A familiair face ~Yellaïn Mizulynnièll~

Het eerste wat haar opviel toen hij ging liggen was zijn mond. Een dunne streep maar duidelijk zichtbaar. Ook zijn neus kon Yellaïn zien, maar niet meer. Behalve dan de twinkeling van de sterrenhemel die in zijn ogen weerspiegelde. Ze keek opzij, naar de andere kant, en staarde naar een plukje mos. "Dus..." hoorde ze Adrers stem toen, "waar kom jij vandaan?" Ze keek hem niet-begrijpend aan. Dat had ze toch verteld? The Black Market... Smog City... Een lichte vorm van angst weerspiegelde haar ziel in haar ogen.
Ze wist niet hoe ze moest reageren, en het angstzweet brak haar uit. Waarom? Geen idee. Zenuwachtig begon ze aan haar lange haarplukken te zitten en draaide ze om haar vinger heen. Ze wist dat ze antwoord zou moeten geven, maar dat klonk op de een of andere manier zo stom. Ze zuchhte diep. Het moest toch gebeuren.
"Black Market, weet je nog?" zei ze toen zachtjes. "En jij?" Ze wilde van het onderwerp af, heel graag zelfs.

"Ik ben op veel plaatsen geweest, en heb op veel plaatsen gewoond "Mompelde hij. "Maar als ik niet op reis ben, leef ik in een 'Knus' huisje" De laatste 2 woorden klonken verdacht sarcastisch "In gothicombre" ging hij verder. "Het is er in ieder geval heerlijk rustig" Zei op eeen humoristische toon, en een grijns verscheen op zijn gezicht.

"Ik ben op veel plaatsen geweest, en heb op veel plaatsen gewoond " mompelde hij. Vol aandacht keek ze naar zijn bewegende lippen, alsof ze in trance was. Ze luisterde naar zijn stem, en het gaf haar rust, ook al wist ze niet waarom. "Maar als ik niet op reis ben, leef ik in een 'Knus' huisje." Ze hoorde hoe zijn woorden dropen van het sarcasme. Van die hoeveelheid zou je zo drie keer de Ocean kunnen vervangen, dacht ze met lichte spot, en grijnsde ondeugend.
"In Gothicombre," ging hij verder. "Het is er in ieder geval heerlijk rustig." Het klonk grappig, en ondanks dat ze er nog nooit geweest was kon ze wel raden waar het was. De Deadman Woods, want zonder stalen zenuwen kan je niet ver komen in dat woud. Daarom was het er ook altijd zo... onaangenaam stil. Het was maar net waar je van hield, natuurlijk.
Ze keek naar zijn grijns, en vreugde vulde haar van binnen. Het was een warm gevoel, ondanks dat ze de machteloosheid die het met zich meebracht regelrecht haatte.
"Lijkt me leuk," grinnikte ze. "De Ancient Forest is anders ook niet zo druk... Alleen wel jammer van de monsters die af en toe rondlopen. Maar anders kom ik niet aan mijn vlees, dus ik moet iets..." Ze keek naar hem, en glimlachte breeduit. Ze mocht hem meer met de minuut, en ze had geen idee of dit een goed of een slecht teken was.

Hij ging weer recht overeind zitten, en klopte het zand van zijn rug af. "Je sprak mij nooit echt aan als het persoon dat monsters bevecht" Mompelde hij met een grijns op zijn gezicht, terwijl hij met een tak in het vuur te porren zat. Hij keek naat haar, en bestudeerde voor enkele secondes, misschien wel iets te lang, haar bewegingen, en glimlachte zonder het te beseffen, om daarna weer terug te draaien om gedachtenloos het vuur in te staren.

