Splitting Mountains -Aardbeving-

Het is ochtend. Nury is net klaar met het inpakken van haar spullen en klaar om weg te gaan. Op het punt dat ze wil vertrekken begint de grond opeens te schudden. Ze schrikt "Wat gebeurt er?". Recht voor haar neus valt een boom naar beneden. "Ik moet hier weg komen" denkt ze en ze rent richting het meer. Ondertussen vallen er nog meer bomen, en zelfs rotsblokken van boven de berg naar beneden. Net zo snel als dat de aardbeving begon, is het opgehouden. Buiten adem stopt Nury "Dat ging ook maar net goed" Denkt ze. Ze kijkt rond, overal om haar heen liggen bomen en rotsblokken. Als ze naar de berg kijkt ziet ze dat die door midden gebroken is. "Daar boven wil je echt niet zijn" Denkt ze. "Er mist iets" Denkt ze "O nee! Mijn tas ligt nog boven!". Ze loopt snel naar boven, om alleen maar te zien dat op de plek waar ze gekampeerd heeft een heel groot gat zit. "Die krijg ik dus ook nooit terug. Gelukkig heb ik me boog en dolken nog". Haar boog en pijlen zitten veilig op haar rug, en haar dolken hangen aan haar riem, samen met een buidel met een beetje geld. "Nu moet ik dus een dorpje gaan vinden. En als ik een kaart had kon ik dat even opzoeken, maar die zit in me tas" Denkt ze. Ze zucht. Verslagen gaat ze op een van de boomstammen zitten. Opeens ziet ze een persoon door het bos lopen. "He! misschien weet die de weg wel naar een dorpje!" Denkt ze en loopt op de persoon af. "Hoi, ehmm... Zou jij me de weg kunnen wijzen naar het dichtstbijzijnde dorp?" Vraagt ze.

Ze had de beving aan voelen komen, en was met een rotvaart vanaf de Snowy Mountain Fields naar de Leafage Forest gesprint. Gelukkig was ze alleen op weg, want een ander had ze waarschijnlijk niet kunnen redden. Nu stond ze versuft te kijken naar alle schade die de natuur had aangericht.
Misschien was de Godin van de Natuur boos geworden. Of had het Kwaad wat gedaan. Wie weet?
Met haar messer in de hand liep ze behendig door het puin de berg af, zo goed en zo kwaad als dat ging.
Dan spitst ze haar oren. Voetstappen. Ze kijkt op in de richting van het geluid. Een meisje. Catblood. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. Liever een Catblood dan een ander ras. Ze was niet racistisch, maar het was nu eenmaal een feit dat ze liever onder haar eigen soort was. Die kon ze vertrouwen. Misschien precies haar niet, maar dat gaf niet. Ze stond haar mannetje.
Ze kwam richting Zaphiraloise lopen. Zaphiraloise ging stil staan, en nam haar figuur van top tot teen in zich op. Lengte, geschat gewicht, gezichtsuitdrukking, houding, oogkleur, gezichtsvorm, alles. Zoals altijd kon ze een persoon goed aflezen via hun uitstraling, houding en gezicht. Alleen de stem nog.
"Hoi, ehmm... Zou jij me de weg kunnen wijzen naar het dichtstbijzijnde dorp?" Een lieve stem. Zaphiraloise keek het meisje aan, en schudde langzaam haar hoofd.
"Ik heb werkelijk geen idee," antwoordde ze. "De plaats waar ik vandaan gekomen ben ligt op minstens drie dagen reizen. Maar even ter zake, ben je ongedeerd?" Haar beschermende instinct trad op, die ze met alle macht probeerde te onderdrukken. Keep your calms.
"Zaphiraloise Ximenes," zei ze toen. "Ik ben Zaphiraloise Ximenes." Toen keek ze naar het meisje, en wachtte een antwoord af.

