<.Clay Bryncraig.>

Clay Bryncraig

Tussen de Pterugen die op Fuglbyen rondlopen valt Clay lichtelijk op met zijn appelrode haar.

Clay werd geboren in een klein dorpje in de rotswanden, ver weg van de hoofdstad en dichtbij de zee. Ondanks het ruige weer en de woeste zee had hij er altijd een rustig en fijn leventje. Vaak keek stak hij dan ook zijn hoofd uit het raam om te genieten van de frisse lucht. Dat was echt zijn favoriete ding, de lucht. Want als er iets was waar hij echt gek van was, dan was dat op topsnelheid de lucht boven het eiland doorkruisen. Ook had hij altijd al een aantrekking tot magie, en waarom wist hij niet. De Pterugen waar hij het liefst mee samen vloog waren zijn beste vrienden; Jorunn en Freyer , allebei van dezelfde rots. Met het enige meisje van het groepje, Jorunn, kon Clay het het best vinden. Eigenlijk meer dan best, want Clay werd langzaam maar zeker verliefd op het meisje met de gouden vleugels.

Ook al had hij gevoelens voor haar, Clay nam zich voor om Jorunn niets te vertellen en Freyer al evenmin. Want als hij dat deed liep hij de kans dat hun vriendschap er volledig door kapot gemaakt werd. En dan zou het nooit meer zo zijn zoals vroeger, volgens hemzelf. Dus besloot hij zijn mond er over dicht te houden. De tijd verstreek, en al drie jaar had hij dit vol gehouden tot de dag dat het noodlot toesloeg. Op een donkere, stormachtige dag in de winter kwamen onverwachts monsters vanuit de diepte van de zee omhoog kruipen. Door de steile rotswanden op te klimmen en de richels te gebruiken kwamen ze steeds dichterbij het dorp. Net als veel andere Pterugen meldden de vrienden zich vrijwillig om de krabachtige creaturen op afstand te houden tot de Mamundicaeaanse Garde zou komen. Er was geen rekening gehouden met het afschuwelijke noodweer wat ervoor zorgde dat de Knights veel te laat kwamen. De dorpelingen die magie konden gebruiken, hadden de mogelijkheid de monsters af te weren met hun kracht. De anderen moesten het doen met stenen en anders pestend. Clay, Freyer en Jorunn behoorden tot die laatste groep. Door de striemende regen werd het zicht steeds moeilijker en tijdens de tweede belaging verloor Clay zijn vrienden uit het oog. Hij nam de beslissing dat hij een gevaarlijke truc uit ging halen om een van de monsters weg te jagen: tussen de gigantische poten doorvliegen om zo met een draai voor de kop van het beest te belandden, waarna hij op een van de ogen in zou slaan met een scherpe kei.

Helaas liep het anders dan hij zelf verwacht had.
De eerste, zware stap van zijn plan slaagde, tot dat hij voor de kop van het krabmonster belandde. En die bleek niet zo dom te zijn als hij gedacht had. Want toen Clay uithaalde met zijn primitieve wapen, week zijn vijand achteruit om zich daarna op te heffen. Op het eerste gezicht zou je denken dat dat niet kon met zulke houterige poten maar door extra onderhuidse gewrichten konden deze monsters naar achteren buigen en omhoog. Clay, die volledig in de val stond, was daarom overgeleverd aan het monster dat zijn scherpe scharen al op hief in de grauwe hemel om toe te slaan. Tot Jorunn er van boven voor vloog, en een speer in de kop van het monster boorde. Alles leek gered toen het wezen zijn grip verloor. Tot het onverwachts nog met al zijn kracht uithaalde in zijn val. En degene die met een misselijkmakende klap tegen de rotswand gesmeten werd was Jorunn. Dat moment scheurde Clay vanbinnen helemaal uit elkaar. Het meisje viel al bloedend de donkere zee in samen met het monster. Na even bevroren te zijn geweest dook hij haar achterna. Wonder boven wonder ving hij na verwoed zoeken en duiken een blik op van gouden vleugels in de golven.

Met nieuwe hoop in zijn hart trok hij haar boven water om haar ploeterend mee te slepen door het ijskoude water naar een rotseilandje in de buurt, maar steeds verloor hij bijna grip door zijn eigen zware vleugels die hem mee naar de bodem wilden trekken. Op het zandstrandje bleek het al te laat. In zijn armen keek Jorunn hem nog even aan met dezelfde glinstering in haar ogen als wanneer ze altijd had als ze gelukkig was. Ondertussen gloeiden hun Souls beiden op. Net toen Clay wilde zeggen hoeveel hij van haar hield doofde haar Soul uit. Bijna een uur lang zat Clay in de stromende regen met Jorunn tegen zich aangedrukt, tot de anderen eindelijk kwamen. Freyer raakte vervuld van afschuw en verdriet toen hij dit zag en gaf na het later aanhoren van het verhaal Clay de schuld van de dood van hun vriendin.

Nog maar twee weken later met de pijn nog vers in zijn hart vertrok Clay uit het dorp en nam zijn intrek in Fuglbyen, ver landinwaarts. Om een nieuw leven op te starten en om te proberen te vergeten wat er gebeurt was. Het trauma had overduidelijk sporen op hem achter gelaten. Normaal vliegen lukte niet meer, ook al was hij nog zo goed geweest. Steeds, en nog steeds, eindigt het op een val. Ook leek zijn roeping tot magie bijna helemaal verdwenen te zijn. En deze twee problemen doen hem nog steeds vreselijk denken aan zijn soulmate Jorunn, van wie hij nooit verwacht had dat zij het was.

Appearance

Eyes:
Lichtbruin
Wings:
De vleugels van een Europese Zeearend.
Haircolor/hairstyle:
Rood haar dat dezelfde kleur heeft als appels. Het is net als bij alle andere Pterugen zacht en donzig, maar het ziet er bij Clay erg stekelig en warrig uit.
Outfit:
Een verweerde grijze jas met een simpele legergroene trui onder. Dit in combinatie met een houtskool kleurige broek en kniehoge laarzen met stevige zool. Vaak draagt hij ook leren handschoenen die als bescherming dienen. Als hij er niet op uit gaat draagt Clay comfortabele kleding die niet te zwaar weegt. In de zomer draagt hij vaak een shirts met korte mouwen of of een blouse.
Character:
Clay heeft verschrikkelijk veel last van wat hij meegemaakt heeft, maar probeert dit niet te laten zien in publiek. Merendeel van de tijd gedraagt hij zich weer als zichzelf. Rustig, zachtaardig en op de een of andere manier altijd wel opgewekt. Wanneer je hem niet moet tegenkomen is s'ochtends, want dan is hij ontzettend duf en heeft een ochtendhumeur. Clay tekent in zijn vrije momenten.
Weapons:
Niet echt, maar wel de nog onontdekte magie die hij kan beheersen. Om precies te zijn is dat Glow magic. Het heeft wat weg van fluorescentie en bioluminescentie, maar dan kan het destructief worden. Clay kan het in zijn hand oproepen, maar ook om zich heen laten zweven als wervelende flarden mist. Het veranderd van kleur door zijn emotie. Vaak lichtten er ook patronen op zijn vleugels op.
Voorlopig gebruikt hij het mes dat in zijn nachtkastje ligt.
Woonplaats:
Zijn huis is helemaal in de rotsen en steekt niet uit. Hier woont Clay al bijna 2 jaar.