Another sunny afternoon :Ashlynn:

''En hoe duur zei u dat deze dingen waren?'' Met een nogal bedenkelijk gezicht keek Clay naar de zakken graan voor hem. De oude verkoopster zuchtte en friemelde aan de slagpennen van haar grijze vleugels. ''Zoals ik al zei jongen, 60 drachmen. De prijzen zijn nogal omhoog gegaan de laatste tijd, de aardbeving die geweest is heeft daarvoor gezorgd.''
-''Daar kan ik bijna twee hele weken melk mee kopen.'' mompelde Clay in zichzelf terwijl hij zijn beurs tevoorschijn viste uit zijn broekzak. Het was weer die dag in de week dat er markt was in Fuglbyen. Net als in de Human World was het net zoiets als zaterdag boodschappen doen, alleen dan met heel veel korting als je het wilde vergelijken met de drukte hier. Als hij wat nodig had ging Clay er ook heen. Alleen was het een beetje zo dat je of hele dure, of hele goedkope dingen vond op deze markt. Er werden dan naast basisbenodigdheden zoals hij nodig had ook glazen bollen, vervloekte amuletten en nog veel meer aparte zooi verkocht. Je kon ook illegaal verkregen drakenbloed krijgen in het westelijke deel van de markt volgens de geruchten, maar of dat nou helemaal klopte wist Clay niet.
''Vent, als je wil klagen over de prijzen, blijf dan niet staan en ga daarheen,'' zei het oude vrouwtje verveeld wijzend op een tentje verderop '',Ons graan komt nou eenmaal uit Amerika en daar hebben die gasten het vanuit Elferia.'' Clay keek met een scheef oog naar de zakken die bij de tent verderop buiten stonden en wierp ook een blik op de verkoper. Die stond hem dus echt niet aan. Echt zo'n gladjakker van een meerman. Ook al zag het graan er op het eerste gezicht normaal uit, er was zeker weten een spreuk over uitgesproken. Heel erg tevreden was Clay er de vorige keer niet over geweest. ''Liever niet, dan is mijn mond weer de hele week felpaars..''
-''Hop, 60 drachmen dan alsjeblieft.'' zei het oude vrouwtje al grijzend. Met het holle gevoel van verspilling van geld in zijn maag overhandigde Clay zijn arme centen aan de vrouw die al met haar gerimpelde handje uitgestoken zat. Ze had het nog maar 2 seconden in haar handen of ze stopte het al snel weg in haar jurk.
Met een zwaai gooide Clay de dichtstbij liggende zak over zijn schouder en vervolgde na gedag te hebben gezegd zijn weg. Nu alleen nog brood bakken thuis (ook veel te duur om kant en klaar te kopen als je het hem vroeg) en dan was hij weer klaar voor vandaag. Terwijl hij tegen de stroom in liep naar huis toe keek hij om zich heen wat voor wezens hem allemaal passeerden. Merendeel was Pteruge maar er stapte ook een druk pratend groepje Mensen voorbij, twee Catbloods in hun aan de woestijn aangepaste kleding wandelden langs en verderop zag hij een lid van het Drakenvolk peinzend naar een staf kijken. De verkoopster leek aan haar nerveuze houding te zien nogal bang van haar gehoornde klant te worden. Clay werd wel blij van al dat volk. Het bleef bijzonder dat er zoveel verschillende wezens in Mamundicae woonden. Het was ook nog eens mooi weer, wat hem goed deed. De lucht was wolkeloos en de wind voerde weer die heerlijke frisse lucht van de Highlands mee. Om even pauze te houden zette hij de zak graan op de grond omdat zijn ene schouder het zware gewicht inmiddels niet meer zo leuk vond. De marktgangers zouden toch wel om hem heenlopen. Niet goed nadenkend over zijn de spanwijdte rekte hij zijn vleugels uit. Een gezette Elf wist kwaad roepend nog net al zijn tinnen bekers weg te halen van zijn toonbank voordat de bruine veren van de Pteruge midden op het pad ze zouden wegvegen. Clay zelf merkte het niet omdat hij ondertussen druk nadacht of hij nog een blok zeep nodig had. Tot dat er iets of iemand tegen de achterkant van zijn rechtervleugel botste, en hij uit balans werd gebracht.

