{ Searching for a Shelter } -Sunnetje-

Met een grimmig gezicht hakte hij de bladeren van de minstens twee meter hoge varens af. Een reeks binnensmondse vervloekingen volgen, omdat hij met zijn drakenhoorns achter een bos lianen bleef hangen.
Hij nam een diepe hap lucht, en blies deze langzaam uit.
Kalm blijven, Fengxianggui, kalm blijven. Zijn bloed was haast aan het koken. Hoeveelste keer was dat vandaag wel niet, dat hij bleef hangen? Hij wist het niet meer en hij hoopte dat het niet meer zou gebeuren.
'Vakantie zou je goed doen, ga er eens op uit!' Ja, ja, die wezens hadden makkelijk praten. Leuk dit, zeg. Misschien was hij te workaholic voor dit. Hij zat zich nu al druk te maken of alles wel goed ging op Ryuujima.
Nog iets voor op het lijstje met dingen die hij niet kon hebben: op reis. Het gaf hem alleen maar stress en hij kon zo niets nuttigs doen.
'Vakantie doet je goed.' Allemaal vaag geklets.
Met een harde slag hakte hij zich een weg door het overwoekerde woud. Misschien had hij toch het advies moeten volgen van die reiziger, om over de takken van de woudreuzen te gaan, aangezien de meesten zo goed als horizontaal liepen. En dan was de kans groter dat hij hier en daar een stukje kon vliegen.
Maar nee, hij was zo dom geweest om te blijven lopen op de grond en als hij nu omhoog keek zag hij alleen maar lianen en grote varens die boven hem uittorenden en het zicht versperden. Woest hakte hij zich weer verder. Er zou toch ergens een open plek moeten komen?

Na nog dik een uur doorstappen, vloeken en wild om zich heen slaan met zijn Zweihander had hij eindelijk het geluid van water gehoord. En waar water was, was een open plek, volgens de meesten die bekend waren met deze plek.
Zijn passen werden groter en sneller, en toen kwam er licht. Geen groen licht, maar helder, wit licht.
Een open plek!
Hij rende richting het kabbelende beekje. Het water was helder, dus ook drinkbaar. gelukkig. Hij dropte zijn rugtas, strekte zijn donkere paars-blauwe vleugels en waste zijn gezicht. Toen keek hij rond.
Even, heel even dacht hij dat hij alleen was. Totdat hij een persoon zag liggen. Hij stond op, gooide zijn tas over zijn linkerschouder en liep naar de persoon toe. Een meisje, zag hij nu.
Hij hurkte bij haar neer.
Zou ze dood zijn, of zou ze slapen? In coma misschien?
Voorzichtig legde hij zijn ijskoude hand op haar voorhoofd, en daarna twee vingers tegen haar nek en kaak aan om haar hartslag te voelen. Ze leefde nog, en aan haar ademhaling te horen sliep ze.
In zijn gedachten trok hij een bedenkelijk gezicht, niet dat dit te zien was. Yun was zo goed als emotieloos volgens zijn gezicht. Alleen woede was te zien behalve zijn neutrale gezicht.
Wat moest hij met haar doen? Achterlaten was gevaarlijk, je wist nooit welke monsters er in de buurt zouden zitten. Hij besloot te blijven totdat ze wakker zou worden, en ging een stukje, een halve meter of iets dergelijks, verderop zitten.

Na urenlang rond gelopen te hebben, kwam Sunnetje op een open plek in de jungle terecht.
Water! Ze maakte van haar handen een kommetje en begon gulzig te drinken. Toen ze genoeg gedronken had, ging ze even rustig aan de waterkant zitten. Nu pas besefte ze hoe moe ze eigenlijk was. Ze ging liggen op haar zij en sloot haar ogen.
Een paar minuutjes..dacht ze bij zichzelf. Een paar minuutjes liggen en wat uitrusten. Dan verder...