Nury rook catblood. De geur was overal. Ze keek naar de persoon voor haar. Ze zag er aardig uit, maar schijn kan bedriegen. De geur kwam duidelijk van haar vanaf en was heel sterk. Zou ze een clanleider kunnen zijn, denkt Nury. Ze beantwoorde haar vraag "Ik heb werkelijk geen idee, De plaats waar ik vandaan gekomen ben ligt op minstens drie dagen reizen." Dat is balen, en ik heb echt nieuwe spullen nodig denkt Nury teleurgesteld "Maar even ter zake, ben je ongedeerd?" Er klonk bezorgdheid in haar stem. Nury wilde net gaan vragen hoe ze heette maar ze nam de woorden uit haar mond. "Zaphiraloise Ximenes, Ik ben Zaphiraloise Ximenes." "Ik ben in orde, gelukkig en mijn naam is Nury, aangenaam" antwoordde Nury. Ze had geen flauw idee wat ze nu moest doen. "Weet je zeker dat het dichtbijzijnde dorp 3 dagen reisen is? Ik heb namelijk door de aardbeving mijn rugzak verloren en heb nieuwe spullen nodig" vroeg Nury.

(Als ik opeens in ik-vorm ga schrijven terwijl de rest van de post derde-persoon is, is dat niet de bedoeling. Ik schrijf namelijk nu vooral in ik-vorm en daardoor gooi ik alles door de war. Ik wil proberen om deze post in derde-persoon te schrijven aangezien ik ook zo begonnen ben maar ik zit erover te denken om gewoon in ik-vorm te gaan schrijven, als jij dat niet erg vindt.)

"Ik ben in orde, gelukkig en mijn naam is Nury, aangenaam," antwoordde het meisje bijna direct. "Weet je zeker dat het dichtbijzijnde dorp 3 dagen reisen is? Ik heb namelijk door de aardbeving mijn rugzak verloren en heb nieuwe spullen nodig." Zaphiraloise trok een wenkbrauw omhoog.
"Nee, ik weet het niet zeker, want ik ben niet van hier. Zoals ik al eerder zei, weet ik alleen dat het dorp waar ik vandaan kom op drie dagen reizen licht. Het spijt me," was haar antwoord, misschien een beetje te ijzig dan de bedoeling was.
"Daarbij vraag ik me af of je iets nuttigs zal kunnen vinden in de dorpjes hier. De dorpjes zijn klein en bevatten weinig kwalitatief spul, begrijp je?"
Ze keek Nury haast met een blik van medelijden aan. Ze zou aan kunnen bieden mee te reizen totdat Nury zelf weer verder op pad kon, maar dat was... vreemd.
"Maar met een beetje geluk is er een dorpje hier in de buurt. Maar ik zelf zou het niet weten, sorry."

(Ik vind het niet erg, joh. Het kan gebeuren als je het door elkaar haalt maar maak je daar niet druk om, iedereen zal het begrijpen )

Zaphiraloise trok een wenkbrauw omhoog. "Nee, ik weet het niet zeker, want ik ben niet van hier. Zoals ik al eerder zei, weet ik alleen dat het dorp waar ik vandaan kom op drie dagen reizen licht. Het spijt me," aan haar toon te horen was ze een beetje klaar met mijn eindeloze vragen. "Daarbij vraag ik me af of je iets nuttigs zal kunnen vinden in de dorpjes hier. De dorpjes zijn klein en bevatten weinig kwalitatief spul, begrijp je?" Daar had ze helemaal gelijk in, maar iets is beter dan niets, toch? Ze keek mij met medelijden aan. "Maar met een beetje geluk is er een dorpje hier in de buurt. Maar ik zelf zou het niet weten, sorry." "Bedankt, als je het niet erg vindt, zou ik dan even je kaart mogen lenen om te kijken waar ik het beste heen kan? Die heb ik ook niet meer namelijk." Ik probeerde het gesprek zo snel mogelijk af te ronden. Ze klonk niet zo blij en ik had geen zin in een uitval of ruzie. Waarschijnlijk zou ik haar toch aan kunnen, maar ik had gewoon geen zin in rotzooi. Snel antwoordde ik erachteraan "Alsnog bedankt voor je hulp."