Ze keek hem aan terwijl hij weer overeind ging zitten, en keek hoe hij het zand van zijn rug afklopte. Zijn ontiegelijk lange rug.
"Je sprak mij nooit echt aan als het persoon dat monsters bevecht," hoorde Yellaïn hem mompelen. Het vuur laaide even op door het gepor van Adrer, en Yellaïn merkte dat hij haar aankeek. Nee, sterker nog, aanstaarde. Ze kreeg het er benauwd van en krabde aan haar hoofd als zenuwreactie. Gelukkig draaide hij zich ook weer om, en ze bedacht een antwoord.
"Het is niet dat ik ze aanval voor mijn plezier. Het is meer om aan mijn wekelijkse portie vlees te komen dan iets anders. En daarbij wil ik niet dat ze mijn mooie huisje vernaggelen," grinnikte ze, en geeuwde daarna. "Daar komt nog eens bij dat het levensgevaarlijk kan zijn, vooral als je de bouw van een twaalfjarig kind hebt zoals ik, haha," lachte ze, en keek naar de jongeman die naast haar zat.

"Heh" Klonk zachtjes uit zijn mond, en hij gaf haar een vriendschappelijk stootje tegen haar schouder. "Twaalfjarig kind" Mompelde hij, en hij gaf haar weer een stootje. Hj liet een diepe geeuw horen, wreef in zijn ogenrekte zich uitgebrierd uit. Daarna trok hij zijn knieën op, en liet zijn kin op zijn knieën rusten. Hij had alweer geen enkel idee wat hij zou kunnen zeggen, dus haarlde hij maar zijn schouders op, en ging de duisternis in turen.

Yellaïn was, ondanks dat het zachte stootjes waren, niet opgewassen tegen zijn kracht, en ze wankelde eventjes, en plaatste een hand op de bosbodem om te voorkomen dat ze om zou vallen.
Zijn directe aanraking voelde vreemd en ze keek weg van hem. Er was en stilte gevallen en Yellaïn was doodop. Met een hand voor haar mond probeerde ze een geeuw te onderdrukken maar dit was een tevergeefse poging. Ze wreef in haar ogen, die langzaamaan dichtvielen.
Binnen een minuut was ze in slaap gevallen, leunend met haar hoofd op haar schouders, helemaal ineen gezakt. Ze was dan ook doodop en had even een dutje nodig, dichtbij het warme kampvuur en de persoon die voor haar vertrouwelijk aanvoelde.

"Yellaïn?" Mompelde hij toen hij niets meer hoorde van haar. Hij keek haar richting op, en zag dat ze al sliep. Hij glimlachte richting de in elkaar gedoken schim die nu regelmatig adem haalde. Hij schoof wat dichterbij, en trok haar deken nog wat verder om haar heen, en leunde haar zachtjes tegen zichzelf aan. Om daarna zijn ogen te sluiten, en langzaam in een rustige slaap te vallen.

Een leegte in haar hoofd. Ze was zich er bewust can dat ze niet droomde maar wel sliep. Yellaïn had dit helaas iets te vaak. De enorme zwarte ruimte die oneindig was gaf haar een beklemmende indruk en ze kreeg het gevoel dat ze nog kleiner was dan dat ze werkelijk was.
Maar dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Ze voelde hoe haar slapende lichaam lichtjes bewogen werd, en voelde warmte om haar heen. Geen warmte van een vuur, maar lichaamswarmte die niet van haar was. De leegte verdween en er kwam een droom voor in de plaats. Een mooie droom, eentje die ze al in geen jaren meer had gehad. Haar lichaam bewoog dichter naar de warmtebron, verloor haar besef van dromen en viel in een échte slaap.

Hij opende zijn ogen, en hield zijn hand er voor om zijn ogen af te schermen van de oranje gloed van de ochtend zon. Hij knipperde een paar keer om te wennen aan het felle licht van de dag, en wou net opstaan toen hij besefte dat Yellaïn nog tegen hem aanleunde. Hij liet een zucht horen, en besloot maar om zo te blijven zitten. Ondertussen rekte zij zich voorzichtig uit, maar wel in een poging om Yellaïn niet wakker te maken.