Sunnetje opende haar ogen en merkte meteen dat er wat was veranderd aan de omgeving. Bloed. Ze rook bloed. Geen mensenbloed of dierenbloed. Ze kon de geur even niet plaatsen. Voorzichtig keek ze om zich heen en zag een halve meter van haar vandaan een jongen zitten.
Het was geen gewone jongen. Hij had hoorns en vleugels.
Een draak, wist Sunnetje meteen. Behoedzaam ging ze rechtop zitten en nam de jongen goed in zich op.

Yun zag hoe het meisje langzaam wakker werd. Een glimlach verscheen op zijn denkbeeldige gezicht, zijn mond bleef in werkelijkheid een dun, haast chagrijnig en emotieloos streepje. Ze keek naar hem om, en zag denkrimpeltjes verschijnen. Hoe oud zou ze zijn? Niet heel oud, in ieder geval jonger dan hij zelf was. Ze was op haar hoede, aan haar houding en uitstraling te zien.
Hij schoof een stukje van haar vandaan, om haar de ruimte te geven. Hij begreep ook wel dat niet iedereen zich comfortabel zou voelen als je naast een haast demonische persoon wakker zou worden, laat staan als je de persoon niet kent.
Ze ging rechtop zitten. Er was een stilte gaande, zelfs de geluiden uit het altijd herrie makende woud leken verstomd te zijn. Het was net alsof haar ogen een gat in zijn ziel boorden terwijl ze naar Haolong aan het staren was.
Hij durfde de stilte niet te verbreken. Het was zo vredig. Toen stond hij op en liep naar zijn rugtas die nog steeds aan de waterkant lag. Met die in zijn handen liep hij terug en ging op exact dezelfde plaats zitten. Uit zijn rugtas haalde hij een stuk brood en gedroogde vruchten. Hij brak het brood in tweeën en stak een stuk uit naar haar, terwijl hij van het andere stuk een hap nam.

De onbekende jongen bood haar een stuk brood aan. Argwanend keek Sunnetje ernaar. Ookal was ze een vampier, ze kon 'normaal' voedsel prima naar binnen krijgen. Veel anders had ze de afgelopen maanden niet gedaan. Met pijn in het hart dacht ze terug aan de afgelopen maanden bij de familie die haar had opgevangen na een vreselijke tijd achter de rug gehad te hebben.
Sunnetje schrok op uit haar gedachten door het geknor van haar eigen maag. Voorzichtig pakte ze het stuk brood aan.
'Bedankt,' zei ze zachtjes.
Met haar grote ogen keek ze de jongen aan. Hij zag er niet onaardig uit. Ze wilde eigenlijk wel meer weten over deze vriendelijke vreemdeling.
'Wie ben jij eigenlijk? En wat brengt jou hier? vroeg ze.

Hij keek schuin naar haar toen ze het brood aanpakte. Zijn gezicht was uitdrukkingloos zonder het te weten.
'Bedankt,' hoorde Yun haar fluisteren. Een kalme, mooie stem. Een beetje een accent. Hij had het ook, maar dan meer een Oosters accent. Zij meer... Brits? wat maakte het ook uit, tenslotte.
Nu pas merkte hij op dat ze hem met grote ogen aanstaarde. Niet het gemakkelijkste gevoel dat er nu in hem opkwam. Hij vond het maar niets als mensen hem aanstaarden, terwijl hij het misschien nog wel vaker deed dan andersom. Niet dat al deze emoties af te lezen waren, zoals altijd.
'Wie ben jij eigenlijk? En wat brengt jou hier?' Het klonk harder dan eerst, en hij draaide zijn hoofd nu volledig naar haar toe. Zou hij antwoorden? Kon hij haar vertrouwen? Wat maakte het ook uit, hij was sterker dan zij, dat kon hij in één oogopslag zien.
"Fengxianggui," antwoordde hij. Alleen achternaam was tot nu toe genoeg. De tweede vraag loet hij expres links liggen, benieuwd of ze het op zou merken en hoe ze er dan op zou reageren.
"En jij? Het is niet echt veilig om hier in je eentje rond te reizen, laat staan te gaan liggen slapen." Hij klonk alsof hij haar vader was, en onbedoeld stond zijn gezicht op onweer. Als hij zichzelf nu eens kon zien, zou hij zich doodschamen.

