~ Yellaïn Mizulynnièll ~

Op het eerste gezicht ziet dit smal gebouwde meisje er normaal uit, en valt ze amper op in de menigtes waarin ze zich vaak bevindt.

Yellaïn Mizulynnièll, of kortweg Yelle (als je haar zo noemt zonder haar lang te kennen, verwacht, als ze denkt dat ze je aankan, dan een klap in je gezicht) is een Elfenmeisje van net 21 jaar oud. Ze is smal gebouwd en is niet de langste, ongeveer 1.42 meter lang. Haar donkere zwart-blauwe haren zijn kort, net op kinlengte, op twee lokken na, die vanaf de bovenkant van haar hoofd tot haar heup komen. Vaak vlecht ze deze. Haar haar krult op een natuurlijke manier, en het is één van de weinige dingen die ze van zichzelf mooi vindt. Ze heeft indringende grijsblauwe ogen, die vaak droevig maar opstandig en koppig kijken, waarmee ze vaak de leegte in kijkt.
Ook is haar voorgevel niet de grootste, en wordt ze vaak aangezien als een jongen van 13 jaar, waar ze niet blij mee is en ook echt heel boos om kan worden. Diep van binnen is ze best wel vrouwelijk, maar te bang om dat te laten merken, angstig om dezelfde dingen mee te maken.
Ze draagt vaak half-armourkleding, die losjes valt en fijn zitten, maar toch wel beschermend genoeg zijn. Vaak bestaat haar kleding uit een korset met ingebouwde borstplaat met daaronder een jurk die net boven haar knieën valt, met lange, wijde mouwen en schouderplaten. Daaronder een combinatie van een broek & maillot, met daaroverheen lange kniehoge bruine veterlaarzen. Haar wapengordel hangt altijd losjes om haar middel. Haar handen zitten in leren handschoenen die ongeveer de helft van haar onderarm bedekken, en haar vingertoppen vrijhoud. Om haar nek hangt vaak haar gitzwarte mantel met capuchon, die ze vaak in de stad omdoet om zich onopvallend te voelen in de schaduwrijke steegjes.

Als klein kind is ze vroeg haar ouders kwijtgeraakt, die diep in de schulden zaten bij de verkeerde mensen, en is verhandeld op de Zwarte Markt. Blijkbaar niet waardevol genoeg is ze daar steeds terechtgekomen, en heeft ze proberen te ontsnappen, maar werd helaas opgemerkt en heeft een trauma aan de mishandelingen die daarna hebben gevolgd. Rond haar veertiende is het wegkomen alsnog gelukt dankzij een overval van de Mamundicaeaanse Garde, een soort van VN uit Mamundicae, en kon ze een leven opbouwen.

Toch wordt ze nog vaak gekweld met dromen en gedachtes uit die tijd, en kan ze zich niet de volle 100% openstellen naar anderen toe, omdat de argwaan diep van binnen altijd weer toeslaat. Omdat ze altijd zo op haar hoede is, geeft ze niet altijd de juiste indruk en komt ze vaak in de problemen. Hierdoor heeft ze wel geleerd hoe ze voor zichzelf op moet komen, maar met haar koppigheid weet ze niet waar de grenzen zijn en loopt ook dít vaak uit de hand. Dit tot nare gevolgen, want ondanks dat ze best wel wat spieren heeft en goed met haar wapens om kan gaan, is ze te bang om ze te gebruiken en wordt ze vaak overmeesterd en in elkaar geslagen.

Yellaïn is een antisociale Elf, en trekt zich meestal terug in de donkere steegjes en het bos. Daar heeft ze, ergens waar ze zeker weet dat er niemand zal komen, een huisje gebouwd tussen de wortels van één van de woudreuzen, aan een meer. Hier voelt ze zich enigszins op haar gemak en kan ze zo nodig tot rust komen en oefenen, en leidt ze een rustig leventje, waar ze kruiden en planten laat groeien en een beetje oefent met haar watersturingskrachten.

Yellaïn komt het liefst zo weinig mogelijk in de steden in de buurt, omdat ze het dan benauwd krijgt en zich ongemakkelijk voelt tussen alle creatures. Wel gaat ze graag naar rommelmarkten, op zoek naar oude boeken en leuke spulletjes. Zelf verkoopt ze op de wekelijkse markt haar kruiden en planten, en haar zelfgemaakte sieraden en schilderijen en andere freubels (van zelfgeschreven -anonieme- boeken tot kaarsen) om haar geld bij elkaar te krijgen. Vaak doet ze dit in het dorp in de buurt, omdat er daar een paar mensen zijn die ze enigszins mag en er daar een prettige sfeer hangt.
Ook zijn klusjes doen geen probleem, zoals een kapotte lamp repareren of spullen rondbrengen in de buurt.

Vrienden heeft Yellaïn niet, alleen maar bekenden en kennissen met wie ze zo af en toe een praatje maakt. Familie heeft ze, voor zover ze weet, niet en het kan haar eigenlijk ook helemaal niets schelen.

Eens per jaar gaat ze op reis door het land, gewoon om even uit de dagelijkse sleur te ontsnappen en haar depressie wat te verlichten. Ze trekt vaak naar de grotere rivieren en meren om te mediteren en een beetje tot rust te komen.

Nee, Yelle is niet bepaald de vrolijkste, maar dat kan haar niets schelen. Net zoals de dood. Ook dat kan haar niets schelen, want veel erger dan haar leven hier kan het niet. O ja, ze heeft het wel naar haar zin, maar de pech en ongelukken en haar verleden staan de vrolijkheid en openheid voor de wereld in de weg. Steeds weer komen er verkeerde dingen op haar pad, en heel af en toe wenst ze dat ze serieus dood zou gaan. Niet dat ze zelfmoord zou plegen, maar als ze zou kunnen kiezen tussen hier nog 5 jaar rondhangen of nu, vredig in slaap, dood te gaan, zou ze het wel weten: de tweede optie. Gewoonweg omdat het leven haar niets kan schelen. Ook door dit geeft ze geen gehoor aan haar Soul, die toch al verbitterd was en ze negeert alle drang naar het zoeken van een vriend, laat staan een partner.

Yellaïn heeft altijd haar tachi, een Japans zwaard van 80 cm lang en twee tantõ, van allebei 20 cm. Ze is gehecht aan haar wapens en zou ze voor geen goud willen missen. Ze leert nog steeds om met ze om te gaan, maar ze zou je er wel mee kunnen doden, als ze het zou willen (dat is vaak het probleem...)