Splitting Mountains -Aardbeving-

Ze was altijd al een lichte slaper geweest, maar het was verergerd sinds ze de leiding over de Clan had gekregen. Ze moest immers 24/7 klaarstaan voor haar Clan en bij het minste of geringste probleem opdraven. Daarbij wilde ze niet dat haar iets ontging; je wist immers nooit wanneer de nederzetting aangevallen zou kunnen worden.
Ook nu was ze wakker zodra ze Nury weg hoorde gaan. Zaphiraloise deed haar ogen open, in spleetjes, om te zorgen dat het niet op zou vallen. Ze kon alles scherp zien. Nury was bijna uit het zicht, achter een boom verdwenen, en Loise ging rechtop zitten. Ze spitste haar oren en de punt van haar staart ging nieuwsgierig maar op haar hoede heen en weer.
Ze snoof de avondlucht op en keek naar het vuurtje. Het brandde nog lichtjes, en ze besloot er wat droog hout op te gooien. het vuurtje wakkerde weer aan, en Zaphiraloise ging weer liggen. Niet dat ze ook maar een oog dicht deed, ze moest nu op haar hoede blijven. Wie weet wat Nury ging doen of wat er met haar kon gebeuren. Bij het kleinste sein zou ze zich moeten kunnen verdedigen of te hulp moeten kunnen komen.
Toen kwam er een kleine kat haar richting op. Nury, wist ze meteen. Ze rook het, de ogen kwamen overeen, net als de oren en de staart. Zaphiraloise bleef rustig liggen, en zag hoe ze zich terug veranderde. Niets om zich zorgen over te maken, Nury straalde geen onrust uit.

Ik keek naar het vuur, het laaide voor een paar seconden hoog op. Iemand had er nieuw hout opgegooid. Blijkbaar was Zaphiraloise wakker geweest. Ik had haar toch niet wakker gemaakt? Ik hoopte van niet. Zaphiraloise leek te slapen. Ze had wel moe geleken, dus ik besloot om haar nog wat langer te laten slapen. Ik was toch nog niet moe genoeg. Ik nam mij oude positie in de boom in en liet mijn ogen wennen aan het donkere bos. Ongeveer 2 uur na middernacht besloot ik Zaphiraloise wakker te maken. Zachtjes liep ik naar haar toe, en legde mijn hand op haar schouder om haar wakker te maken.

Tot haar verbazing werd ze om middernacht niet wakker gemaakt. Misschien was Nury nog niet moe genoeg. Zaphiraloise besloot haar ogen te sluiten en te gaan slapen. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voordat ze wel gewekt zou worden en Nury en zij van positie zouden wisselen. Binnen een minuut was ze vertrokken.
Zachtjes werd ze uit haar slaap gehaald. Niet dat ze wakker schrok, ze had dit immers verwacht. Zonder een woord te wisselen kroop ze uit haar slaapzak en trok ze in rap tempo haar armour weer aan. Met wapens in de buurt ging ze naast het vuur op een boomstam zitten, rug naar het vuur toe. Met haar handen werkte ze haar staart bij, die door het omdraaien in haar slaap behoorlijk pluizig was geworden, vergelijkbaar met coupe vogelnest. Daarna begon ze met haar messer takjes tot kleine, miezerige speren om te toveren, om die vervolgens over haar rug in het vuur te mikken.
Het bos rook naar de nacht en naar het brandende vuur, fris en veilig en natuurlijk. Er trokken wolken voor de maan en sterren, kleine mistflarden haast, want de maan was fel genoeg om er gewoon doorheen te schijnen.

Zonder een woord te zeggen wisselden Zaphiraloise en ik wacht. Zonder op Zaphiraloise te letten liep ik naar mijn slaapzak en ging liggen, met mijn rug naar het vuur. Langzaam maar zeker viel ik in slaap.