(okay, ik ga nu de hele tijd maar gewoon in de ik-vorm schrijven, anders wordt ik helemaal gek van mezelf XD )

Zaphiraloise veranderde haar houding, ze voelde dat ze de verkeerde dingen uitstraalde. In plaats van armen over elkaar nu armen losjes naast haar lichaam.
"Bedankt, als je het niet erg vindt, zou ik dan even je kaart mogen lenen om te kijken waar ik het beste heen kan? Die heb ik ook niet meer namelijk." Een combinatie van schaamte en verbazing kwam bij Zaphiraloise op. "Alsnog bedankt voor je hulp."
"Kijk... Het zit zo, ik heb geen kaart..." zei Zaphiraloise. Een schaapachtige lach speelde rond haar lippen. "Ik reis altijd zonder kaart en op gevoel. Sorry, ik ben compleet nutteloos voor je, of niet?"
Er viel een kleine stilte, en Zaphiraloise dacht op volle snelheid na.
Ik kan aanbieden om mee te reizen, als ze dat niet erg zou vinden. Zo kunnen we samen een dorpje zoeken, kan ze een kaart kopen en verder opweg naar weet ik veel waar ze naartoe gaat. En mij loopt ze niet in de weg aangezien ik op doortocht ben. Maar aan de andere kant, het moet geen maanden gaan duren want ik moet terug naar de LeafClaw...
Ze schraapte haar keel. "Maar als je wil, kan ik wel met je meereizen totdat je wat gevonden hebt? Je mag dit verzoek ook afslaan, hoor."

"Kijk... Het zit zo, ik heb geen kaart..." Heb ik weer. Geen kaart. Ik wou net gaan vragen hoe ze dan niet totaal verdwaald, maar ze haalt de woorden uit mijn mond "Ik reis altijd zonder kaart en op gevoel. Sorry, ik ben compleet nutteloos voor je, of niet?" Niet helemaal dacht ik. Er zat niks anders op om voor een paar dagen te improviseren en maar te hopen dat er bij dat dorpje wat goede spullen te koop zijn. Net toen ik bijna alle hoop opgegeven had, zei Zaphiraloise "Maar als je wil, kan ik wel met je meereizen totdat je wat gevonden hebt? Je mag dit verzoek ook afslaan, hoor." Haar houding was duidelijk veranderd. Misschien een beetje een raar aanbod, maar ik waardeerde het wel. Zou ik met haar mee gaan? Of zou het beter zijn om... Nee, dat niet. "Samen reizen? Hm... Klinkt als een goed aanbod!" reageerde ik iets te enthousiast. Ze deed aardig, en ze was natuurlijk een catblood. Genoeg redenen om samen te reizen. Heb wel vreemdere gezelschappen gezien. "Dus... Welke kant gaan we op?" vroeg ik wijzend in 2 verschillende richtingen.

"Samen reizen? Hm... Klinkt als een goed aanbod!" Die Nury was duidelijk enthousiast, en dat was een goed teken. Vertrouwen was het misschien nog niet, maar het begon in ieder geval de goede kant op te gaan. Zaphiraloise glimlachte breeduit.
Dit kwam Zaphiraloise's humeur ten goede. Niet dat ze chagrijnig was, maar ze was nu eenmaal niet de sympathiekste tegenover vreemdelingen. Nu had Nury wel een voordeel dat ze een Catblood was, maar toch.
"Dus... Welke kant gaan we op?" Zaphiraloise keek in de richting van de beide mogelijkheden. "Ik kom uit die richting, van de bergtoppen van de Snowy Mountains. Misschien is het handig als we verder naar beneden, richting de Great Plains reizen, en dan richting het noorden, terug richting de Moorlands. Daar zijn, als ik het me goed herinne,r meer dorpjes en steden, vooral waar de Moorlands langzaam overgaan in de naaldbossen van de Pine Tree Forsts."
Zaphiraloise had dan misschien geen materiële kaart, maar ze had alle gebieden die ze ooit had bezocht en zou gaan bezoeken in haar hoofd zitten. En als ze het niet wist, reisde ze 's nachts, en oriënteerde ze zich op de sterren. Dat was handig. Als je in de Amazone slecht was in oriënteren, zou ze misschien nooit de weg teruggevonden kunnen hebben als klein kind, aangezien ze altijd op eigen houtje op verkenning ging. En Cat- en Wolfbloods hadden nu eenmaal meer instinct dan bijvoorbeeld Elfen en Humans.

