Corin Darbon

Algemeen:
Naam: Corin Darbon
Leeftijd: 28
Geslacht: Mannelijk
Soort: Elf
Lengte: 1.63 (hij is verdomd klein voor een elf - don't mention it)
Bouw: Slank, maar gespierd.
Overige uiterlijke kenmerken: Halflang donker haar, deels naar achteren gevlochten. Vierkant gezicht met relatief zachte gelaatstrekken. Lichtblauwe ogen en dunne wenkbrauwen. Niet al te netjes bijgehouden ringbaardje.
Enkele kleine littekentjes op zijn gezicht. Langer litteken van zijn linkerschouderblad tot aan zijn onderrug en een aantal kleinere littekens op zijn armen, allemaal het gevolg van zwaardvechten.


Persoonlijkheid:
Eigenschappen:
- Assertief
Corin heeft geen enkele moeite op mensen af te stappen. Hij is zeer zelfverzekerd, heeft een gezond ego en mag zichzelf graag horen.
Dit maakt hem een sociaal iemand. Hij zal in een bar zonder aarzeling mensen aanspreken en zich in het gezelschap mengen om een gezellige avond te hebben.
- Provocatief
Het moet gezegd worden dat Corin zijn gedrag vaak aanpast op zijn gesprekspartner, maar in veel gevallen vindt hij het wel leuk om gewoon een beetje te kijken wat iemand wel en niet kan hebben.
Over het algemeen geldt dat hoe arroganter of stijver iemand zich opstelt, hoe leuker het voor Corin is om de boel gewoon een beetje uit te lokken. Daar staat tegenover dat hij het onzekere mensen doorgaans wat minder moeilijk maakt, omdat hij daar wel mee te doen heeft.
- Behulpzaam
Er mag dan een grote bek op zitten, een klootzak is hij niet. Hij is niet moeilijk over te halen iemand te helpen, zeker als er uitdaging bij betrokken is, en kan zeer hard werken.
- Scherp
Hij is opmerkzaam. Hij maakt niet altijd evenveel gebruik van die vaardigheid, maar is zich doorgaans goed bewust van hoe de vork in de steel zit. Ook heeft hij een scherpe tong en houdt hij ervan om met mensen mee te denken in plaats van af te wachten.
- Gevoelig voor macht
Als er een ding is waarmee Corin zich te makkelijk laat verleiden is het macht. Hij weet beter, hij weet dat hij het moet laten gaan, maar de verleiding is sterk.
- Dapper/roekeloos
Hij heeft lef, dat is het positieve. Daar staat dan weer tegenover dat hij zich ook makkelijk uit laat dagen tot het doen van ondoordachte dingen en vaak ronduit niet geïnteresseerd is in de gevolgen van een gevaarlijke actie. Hij is overtuigd van zichzelf en het komt gewoon niet zo snel in hem op dat hij nog wel eens keihard op zijn bek zou kunnen gaan, tenzij de situatie echt serieus is.

Kernwaarden: Vrijheid, autonomie en rechtvaardigheid
Alignment: Neutraal. Corin is niet echt onder goed of slecht te scharen. Hij zal doorgaans doen wat hem het beste lijkt, maar uiteindelijk is dat ook maar het oordeel van 1 man.

Geschiedenis:
Corin is geboren en getogen in de Luminae in een kast van een huis. Hij was geen adel en bezat ook geen koninklijk bloed, maar was wel de jongste telg van een stinkend rijke familie die voor hun soort relatief weinig waarde aan traditie hechtte - zijn vaders kant in ieder geval - en meer aan rijkdom.
Zijn vader, lord Aldus Darbon, was een waanzinnig succesvol handelaar, zij het ook enigszins corrupt. Vanaf diens kant van de familie kwam dan ook het meeste geld. Hij kwam uit een grote stad en had zich over veiligheid eigenlijk nooit zorgen hoeven maken. Daar waren bewakers voor.
Zijn moeder, Rosetta Mossdune was een krijgster. Ook zij kwam uit een gegoede familie, maar een die een zware nadruk op vechten legde. Zij woonden namelijk een eind bij de beschaving vandaan, waardoor het noodzaak was je te kunnen verweren. Man of vrouw, het maakt niet uit; je moest raad weten met wapens.
Dit zorgde ervoor dat Corin een brede opvoeding kreeg. Eigenlijk wilde zijn vader niet dat hij leerde vechten want dat was volgens Aldus voor het voetvolk, maar tegen Rosette had hij weinig in te brengen; ze was een sterke vrouw in de meest primaire zin van het woord.

Tot het begin van zijn tienerjaren ging Corin veel met Helene om, een meisje uit een andere rijke familie waar het goed mee klikte. Ondertussen leerde hij het zwaardvechten van zijn moeder die streng maar rechtvaardig was, en leerde hij de kunst van de diplomatie van zijn vader, die er van uit ging dat Corin hem op zou volgen, al had deze eigenlijk niet zo heel veel interesse in een dergelijk leven.
Corin was veel buiten, kon het ook goed vinden met kinderen van minder rijke gezinnen en ontplooide zich tot een formidabel zwaardvechter.
Echter, zijn vader raakte overmoedig en de corruptie die in zijn familie al aanwezig was greep sterker om zich heen. Rosette was er fel op tegen, maar werd weggestemd.