Ik werd wakker. Aan de temperatuur te voelen was het ochtend, ik kon de zon voelen, maar om een of andere reden was het donker... Ik keek omlaag naar mijn... poten. Blijkbaar was ik in mijn slaap in een kat veranderd en lag ik helemaal achterin de dikke slaapzak. Dus dat is waarom het zo donker is. Ik begon mijn weg naar buiten te zoeken, maar het enige wat ik vond was de dikke stof van de slaapzak. Ik kan niet tegen krappe ruimtes, en dit was dan dus ook geen pretje. Na een paar minuten zoeken had ik de opening in de slaapzak nog steeds niet gevonden, en ik begon in de paniek te raken. Mijn vacht ging recht omhoog staan en ik probeerde een weg naar buiten de graven. Ik liet een klagelijke miauw horen, misschien zou Zaphiraloise mij wel horen.

De nacht trok voorbij en maakte plaats voor een rozige morgen. De zon was net een rode bal aan het eind van de horizon. De maan en sterren verbleekten en maakte plaats voor een schitterende lucht. En Zaphiraloise aanschouwde dit alles zonder ook maar enige beweging te maken. De droge bladeren en de plukjes gras en de bomen en struiken kwamen onder een parelnet van dauw te liggen. Ook Zaphiraloises haar glitterde nu in het ochtendlicht. Het was een magisch tafereel.
Het was fris maar de zon warmde haar op. Toen keek ze om, ze hoorde benauwde geluidjes. Nury was... Weg? Nee, Loise voelde haar aanwezigheid. Ze stond op en liep richting de slaapzak, waarvan ze het uiteinde omhoog hield. Daar zat Nury, in kattenvorm, en ze keek nogal benauwd. Zaphira kon er niets aan doen en begon te lachen. Wat een vreemd gezicht om te zien was dat.

Zodra ik licht zag, sprintte ik uit de slaapzak recht tegen Zaphiraloise's benen. En dat was geen pretje. Aangezien ze haar armour aan had, voelde het net alsof ik tegen een muur aanliep. Beetje wankel liep ik van Zaphiraloise weg, en ging zitten. Het duizelde mij een beetje. Toen pas viel het me op dat ze aan het lachen was. Ik blies naar haar, zo van: Niet leuk. Ik veranderde weer terug naar mezelf, en zat dus in het natte gras. Ik stond op en keek naar Zaphiraloise "Ehmm.. Ik ben een beetje last van claustrofobie." Ik schaamde me een beetje. Dit soort dingen moest mij dan ook weer overkomen.

Het was een lichte, doffe klap, maar zelf voelde Zaphira er bijna niets van. Na het zachte geblaas hield ze op en mompelde ze een excuus. Toen was kat Nury in Catblood Nury veranderd. Ze keek een beetje verslapt. Ze kwam voor me staan.
"Ehmm.. Ik ben een beetje last van claustrofobie."
"Geen zorgen, geen schaamte. Dat kan iedereen overkomen. En sorry voor het lachen, het was niet mijn bedoeling je te beledigen." Ze klopte Nury op haar schouder en glimlachte vriendelijk.

"Geen zorgen, geen schaamte. Dat kan iedereen overkomen. En sorry voor het lachen, het was niet mijn bedoeling je te beledigen." Zaphiraloise klopte mij op mijn schouder. Ik was een beetje verbaasd door het gebaar, maar glimlachte terug. "Geeft niet, het zag er vast heel grappig uit." Ik begon op te ruimen. De slaapzak die ik gebruikt had, was gelukkig niet erg beschadigd, er waren alleen wat draadjes los gekomen. Ik vouwde de slaapzak op en legde hem bij Zaphiraloise's rugzak. Ik realiseerde dat we nog moesten ontbijten, en vroeg "Wanneer wil je ontbijten? Nu of onderweg?. Mij maakt het niet uit."

