Mompelde hij chagrijnig. Hij liep die richting op om te zien dat ze bedreigd werd. Het schrille geluid van ijzer klonk wanneer hij het zwaard van zijn rug trok.

Ze keek om toen ze voetstappen en schrapend metaal hoorde, en dat had ze beter niet kunnen doen, Een stoot van een voet in haar zij deed haar omvallen, en ze smakte tegen de straat. Ze rolde om, en stond weer op. Dat ging een blauwe plek worden. Ze keek haar belager strak aan, met haar kille, grijsblauwe ogen. Hij trok een vuile grijns. "Kleine meisjes horen toch niet te vechten?" zei hij spottend. "Klein meisje?!" zei ze verontwaardigd. Ze was misschien niet de langste, maar ze wist zeker dat hij haar aanzag voor een twaalfjarig kind.
Ze stak toe met haar ene tantõ, maar deze slag werd geblokkeerd. Een grijns kwam op haar gezicht te staan toen ze de andere in zijn pols zette. Van schrik trok hij deze terug.
Yellaïn zette twee stappen achteruit, buiten zijn bereik.
"Ten eerste," zei ze scherp, "ben ik géén klein kind, maar een eenentwintigjarige." Ze veegde het bloed van haar tantõ af. "En ten tweede," vervolgde ze, hem in de ogen kijkend, "verlies nooit je tegenstander uit het oog, zeker als je weet dat hij of zij twee wapens heeft." Ze zette zich schrap voor een eventuele tegenaanval. "En dan te bedenken dat ik alleen maar vroeg hoe ik naar het centrum kon komen," bedacht ze hardop.

Hij rende met getrokken zwaard af op de belager van Yellaïn, en stak zijn zwaard in een steek direct door zijn maag. De man keek naar het stuk ijzer dat uit zijn lichaam stak, en gleed toen dood van het zwaard af. Dreigend zwaaide hij met zijn zwaard "De volgende die een stap in deze richting zet, loopt hetzelfde lot te wachten." Klonk serieus uit zijn mond. Daarna draaide hij zich om, om te kijken of zij gewond was. "Gaat het." Mompelde hij.

Bleek keek ze naar de dode man die bloedend op de grond lag. "Gaat het?" vroeg hij.
"Je... je..." stamelde ze. Toen keek ze op naar hem, boos maar angstig. "Was het echt nodig om zó ver te gaan?!" schreeuwde ze, meer uit angst dan medelijden. "Ik had de situatie prima onder controle! Je had hem toch niet hoeven doden?! En daarbij, wie gaf jou het recht zich met mij te bemoeien?!"
Ze zette een paar stappen naar achteren. Ze was vergeten waartoe hij in staat was geweest. Ik had ook zo kunnen eindigen als het aan hem lag, flitste er door haar hoofd.
Langzaam, voetje voor voetje liep ze naar achteren, hem strak aankijkend met grote, bange ogen.

Hij schoof het zwaard terug in de schede, sloot zijn ogen en zuchtte. Daarna draaide hij zich weer om en liep weg zonder een antwoord te geven Kan ik dan ook nooit iets goed doen. Hij had geen enkel idee waar hij heen liep, hij wou gewoon weg. Weg van Yellaïn, weg van hier, weg van deze wereld. Hij liep een steegje in en zakte op de grond tegen de muur. "Stommeling" Mompelde hij zachtjes tegen zichzelf. Hij trok zijn zwaard en veegde het bloed er van af met zijn jas. Hij liet weer een diepe zucht luiden

Ze stond stil toen ze merkte dat hij geen antwoord gaf, maar zuchtte. Yellaïn merkte dat hij in gedachten verzonken was, en hij liep weg. Ze keek hem na, volgde iedere beweging met haar ogen. Toen keek ze naar de dode man die voor haar lag. Zijn zogenaamde vrienden stonden op een afstandje te kijken. Ze liep naar het lijk toe, en ging op haar hurken voor he zitten. Ze deed zijn ogen dicht, en zei: "Ιουρ φιγτ ις φινισεδ." Daarna stond ze op, om langzaam dezelfde route te lopen als Adrer gegaan was.
Blijkbaar had hij haar nog niet opgemerkt. Hij zat op de grond, en mompelde wat tegen zichzelf. Ze stond op een meter of 4 afstand van hem, maar kon hem goed zien zitten. Als hij wat minder zou mompelen, zou ze het misschien nog kunnen verstaan.
Op haar hoede zodra hij zijn zwaard trok, zag ze dat hij teleurgesteld keek. Hij veegde het zwaard af aan zijn jas, en zuchtte. Zou het slim zijn om nu wat te zeggen? Ze wist het niet.
Ze schraapte langzaam haar keel, en zette een stap dichterbij. "Sorry, ik snap dat je het goed bedoelde," zei ze zachtjes. "Maar... Ehm... Kijk..." Ze schraapte met de bovenkant van haar linkervoetvoet over haar rechterhiel, ze kwam niet uit haar woorden. "Het punt is, ik vertrouw je gewoon niet. Dat kán ik gewoon niet meer." Ze draaide zich om. "HEt spijt me," fluisterde ze.