Sunnetje keek verbaasd naar de jongen tegenover haar. Hij klonk bijna bezorgd.
"Ik heet Sunnetje. En het maakt niet uit of ik nou hier slaap, of waar ik vandaan gekomen ben. Het is daar misschien nog wel gevaarlijker..."
Langzaam stond ze op en klopte wat vuil van haar kleding af. Ze rekte zich uit en geeuwde. Ze was nog steeds best moe, maar ze moest verder.
"Het was leuk je ontmoet te hebben en heel erg bedankt voor het brood, maar ik moet echt verder. Succes nog."
Sunnetje draaide zich om en liep verder.

"Ik heet Sunnetje. En het maakt niet uit of ik nou hier slaap, of waar ik vandaan gekomen ben. Het is daar misschien nog wel gevaarlijker..."
De toon kon hij goed thuisbrengen. Bang, bezorgd, argwaan, gestrest. Hij volgde haar met zijn ogen, en zag hoe ze opstond. Hij vond dit maar niets. Wat bedoelde ze, misschien dat het gevaarlijker was om terug te gaan? En het deed er wel toe. Hij was op vakantie, maar niet van plan de Mamundicaeaanse wereld aan zijn lot over te laten, want zo zat hij niet in elkaar. Niet dat hij zich wilde gaan forceren op haar, maar er most iets zijn wat hij kon doen. Hij wist alleen niet wat.
"Het was leuk je ontmoet te hebben en heel erg bedankt voor het brood, maar ik moet echt verder. Succes nog."
Het klonk weer niet onvriendelijk maar wel benauwd. Yun wenste dat hij iets kon doen. Ze draaide zich al om en ging weg.
Toen stond hij op, rechtte zijn rug en gooide de rugzak over zijn schouder. Hij vertrouwde de situatie voor geen meter en besloot haar te gaan schaduwen. Daarbij was het voor een Knight onverantwoordelijk een kwetsbaar persoon, want zo zag hij haar wel, alleen de Overgrown Jungle te laten doorkruisen.
Met grote passen volgde hij in haar voetstappen.

Sunnetje liep voor ongeveer een half uur met flinke passen. Ze had het gevoel dat ze bekeken werd. Heel snel draaide ze zich om. Ze kneep haar ogen samen en nam de omgeving in zich op. Ze voelde dat er iemand anders aanwezig was. Een angstgevoel kwam in haar op. Ze begon te rennen.
Minutenlang rende ze totdat ze buiten adem tegen een boom aan ging staan. Ze was veel dieper de Overgrown Jungle in gegaan. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd en ging met haar rug tegen de boom aanzitten. Ze keek omhoog naar de lucht. Er was iets onheilspellends.

Ze had hem, tegen Yuns zin in, al heel snel opgemerkt. Gelukkig was het woud wel wat hoger en dus kon hij met gemak een beetje vliegen. Dat deed hij vrij geruisloos, en af en toe, omdat hij sneller vloog dan zij kon lopen, stopte hij in één van de woudreuzen.
Totdat ze er geen zin meer in had en begon te rennen. En bij de Godinnen, wat was ze snel. Maar zijn vliegkunsten waren sneller en hij besloot haar voorzichtiger te gaan schaduwen. Ze was snel uitgeput, en ze had duidelijk geen idee waar ze heen was gegaan, dat viel zo te zien. Hij stopte op een grote tak, goed verscholen, dat wel, op het exact zelfde moment als zij ging zitten. Nu was het een kwestie van afwachten.