"Geeft niet, het zag er vast heel grappig uit." Daarna ging Nury opruimen, en Zaphiraloise volgde haar voorbeeld. Ze trapte het vuurtje uit, stopte alles op zijn plek in haar rugtas en bekeek de kampplek. Zo, dat was dat, dacht ze tevreden.
"Wanneer wil je ontbijten? Nu of onderweg?. Mij maakt het niet uit." Zaphiraloise keek bedenkelijk van Nury naar haar tas en naar de zogenaamde weg, die er dus niet was, die voor hen lag. "Mij ook niet, wat jij liever hebt. Als je nu honger hebt, moeten we nu eten. Als je dat nog niet hebt, moet je dat straks pas doen." Wel dronk ze alvast wat, om zichzelf en haar stoelgang op gang te krijgen.

"Mij ook niet, wat jij liever hebt. Als je nu honger hebt, moeten we nu eten. Als je dat nog niet hebt, moet je dat straks pas doen." zei Zaphiraloise en ze begon te drinken. "We ontbijten wel onderweg." ik had nu toch nog geen honger. Ik gooide mijn pijlen en boog over mij rug en was klaar om te gaan "Klaar?" vroeg ik aan Zaphiraloise.

"We ontbijten wel onderweg. Klaar?" Ze knikte, en na deze woorden stapte Loise weg, de geur van de loofbomen opsnuivend. het ochtendgloren had zijn hoogtepunt bereikt en langzaamaan werd alles blauw en vervaagd de rode gloed. De bladeren kraakten onder haar laarzen. Het was heerlijk om op deze manier toch nog eens wat van de wereld te zien, alhoewel ze graag terug wilde naar haar Clan. Maar ach, die zou ze spoedig weer terug zien.

"We ontbijten wel onderweg. Klaar?" Ze liep weg en ik haastte me achter haar aan. Het was een mooie ochtend, en er leek geen bewolking te zijn, dus zal het warm worden vandaag. Ik keek naar Zaphiraloise "Hoe ver nog tot het dorpje?"

(Hey! Sorry voor het late antwoord. Moet veel dingen doen ondanks dat het vakantie is. (Sneeuw! ) En nog een fijne kerst!)

"Hoe ver nog tot het dorpje?" vroeg Nury.
"Als we op dit tempo blijven lopen, zullen we er tussen anderhalf en twee uur zijn. Maar wie weet wat er nog op ons pad komt, plus een pauze, dus reken maar gerust tweeënhalf uur." Zaphiraloise glimlachte. het zou een mooie dag worden, gebaseerd op hoe het er nu uitzag. Hoewel ze dicht bij de bergen zaten, waar de kans van omslaan van het weer vrij groot was, maakte ze zich geen zorgen.

(Maakt niet uit, ik heb het zelf ook pittig druk, haha. En het sneeuwt bij jullie? Luckyyy, hier is het te warm voor woorden...)

"Als we op dit tempo blijven lopen, zullen we er tussen anderhalf en twee uur zijn. Maar wie weet wat er nog op ons pad komt, plus een pauze, dus reken maar gerust tweeënhalf uur." Zaphiraloise zag er blij uit. Ik zuchtte. "Valt wel mee, dus." 2 en een half is niet zo ver. Nury liep naast Zaphiraloise in stilte en probeerde te genieten van het bos en het weer.

(Time skip tot we bij het dorp zijn?)

"Valt wel mee, dus," reageerde Nury. Zaphiraloise knikte. "Precies."

Na inderdaad een uur en tien minuten kwam het dorp in zicht. Een klein dorpje, dat wel. Maar waarschijnlijk, hoopte Zaphira, hadden ze in ieder geval een bakker, een smid, een waterput en een groente- en fruitboer. Op de smid na zouden ze alles wel hebben. Anders was er weinig leven aan dat dorp. In haar hoofd ging ze stuk om haar eigen grap, maar op haar gezicht viel dit niet af te lezen.
"We zijn er bijna, we zijn er bijna," sprak ze nog net niet zangerig.
De punt van haar staart ging vrolijk heen en weer.

