Do you need some help? ~ Lizz-Chan Nath-Chan

Nikko liep door de stad Ryuzushi met zijn handen in zijn zakken dichtbij zijn twee werpsterren. Hij wist dat deze enorme stad niet veel criminaliteit had, maar je weet het maar nooit. Rustig aan liep hij langs alle kraampjes op de markt om naar leuke spulletjes te kijken, toen zijn oog viel op een doorzichtige kleine bol. Hij liep naar het kraampje toe om nog een goed te gaan kijken toen de verkoper zei ''Geïnteresseerd?'' /b] Nikko keek op naar de verkoper, het was een oude kleine  man met een krul snorretje. [b]''Ja, mijn oog viel er op en ik dacht laat ik eens een kijkje nemen'' zei hij met een glimlach. ''Het is een emotie bol.'' zei de verkoper ''Elke keer als het het aanraakt geeft het je emotie aan''. ''Dus, eigenlijk werkt het hetzelfde als een emotie ring?'' vroeg Nikko met een bedenkelijk gezicht. ''Goed opgemerkt'' lachte de oude verkoper ''Maar deze bol iets iets anders'' zei hij toen hij de bol oppakte en het in zijn hand legde ''Kijk, het werkt zo'' zei hij ''Als je de bol vasthoud kijkt het welke emotie je hebt.. maar dat had je denk ik al door.. maar wat hij ook kan is de emotie van een ander laten zien'' zei hij vol verbazing. ''Ik demonstreer'' zei hij terwijl de bol licht geel kleurde. ''Hij kleurt licht geel omdat ik nu enthousiast ben'' ''Nu jij'' zei hij terwijl hij met zijn vinger een swipe beweging maakte op de bol richting Nikko. De bol kleurde fel geel en gloeide helder. ''Zozo..'' zei de man terwijl hij zijn ogen iets dichter kneep, ''Jij moet wel heel erg blij zijn haha!''. ''Wauw.. Dat is best wel gaaf'' zei Nikko. ''Hoeveel voor die bol?'' vroeg hij enthousiast, ''20 Munstukken'' vertelde de verkoper. ''Maar omdat je zo'n heldere persoonlijkheid heb, krijg je hem voor 10'' zei hij met een lach. ''Zo'n gloeiende bol heb ik zelden gezien jongenman'', ''Dankuwel!!'' zei Nikko toen hij de man geld gaf. ''Nog een fijne dag meneer'' riep Nikko toen hij weg liep. ''Jij ook jongeman!'' vriendelijk zwaaide hij nog even. Al spelend met de bol liep hij in een wat donkere en rustigere steeg, hij zag daar wat vreemde figuren lopen maar gaf daar niet veel aandacht aan. Al spelend met de bol werd hij ineens paars toen hij langs een steegje liep. Nikko keek met een verbaast gezicht naar de bol die van paars naar weer transparant verkleurde elke keer dat hij het langs het steegje liep en besloot toch maar even te gaan kijken. Paars betekende angst volgens hem en dacht dat er iemand misschien wel erg bang was. Hij keek om de hoek van het steegje en liep voorzichtig verder, hij zag dat er een groepje grote mannen ergens omheen stonden maar hij kon niet zien wat. Nikko keek omhoog en zag een nood ladder aan de muur zitten waarmee hij omhoog kon komen. heel voorzichtig en zonder geluid klom hij op het dak om beter te kunnen kijken. Het groepje mannen stonden om een katachtig meisje heen en ze leek in paniek''Eens kijken wat jij oplevert op de Black Market'' lachte een van de mannen met een grote knuppel in zijn hand. Nikko probeerde te seinen naar het meisje maar ze keek maar niet. Kijk nou deze kant op siste hij in zichzelf, maar het werkte niet. Er hing een spiegel aan het dak waar hij misschien haar aandacht wel mee kon trekken. Hij richtte de spiegel op haar en creëerde een kleine lichtbol die via de spiegel in haar ogen scheen, hij maakte een gebaar of ze hulp nodig had. Rustig wachtte hij af of ze het gezien had.