Sunnetje was uitgeput. Ze wilde slapen, maar wist zelf ook dat ze door moest gaan. Waarom had ze nou niet aan die vreemdeling bij de open plek gevraagd of hij een stuk met haar mee wilde lopen. Hij wist overduidelijk meer over deze jungle dan zij deed. Zou ze terug gaan? Als ze snel was, zou hij er misschien nog zijn en op dit moment was hij haar enige hoop.
Zuchtend stond ze op, rekte zich uit en begon terug te lopen.
Na ongeveer driekwartier lopen was ze nog steeds niet bij de open plek aangekomen. Dit kon toch niet kloppen? Zo lang had ze de eerste keer niet gelopen. Hulpeloos keek ze om zich heen en zakte moedeloos op de grond. Ze barstte in tranen uit.

Zonder zijn lichaam verder te bewegen, op het rustige ademhalen na, bewoog hij niet. Hij knipperde zelfs niet. Zijn ogen stonden strakgespannen en gefocust op het meisje.
Uitrekken en lopen. Dit was zijn teken om weer zachtjes te gaan vliegen.
De meeste wezens uit het Drakenvolk konden niet tot nauwelijks zweven en glijden. Dit kwam door de lederen vleugels die te zwaar waren. Ook konden de meesten niet geruisloos vliegen, omdat de vleugels krachtiger waren maar meer moeite kostten om in de lucht te houden. Maar Yun had van de Falcons, waarvan de meesten, het hing er maar net van af welke vogelvleugels ze hadden, het wel konden vanwege de zachte donsveertjes die ieder geluid dempten. Dit had hem overigens wel een jaar of acht gekost, maar nu kon hij het tenminste wel.
Op die manier volgde hij haar dus: geruisloos en haast zwevend, zodat het hem zo min mogelijk inspanning kostte.
En dat was maar goed ook, want drie kwartier flink wapperen met vleugels was dodelijk vermoeiend. Natuurlijk kon bijna iedereen dit makkelijk volhouden, maar je ging het wel in je rug voelen. Daarbij vloog Yun ook niet zo veel, hij ging liever te voet.
Ze keek om zich heen toen ze dan eindelijk een keer stilstond. En de blik schepte medelijden in Haolong. Zo... zielig was niet het juiste woord. Ze keek machteloos. Dat was het.
Hij landde op een tak en keek naar haar en hoe ze op de grond zakte en begon te huilen. Yun schrok hiervan. Natuurlijk, want hij had dit niet aan zien komen. Zijn pokerface gaf dit overigens niet weg, zoals altijd.
Waar hij haar eerst had gewantrouwd, verdween dit nu als sneeuw voor de zon. Zo kwetsbaar. Hij daalde zachtjes neer, onhoorbaar zelfs. Hij liep in haar richting, vanaf achteren. Toen legde hij een hand op haar rug.
"Het komt wel goed," was het enige wat hij zei.

Sunnetje zat snikkend op de grond. Opeens voelde ze een hand op haar rug en een bekende stem zei: "Het komt wel goed."
Geschrokken sprong ze op en liet ze haar vlijmscherpe tanden zien, terwijl ze de persoon achter haar weg duwde. Het was uit reflex.
Toen ze zag dat het de jongen was die ze eerder had ontmoet bij de open plek kalmeerde ze. Was hij haar gevolgd?
"Het...het spijt me zo erg," zei ze. "Ik wist niet dat jij het was. Heb ik je erg pijn gedaan?"
Sunnetje voelde zich heel schuldig terwijl ze de jongen recht in zijn ogen aankeek.

Het ging snel maar Yun bewoog geen spier. Hij schrok niet, want hij had zoiets al wel verwacht. Daarbij had hij wel ergere dingen meegemaakt. En haar tanden waren niet indrukwekkend, als je ze vergeleek met die van hem en het drakenvolk. Vampiertanden waren gemaakt om soepel door huid een te prikken, drakentanden waren gemaakt om te doden, het doorbijten van een bot of het verscheuren van vlees was geen enkel probleem. Beangstigend en geruststellend tegelijkertijd.
"Het...het spijt me zo erg. Ik wist niet dat jij het was. Heb ik je erg pijn gedaan?" Ze knonk verward. Hij schudde zijn hoofd.
"Maar ben jij wel in orde?" Het klonk norser dan de bedoeling was.