(De time skip is done )

Na iets meer dan een uur kwamen we aan bij een dorpje. Het was klein, en enigszins in puin vanwege de aardbeving. Iets kwam me bekend voor aan het dorpje. We benaderde in snelle pas de poort. Zaphiraloise bleek blij te zijn dat we hier waren. Plotseling wist ik waarom dit dorpje zo bekend voorkwam. "Zaphiraloise, ik denkt niet-" Te laat. De wachters hadden ons al gezien. "He! Jij daar!" "Zaphiraloise, weg hier, nu." Paniek kwam in me op maar ik probeerde rustig te blijven. Snel sprintte ik het bos in, hopend dat Zaphiraloise achter me aan kwam en natuurlijk de wachters af te schudden. Ik kon horen dat de wachters me aan het volgen waren. Plotseling stond er een voor me. In een reflex veranderde ik in een kat en rende langs hem. Ik schoot langs bomen, onder doornstruken en tussen bladhopen door. Toen ik zeker was dat de wachters weg waren, kwam ik glijdend tot stilstand in de natte ondergrond. Buiten adem wachtte ik op Zaphiraloise.

Ineens hing er een gespannen aura om Nury heen, kon Zaphiraloise voelen. En dat stond haar absoluut niet aan, want van de weinige tijd die ze tot nu toe samen hadden besteed, was het haar duidelijk geworden dat, volgens Zaphira, Nury meer het kalme type was.
Ze was dan ook niet verbaasd toen Nury ineens begon met: "Zaphiraloise, ik denkt niet-" "He! Jij daar!" Ze werd bruut onderbroken door een mannelijke, zware stem. Dit is niet veel soeps, dacht ze bij zichzelf. "Zaphiraloise, weg hier, nu."
Nury sprintte weg, zoals Zaphira in haar achterhoofd al had bedacht, en dankzij haar reflexen reageerde ze direct, want ook zij stoof weg. Niet achterom kijken, gewoon rennen en volgen.
De stadswachters volgden, en Zaphiraloise schoot ergens scherp de bocht om, en hopelijk ongemerkt. Zo rende ze een goede honderd meter zigzaggend door het bos, om vervolgens een grote boom in te stuiven. Op een tak bleef ze zitten en keek naar beneden.
Ze was er goed vanaf gekomen, niemand was haar gevolgd. Het enige vervelende was dat ze nu Nury kwijtgeraakt was. Ze wachtte een kwartiertje en zag de wachters terug lopen in de richting van de stad. Nu kon ze op zoek gaan naar Nury, vertrouwend op haar neus.
In het begin kon ze ook de voetstappen in de modder volgen, maar al snel verdwenen die in kleine kattenpootjes, die minder duidelijke afdrukken gaven. Ze rook de lucht. Die kant.
Na een minuut of tien, hooguit vijftien, had ze haar gevonden.
"Laten we gelijk van wal steken: wie waren dat, waarom deden ze dat en waarom wist je dat dit zou gebeuren?"