Kuroneko (Neko) lag op de grond omringt door rare mannen, totdat er ineens een raar fel licht in haar ogen scheen…Neko keek beangstigend omhoog naar het rare licht en zag daar een jongen staan. Bang keek ze terug naar de mannen die om haar heen stonden, Neko dacht:’’Wat willen ze van mij nya, ik heb toch niks gedaan om hun zo kwaad te krijgen nya nya?’’. Neko wist dat ze nooit geliefd was onder de mensen, ze was anders en raar, Neko heeft natuurlijk nooit haar familie gekend en heeft altijd alles zelfstandig moeten doen. ‘’OK, KLAAR MET PIEKEREN!’’ dacht Neko bij haarzelf, Neko sprong omhoog en ging in de aanval, ze krapte hun gezichten open en rende snel weg naar het einde van de steeg. ‘’Phew, dat ging maar net goed!’’ Fluisterde Neko, ze keek heel rustig om het hoekje van de steeg en zag dat de enge mannen waren weggerend, opgelucht keek ze omhoog naar de brandtrap naar de vreemde jongen die naar haar seinde en zei ‘’Dankjewel nya’’.

Nikko zag dat hij haar aandacht had getrokken, nu nog een plan bedenken om van ze af te komen. Voor dat hij iets had bedacht schoot het katachtige meisje vooruit en krabde er op los. De mannen wisten niet wat hun overkwam en waren blijkbaar ook in shock. Het meisje kwam naar hem toe lopen en bedankte hem. Nikko knikte en sprong naar beneden waar hij het katachtige meisje nog beter kon zien. Het meisje was ongeveer even lang als hem en zag er uit als een luipaard, althans zo vond hij dat ze eruit zag. ''Gaat het een beetje? vroeg Nikko. ''Wat doet een meisje zoals jij dan ook in dit duistere gedeelte?, ik bedoel.. Het is een enorme stad, en dan zit jij hier?'' zei hij lachend met zijn hand achter zijn hooft.

Neko bleef kijken naar de jongen van het licht. ''Wie is die jongen, wat is zijn naam? En boven al...waarom red hij MIJ? dacht Neko.
Neko ging zitten op de grond en probeerde tot rust te komen, haar haren van haar rug tot en met haar staart stonden stijf omhoog, ze trok haar klauwen in en haalde 3x diep adem en ging daarna weer staan, ze keek de jongen aan en zei:''Ik praat nooit zoveel nya, maar wat is jouw naam als ik vragen mag? En waarom heb je mij gered, ik redde het echt wel alleen. '' Maar tegelijkertijd vroeg ze zich af ''Waarom ben ik niet gewoon weg gerent...baka....''

''Ik praat nooit zoveel nya, maar wat is jouw naam als ik vragen mag? En waarom heb je mij gered, ik redde het echt wel alleen.'' vroeg het meisje aan hem terwijl ze een lange elf aankeek met goudblonde haren.''Phu.. mijn naam ga ik mooi niet geven'' dacht hij. ''Ik probeerde je te helpen, niet te redden. Het zag er naar uit dat je in de problemen zat en ik wist niet of je dat alleen zou gaan redden. zei hij met een stalen gezicht. ''Maar blijkbaar kon je het allemaal zelf wel aan.'' kwam er een beetje sarcastisch achteraan. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en stond maar een beetje te staan. ''Wat doe je hier eigenlijk hier, ik heb jou soort nog niet vaker gezien. vroeg hij.

Uhm, ik ben verdwaald en er zijn er ook niet zoveel van mijn soort, zei Neko zachtjes met haar poten op haar rug.
Snel daarna rende Neko weg, opweg naar haar schuilplek onder de bewoonde wereld waar niemand haar kon vinden. Ze dacht bij haarzelf: "Hoe ben ik hier beland? En waarom vinden mensen mij zo raar, zo anders ben ik toch niet?"Het was stil, maar toen ineens hoorden ze rare geluiden van boven af. Neko besloot te gaan kijken waar de rare geluiden vandaan kwamen en tot haar verbazing zag Neko dat de jongens die haar lastigvalden in de duistere steeg haar waren gevolgt en op stonden te wachten, maar er waren er meer dan toen bij de duistere steeg. "Wat willen ze van me" dacht Neko, totdat ze werdt meegetrokken door één van de mannen naar een verlaten gebouw. "HELP" schreeuwde Neko hard in de hoop dat iemand haar hoorde.