Sunnetje schrok van de manier waarop de hij zijn vraag stelde. Ze haalde haar schouders op.
"Ik heb geen idee waar ik heen moet, omdat deze hele jungle één grote doolhof is."
Ze haalde een paar keer diep adem en veegde met haar hand de tranen van haar gezicht.
Doe niet zo ontzettend zwak en kinderachtig, zei ze tegen zichzelf. Wat moet hij wel niet van je denken.
"Ik moet aan de andere kant van de jungle zien te komen. Is er een kans dat jij met me mee zou willen lopen?"
Sunnetje keek hem bijna smekend aan.
"Het is echt heel erg belangrijk..."

Ze schrok ergens van, maar Yun kon zo één, twee, drie niet zien of horen waarvan. "Ik heb geen idee waar ik heen moet, omdat deze hele jungle één grote doolhof is." Ze probeerde op adem te komen en zichzelf te herstellen. Hij had echt medelijden met haar.
"Ik moet aan de andere kant van de jungle zien te komen. Is er een kans dat jij met me mee zou willen lopen? Het is echt heel erg belangrijk..."
Hij kon zo haar emoties in haar ogen aflezen. Ze waren niet voor niets de spiegel van de ziel.
Hij keek haar recht in de ogen aan. "Tuurlijk wil ik dat. Als je nu al zo overstuur en in paniek bent, ga ik je niet in je eentje de jungle in laten. Veel te gevaarlijk."
Hij klonk serieus maar niet bezorgt. Net zoals zijn gezicht was zijn intonatie ook altijd erg neutraal geweest, hoewel hij het, nu, op dit moment, op een bezorgde manier wilde overbrengen. Maar alweer kon hij hier niets aan doen en had hij het ook absoluut niet door.

Sunnetje was verbaasd vanwege zijn antwoord. Ze had niet verwacht dat het zo makkelijk zou gaan. De jongen keek haar recht in de ogen aan. Sunnetje voelde zich opeens een beetje ongemakkelijk. Ze stond op en haalde een paar keer diep adem.
"Als jij me de weg zou willen wijzen dan...? We hebben nog een lange weg te gaan."

"Als jij me de weg zou willen wijzen dan...? We hebben nog een lange weg te gaan."
Hij knikte. "Van welke kant ben je gekomen, en waar moet je heen? Anders weet ik niet welke kant we op moeten lopen." Hij keek haar aan terwijl hij zijn rugzak een beetje beter over zijn schouders hing, want die hobbelde heel de tijd tegen de schede van zijn Zweihander aan, die aan een riem op zijn rug gevestigd zat.
De gedachte dat deze "vakantie" toch nog leuker zou worden dan hij had gedacht schoot door zijn hoofd, en dat zorgde ervoor dat hij beter in zijn sas kwam. Misschien is het inderdaad nog niet zo slecht.

Sunnetje wees de kant op waar ze vandaan was gekomen. Een beetje hopeloos keek ze de jongen aan. Alles in deze verdomde jungle leek op elkaar.
"Bedankt dat je me niet alleen hebt gelaten," zei ze zachtjes. Dat bedoelde ze niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk.
Er was iets aan deze jongen wat haar nieuwsgierig maakte. Wie was hij precies? Wat deed hij in z'n eentje deze jungle? En waar kwam hij vandaan? Al deze vragen spookten door haar hoofd terwijl ze hem voorzichtig aankeek.

"Bedankt dat je me niet alleen hebt gelaten," hoorde hij haar zeggen, heel, heel zachtjes. Hij keek in de richting waar ze vandaan was gekomen. Hij trok een wenkbrauw op.
"Dat weet je heel zeker? Want als we de tegengestelde richting op moeten gaan, komen we weer uit op de open plek..." zei hij, en zuchtte. Yun was niet makkelijk te desoriënteren, maar zij blijkbaar wel. Ook niet zo raar hier in de jungle, want alles leek op elkaar. Hij draaide langzaam om zijn eigen as heen, klapte een kompas open dat hij zojuist uit zijn zak had gehaald en bestudeerde het ding.