"Laten we gelijk van wal steken: wie waren dat, waarom deden ze dat en waarom wist je dat dit zou gebeuren?" Ik staarde naar Zaphiraliose. Die was duidelijk niet blij. Inwendig vervloekte ik mezelf dat ik niet beter opgelet had. Hoe moest ik dit uit gaan leggen?
Ik veranderde weer terug in mijn normale zelf en leunde tegen een boom aan. Er was geen andere keus dan de waarheid te vertellen. Ik zuchtte. Zachtjes begon ik te vertellen, en probeerde Zaphira's ogen te vermijden. "Op een van mijn reizen heb ik in een herberg geslapen in datzelfde dorpje. Als een nieuw iemand arriveerd in zo'n klein dorpje, weet iedereen dat gelijk. Die nacht werd de zoon van de leider van dat dorpje vermoord. Een van mijn pijlen was gevonden bij het lichaam, onder het bloed." Langzaam vulde mijn stem zich met woede. "De volgende ochtend werd ik ruw wakker gemaakt door de weinige wachters van het dorpje en allemaal beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd. Volgens hen had ik hem vermoord, terwijl het enige wat ik me herinnerde was wat drinken en naar bed die avond. Keer op keer vertelde ik ze dat ik het niet gedaan had. Ze geloofden mij niet. Wanneer ze niet aan het opletten waren, ben ik weggerend."
Er was een kleine stilte. "Sindsdien probeer ik niet in de dorpjes rondom deze, en al helemaal niet dit dorpje te komen." Ik wachtte op Zaphira's antwoord. Ik had geen flauw idee wat ze zou doen, en ondanks dat ik geen zin had om met haar te vechten, bewoog mijn hand zich langzaam naar mijn riem.

Zo te zien was Nury niet verbaasd dat Zaphira dit vroeg, en haast ongeduldig trok Zaphiraloise een wenkbrauw op. Nury probeerde haar zo veel mogelijk te ontwijken, en dat zinde haar niet. Ontwijken betekende dat ze zich schuldig voelde, of de waarheid schuilhouden. Hopelijk voor Nury was het de eerste van de twee.
"Op een van mijn reizen heb ik in een herberg geslapen in datzelfde dorpje. Als een nieuw iemand arriveerd in zo'n klein dorpje, weet iedereen dat gelijk. Die nacht werd de zoon van de leider van dat dorpje vermoord. Een van mijn pijlen was gevonden bij het lichaam, onder het bloed. De volgende ochtend werd ik ruw wakker gemaakt door de weinige wachters van het dorpje en allemaal beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd. Volgens hen had ik hem vermoord, terwijl het enige wat ik me herinnerde was wat drinken en naar bed die avond. Keer op keer vertelde ik ze dat ik het niet gedaan had. Ze geloofden mij niet. Wanneer ze niet aan het opletten waren, ben ik weggerend. Sindsdien probeer ik niet in de dorpjes rondom deze, en al helemaal niet dit dorpje te komen."
Zaphira keek haar aan, zuchtte diep, en keek vervolgens naar de grond.
"Had je dat niet meteen kunnen zeggen? Dan waren we gewoon de andere kant opgegaan, hadden we dit probleem niet gehad ook. En je hebt jezelf diep in de nesten gewerkt, als ik hun reactie zo zag. Maar hebben ze je echt vals beschuldigd? Tuurlijk, ik zie jou niemand vermoorden, laat staan iemand die je niet kent. Of ben je soms een huurmoordenaar? Je ziet er namelijk niet zo uit."
Ze keek Nury recht in de ogen aan, zonder te knipperen. Haar gezicht stond emotieloos, maar in haar ogen scheen medelijden voor Nury door.
Zonder een reactie af te wachten, begon ze te lopen in de richting van dit dorp. "We gaan dit voor eens en voor altijd afhandelen," zei ze kil. Ze gespte haar zweep los, en rolde die haast teder uit. De blik in haar smaragdgroene ogen stond dodelijk.

Zaphira zuchtte diep. "Had je dat niet meteen kunnen zeggen? Dan waren we gewoon de andere kant opgegaan, hadden we dit probleem niet gehad ook. En je hebt jezelf diep in de nesten gewerkt, als ik hun reactie zo zag. Maar hebben ze je echt vals beschuldigd? Tuurlijk, ik zie jou niemand vermoorden, laat staan iemand die je niet kent. Of ben je soms een huurmoordenaar? Je ziet er namelijk niet zo uit."
Nog voordat ik kon antwoorden liep ze weg."We gaan dit voor eens en altijd afhandelen." Ze gespte haar riem los een rolde hem voorzichtig uit. Een koud gevoel trok door mijn lichaam. Dit was fout. Dit was heel erg fout. Zaphira leek wel opgeschlokt te worden door de schaduwen van de bomen. Bijna alsof ze naar haar toe bogen. Ik voelde woede, verdriet en angst opkomen. Dit was fout. Ik haalde mijn boog van mijn rug en spande voorzichtig een pijl aan. De pees trilde onder mijn hand. Langzaam richtte ik de pijl op de plek voor Zapiraloise's voeten. Ik ademde in, en zachtjes uit. Toen liet ik de pees los. De pijl schoot door het bos, en landde precies voor Zaphira's voeten. "Geen stap verder. Jouw hulp heb ik niet nodig."