Ashlynn had geen idee waar ze nou toch weer was beland, alles zag er zo anders uit dan waar ze eerst woonde en ze had het daar zo ontzettend naar haar zin, dat dit echt een domper was. Ze loopt wat rondjes heen en weer en ze kijkt haar ogen uit. Ze denkt steeds aan thuis en er komen vragen in haar op van: zullen ze thuis aan mij denken? Zullen ze me missen? Is dit eigenlijk wel echt? Stiekem hoopte ze dat t nog steeds een droom was. Maar nee.. Helaas was dat niet het geval. Terwijl ze in gedachten liep verzonken had ze geen idee wat er allemaal om haar heen gebeurde. Het enige wat ze door had is dat het ontzettend druk was en dat er overal kraampjes stonden, het leek wel een grote markt. Ze stopte bij een paar kraampjes, maar echt leuke dingen kon ze niet vinden. Ze heeft alleen wat eten gekocht, want tja je moet eten. Toen ze met haar zak met eten liep, verzonk ze weer in gedachten en toen liep ze tegen iemand aan. Ze had geen idee wie het was en schrok zo dat ze gelijk op de grond moest gaan zitten, anders was ze flauw gevallen.

Snel zijn voeten op de goede plek neerzettend vond Clay zijn evenwicht terug. Onhandig klapte hij zijn vleugels in en draaide zich om. Aan de plof die net te horen was, had hij er voor gezorgd dat iemand onderuit was gegaan. Op de stenen voor hem zat een meisje. Clay knipperde even verbaasd. Niet om haar uiterlijk; ze was een mens, en die zag hij vaak genoeg. Het was haar kleding die hem verbaasde. Je zag in een oogopslag meteen dat die niet van hier was. Wat waren het voor stoffen? Hij had ze nog nooit gezien. Waar droegen ze dat? In zijn ooghoek zag hij nu ook een zak met eten. Nou ja, het grootste gedeelte van het eten van het meisje zat nu niet meer in de zak waar het hoorde, maar lag er nu buiten. Clay. Je hoort diegene te helpen nu, niet aan te staren als een schaap. Het was inderdaad zijn fout. Nu hij er over nadacht, het was niet zo heel slim geweest net. Hoe groot was de spanwijdte van zijn vleugels ook al weer? Een beetje ongemakkelijk stapte hij dichterbij. ''Ehm..gaat het..?'' Wat klonk hij toch weer stom. Het was sociaal gezien een stuk beter om haar gewoon te helpen op te staan. Clay bukte wat voorover en stak zijn hand uit om het meisje omhoog te helpen komen. ''S..sorry. Dat was niet zo handig daarnet.'' Achter hem klonk het gevloek van de elfenverkoper, maar daar lette hij niet op.

Toen ze weer iets meer bij bewust zijn was zag ze dat degene waar ze tegen aan was gestoten een hand uitstak. En allemaal vragen begon te stellen ; "ehm... gaat het?"
Ik schrok me rot en probeerde zo snel mogelijk weg te komen. Dat ging alleen niet zo makkelijk als dat ik had gedacht... Ten eerste kwam ik bijna niet overeind, omdat ik nog een beetje dizzy was en ten tweede struikelde ik een paar keer over stenen, omdat ik zo snel mogelijk weg probeerde te rennen zonder daadwerkelijk voor me te kijken.
Toen ik uiteindelijk een plek had gevonden waar niemand me zo snel kon vinden keek ik om het hoekje van de muur waar ik tegen aan stond. Het drong eerst niet tot me door, maar er lag allemaal eten op de grond en iedereen was aan het schreeuwen en het was heel druk. "Had ik mensen dan echt zo laten schrikken? Was ik echt zo anders dan de wezens die hier leven? Ik wil terug naar huis en nu meteen! Maar hoe kom ik ooit thuis..?"
Ik ging zitten op de grond, ik was helemaal op. Toen ik een tijdje zat voelde ik dat mijn ogen langzaam dicht vielen en een paar minuten later was ik in een diepe droom.

