A familiair face ~Yellaïn Mizulynnièll~

Hij zuchtte diep. "Wel, sinds ik toch geen kans heb om geen antwoord te geven, zal ik het wel vertellen." Mompelde hij "Ik voer bepaalde 'Opdrachten' uit." Ging hij verder "De een wat minder 'Prettig' dan de ander" Zijn rug rilde bij de gedachte. "Ik praat er het liefst niet in detail over..." Mompelde hij er achteraan. "Het verdient prima, maar het eist een mentale tol"

Ze keek achterom toen ze merkte dat hij antwoord ging geven. "Wel, sinds ik toch geen kans heb om geen antwoord te geven, zal ik het wel vertellen. Ik voer bepaalde 'Opdrachten' uit. De een wat minder 'Prettig' dan de ander. Ik praat er het liefst niet in detail over..."
Ze keek hem aan. Ze wist niet wat ze moest denken. Hem verafschuwen? Of medelijden hebben. Ze mompelde: "Sorry, ik wist niet dat... Nou ja...." Het was waarschijnlijk te zachtjes om te verstaan. "Het verdient prima, maar het eist een mentale tol."
Dat snapte ze. Zie liep naar hem toe, niet zeker van wat ze moest doen. Ze voelde zich in het niet bij hem. Eigenlijk wilde ze hem een klopje op zijn schouder geven, maar dat zou er dom uitzien. Ze kon wel bij zijn schouders, maar niet ver genoeg om haar hand erop te leggen. Dus staarde ze maar naar hun voeten.
"Ik...," begon ze, maar kwam niet verder. Toen draaide ze zich om, zodat ze verder konden lopen.

"Ik wat?" Mompelde hij tegen zichzelf. Hij haalde zijn schouders op. Dan niet En hij liep achter haar aan. "Nu we elkaar iets beter kennen, kun je me vertellen wat er op The Black Market is gebeurd... Als je dat wilt tenminste, ik wil je nergens tot dwingen als je er werkelijk niet over wil vertellen." Mompelde hij

Ze twijfelde, misschien was het beter dat wel te doen. "Vanavond. Als we een slaapplaats hebben." Yellaïn zweeg, wist niet wat ze moest zeggen. Hij was nieuwsgierig maar wilde niets over zichzelf zeggen.
Ze liep zwijgend verder, in gedachten verzonken. Of hij iets zei wist ze niet, ze hoorde het in ieder geval niet. Ze staarde voor zich uit, en ondanks dat het bos vol stond met groenigheid, ze zag alleen maar leegte.
Als in een roes deed ze haar pony goed, en haar lange plukken achter haar oren, die door het briesje wat er stond direct weer werden terug geblazen.

"Is goed..." Mompelde hij, om daarna recht voor zich uit te kijken. Geen enkel woord werd tussen hun gewisseld, en het leek alsof alles om hun heen volledig stil was. Hij dacht na om de juiste woorden te vinden om de eeuwig lijkende stilte te verbreken. "Dus..." Mompelde hij "Heb jij veel familie?"

Ze slikte, maar hij kon er niets aan doen dat hij precies te verkeerde vraag stelde. Yellaïn keek omhoog. "Nee," zei ze toen beslist. "En voordat je het gaat vra--..." Ze stopte, en zuchtte. Ach, waarom ook niet? "Waarom nu ook niet vertellen. Bereid je voor op een lange uitleg," zei ze zonder al te veel emotie.
Ze begon. "Mijn ouders zijn nogal vroeg... Gestorven, toen ik een jaar of vier was, denk ik. Ze zaten diep in de schulden bij wezens die oneerlijk handelden. Uiteindelijk konden ze niets meer betalen, zelfs het kleine huis in Smog City werd verkocht. We zijn toen met zijn allen naar de Black Market gehaald, maar niet zonder enig verzet, natuurlijk. Mijn ouders hielden, of dat denk ik in ieder geval, best wel veel van me." Twijfel klonk door in haar stem toen ze dit zei. "Ze hebben me geprobeerd weg te voeren, mee met kennissen naar Elferia. Daar kwamen ze achter, en... en..." Ze zweeg even, tranen in haar ogen.
"Ik heb ze voor mijn ogen geëxecuteerd zien worden. Wezens hebben erom gelachen, gewed en hen bespot. Ze betaalden om het te mogen zien! Om hun dood...." Ze snikte, en het ging langzaam over in hartverscheurend gehuil. Ze had het nog nooit aan iemand verteld wat ze precies had meegemaakt.
"Sorry.... Ik...." bracht ze uit, zonder al te veel resultaat. Ze zakte door haar knieën op de mossige bosgrond.
Luide snikken klonken, en ze verborg haar gezicht achter haar handen. Haar ademhaling werd onregelmatig van het huilen, en ze zag er kwetsbaar uit. Dat was ze ook, onder haar harnas van grove taal en emotieloze blikken.