"Ik kom uit die richting, van de bergtoppen van de Snowy Mountains. Misschien is het handig als we verder naar beneden, richting de Great Plains reizen, en dan richting het noorden, terug richting de Moorlands. Daar zijn, als ik het me goed herinne,r meer dorpjes en steden, vooral waar de Moorlands langzaam overgaan in de naaldbossen van de Pine Tree Forsts." zei Zaphiraloise. Ondanks dat ik liever richting de bergen zou gaan, kon ik het me wel vinden met Zaphiraloise. Je weet nooit of er nog naschokken komen en dan zit je liever niet hoog op de berg met kans op lawines. En ze had wel gelijk dat er richting de Moorlands meer dorpen en steden waren. Het was maar te hopen dat de dorpjes en steden niet te hard getroffen waren door de aardbeving. Nog een keer een blik richting de bergen als belofte dat ik nog terug zou komen richtte ik me weer op Zaphiraloise."Ik ben het met je eens. Dat is inderdaad de beste plek om heen te gaan." Ik begon te lopen. "Dus... Iets waar je over wilt praten?" vroeg ik. Ik ben echt niet goed in het starten van conversaties.

Uit haar gedachten gehaald ging Zaphiraloise meelopen met Nury. "Ik ben het met je eens. Dat is inderdaad de beste plek om heen te gaan." Zaphiraloise stapte flink door en moest hier en daar zichzelf dwingen om langzamer te gaan lopen. Ze wilde niet dat de arme Nury haar misschien niet bij zou kunnen benen.
"Dus... Iets waar je over wilt praten?" Het klonk onzeker, en Zaphiraloise lachte bemoedigend. "Straight to the point, huh. Dat is een goede eigenschap. Hmmm... Een gespreksonderwerp," dacht Loise hardop.
Zaphiraloise had een aantal bijnamen: Loise, Zaphira, en "Chief". Ze had een hekel aan de bijnaam Chief. Alsof ze superieur was en boven de rest van haar gemeenschap stond. Misschien was het ook wel zo, maar zo wilde ze zich niet voordoen. Ze was één van hen, de LeafClaw was een grote familie. En een Clan moet nu eenmaal een leider hebben, anders werd het een chaos. En het was nu eenmaal haar lot om dat te worden. Blijkbaar.
"Een gespreksonderwerp..." herhaalde ze weer. "vertel eens iets over jezelf. Als je dat wil, natuurlijk. Waar kom je vandaan, waar ga je naartoe?"

"Straight to the point, huh. Dat is een goede eigenschap." Niet altijd dacht ik en een ondeugende lach ontstond op mijn gezicht. "Hmmm... Een gespreksonderwerp, een gespreksonderwerp... vertel eens iets over jezelf. Als je dat wil, natuurlijk. Waar kom je vandaan, waar ga je naartoe?" zei Zaphiraloise. Wat wel en niet te zeggen als iemand je zoiets vraagt? Nouja, het kan natuurlijk geen kwaad om elkaar beter te kennen. Maar kan ik haar wel vertrouwen? En wat als... Deze gedachten gingen allemaal door mijn hoofd binnen een paar seconden. Ik kwam wel tot de conclusie dat ik toch iets moet zeggen. "Mijn naam is Nuri, maar dat wist je natuurlijk al. Ik ben 17, een catblood, en ik ben opgegroeid hier, in de niemandslanden." voorzichtig ontweek ik de vraag waar ik vandaan kwam, dat is een heel ander verhaal, "Ik ging eigenlijk, voordat het gedoe met de aardbeving begon, de bergen op, helemaal tot de snowyfields, en om mooie klimplekjes te zoek in de stonefields. Dat gaat helaas niet door." Ik klonk lang niet meer zo opbeurend als ik eerst. Ik had heel erg vooruitgezien naar die reis. Had er lang voor gespaard om alle spullen bij elkaar te krijgen. "Maar dat komt vast wel een andere keer." zei ik, proberend om wat blijer te klinken. "En waar kom jij vandaan? Wat doe je voor werk?" vroeg ik aan Zaphiraloise nu wat enthousiaster.