"Dat is prima." Mompelde hij. "Ik wilde gewoon iets kunnen doen om me te verontschuldigen." Hij schoof zijn zwaard weer terug in zijn schede, en stond op. "Oh, trouwens. Je herinnerd je 2 Weken geleden nog wel, toen je ontsnapte?" Zei hij zacht. "Ik sliep niet echt. Ik liet je opzettelijk ontsnappen. Of denk je werkelijk dat ik in slaap viel terwijl ik iemand gevangen hou?" Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij klopte de stof van zijn kleding af, en liep het steegje uit. "Je vertrouwen in iemand leggen die je heeft bedreigd zal ook wel lastig zijn" Mompelde hij

Ze draaide haar hoofd om, en zag dat hij opstond om zijn zwaard terug in zijn schede te doen. "Oh, trouwens. Je herinnerd je 2 Weken geleden nog wel, toen je ontsnapte?" Ze knikte, en vroeg zich af waarom hij erover begon. "Ik sliep niet echt." Ze werd bleek. Waarom had hij haar laten gaan dan? Ze draaide zich helemaal om naar hem. "Of denk je werkelijk dat ik in slaap viel terwijl ik iemand gevangen hou?" Hij grijnsde breeduit, en dat beviel haar niet. Toen liep hij langs haar heen.
"Je vertrouwen in iemand leggen die je heeft bedreigd zal ook wel lastig zijn," hoorde ze hem mompelen. Zonder er bij na te denken draaide ze zich om naar hem, en pakte hem vast aan zijn jas.
"Wacht!" riep ze, harder dan dat de bedoeling was. "Ik bedoel... Ehhh..." Ze wist zichzelf geen houding te geven. Ze staarde naar de punten van haar laarzen omdat haar gezicht rood was geworden. "D-dank... Dankjewel..." mompelde ze uiteindelijk, en keek schuin naar beneden. Niet dat ze losliet, ook al wist ze niet waarom ze dat deed.

Hij hield zijn hoofd schuin, en in de schaduw van zijn capuchon ontstond een grote glimlach "Geen dank." Mompelde hij verlegen. Hij keek naar de heldere en blauwe lucht. "Dus, wat ga je nu doen" Mompelde hij richting Yellaïn, en tegelijk rekte hij zich uit. "Blijf je hier voor een tijdje, of vertrek je weer naar huis." En hij keek weer naar Yellaïn.

Ze liet hem voorzichtig en langzaam los, en hij rekte zich uit. "Dus, wat ga je nu doen?" vroeg hij aan haar. Goede vraag, dat wist ze zelf ook nog niet. "Blijf je hier voor een tijdje, of ga je weer naar huis?" Hij keek haar aan, waarop zij haar hoofd afwendde. Ze haalde haar schouders op. "Geen idee," mompelde ze.
Waar heb ik hemelsnaam last van?! Waarom doe ik zo? Die gedachtes spookten door het hoofd van Yellaïn. Ondanks de schaduw waar ze in stonden en het koele briesje had ze het gevoel dat ze in de fik stond, zo warm had ze het.
Ze kreeg een rood hoofd, en keek hem aan. "En jij?" vroeg ze, enigszins benieuwd. Ze werd nieuwsgierig naar hem en, vaag genoeg, een beginsel van vertrouwen kwam in haar op.

"Misschien zwerf ik hier rond" Mompelde hij. "Misschien vertrek ik naar een andere plaats, hangt er van af waar ik het meeste voor voel" Voegde hij er schouderophalend aan toe. Hij zag dat ze rood was, ondanks dat het niet zo warm was, Hij haalde zijn schouders opnieuw op wanneer hij zich afvroeg waarom ze rood was geworden. "Wat je ook doet, wees voorzichtig" Mompelde hij "Niet vallen, en niet de weg vragen aan onbekenden" Zei hij grinnikend

"Misschien zwerf ik hier rond. Misschien vertrek ik naar een andere plaats, hangt er van af waar ik het meeste voor voel." Hij moest wel merken dat ze rood was geworden, want hij staarde naar haar, zag Yellaïn. "Wat je ook doet, wees voorzichtig. Niet vallen, en niet de weg vragen aan onbekenden," grinnikte hij. Even wilde ze brutaal reageren, en ze trok haar mond open, maar sloot deze toen wijselijk. Ze knikte alleen maar.
"Ik vertrek over een paar dagen terug naar huis. De enige plaats die nog op mijn lijstje staat is Yousou Harbour, een dag of twee hier vandaan. Ze zeggen dat je er mooie stoffen en andere dingen kan kopen, die ik kan gebruiken voor m'n winkeltje." Ze glimlachte bij die gedachte. "Als ze niet te duur zijn, tenminste. Goede spullen kosten altijd veel Drachmen, helaas..." Ze zuchtte diep, en staarde naar haar schoenen. Ze wilde hem niet aankijken, want ze schaamde zich. Daarbij was hij lang, ze scheelde 40 centimeter en dat was de pest voor haar nek.

''Misschien kan ik met je mee reizen.'' Bood hij haar aan. ''Ik heb immers toch geen plannen, en ik hief nergens te zijn'' Voegde hij er aan toe. ''Als jij tenminste er mee instemt'' zei hij er snel achteraan. ''Het zou leuk zijn om je te leren kennen Yellaïn.'' Vreemd hoe dingen verandert zijn