Ze keek bewegingloos naar de pijl die voor haar voeten in de grond stak. "Geen stap verder. Jouw hulp heb ik niet nodig." Ze draaide zich om. "Als je alles zo goed zelf kan, waarom wilde je dan dat ik met je mee zou reizen?" Zaphiraloise's ondertoon was messcherp. Haar mond was een dun streepje geworden en haar gezicht stond op onweer.
"Maar goed, jij bent degene die hem zo nodig moest vermoorden, dus je hebt gelijk, dit is honderd procent jouw probleem."
Ze liep langs Nury heen, het bos in, en zei toen ze haar passeerde: "Maar probeer me dan er niet verder bij te betrekken, Nury." Ze legde een vlijmscherpe nadruk op dat laatste woord, om vervolgens tussen de bomen te verdwijnen.
Ogen van Smaragd, een naam van Saffier en een woede en haat van Robijn. Die woorden spookten door haar hoofd, en ze probeerde ze te negeren. Die woorden. Ze hield van ze, en ze haatte ze. Zaphiraloise klemde haar kaken op elkaar, begon te rennen om vervolgens te transformeren in haar jaguarvorm.
Smaragdgroene ogen, Saffieren naam, Robijnen woede, Gouden vacht.

(We hebben pagina vier bereikt, HOORAYY)

Ik liet mijn boog zakken. Zaphira draaide om. "Als je alles zo goed zelf kan, waarom wilde je dan dat ik met je mee zou reizen?" Zaphiraloise was woedend, en voordat ik kon antwoorden dat ze dat zelf voorgesteld had zei ze: "Maar goed, jij bent degene die hem zo nodig moest vermoorden, dus je hebt gelijk, dit is honderd procent jouw probleem." Ik bevroor. Ze liep langs me en terwijl ze wegliep zei ze: "Maar probeer me dan er niet verder bij te betrekken, Nury." Zonder iets te zeggen liet ik haar weglopen.
Zodra Zaphiraloise buiten gehoorafstand was, leek ik weer te kunnen bewegen. Ik liep naar de pijl toe die in de grond stak, en haalde hem voorzichtig los. De pijl leek in orde te zijn, dus stopte ik hem terug in mijn pijlenkoker en stopte mijn boog weer op mijn rug. Ik keek in de richting waar Zaphiraloise verdwenen was. Haar geur was er duidelijk nog. Aarzelend volgde ik de geur dieper het bos in. Diep in het bos, mengde een andere geur zich met die van Zaphiraloise. Monsters. Ik stopte En niet maar eentje, maar een hele boel. De geur van de monsters dreef de geur van Zaphira weg, maar het was duidelijk dat ze hier gelopen had. Er waren kattenpootjes in het de vochtige grond. Maak daar kattenpoten van, want klein waren ze niet. Net toen ik weer weg wou lopen hoorde ik geritsel in de struiken een eindje verderop. Snel kwam het geritsel dichterbij. De geur van monster was overweldigend. Snel pakte ik mijn boog en spande een pijl. Uit de struiken kwam...

