#OffTopic Stormy Day -Adrer-

Ze schudde haar hoofd. 'Niemand om afscheid van te nemen,' zei ze. 'Er zijn genoeg mensen hier die wel aardig zijn, maar ik zal ze absuluut niet missen. Ik weet wel hoe ze achter m'n rug om over me praten.'
Ze grijnsde breeduit, en zette de vuile borden en bekers op het dienblad, en bracht het naar de keuken, waar ze begon af te wassen.
Morgen zouden ze inderdaad vroeg vertrekken, en ze checkte of ze echt wel alles in haar tas had gedaan, en of ze niets was vergeten.
Daarna zocht ze een paar dekens op, die wel wat stoffig werden, en legde ze voor Viktor neer. Ze begon te gapen.
'Ik ga alvast slapen,' zei ze loom, en liep een hoekje in om zich uit het zicht om te kleden, om vervolgens op het zogenaamde bed neer te ploffen naast het grootste raam van haar appartement, achter een versleten fauteuil. Haar "bed" bestond uit een matras dat vol lag met dekens en kussen, met éém hoofdkussen. Het zag er comfortabeler uit dan dat het lag, maar Shila kon er wel mee leven.
Ze ging liggen en trok de dekens over zich heen. Viktor moest het zichzelf maar comfortabel maken, maar hoopte dat hij wel goed zou slapen. En dat hij geen ochtendhumeur zou hebben.
'Trusten,' murmelde ze nog, en viel als een blok in slaap.

Hij zocht een comfortabele plaats tegen de muur om tegenaan te zitten, en trok de dekens om zich heen, en liet daarna een diepe zucht horen, om dan proberen in slaap te vallen, wat niet echt lukken wou. Zuchtend stond hij op, om zachtjes rond te kijken door het huis.

Na een lange, onrustige nacht werd Shila eindelijk wakker. De zon was nog niet eens op, en ze ging op de rand van haar bed zitten. Ze wreef in haar ogen en krabde op haar hoofd. Vandaag was de dag dat ze samen met Viktor weg zou gaan. Ze zag er misschien kalmpjes uit vanaf de buitenkant, maar van binnen kolkte ze van enthousiasme.
Daarna stond ze op om haar gezicht te wassen met koud water en zich daarna aan te kleden.
Ze trok zich niks aan van Viktor toen ze naar de keuken liep, om ontbijt klaar te maken. Ze had bedacht dat ze liever het ontbijt dat al klaar was als tussendoortje of extra kon dienen, voor het geval ze niet genoeg zouden hebben. Ze roosterde gedachteloos het brood en schonk twee koppen thee in, om het vervolgens naar de zitkamer te brengen. Ze zette het neer, en rekte zich eens flink uit.
'Daar gaan we dan,' mompelde ze. 'De eerste stappen naar een beter leven,' en ze moest lachen.

"Ook goedemorgen" mompelde hij chagrijnig naar haar toe. "Dus, vandaag is de dag" zei hij, terwijl hij zich uitrekte, en uitgebreid krabde. "Ben je er klaar voor?" terwijl hij op een stuk geroosterd brood kauwde, en dit weg waste met een slok thee. "Heb je geen koffie?" Klaagde hij, terwijl hij naar de thee knikte.

Ze keek naar zijn humeurige gezicht dat zeer vermoeid stond, en barstte uit in de slappen lach. Al lachend liep ze weer naar de keuken. 'Tuurlijk heb ik koffie, even geduld dan,' kon ze nog net uitbrengen.
Shila was een echt ochtendmens en was daarom nu al heel vrolijk. Maar 's avonds stortte ze vaak in van vermoeidheid. Nu was ze dan ook heel vrolijk, ondanks dat ze niet al te best had geslapen. Fluitend schonk ze de gloeiend hete koffie in een mok, en bracht het dampende goedje naar Viktor toe.
Glimlachend gaf ze dit aan hem.
'Ik ben klaar voor vertrek,' zei ze, en begon alvast haar lange veterlaarzen vast te strikken, wat een behoorlijk karwei was.

Hij nam een flinke teug uit de mok, om er (Alweer...) achter te komen dat deze heet was. Met een gloeiend gezicht rende hij snel de deur uit naar buiten. Om daarna weer terug naar binnen te gaan terwijl hij een aantal boze en onverstaanbare woorden mompelde. "Dus al bijna klaar met je laarsjes, uwe majesteit?" Zei hij, terwijl hij zachtjes tegen de zijkant van haar voet aan schopte.