En zo kwam het dat het op een nacht mis ging. Corin was zeventien. Midden in de nacht werd hij door een dienstmeisje gewekt en buiten werd alarm geslagen. Vanuit het raam zag hij hun bewakers vechten met vreemde mannen.
Hij kreeg de kans niet zich in zijn wapen uitrusting te hijsen; de vijand was al binnen gedrongen.
Corin haastte zich naar buiten, waar hij door de wapen meester tegen werd gehouden en de schaduwen in werd getrokken. Zijn moeder bleek mee te vechten met de bewakers, en zijn vader was gevlucht.
De wapen meester wist Corin met moeite mee te trekken, bij het gevecht vandaan, wetend dat het zinloos was en dat het minste wat hij kon doen het redden van de jongen was, ook al was deze het daar niet mee eens.
Zijn moeder stierf die nacht, samen met bijna hun hele huishouding. De woning ging in brand.
De mannen hadden nu door dat er nog iemand van de Darbon familie op vrije voeten was. Nu hij hier niets meer had liet Corin zich door de wapen meester over te halen te vluchten.
Te paard verdween hij de nacht in, met niets meer bij zich dan de kleren om zijn lijf.

Hij kwam uiteindelijk bij een groep bandieten terecht. Echt bandieten waren het eigenlijk amper, meer jagers die het niet zo nauw namen met de regels. Ruwe kerels, dat wel, die vaak met andere groepen overhoop lagen.
Corin had zijn identiteit afgeschud en ging nu door onder de naam Alain Travert. Niemand hier kende hem en hij werkte zich al vrij snel op in rang in de groep. Het was verbazingwekkend hoe goed dit eenvoudige, pure leven hem lag.
Hij bleef een paar jaar bij hen. Aanvankelijk bewaarde hij al het geld dat hij verdiende op een bijna koortsachtige manier, vastbesloten om weer terug te keren en de eer van zijn familie te herstellen.
Maar hoe langer hij het leven van een jager en een reiziger aannam, hoe verder hij van zijn oude zelf af kwam te staan. Het bood perspectief. Hij begon zich te realiseren dat het gemis van zijn familie eigenlijk het enige was wat hem terugtrok naar die plek, samen met zijn diep gekrenkte trots. En beiden zou hij met koortsachtige wraak niet terug krijgen.

En zo begon hij zich langzaamaan te settelen in zijn nieuwe bestaan. Ondanks de zware emotionele klap die hij had gekregen bleef hij sterk. Hij verborg ellende met scherpe grappen en een hoop bravoure en maakte loyale vrienden onder de jagers. Eigenlijk werd de wildernis meer een thuis dan hij ooit had kunnen dromen.

Maar ook daaraan kwam een eind. Corin was eenentwintig toen zijn groep - hij had bijna de leiding inmiddels - een te grote bek kreeg. De schermutselingen tussen de groepen rezen de pan uit en autoriteiten grepen in. Een deel ontkwam, Corin niet.
Ook door degenen die hem hadden gearresteerd werd hij niet erkend. Niet vreemd; hij was kilometers weg van wat ooit zijn huis was, een stuk ouder en aardig verwilderd.
Hij werd een maand een cel in gegooid, het soort waar vrij weinig toezicht was, zolang je er maar niet uit probeerde te komen en ook hier hield hij zich verrassend goed staande, al had hij zich nog nooit zo alleen gevoeld.

Na die maand begon het reizen. Corin had een rusteloosheid in zich die hij niet kon plaatsen. In zekere zin had hij wat hij wilde; niets te maken met zijn vaders handel en ultieme vrijheid, maar tegen welke prijs?
Hij trok zo nu en dan met wezens op, deed allerlei soorten werk om rond te komen en trok van dorp tot dorp. Via mond op mond verhalen kwam hij er uiteindelijk achter dat er nog maanden naar hem gezocht was na zijn verdwijning, maar dat inmiddels niemand van degenen die zijn familie aan hadden gevallen nog echt met hem bezig was. Hij was succesvol niemand geworden.
Door de jaren heen werd hij weer welvarender. Hij wist op een gegeven moment een goede uitrusting en een geweldig zwaard te kopen en kon zelfs een tijdje bij een smid in de leer, zodat hij de dingen deels zelf kon onderhouden.
Ook werd hij wereldwijzer dan hij ooit had kunnen dromen. Op zijn reizen kwam hij van alles tegen. Sommige dingen waren naar en zouden hem nog lang in de nacht achtervolgen, anderen waren het soort momenten die je het liefst in zou lijsten.

Zijn vader heeft hij nooit meer ontmoet. Enerzijds steekt het soms wat, omdat het het enige familie lid is dat hij nog heeft, maar tegelijkertijd neemt hij hem ook een hoop kwalijk. Hij weet ook wel dat Aldus nooit een verschil zou hebben gemaakt in dat gevecht, maar daar gaat het niet om. Hij was er vandoor gegaan terwijl iedereen zijn leven op het spel zette. Dáár ging het om.
Wel is hij nog meerdere keren de wapenmeester tegen gekomen, die hij als een oude vriend was gaan zien. De man was vroeg oud geworden, maar dat kon Corin hem moeilijk kwalijk nemen.