"Het spijt me, ik wist niet..." Mompelde hij zachtjes, hij zakte op de grond en sloeg nogal slungelig door het lengte verschil zijn armen om haar heen, en legde haar gezicht op zijn schouder. "Ik had er niet over moeten vragen, het is gewoon mijn schuld" Mompelde hij zachtjes, en klopte op haar rug. Hij stond op en stak zijn hand uit naar haar. "Kom, sta op, ik wil je niet zo op de grond zien zitten."

Even stopte het snikken toen ze zijn arm om haar heen voelde, maar lang duurde het niet. Yellaïn liet hem haar hoofd op zijn schouder leggen, en sloeg haar korte armen om hem heen. Het voelde veilig.
Ze schudde haar hoofd toen hij begon over dat het zijn schuld was. Ze wilde er tegen ingaan, maar uit haar mond kwamen alleen piepachtige geluidjes. Ze voelde zijn warme hand die op haar rug klopte, dat gaf haar troost en moed.
Hij stond op, en strekte zijn hand naar haar uit. Met een klam gezicht en rode ogen pakte ze zijn hand aan, en hees zichzelf op. Ze wist niet waarom, maar ze had het niet erg gevonden om nog langer zo met hem te zitten. Ze had zich eigenlijk nog nooit veilig gevoeld, en zojuist wél.
Zijn woorden hoorde ze niet, en ze staarde glazig naar haar voeten. Ze had het gezegd. Over haar ouders, althans. De rest moest nog komen. Behalve zijn reactie was ze ook bang voor die van haar zelf. Ze was nog amper bij het begin en ze stond al als een kleuter te huilen. Ze wist niet of ze het nog wel verder durfde te vertellen.

Hij keek haar in haar betraande ogen, en omhelsde haar nog eens. "Rustig maar." Fluisterde hij zachtjes, en hij wreef nog eens over haar rug. Daarna liet hij los, en haalde een klein doekje ui zijn zak en gaf het aan haar. "Wil je voor vandaag hier stoppen" Mompelde hij "Of wil je nog door blijven gaan" Ging hij verder.

De omhelzing leek voor Yellaïns gevoel uren te duren. Adrer wreef ovef haar rug, en ze kalmeerde. Ze pakte stilletjes de zakdoek aan, en droogde haar ogen.
"Wil je voor vandaag hier stoppen, of wil je nog door blijven gaan?" vroeg hij haar. Ze schraapte haar keel die schor was geworden van het huilen. "Zullen we hier blijven?" vroeg ze aan hem. Haar stem beefde nog na, en niet alleen dat, maar ook zij trilde nog.
Voordat hij ook nog maar antwoord had kunnen geven legde ze haar tas al op de grond.

"Prima" Mompelde hij, en hij begon hout te verzamelen om een vuur te maken. Hij zakte neer, maakte een stapel van hout, en binnen de kortste keren likte een vrolijk vuurtje aan de takken. Daarna stond hij op, liep richting Yellaïn en zakte naast heer in de kleermakerszit. Hij staarde naar de diepe gloei van het vuur.