''Uhm, ik ben verdwaald en er zijn er ook niet zoveel van mijn soort'' zei het meisje vlak voor ze ineens keihard weg rende. ''Okee.. Dit is erg irritant'' dacht Nikko, toen hij rustig door de steeg terug liep naar het lichtere deel. Overal waren mensen, elven en allerlei anderen soorten creatures die over de markt liepen. Maar verder nog geen katachtige zoals die ene freak uit het steegje. Hij liep richting het midden van het plein waar hij een bende mannen zag lopen die hem bekend voorkwamen. Steeds meer mannen sloten zich bij het groepje aan naarmate hij verder liep en Nikko besloot ze te volgen aangezien het best wel verdacht was, en er geen van de Knights of andere beschermende clans rondliepen. Een lange man liep voor de bende mannen een krant te lezen en zag ze niet waardoor er een botsing ontstond. De man viel op de grond en zijn bril viel van zijn gezicht af, ''HEY, Jij daar, domme sul die je bent'' zei een brede man met allemaal schrammen op zijn gezicht die uit het midden van het groepje kwam aanlopen en de man aan zijn haar omhoog trok. ''Dit is het verkeerde moment om in mijn weg te staan sul.'' siste hij naar de man die paniekerig aan het spartelen was. ''Dat is de man van het steegje'' dacht Nikko. Hij zou graag de man willen helpen maar dat kon niet. Dan zou hij zijn dekmantel verraden en zou hij ze niet meer kunnen volgen, ''Alstublieft'' kraamde de man uit, ''Het ging perongeluk, alstublieft doe me niks.. ik zal niet meer in uw weg staan!!'' weende de man. ''Phu, zielig mannetje'' zei de man met de littekens toen hij hem wegsmeet en zijn bril kapot trapte. De bende zette zich voort en Nikko sloop achter ze aan. Snel keek hij nog even om naar man die ondertussen geholpen werd. Na een tijde lopen kwamen ze aan bij de rand van de stad waar ze het kattenmeisje mee hadden genomen. ''Shit hey.. niet dit weer..'' fluisterde hij. Dit keer besloot hij geen teken te geven dat hulp er was, want nu zou het meisje zichzelf zeker niet kunnen redden. Hij stapte naar voren en zei kalm ''Oke, genoeg met deze waanzin. Laat het meisje gaan en jullie komen er misschien wel ongedeerd mee weg''. ''Tenzij je met nog meer littekens weg wilt gaan. '' zei hij met een lach op zijn gezicht tegen de man die al was aangevallen door het kattenmeisje. ''Jij achterlijke domme ezel'' zei de man die het meisje vast had. ''Jij denkt dat wij dit gaan verliezen? Kijk om je heen, wij zijn met 30 en jij maar in je eentje'' lachte hij. ''Dat is waar'' zei Nikko. ''Maar dat worden er snel minder als je haar niet nu meteen aan mij geeft'' zei hij toen hij zijn vingers knakte. Lachend seinde de man naar zijn handlangers om Nikko aan te vallen, maar dat liet hij niet zomaar gebeurden. Zijn handen gloeiden op en hij creëerde een cirkel van licht om al de mannen heen en zei het volgende ''Ik tel tot 3 en dan geef je haar aan mij.. Als je dat niet doet maak ik de cirkel steeds kleiner en zie je de gevolgen daarvan''. ''Één... Twee, Drie...''. r gebeurde niks, de man had haar nog steeds vast en spuugde op de grond. ''Mij best'' zei Nikko en vormde zijn handen tot vuisten. De cirkel van licht werd steeds kleiner en raakte een aantal mannen die vervolgens fel oplichtte en heel hard begonnen te schreeuwen tot ze explodeerde en er alleen wat stof van ze over bleef. In een flits stond alleen nog de man die het katten meisje vast had nog op de grond. De rest was verpulverd tot as. ''Geef je haar nu aan mij?'' vroeg Nikko beleeft. De man duwde haar richting Nikko en hij zette het op een rennen. ''Ik dacht het niet'' zei Nikko zacht toen hij zijn werpsterren met keiharde snelheid in de man gooide en die vervolgens met magneten weer terug riep. De man zakte in elkaar en lag daarna  levenloos op de grond. ''Hello again..'' zei hij tegen het meisje.