"Mijn naam is Nuri, maar dat wist je natuurlijk al. Ik ben 17, een Catblood, en ik ben opgegroeid hier, in de Niemandslanden," vraag één wordt ontweken, "Ik ging eigenlijk, voordat het gedoe met de aardbeving begon, de bergen op, helemaal tot de snowyfields, en om mooie klimplekjes te zoek in de stonefields. Dat gaat helaas niet door."
Haar intonatie ging beduidend omlaag, merkte Loise op. Teleurstelling, verdriet, die emoties kwamen bij haar op als de intonatie van een persoon omlaag gingen. Maar wie weet was het ook nog iets anders.
"Maar dat komt vast wel een andere keer." Dat was gespeeld vrolijk, dacht Zaphiraloise. Wezens observeren was één van haar hobby's. Lichaamstaal, intonatie, blikken, ze herkende ze en linkte ze aan elkaar. Niet dat het altijd klopte.
"En waar kom jij vandaan? Wat doe je voor werk?" Dat was geen gespeeld enthousiasme, wist ze. Zaphira glimlachte. "Ik kom uit de Human World, de Amazone in Brazilië. Daar is het dorp van mijn Catbloodclan, de LeafClaw." Ze gooide haar haar over haar linkerschouder, en liet de tatoeage die in haar nek gezet was zien. Het was het symbool van de LeafClaw, een kattenpoot met uitgeslagen nagels, in het donkergroen, met daaromheen lichtgroene varens, planten die er rondom hun dorp genoeg stonden.
"En ik heb niet echt een baan of zoiets. Ik ben vooral bezig met de Clan draaiende te houden, de taken verdelen en gewoon met m'n leven leiden. Maar op het moment ben ik op doorreis naar de Sandy Desert Island, om daar contacten te leggen met andere Catblooddorpen. En volgens een gerucht is er op de Great Plains ook een dorpje, maar wie weet of het gerucht waar is.
Ohh, en natuurlijk verkoop ik op doortocht de handwerkjes zoals manden, touw en ander spul dat de Clan maakt. Maar ik koop ook in, zoals ijzer voor armour en wapens."

"Ik kom uit de Human World, de Amazone in Brazilië. Daar is het dorp van mijn Catbloodclan, de LeafClaw." Zaphiraloise gooide haar haar achter naar achter om haar tatoeage te laten zien. Het was een donkergroene pootafdruk met daarom heen, in lichtgroen, planten. "En ik heb niet echt een baan of zoiets. Ik ben vooral bezig met de Clan draaiende te houden, de taken verdelen en gewoon met m'n leven leiden. Maar op het moment ben ik op doorreis naar de Sandy Desert Island, om daar contacten te leggen met andere Catblooddorpen. En volgens een gerucht is er op de Great Plains ook een dorpje, maar wie weet of het gerucht waar is. Ohh, en natuurlijk verkoop ik op doortocht de handwerkjes zoals manden, touw en ander spul dat de Clan maakt. Maar ik koop ook in, zoals ijzer voor armour en wapens." Die is druk. En dat wordt een lange reis, als ze helemaal naar de Sandy Desert Islands wil. Ik vind het veel te warm daar. En ik heb ook geruchten gehoord over dat catblooddorpje, maar nooit een reden gehad om het te geloven. "Dat lijkt een druk leven." Al die verantwoordelijkheid, taken en andere catbloods die allemaal iets willen. Ik denk niet dat ik zo'n leven zou willen. Niet dat het mijne perfect is, verre van... Ik keek omhoog naar de lucht. In een uur of 2 zal de zon ondergaan achter de bergen. We zullen wel snel ergens een kamp gaan opzetten, dacht ik. Maar ik liet die keuze aan Zaphiraloise, aangezien zij degene was die aangeboden heeft om samen te reizen, en uiteindelijk was ze toch een clanleider. "Als ik mag vragen, hoe is het om een clanleider te zijn? Is dat niet moeilijk?"

"Dat lijkt een druk leven." Zaphiraloise keek op. "Als ik mag vragen, hoe is het om een clanleider te zijn? Is dat niet moeilijk?" vroeg Nury.
"Ja, het is soms lastig, maar over het algemeen valt het wel mee. Het enige wat ik moet doen wat de anderen niet hoeven is de belangrijke keuzes maken en knopen doorhakken. En ja, soms zijn die moeilijk. Maar over het algemeen doe ik hetzelfde als andere clanleden: het opvoeden van de kleintjes in de dingen waar ik goed in ben en het zorgen voor de anderen. En tja, over een tijdje aanwijzen wie mijn Follower wordt. Dat gaat lastig worden. En daarna het opleiden van die persoon..." Ze slaakte een diepe zucht.
"En jij, wat doe jij over het algemeen?" vroeg Zaphiraloise met gemeende interesse. Ze draaide even kort en bondig haar hoofd om te zien hoe ver de zon achter hen aan het zakken was. Over een klein uurtje moesten ze een kampplaats gaan opzetten, als ze niet in het donker wilden werken.