Terwijl Adrer een vuurtje aan het maken was, had Yellaïn haar slaapzak neergelegd, en was aan het avondeten begonnen. Ze had nog wat gedroogde paddestoelen over die ze zo zou kunnen bakken, en nog een paar groenten zoals wortels en lente-ui. Ze gooide het in een meegenomen pan en wachtte totdat het vuur brandde.
Adrer kwam net naast haar zitten toen ze opstond. Ze draaide zich om naar hem en zei: "Bedankt. Voor alles...." Ze had geen idee hoe ze haar dank moest bewijzen, en zuchtte. Ze liep naar het vuurtje, gooide wat olijfolie in de pan en bakte het voedsel.
Het zag er misschien niet fraai en fris uit, maar op twee schone, grote bladeren deed ze voor ieder een portie eten. Ook had ze nog zelfgebakken brood gepakt en dat in een paar plakken gesneden.
"I-ik hoop dat het smaakt," zei ze toen ze hem het blad aangaf, en ging naast hem zitten. Stilletjes at ze haar eten op, ondanks dat ze geen honger had.

Hij nam een hap, en met een mond vol knikte hij richting haar. Hij slikte door, en at de rest van zijn bord leeg. Hij liet een tevreden zucht horen, en greep zijn leren zak. Hij rammelde er wat in, en haalde een klein doosje met gemalen koffie tevoorschijn. Daarna zette hij een pot op het vuur, liet wat water koken, en voegde de koffie toe. daarna zakte hij weer terug naar de plaats naast Yellaïn. "Dus, gaat het al wat beter..." Mompelde hij "Sorry dat ik er naar vroeg."

Ze knikte. "het gaat prima. Dit was gewoon een situatie waarin mijn emoties me over namen. Sorry daarvoor," zei Yellaïn. Ze was zenuwachtig, en had geen idee waarom. "En daarbij, jij kon er niets aan doen. Je kon toch niet weten wat er met me gebeurd was, laat staan dat mijn ouders er een rol in speelden. Dus voel je niet schuldig, okay?" Ze keek hem aan, en glimlachte.
Als versteend zat ze daar. Het voelde vreemd. Ongemakkelijk haast. Ze moest wel blijven zitten, het zou opvallen als ze een stuk op zou schuiven. En ze wilde Adrer niet beledigen.
Ze dacht terug aan de omhelzing en werd rood. Dit gevoel was nieuw voor haar. Alle gevoelens waren nieuw. Jarenlang kende ze alleen verderf, zelfspot en sarcasme. Nu kende ze ook vrolijkheid, vriendelijkheid, bezorgdheid en... Dat gare gevoel dat ze nu had. Ze wist niet wat het was, en schudde haar hoofd. Zou ze vragen of hij wist wat het was? Nee, dat zou te beschamend zijn. Waarschijnlijk kwam ze dan over als een emotieloze robot of iets dergelijks, dat wilde ze niet. Hoewel ze dit in feite altijd geweest was.

"Oke" Mompelde hij, en hij keek naar haar rode gezicht en antwoordde haar glimlach met eentje van hemzelf, die niet erg goed zichtbaar was doordat zijn gezicht in de schaduw van zijn capuchon lag. Hij greep de pot van het vuur, en ritselde van ergens uit zijn leren zak een tinnen beker. "Ook koffie?" Bood hij haar aan, terwijl hij voor zichzelf inschonk."

Ze keek verbaasd naar zijn glimlach, en draaide zich toen met een ruk om. Ze knikte snel een paar keer op en neer toen Adrer vroeg of ze koffie wilde.
Ze wist wat dit gevoel was. Ze had wezens gezien die ook zo reageerde op anderen. Of beter gezegd: één persoon.
Nee, vast niet. Ik heb het gewoon mis, dacht ze bij zichzelf. Hij heeft een mooie glimlach, dacht ze toen, en kon zichzelf direct daarna wel voor haar kop slaan. Ze kende hem amper. Hij deed verkeerde dingen. Ze had nog nooit zijn gezicht gezien.
Misschien heb ik het allemaal wel verkeerd, dacht ze bij zichzelf. Dit gevoel is gewoon vriendschappelijk. En blijkbaar ben ik zenuwachtig in de buurt van jongens. Ja, dat zal het zijn ja. Ik ben niet... nou ja... verliefd... Ze kreeg een rood hoofd. Ze kon het niet blijven ontkennen. Maar wat nu als hij niet haar Soulmate was? Een schaduw van angst bedekte haar gezicht.