Hij had nog maar net zijn hand naar haar uitgestoken of het meisje krabbelde heel snel overeind. Clay kon haar schoenen horen schrapen over de stenen toen ze zich van de grond afzette. Erg verwacht had hij het niet, dus deed hij een stap naar achter. "Wat..," Ze rende langs hem, hij kon zien dat ze nog wat slecht op beide benen stond door het vallen van net. ,"He!" Het was ongelofelijk hoe vlug ze opeens verdwenen was in de massa. Maar Clay kon ook sprintten. Hij ving nog net een glimp op van een grijzige vlecht tussen de hoofden van twee andere Pterugen. Meteen nam hij die richting aan en zette de achtervolging in. Het mensenmeisje was in de war. Hij had het allang gezien. Haar ogen waarin een wilde glans lag, een angstige uitstraling.. Voor hem zat reden om haar te gaan zoeken. Clay wist prima hoe ze zich voelde. Hij kende het. Met veel "Sorry", "Pardon" en "Ik moet er eventjes langs" opmerkingen navigeerde hij zich door de wirwar van marktgangers en kraampjes heen. Weer zag hij haar hoofd van de achterkant of van de bovenkant, het lag aan de lengtes van de wezens die om hem heem krioelden als miertjes die het leuk vonden om spulletjes te kopen. De zak graan beukte heel zijn rug en ene vleugel beurs. Niet dat hij veel tijd had om daar op te focussen. Hij kwam nu aan bij een oversteek waar iedereen alle kanten uitliep. Het meisje was al overgestoken. Hijgend vouwde Clay zijn vleugels nog strakker langs zijn lijf voor nog meer stroomlijn en zette er nog een extra tand bij qua snelheid. Bijna was hij bij haar tot er uit het niets een kar groente voor hem schoof. Vloekend stopte hij slippend. Geschrokken geluidjes klonken er om hem heen van de andere voetgangers. Clay zag nog net het meisje waarna hij haar uit het oog verloor. Met een diepe zucht sprong hij over een sla heen die naar hem toe rolde en holde verder. ''M'n sla!'' Het oude mannetje dat het karretje had geduwd begon jammerend zijn koopwaar op te rapen. Clay zag het nog net uit zijn ooghoeken. Er kroop meteen een schuldgevoel naar boven.
Een korte 10 minuten later liep Clay op een drafje over de markt heen. Voor de tweede keer. Natuurlijk had hij het oude kereltje van net even geholpen. Hij zou zich slecht hebben gevoeld als hij het niet had gedaan. De zon brandde op zijn rug. Om even bij te komen hield hij stop bij een van de bankjes bij de reling, die uitzicht bood op de kliffen en dus gapende afgrond waar Fuglbyen boven lag. Met de wind in zijn rode haar keek hij naar de grijze rotsen. De zon was al een stuk gezakt, maar scheen nog fel en warm. De zak graan zette hij neer. Nadenkend stroopte hij de mouwen van zijn blouse tot net boven zijn ellebogen. De temperatuur was niet te doen buiten, en nu zweette hij zich kapot. En het mensenmeisje was weg. Clay kon zichzelf wel slaan maar het begon inmiddels wel tot hem door te dringen dat hij best wel eens voor een of andere engerd aangezien kon zijn door haar. Daar begon de discussie met hemzelf. Maar wat had hij anders moeten doen? Weggaan zou wel erg lullig zijn geweest. Clay moest op de een of andere duistere manier weten waarom ze zo bang was. Hij bleef nog een tijdje staan leunen op de reling, de vogels in de lucht volgend met zijn bruine ogen.
Geeuwend ging Clay op weg naar huis. Heel groot was het niet, maar perfect voor alleen hem. Het adembenemende uitzicht compenseerde de weinige ruimte in het pandje, wat in het oostelijke deel van Fuglbyen lag. Ver lopen was het niet vanaf de plek waar hij nu was. Clay nam zich maar voor dat hij zich dalijk van de zak graan zou ontdoen door hem naast de voordeur te dumpen en zich daarna op te frissen. En dan was het alweer tijd om avondeten te koken.
Op zijn gemak passeerde hij een muur. Onmiddellijk zag hij iemand zitten tegen het massieve gevaarte aan. ''Krijg nou de verenpest..'' mompelde hij uit reactie. Daar zat degene die hij al die tijd al zocht: het meisje. Clay wilde wat tegen haar zeggen, maar sloot langzaam zijn mond weer. Ze sliep. Midden in de stad. Haar borstkas rees langzaam omhoog en omlaag. Radeloos krabde Clay in zijn nek. Deze dag kon niet vreemder. Hij kon haar hier moeilijk laten zitten, het werd avond en je wist dan nooit wat voor gasten er uit de schaduwen kwamen. Oké, oké. Denken met structuur. Ze moest ergens blijven. Misschien werd ze zo wel wakker. Of niet. Hij moest het zekere voor het onzekere nemen. Ze moest maar mee naar zijn huis. Ja. Jeetje..ik klink als de eerste de beste kidnapper... Hij ging zich schamen door de hele situatie. Uiteindelijk nam hij de beslissing; hij zou haar meenemen en te rusten leggen (als ze dan nog in dromenland lag) en als ze wakker zou worden zou hij haar begeleiden naar een herberg of hotel.
Nu het vervoer. Clay ging er wit van om zijn neus zien maar het was de enige optie. Zo onopvallend mogelijk keek hij om zich heen. Al het voetvolk was druk ergens anders mee bezig. Nu dat hopelijk bevestigd was vouwde hij zijn vleugels voor zijn buik, en pakte het mensenmeisje zo voorzichtig en niet hardhandig mogelijk op. Haar gewicht viel reuze mee, hoewel de veren van zijn vleugels daar anders over dachten toen ze daar bovenop gelegd werd. Nog voordat ze konden doorbuigen waardoor het meisje op de grond zou vallen legde hij zijn armen er ter ondersteuning onder. Op soldatentempo begon hij te lopen. Nu was hij net een pakezel met nog een lading graan aan zijn schouder.
Eenmaal thuis wist hij niet hoe snel hij het meisje op de bank moest leggen. Voordat hij in de badkamer verdween om zijn gezicht en nek te wassen checkte hij nog even of ze goed lag. De godinnen mochten weten waar ze vandaan kwam.