Ze werd wakker van de warme gloed van de zon, en draaide haar hoofd weg. Vreemd. Yellaïn voelde iets tegen haar neus, ook al wist ze zeker dat ze rechtop zat. Het was nog warm ook. Ze opende haar ogen, om tot de conclusie te komen dat ze haar gezicht in de arm van Adrer had gedrukt.
Direct krabbelde ze naar achteren, en stamelde een haast onverstaanbaar "Sorry". Ze keek opzij, en haar hoofd was knalrood. Ze had de hele verdomde nacht naast hem gelegen! Nota bene tegen hem aan! Ze was aan de ene kant heel blij en aan de andere kant ook super beschaamd.
Ze deed kort haar handen voor haar gezicht, herstelde zich en keek kort naar hem, en toen naar haar voeten.

"Maakt niet uit" Mompelde hij zachtjes, en hij stond op. Hij rekte zichzelf nog een keer uit. "Goede morgen" Ging hij verder, terwijl hij in zijn zak zocht naar een stuk oud brood om op te kauwen. Toen hij het gevonden had begon hij 'Smaakvol op het stuk brood te kauwen, terwijl hij rustig om zich heen keek.

Ze volgde zijn bewegingen nauwkeurig, nog steeds beschaamd om het voorval. "Maakt niet uit," hoorde ze hem mompelen, en volgde Adrer vanuit haar ooghoeken. "Goedemorgen," vervolgde hij, en ze knikte. "Jij ook goedemorgen," zei ze, zachtjes maar net hard genoeg voor hem om het te kunnen verstaan.
Yellaïn had geen honger, waarschijnlijk vanwege de schrik en zenuwen. Bewoners uit het dorp zeiden dan altijd voor de grap dat een meisje zoals zij nog moest groeien en dat ze dat niet zou bereiken als ze zo weinig at. In het begin had ze dit moeilijk en spottend gevonden, nu kon ze er wel om lachen.
Uit haar waterfles aan haar riem dronk ze een paar slokjes en borg deze daarna weer op. Ze had alleen niet door dat ze de jongeman in de tussentijd de hele tijd had aangestaard. Dat had ze overigens nog steeds niet. Ze was nog steeds niet honderd procent wakker en keek loom en slaperig uit haar ogen. Ze onderdrukte een geeuw, en besloot haar haren te kammen om in ieder geval iets te doen. Ze keek weg van Adrer en begon met veel zorg haar diepblauwe lokken te borstelen.
"Dus..." stamelde ze verward toen ze klaar was. Ze had geen idee wat ze moest zeggen en alles was zo beschamend geworden, zo ineens. "Wanneer zullen we verder trekken?" vroeg ze hem toen.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat zij hem aanstaarde. Hij haalde zijn schouders op. "Wanneer zullen we verder trekken?" Hoorde hij haar zeggen. Hij keek richting de zon, en schatte de tijd in. "Ik zou zeggen over ongeveer 2, misschien 3 uur." Antwoordde hij. "Als jij dat goed vind." zei hij er snel achteraan. Vreemd genoeg begon hij haar met de minuut aardiger te vinden.

"Ik zou zeggen over ongeveer 2, misschien 3 uur. Als jij dat goed vind," was Adrers antwoord. Ze knikte. "Twee, drie uur," herhaalde ze, om het extra in haar hoofd op te slaan. Toen schoot haar iets te binnen. Wat moest ze die twee à drie uur gaan doen? Ze wist het niet, keek hem aan en toen snel weer weg.
Ze zou wel iets verzinnen. Lezen ging niet, daar was de ochtendzon te fel voor. Ze zou de witte pagina's niet kunnen lezen door al het licht dat erop zou vallen. Misschien... Er kwam niets in haar hoofd op. Ze liet zich achterover vallen en strekte zich uit in het koele gras, aaide met haar vingers door de groene sprietjes. Ze grinnikte. Dit had ze al heel lang niet meer gedaan. Er vies een blaadje op haar neus en probeerde het met veel moeite van haar gezicht af te blazen. Waarschijnlijk zag het er idioot uit, en moest lachen om zichzelf. Alsof ze nu eindelijk even haar jeugd kon beleven. Ze voelde zich op haar gemak bij Adrer, het was gewoon... fijn.