Ja, het is soms lastig, maar over het algemeen valt het wel mee. Het enige wat ik moet doen wat de anderen niet hoeven is de belangrijke keuzes maken en knopen doorhakken. En ja, soms zijn die moeilijk. Maar over het algemeen doe ik hetzelfde als andere clanleden: het opvoeden van de kleintjes in de dingen waar ik goed in ben en het zorgen voor de anderen. En tja, over een tijdje aanwijzen wie mijn Follower wordt. Dat gaat lastig worden. En daarna het opleiden van die persoon..." Zaphiraloise zuchtte. Voor mij klinkt dat als een best wel druk leven. Maar als je er mee opgegroeid valt dat misschien wel mee. "En jij, wat doe jij over het algemeen?" vraagt Zaphiraloise. "Ik jaag op monsters, en help dorpen die in de problemen zitten, maar voor de rest niet veel eigenlijk..." Ik werd stil. Verzonken in mijn gedachten slenterde ik verder.

"Ik jaag op monsters, en help dorpen die in de problemen zitten, maar voor de rest niet veel eigenlijk..." Dus Nury vond dat niet veel? Zaphiraloise stond ervan versteld. Dat was een goede manier om jezelf nuttig te maken voor anderen. Nou ja, om bezig te zijn. Ze kende wel een paar wezens die minder deden en zelfs daarmee hun omgeving naar de maan hielpen. En zij deed het niet eens voor zichzelf. Zaphiraloise keek vol bewondering naar het meisje.
Die was ondertussen in een andere dimensie terecht gekomen, bedacht ze vrolijk.
Een lange tijd liepen ze stil verder. Na een minuut of vijfenveertig verbrak Loise de stilte.
"Zullen we hier een kampeerplaats op gaan zetten? Het gaat niet lang meer duren voordat het volkomen donker is," zei ze, en begon langzamer te lopen, wachtend op een reactie.

Na een lange stilte zei Zaphiraloise "Zullen we hier een kampeerplaats op gaan zetten? Het gaat niet lang meer duren voordat het volkomen donker is." Ik keek omhoog. De zon ging langzaam onder achter de besneeuwde bergen. Ik keek rond. Deze plek kwam me bekend voor. Maar ik kon niet meer herinneren waarom. Ondanks dat ik hier opgegroeid was, was ik niet de beste persoon in navigeren, en plekken als deze onthield ik al helemaal niet. Alles leek altijd te veel op elkaar in een bos. Ondanks dat het raar was dat ik deze plek herkende, besloot ik dat het geen kwaad kon om hier te overnachten. Wat kan er nou fout gaan? "Okay, is goed." Het was mooi weer en ik wist niet of Zaphiraloise wel een tent had of iets in die richting. "Slapen onder de sterren, of zetten we een tent op?. Het lijkt erop dat het mooi weer wordt." vroeg ik.

"Okay, is goed." Kort maar krachtig. Zaphiraloise keek nog eens goed rond. het was hier beschut, de grond had een goede laag bladeren en het was droog, maar niet al te droog. Het bladerdak was dicht genoeg om regen tegen te houden, maar niet te dicht, ze konden de hemel nog zien.
"Slapen onder de sterren, of zetten we een tent op?. Het lijkt erop dat het mooi weer wordt."
"Wat jij liever hebt, ik heb een goede tent, maar ik slaap net zo lief zonder." Had Nury eigenlijk nog wel een slaapzak of iets in die richting? Zaphiraloise had dan wel een extra bij, maar die was dunner en dus kouder. Zij zou zelf wel in die extra kunnen gaan slapen, maar natuurlijk wist ze niet hoe koud het hier 's nachts zou kunnen worden. En het was een feit dat het een heldere, dus koude nacht zou worden.
Ondertussen verzamelde ze droge takjes en groef ze een klein kuiltje in het bladerdek met een kring eromheen voor een kampvuurtje. Zonder vuur geen veilige kampplek: de monsters hadden het niet op vuur en zo hadden ze enigszins bescherming.
Na een keer proberen begonnen de takjes te smeulen en doemden de eerste dansende vlammetjes op.