(Yeey! XD)

En nu? Zaphira wist het niet. Ze was op doortocht, maar moest naar de andere kant van de bergketen, eigenlijk. En nu liep ze weer terug. Ze ging stilstaan, en transformeerde terug. Ze krabde aan haar achterhoofd en zuchtte eens diep.
Toen pas viel het haar op hoe stil het was in het bos. Veel te stil. De vogels waren gestopt met zingen, de wind was gaan liggen. Ze spitste haar oren en stak haar neus in de lucht. Zaphiraloise vloekte binnensmonds. Monsters. Ze draaide zich weer om in de richting van het doprje.
Haar zweep werd weer losgegespt en ze trok voor de zekerheid ook haar messer. Gewapend met de zweep in haar rechter en de messer in haar linkerhand stond ze bewegingloos stil.
Er kraakte een takje, en een groot beest doemde een meter of tien voor haar op. Niet dat hij haar had opgemerkt. Met het grote lichaam bewoog het duizendpootachtige wezen zich snel door het woud. Het hele lichaam was bedekt met een gifgroenig slijm.
Nury.
Ze gromde zacht. Moest ze helpen? Haar instinct zei ja, haar gevoelens nee. Een zachte zucht volgde.
Ze begon het beest via de bomen te volgen, van tak naar tak klimmend, zonder op te vallen. En, zoals ze al verwacht had, ging het richting Nury. Het beest maakte een aanval klaar en stoof richting de bosjes.
En op het moment dat het daar doorheen brak, stortte Loise zich met een oorlogskreet uit de boom, en stak zo haar messer door de nek van het beest heen. Met een grove beweging naar rechts trok ze haar wapen door de rest heen, wat ervoor zorgde dat de gore kop eraf viel. Nog nakrijsend viel het beest tegen de vlakte.

Met veel lawaai en geschreeuw stortte iemand de boom uit, en doodde het monster voor me. Zaphiraloise! Maar er was geen tijd voor een rustige begroeting. Snel sloten de grote spinachtige monsters ons in. Ik ruilde mijn boog in voor mijn dolken. De monster grauwden naar ons, ze kwamen steeds dichterbij. Ik vloekte zachtjes. We zouden hier niet zonder kleerscheuren uit komen. Plotseling vloog een monster op mij af. Ik ontdook het vliegensvlug, en ondertussen haalde ik met mijn dolken uit. Bloedend haastte het weg, uit mijn bereik. Ik wachtte geduldig op het volgende monster dat aan zou vallen.

Zodra het beest morsdood was en Zaphiraloise dit zeker wist, sprong ze er vanaf. Ze scande de omgeving af. Spinnenmonsters, minstens vijftien. Minstens. Ze ging in vechthouding staan: op haar tenen, door haar knieën gezakt, klaar om toe te slaan wanneer nodig.
Uit ervaring van de jungle was ze expres niet dicht bij Nury gaan staan, zo verdeelden ze de aandacht en de kans om aangevallen te worden. Daarbij was het handiger, want zo kon zij makkelijker toeschieten in geval van nood, in plaats van dat ze beide de pineut zouden worden.
Het gekrijs van het monster dat Nury aanviel was oorverdovend en irritant, te vergelijken met het krassen van nagels of een hard krijtje op een ouderwets schoolbord.
Ze keek naar de boomtoppen, net op tijd om op te merken dat er eentje een luchtaanval uitprobeerde. Loise liet zich op haar rug vallen en stak haar armen in de lucht, het blad van haar Messer omhoog, om zo de vitale delen flink te beschadigen, zoals zijn maag en darmen. Met een beetje geluk ook de nieren en was het beest binnen tien minuten dood of in ieder geval heel erg verzwakt.
Ze rolde onder het wezen vandaan, extra scheuren in het grove lijf achterlatend. Ze zat onder het slijm en de inhoud van de ingewanden, waarvan ze absoluut niet wilde weten wat het was. Als ze het hier levend uitbracht was er nog zat tijd om zich te wassen en op te frissen.
Een groot voordeel was wel dat ze dan haar vleesvoorraad weer kon aanvullen.