Hij glimlachte naar de gestalte dat in het gras lag, en liep naar een dikke boom om daar tegenaan te zakken, en keek vanuit de schaduw van de dikke stam opnieuw naar het vrolijke meisje in het gras. Een glimlach bedekte opnieuw zijn gezicht. Daarna trok hij zijn zwaard langzaam uit zijn schede om het te slijpen, enkel om te ontdekken dat het blad van zijn zwaard helemaal glad was. Hij haalde zijn schouders op. Alsof ik iets beters te doen heb Klonk door zijn hoofd, en hij begon maar met het onnodige slijpen van zijn zwaard.

Ze volgde Adrer zo goed als dat ging, liggend in het gras. Daarna legde ze haar hoofd in haar nek, en kon hem zo, zo goed en zo kwaad als dat ging, aankijken. Ze grijnsde naar hem terwijl hij zijn zwaard sleep. Daarna keek ze weer naar boven, en stak haar armen in de lucht. Wanneer had ze zich in haar leven zó vrolijk gevoeld? Dit was allemaal zo nieuw voor haar. Altijd was ze opgesloten geweest in haar verleden, gedachten en nachtmerries. Maar nu was ze vrij, eindelijk!
Yellaïn stond op en liep naar hem toe, om tegenover hem te gaan zitten. Of, nou ja, beter gezegd: liggen. Op haar buik om precies te zijn. Ze leunde met haar hoofd op haar handen, terwijl haar ellebogen in het gras stonden. Ze had geen idee wat ze moest zeggen, dus glimlachte ze maar gewoon, en sloot haar ogen.
Misschien dat ze Adrer ongemakkelijk liet voelen, maar dan moest hij dit maar gewoon zeggen. Ze wist niet wat het was. Ja, ze vond hem... aardig? Okay, leuk... Maar ze voelde zich ook verschrikkelijk op haar gemak bij hem. Ja, hij had haar willen verkopen, maar toch gaf hij een beschermend gevoel, ze kon hem vertrouwen. Dat dacht ze in ieder geval.

Hij zag dat Yellaïn opstond, en voor hem ging liggen, hij glimlachte richting haar, en concentreerde zich daarna weer op het slijpen van zijn zwaard. Ondertussen begon hij te praten "Dus, hoe gaat het met jou." Hij had geen enkel idee waarover hij zou moeten praten, zoals altijd, dus haalde hij maar maar zijn schouders op, en bleef zijn zwaard slijpen.

"Dus, hoe gaat het met jou," begon hij. Ze zag zijn glimlach en ze werd rood, en draaide zich om, wat niet veel hielp. "Prima," zei ze. "Alleen heb ik geen idee wat ik nu moet gaan doen." Ze begon te lachen. "En met jou?" vroeg ze. Ze ging rechtop zitten, en keek hem aan, hield haar hoofd schuin. Ze weet niet waarom maar ze had een uitspatting van zelfvertrouwen. Dit had ze nog nooit gehad. Allerlei nieuwe emoties. Ze was bang dat ze vanavond uitgeput zou zijn en dan zou gaan huilen van de moeheid. Ze zuchtte. Emoties.

"Met mij gaat het ook prima." Mompelde hij, en hij besloot dat zijn zwaard nu wel scherp genoeg was, en schoof het terug in zijn schede. Hij keek weer op, en keek haar recht in de ogen. Haar diepe, grijs blauwe ogen, hij leek er haast in te verdrinken, alsof hij een heel andere wereld in keek. Het voelde alsof er een eeuwigheid voorbij ging, de tijd ging verloren in haar ogen. Hij knipperde een keer, en werd een beetje rood, dus keek hij weg van haar. "Erhm..." Stamelde hij uit, lichtelijk verward..