De jongen zuchtte en Sunnetje schaamde zich dat ze zo gedesoriënteerd was. Wat moest hij nu wel niet van haar denken?
Hij draaide langzaam om zijn eigen as heen en klapte een kompas open wat hij uit zijn zak haalde. Sunnetje had zo'n raar ding wel eens gezien bij de mensen waarbij ze een tijd had gewoond, maar had het kleine apparaatje nooit begrepen. Nieuwsgierig keek ze ernaar.
'Wat doet dat magische instrument, als ik vragen mag?'

Hij keek naar het meisje naast hem, dat op haar beurt nieuwsgierig naar zijn kompas keek.
'Wat doet dat magische instrument, als ik vragen mag?'
Het klonk zo beleefd dat Yun even niet wist wat hij moest doen, en keek haar aan. Daarna schraapte hij zijn keel, en begon met praten: 'Het is alles behalve magisch,' begin hij. 'Een kompas werkt met elektromagnetische krachtvelden, waardoor de naald naar het noorden wijst. En aangezien je weet waar het noorden is, kan je zo ook naar de andere windrichtingen reizen. Handig met kaartlezen en je niet meer weet welke kant je op moet, zoals nu.'
Hij verlaagde zijn hand en draaide een rondje, om te demonstreren dat het inderdaad naar het noorden bleef wijzen. 'Zie je?'

Vol verbazing keek Sunnetje toe. Er waren zoveel dingen die ze nog moest leren over moderne apparaten en technieken.
De jongen verlaagde zijn hand en draaide een rondje, om te demonstreren dat het inderdaad naar het noorden bleef wijzen. 'Zie je?'vroeg hij.
ze knikte.
'Maar hoe gaat dat ding ons helpen op onze bestemming te komen?' vroeg ze. Voorzichtig pakte ze het apparaatje uit de hand van de jongen en bekeek het vol verwondering van alle kanten.

'Maar hoe gaat dat ding ons helpen op onze bestemming te komen?'
Even kwam er een klein, haast niet zichtbare glimlach op zijn gezicht. Ze Moest inderdaad nog veel leren.
'Dit apparaat vertelt niets, alleen welke richting je uit moet. De rest moet je doen op richtingsgevoel, de sterren en kaarten.' Er ging een lichtje bij hem branden, en haalde de rugzak van zijn rug. Hij haalde er een kleine bol uit. 'Ik hou van ouderwets, maar dit is toch een verdomd handig ding,'  mompelde hij tegen niemand in het bijzonder.
Yun drukte op een knopje, en een wereldbol verscheen, geprojecteerd in licht. Hij zoomde in op de Niemandslanden, en zocht zo hun exacte locatie op, voordat de energie van dit ding op zou zijn.
'Hier is de open plek, en hier ongeveer zijn wij. Waar moet je heen? Wees snel, hij is bijna leeg. De energiehuishouding van dit apparaat is nog niet optimaal, dit is een proefmodel.'
Hij keek haar dwingend aan, en hoopte maar dat hij haar niet te veel angst aan zou jagen.

Sunnetje keek een beetje twijfelend naar de wereldbol. Ze moest naar de grot aan de andere kant van de jungle, aangezien ze daar de benodigde hulp kon krijgen. Snel scanden haar ogen het gebied. Niks wat ze zag leek ook maar een beetje op iets wat een grot zou moeten voorstellen.
'Ik moet naar de grot aan het einde van de jungle. Alleen zie ik hem niet op deze bol...'
Een beetje hopeloos keek ze de jongen aan.

'Zie je wel waar je vandaan bent gekomen? Of de buurt waar die grot zou moeten zijn?' vroeg hij zo neutraal mogelijk.
Hij vroeg zich af wat ze in een grot te zoeken had, maar daar had hij voor de rest toch niets mee te maken. Hij keek haar aan en zag dat ze zich hopeloos voelde. 'Geen zorgen, we komen er wel.'