To make the past disappear ~{Adrer}~

"Zeg?" Vroeg hij "Zeg wat?" Mompelde hij er achteraan. Hij haalde zijn schouders op "Laat ook maar..." Mompelde hij onverstaanbaar. Iets in haar ogen wanneer hij haar vertelde over de Black Market. "Wat is er gebeurd met je?" Vroeg hij "Wat is er gebeurd met je op de Black Market." Voegde hij er aan toe. "Probeer het maar niet te verzwijgen, ik weet wel dat er iets met jou daar gebeurd is." Eigenlijk had hij geen enkel idee, maar hij had het gevoel van wel, iets aan haar reactie op de Black Market.

Fel keek Yellaïn hem aan. "Alsof dat jou ook maar iets aangaat!" zei ze laaiend. Een vreemdeling zoals hij had het recht niet te weten wat er was, wat zich had afgespeeld in haar geschiedenis. Haar ogen spuwden vuur, en ze was boos. Dit waren zijn zaken niet, en hij moest zich daar buiten houden. Ze was niet van plan om hem te vertellen wat er met haar gebeurd was. Alsof dat zin had. Haar ogen keken hem recht aan, en ze was niet van plan weg te kijken.
"Wat daar is gebeurd blijft daar en bij mij. Zo simpel is het niet, als je dat soms denkt." Haar over het algemeen kalme en ietwat zachte stem klonk hard en galmde helder door het woud.
Als hij dacht dat hij het waard was haar verhaal te horen, had hij het goed mis. Hij was immers van plan haar terug te brengen. Nee, nooit en te nimmer zou ze het vertellen. Aan niemand.

Ha, er was dus iets gebeurd "Ik vroeg me het alleen maar af hoor." Mompelde hij "Ik ben er zelf nog nooit geweest, en gezien jou reactie ben jij er wel geweest, en heeft de Markt niet een "Goede impresie" gemaakt. Ik ben gewoon geïntereseerd in die 'Plaats' die blijkbaar als een hel voor jou is" Hij wilde weten hoe erg het was als hij haar zou verkopen op de Markt. Hij rolde een kaart open en zocht naar 'Smog city'

Ze had absoluut geen zin om antwoord te geven. Natuurlijk was haar impressie van de Black Market niet goed, alles behalve zelfs. En de hel was het zeker. Ze kon geen plaats bedenken die nog erger was dan daar. Zelf was hij er nooit geweest. Ze zag dat hij druk bezig was met het zoeken van de Black Market op de kaart. "Doe vooral geen moeite met het opzoeken. Het is natuurlijk uitermate dom om een illegale plaats op een kaart te zetten."
Spot klonk door in haar stem. "Anders had de Mamundicaeaanse Garde er allang wat aan gedaan. Die plaats is goed verstopt kan ik je verzekeren." En zij wist feilloos hoe ze er komen moest. Ondanks dat ze geblinddoekt weg was gevoerd wist ze waar het was. Ze kende het aantal stappen, waar ze naar links en rechts was gegaan. Alles. Maar ze zou hem niets vertellen.
Het was voor haar een grote opluchting dat hij niet wist waar het lag. Het zou hem dagen kosten om dat uit te vogelen in Smog City. Het was er groot en niemand daar vertrouwde elkaar. Dus niemand zou hem de weg vertellen.
Ze deed haar best om een glimlach te onderdrukken en deed al haar spullen in haar gerepareerde tas.

"Ik heb zo mijn, 'Manieren' om achter dit soort dingen te komen" Mompelde hij, en zijn kneep in zijn dolk. "Ik heb een zeer overtuigende vriend, al zou ik niet graag de geluksvogel zijn aan wie ik hem ga voorstellen." Een brede grijns verscheen om zijn gezicht. Daarna controleerde hij zijn beurs, en zakte daarna tegen een boom aan. "Zorg maar dat je goed slaapt, ik wil morgen aan een stuk door reizen. Hij sloot zijn ogen, en na een paar minuten klonk zijn regelmatige ademhaling, van zijn diepe slaap.

Ze kreeg kippenvel van de gedachtes die in haar hoofd opkwamen. Maar was hij echt zo stom? Dit was voor haar de kans om weg te komen.
Yellaïn wachtte totdat ze zeker wist dat hij sliep. Daarna deed ze zonder ook maar geluid te maken haar mantel aan, met haar schoudertas eronder. Met haar gezicht naar hem toe liep ze langzaam achteruit, voetje voor voetje. Ze hoefde niet bang te zijn voor krakende takken, ze was immers licht en ze tastte van tevoren met haar tenen de grond af, om dit alsnog te voorkomen. Dit deed ze totdat Adrer uit het oog verdwenen was, en voor een Elf duurde dit een tijdje.
Zodra dit gebeude, draaide ze zich om en begon te rennen en klom daarna behendig en stilletjes een boom in. Hoe hoger, hoe beter. Daar ging ze bijna in de top zitten, waar ze het woud goed kon overzien. Ze was haast onzichtbaar, en oriënteerde zich. Ze was ver van huis, maar wist in welke windrichting ze moest reizen om terug te komen. De maan stond hoog aan de hemel, maar slapen deed ze niet. De boomtoppen doorkruisend ging ze naar huis, zich nergens meer zorgen over makend. Ze liet ook geen sporen achter, het zou een wonder zijn als hij haar inhaalde, laat staan vond.

Hij opende zijn ogen. Geen spoor van Yellaïn. Hij glimlachte, en stond op. Zoals hij hoopte was ze verdwenen, weg gelopen. Hij greep zijn zak, en gooide deze over zijn schouder. En reisde in de richting van de maan. "Tot een snel weerzien" mompelde hij. En een vrolijk lachje ontsnapte aan zijn mond

~End of Topic~