"Met mij gaat het ook prima." Ze keek hem aan, en knikte. Geen idee waarom, maar ze moest iets doen. Ze hoorde het geluid van metaal en wist dat hij zijn zwaard terug schoof. Dat voelde op de een of andere manier toch fijner. Een getrokken zwaard gaf een bedreigend gevoel.
Daarna merkte ze dat ze werd aangestaard, door Adrer. Ze kon niet zien waarnaar hij staarde, maar ze werd er beschaamd van, en deed haar armen over elkaar, om de voorgevel te bedekken indien nodig. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar hem, haar wangen aardbeienrood.
"Erhm...," hoorde ze hem stamelen, en ze keek naar hem. Ze was duidelijk in verlegenheid gebracht en ze leek te gloeien ondanks dat ze in de schaduw van de bomen zat. Ze keek hem onzeker aan, wist niet wat ze moest zeggen, haar stembanden zaten op slot. Ze kon alleen nog maar staren zonder woorden uit te brengen.

Het voelde vreemd, iets was hij nooit eerder had gevoelt. Hij haalde zijn schoeders op. Het was waarschijnlijk maar... Toeval. Toch was hij niet zeker wat hij voelde. Hij zuchte, en keek richting Yellaïn, die helemaal rood leek te gloeien. Hij had geen idee waarom, mischien was hij wel vreemd aan het doen, hij liet weer een zucht horen, ditmaal van verwarring. "He-het spi-" Klonk zachtjes uit zijn mond met een onnatuurlijk hoge stem. Hij haalde diep adem, en sprak ditmaal normaal uit "Het spijt me dat ik je zo aabstaarde..." en hij wreef over zijn schouder heen.

Hij zuchtte, en dat was voor Yellaïn het teken om op te houden. "He-het spi-" hoorde ze hem stamelen. Zijn stem was haast vrouwelijk en dat was ook een teken. Ze keek hem aan en haar blik betoonde spijt, en ze keek naar beneden terwijl ze opstond. "Het spijt me dat ik je zo aanstaarde..." zei hij toen. Yellaïn schudde haar hoofd. "I-is n-n-niet erg..." klonk hrt zachtjes. Ze was zenuwachtig en ze had geen idee waarom. Maar waarschijnlijk was ze niet de enige die zich ongemakkelijk voelde. Ook zijn lichaamstaal duidde op de oncomfortabele situatie. Hij wreef over zijn schouder, en Yelle wilde een stap dichterbij zetten, tilde haar voet op maar zette die vervolgens toch maar weer terug.

"Dus," Mompelde hij ongemakkelijk, om de stilte te verbreken. Hij keek haar nog steeds niet aan. "Waar ben jij van plan naartoe te gaan nadat je in Yousou harbour bent geweest." Ging hij onzeker verder, voorzichtig om ditmaal niet over zijn woorden te struikelen. Hij haalde diep adem, en herpakte zijn normale gedrag weer. Het was niets Dacht hij.

"Dus," hoorde ze hem mompelen. Ze keek hem aan. "Waar ben jij van plan naartoe te gaan nadat je in Yousou harbour bent geweest."
Ze voelde zich vrij ongemakkelijk zo dichtbij hem, staande. Ze vertrouwde hem wel en op zich was ze wel op haar gemak bij hem, maar de sfeer was veranderd en het liefst wilde ze wegkruipen. Ze zette een stap naar achteren en wilde gaan zitten in kleermakerszit. Maar iets in haar hield deze actie tegen. Het staan was ongemakkelijk, maar het zitten was te... ze wist het niet, maar ze vertikte het om te gaan zitten. Het voelde gewoon niet goed.
Tegelijkertijd dacht ze na over een antwoord, want ze had werkelijk geen idee wat ze zou gaan doen. Dus haalde ze haar schouders maar op. "Geen idee," zei ze toen, en krabde over haar linkerarm. "Waarschijnlijk gewoon naar huis, en doen wat ik altijd doe; mijn zaakje onderhouden en oefenen, heel veel oefenen met vechten en watersturen. Jij?"
Damnit, dacht ze, hoe ga ik dit de hele dag, waarschijnlijk nog twee volhouden?!