'Yup!' Ze sprong op, en pakte haar tassen. Ze waren niet zwaar en kon ze gemakkelijk tillen. 'Ik moet dit wel even geven aan degene van wie ik het appartementje heb gehuurd. Of, nou ja, in ieder geval in de brievenbus stoppen.' Ze wapperde met een briefje waarop stond dat ze het appartement ging verlaten om nooit meer terug te keren.
Ze mocht de oude, chagrijnige vrouw die haar huisbaas was niet. Ze keek Shila altijd vuil aan, en haar ogen stonden altijd boos. Altijd.
Ze liep de trap af naar beneden, waarna ze het briefje met het keurige handschrift in de brievenbus deed. Daarna liep ze naar buiten.

Hij liep achter haar aan terwijl zij de brief poste bij haar huisbaas. "Zal ik helpen met dragen?" Vroeg hij behulpzaam, om daarna haar te vragen: "Dus, Waar gaan we naartoe? Nog iets specifieks in gedachte?" Vroeg hij aan haar. "Het maakt mij niet uit waarnaartoe Shila, ik volg jou wel gewoon."

Ze gaf hem de tas met de voedselvoorraden. 'Pas wel op, er zitten breekbare spullen in,' waarschuwde ze hem.
'En ik heb geen idee waar we heen zouden kunnen gaan. Jij hebt hier de meeste reiservaring. Ergens waar jij heen zou willen?' Ze keek hem vragend aan, en ontdekte zowaar wat broodkruimels in zijn baard, en probeerde een lachje te onderdrukken.
Inmiddels kleurde de hemel roodroze door de opkomende zon, wat alles warmrood kleurde en het gaf Shila een fijn gevoel van binnen.

"Wijs maar gewoon een richting aan." Zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde, en de broodkruimels uit zijn baard veegde "Ik ken de omgeving hier niet echt..." zei hij terwijl hij om zich heen keek op zoek naar een herkenningspunt in de verte "Dus, wat word het, noord, oost, zuid of west?"

Ze keek bedenkelijk, maar toen zei Shila zonder enige twijfel 'Zuid,' en wees naar het noorden. Nee, haar gevoel voor richting was niet het beste.
Ze begon dus richting het noorden te lopen, zonder te beseffen dat dit de verkeerde kant was. Ze was ook veel te vrolijk om überhaupt na te denken, en dacht alleen maar aan de reis en de wereld die voor hun voeten lag. En aan het zonnige zuiden.

"Verkeerde kant!" Riep hij luid lachend. "Het is volgens mij die kant op, wandelend kompas!" Zei hij, terwijl hij in de tegenovergestelde richting van de richting die zij op loopt wees. "Een heel stuk prettiger die kant op" Mompelde hij haar toe, en hij begon in de richting van waar hij net wees te lopen. "Opschieten, majesteit! Of wil de 'O zo lieve serveerstertje' niet met mij mee komen!" Riep hij haar richting op, terwijl hij een grote grijns probeerde te onderdrukken.

Ze hoorde hem lachen en roepen, en draaide zich om met een knalrood hoofd van schaamte. 'Ik kom al!' riep ze verward, en begon in zijn richting te rennen.
Toen ze hem had ingehaald zag ze zijn onderdrukte grijns, en een ondeugende glimlach verscheen op haar gezicht. 'Een beetje me uit lopen lachen. Je durft wel, he?' Ze begin te grinniken. 'En vanwaar dat gemajesteit? Alsof ik ook maar een druppel koninklijk bloed in me heb, zeg. Als dat zo zou zijn, was ik nu niet hier.'
Nee, dan zat ik nu in een of ander muf paleis of kasteel een beetje voor me uit te staren en me dood te vervelen. Op deze manier beleef ik nog 'ns wat, dacht ze, en werd vrolijk van de gedachte van de mooie reis die ze nu samen met Viktor ging maken.

Toen ze naast hem liep gaf hij haar een vriendschappelijke por in haar zij "Dus," mompelde hij zodra zij naast hem liep "Vertel eens wat meer over jezelf" Vroeg hij geinteresseert "Waar kom je bijvoorbeeld, wat is je verleden, heb je een familie, een vriendje?" Hij stelde de vragen aan een stuk door.

Ze voelde de por in haar zij, en krimpte ineen, omdat het zo vreemd voelde. Ze was kriebelig en kon dus niet tegen porren. Maar ze herstelde zich snel, omdat ze zich moest focussen op de vragen.
In dezelfde volgorde antwoordde ze snel: 'Behalve toen ik wegliep van huis, ben ik nooit echt op pad gegaan. Toen ik hier kwam ben ik dus ook nooit de stad uit geweest. En zoals ik al eens heb verteld, ik ben weggelopen van huis om een verplicht huwelijk te ontkomen. M'n familie spreek ik niet meer, als ze nog in leven zijn, en ik heb geen vriendje. Wat moet ik ermee?' Ze begon te lachen. Nee, aan iemand vastzitten was niets voor haar.