Hij dronk de beker leeg en liet opnieuw een tevreden zucht horen. Daarna stond hij op, liet een lange, diepe geeuw horen, en rekte zich uitgebreid uit. "Ik denk dat ik mijn ogen dicht ga doen" Mompelde hij, en hij klom gemakkelijk een lage boom in, zocht een comfortabel plekje op op een dikke tak, en keek naar beneden richting Yellaïn.

Ze probeerde niet al te veel naar hem te kijken. Ze schaamde zich immers en wist niet wat ze moest doen.
Op zijn woorden: "Ik denk dat ik mijn ogen dicht ga doen," knikte ze lichtjes, en zuchtte diep. Ik houd de wacht wel, dacht ze. Met deze wervelwind aan gedachtes kon ze toch niet slapen. Ze nipte van de nog warme koffie, en had geen idee dat ze door Adrer bekeken werd.
Toen ze haar beker leeg had, zette ze die weg en schoof ze wat dichter naar het vuur. De zon was inmiddels onder gegaan en het begon flink af te koelen.
Ze griste haar deken achter zich vandaan en sloeg die om zich heen. Ze keek omhoog en zag de sterren tussen de bomen door pieken. Ze glimlachte.
Dit was ook haar beeld geweest, twee weken geleden toen ze in The Ancient Forest uit die boom viel. De sterren en een heldere hemel. Toen was haar blik op het leven somber en grauw geweest, maar nu was ze vrolijk, had ze redenen om te blijven leven. Ze had vrienden gemaakt, en had plezier. Ze had Adrer. Bij die gedachte kreeg ze een rood hoofd, maar ook haar oren en nek verkleurden.
Ze moest zich niet af laten leiden. Ze moest de wacht houden en wakker blijven. Ze draaide zich om, om haar wapengordel te pakken. Ze legde haar tachi en twee tantõ naast zich binnen handbereik. Ze trok haar geliefde zwaard uit zijn schede en bekeek het glanzende metaal. Ze was vergeten hoe ze er aan kwam, en dat maakte hem misschien nog wel kostbaarder. Daarna schoof ze hem terug, en staarde in het vuur.

Hij zuchtte diep. Het leven is weer ironisch en hij leunde tegen de stam van de boom, en sloot daarna zijn ogen, in een poging om slaap te vatten. Hij opende zijn ogen weer, en liet weer een zucht horen wanneer hij niet in slaap kon vallen. Hij haalde zijn schouders op, en besloot maar naar de steren te gaan kijken.

Ze wist niet wanneer ze in slaap was gevallen, maar het was gebeurd. Met een schok kwam ze overeind. Shit, shit, dubbelshit! Ze moest de wacht houden, niet slapen! Ze keek om zich heen, maar het was te donker om ook maar iets te zien. De wolken waren voor de maan en sterren geschoven en het vuur was gedoofd. De takken van het brandhout waren nog warm en gloeide nog een beetje, misschien zou ze het weer aan kunnen krijgen.
Ze begon erin te porren en blies zachtjes. Zonder vuur zouden ze zeker een monsteraanval op hun dak krijgen. Een koude rilling trok over het lichaam van Yellaïn. Monsters. Ze had een hekel aan die beesten. Ze hadden noch ziel noch hart noch verstand. Ze dachten alleen aan eten, en het kon ze niet schelen hoe ze eraan zouden komen. Maar vuur konden ze niet aan. De meesten niet, althans.
Haar ogen waren inmiddels aan het donker gewend, en ze keek om zich heen. Ze kon Adrer niet ontdekken, wat haar dan ook enigszins zorgen gaf. Waarschijnlijk zat hij er wel, maar ging hij te goed op in zijn omgeving. Ze slaakte een zucht. Inmiddels flikkerde het vuurtje weer. Ze sloeg haar deken nog iets dichter om zich heen en luisterde naar de geluiden van het bos, meer omdat het haar rust gaf dan om te horen of er nog vreemde geluiden te horen waren.