Langzaam voelde ze hoe ze weer bijzinnen kwam, maar helemaal wakker was ze nog niet, dus ze had nog niet door dat ze in een ander huis op een andere bank lag. Ze viel weer in slaap, zo ontzettend moe was ze.
Het voelde uren later toen ze weer wakker werd, ze deed het gordijn open omdat het heel erg donker was in de kamer en anders zag ze niets.
Het enige wat tot haar doordrong toen het steeds lichter werd in de kamer is dat het niet haar eigen kamer was... Maar een of ander raar donker hok.. Ze bleef staan in een soort van shock en enkele seconden later drong het pas tot haar door dat ze hier zo snel mogelijk weg moest! Ze pakte haar spullen, voor zover ze spullen bij zich had dan, want ze wist nog dat ze had besloten dat het niet handig was om veel spullen mee te nemen die ochtend omdat er anders een kans was dat mensen al helemaal dachten dat ze een vreemdeling was.
Ze deed langzaam de deur open, want tja je wist nou eenmaal niet of er ook nog iemand anders in dit vreemde, donkere en bovendien ook stinkende huis was. Ze liep de trap af, treetje voor treetje, met zo min mogelijk gekraak. Ze zag de voordeur! Dat geluksmomentje weet ze nog precies te beschrijven. Ze was zo blij dat ze even niet door had dat ze begon te rennen, en dat dat veel meer lawaai maakte.
Toen ze haar hand op de deurklink had liggen hoorde ze opeens achter gerommel en toen zag ze iemand zitten.
Ze rukte de deur open en ze wist niet hoe snel ze weg moest komen, ze keek nog snel even achter zich toen ze het tuinpad afrende. ZE HERKENDE HET GEZICHT! Alleen wist ze nog niet precies waarvan..
Ze rende, rende en rende. Totdat ze bij een vreemde, maar toch schattig uitziende plek was. Het leek wel een klein winkeltje met schattige spulletjes en het deed haar denken aan thuis.. Ze had het gevoel dat er niemand was, dus ze zakte langzaam neer op het kleine bankje dat er stond. Ze voelde haar hart nog bonzen in haar keel. Toen het eenmaal was gezakt kwam ze ook steeds meer tot rust, dus ze maakte het zich maar gemakkelijk. De bank lag wel lekker, het enige probleem wat er was is dat haar benen te lang waren, wat ze echt raar vond want dit kwam bijna niet voor.
Die nacht kon ze bijna niet slapen, ze moest steeds denken aan die vreemde man. Elke keer kwam hij weer in haar gedachten, maar ze snapte maar niet waarom. Misschien kwam dat ook wel omdat ze verlangde naar iemand die een arm om haar heen zou slaan en haar zou zeggen dat alles goed zou komen. En met die gedachte viel ze inslaap, wel pas rond 4 uur, dus veel slapen kon ze niet. Ze had namelijk besloten dat ze die volgende ochtend weer vroeg weg zou gaan, voordat iemand haar zou zien..

» °Ashlynn°