Secondes gingen voorbij, minuten, uren. Hij was zijn besef van tijd kwijt. Alles leek snel te gaan. De hemel leek voorbij te schieten. Hij knipperde met zijn ogen, en wreef er even in. Hoe lang was het sinds hij begon met kijken. Hij keek naar beneden en zag dat het vuur nog vrolijk door brandde. Hij keek daarna verder rond op de open plaats, en zag dat Yellaïn nog steeds wakker was. Hij liet zich voorzichtig en stil op de grond zakken, liep in de richting van haar, en legde zijn hand op haar schouder. "Jij ook nog wakker" Fluisterde hij zachtjes.

Een schok trok door het Elfenmeisje heen, want ze had Adrer niet verwacht. "Jij ook nog wakker?" fluisterde hij. Daarna draaide ze zich om, en knikte zachtjes. Zijn hand voelde Yellaïn door haar deken en kleding heen, zo warm en comfortabel. Het was goed dat het donker was, want ze moest blozen, en keek weg. Ze sloeg de deken verder om haar heen, en staarde naar haar voeten. "H-het is een heldere nacht, vind je niet?" zei ze toen zachtjes, en keek omhoog. De sterren waren tussen de boombladeren door goed te zien en gaven een mooi effect. Ze zuchtte diep. Wat kon ze aan deze awkward silences doen? Niets. Nog een zucht, langer en dieper dan die van net.
Ze keek weer terug naar haar voeten. Ze was nerveus en durfde niets. Waarom hem, de dude die haar had willen verkopen? Ze rilde. Wat wist ze nu werkelijk van hem? Nog nooit zijn gezicht gezien, nog nooit persoonlijk gepraat. Hoe was dit mogelijk?
Ze schudde haar hoofd. Nee. Nee, nee, nee, nee, nee. Houd je hoofd erbij, Yelle. Think straight. Don't worry, think straight.

Hij keek omhoog en knikte. "Een prachtig heldere nacht, ja." Mompelde hij, en hij zakte naast haar op de grond neer, en liet een zucht horen, en keek naar het helde vuur dat de duisternis verlichte. Een stilte vulde de leegte tussen hen in. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar had eigenlijk geen idee waar over hij zou moeten praten, dus sloot hij deze maar weer, en haalde zijn schouders op. Hij trok zijn dolk, en keek naar hoe het glanzende blad het heldere licht van het vuur weerkaatste.

"Een prachtig heldere nacht, ja." Mompelde hij, en ze keek naar hem. Nog steeds geen glimp van zijn gezicht. Hij ging naast haar zitten, en een hitte welde in haar op. Ze probeerde niet naar hem te kijken, en schaamde zich, zoals bijna altijd in zijn buurt. Ze had een gedachtestorm in haar hoofd en kon niet helder denken, en dat zinde haar niet. Als haar hoofd en lichaam niet wilde wat haar Soul deed werd ze gestrest. Als in geïrriteerd en controlefreak. Hatelijk gewoon.
Ze hoorde hoe hij zijn dolk trok en keek ernaar. De dolk die haar geliefde tas had doorkliefd. Ze zuchtte en probeerde niet naar hem te staren. Wat een kip zonder kop was ze nu. Ze stond op, en besloot even haar benen te strekken. Ze rekte zich uit, en liet een lichte kreun horen. Daarna liet ze haar armen en schouders hangen. Wat te doen om deze ontiegelijk lange nacht door te kunnen komen...

Hij schoof voorzichtig de dolk weer terug in zijn schede, en ging achterover liggen om de sterrenhemel nogmaals te bestuderen, en liet weer een diepe zucht horen. Na wat een eeuwigheid leek mompelde hij "Dus..." zonder een enkel idee te hebben wat hij wou zeggen. "waar kom jij vandaan." ging hij verder, omdat hij geen idee had waar hij over zou moeten beginnen