"Wat jij liever hebt, ik heb een goede tent, maar ik slaap net zo lief zonder." Aangezien het toch mooi weer was, en het zo'n gedoe is om een tent op te zetten en in de ochtend af te breken, had ik liever zonder. "Liever zonder." Ik keek toe hoe Zaphiraloise een vuur aan het maken was. Ik had het niet zo op vuur. Maar het is wel nodig, aangezien er wel is monsters in de buurt kunnen zijn. Ik ging bij het vuur zitten en haalde de pijlenkoker een boog van mijn rug, om vervolgens tegen een boom te zetten. "Heb jij nog een reserve slaapzak, of deken?" vroeg ik. Terwijl ik wachtte op zaphiraliose's antwoord, pakt ik mijn pijlenkoker om te checken of alle pijlen nog in orde waren. Niet dat ik ze zo veel gebruikt had, of ik de spullen had om zet te repareren maar kijken kon geen kwaad.

"Liever zonder." Nury liep naar het vuur, terwijl Zaphiraloise er rustig nieuwe takjes in stak.
"Heb jij nog een reserve slaapzak, of deken?" Zaphira keek op, en knikte. "ja, die heb ik wel voor je. Wacht even..." Zaphiraloise pakte haar tas, en gespte de dikke slaapzak er vanaf, en gooide die naar Nury toe. "Vangen."
Zelf pakte ze de dunnere en een extra deken. Zo zou het toch wel goed komen? Ze legde ze neer, voeteneind bij het vuurtje, maar niet al te dichtbij. Daarna groef ze een soort van grachtje rondom het vuur, wel met ruimte om nog uit te breiden. die vulde ze vervolgens met water. Zo wist ze zeker dat het vuur 's nachts niet om zich heen zou gaan grijpen en alles zou verbranden. Zin in een bosbrand had Loise niet. Daarna gooide ze wat grotere takken op het vuur, en zag hoe de hemel net zo vlammend kleurde als het vuur. Binnen een kwartier zou het hier stikdonker zijn.

"ja, die heb ik wel voor je. Wacht even..." Zaphiraloise zoekte wat in haar tas, om vervolgens een slaapzak naar mij te gooien. "Vangen." Behendig ving ik de slaapzak. Ik legde slaapzak een eindje weg van het vuur, dichtbij mijn boog en pijlen. Zaphiraloise was ondertussen bezig met het vuur. "Een van ons zal de wacht moeten houden." Er zaten monsters in het bos, en er zijn wel een paar bandits, en ik had geen zin om die tegen te komen. In de niemandslanden doet iedereen gewoon wat ze willen. Knights vind je hier maar weinig. "Ik houd de eerste wacht wel, en maak je wel wakker om middernacht, als je dat goed vind tenminste." Ik was toch niet moe genoeg, en de gebeurtenissen van vandaag spookten nog steeds door mijn hoofd. Ik pakte mijn pijlenkoker en begon de pijlen te checken op beschadigingen. Ondanks dat ik de spullen verloren had om ze te repareren was het altijd handig om te weten of je alle pijlen die je bij je had wel kon gebruiken. Er zaten in totaal 24 pijlen in de koker.

"Een van ons zal de wacht moeten houden." Zaphiraloise knikte, en wachtte, aangezien het meisje nog niet was uitgesproken.
"Ik houd de eerste wacht wel, en maak je wel wakker om middernacht, als je dat goed vind tenminste." Alweer een knik als antwoord van Zaphira.
"Ik vind het prima. Heb je trouwens zelf nog voedsel, of ben je dat ook kwijtgeraakt?" Met een schuine blik keek ze naar het meisje dat al weer al haar aandacht op haar pijlen gefocust had.
Ze legde haar zweep en messer aan de rechterkant van de slaapzak. Daarna deed Loise haar arm-, been- en nekbeschermers af. Met dat ijzer sliep het niet zo fijn. Ook de met ijzer belegde laarzen trok ze uit, en zette ze naast zich neer aan de linkerkant, om vervolgens uit haar tas een stuk gedroogd fruit te halen. Ergens ver weg viel er nog een ananas in te herkennen, maar dat viel niet te zeggen over de gedroogde mango.
"Ook een stukje?" vroeg ze, en stak haar hand met gedroogde stukken fruit erin uit naar Nury.

Zaphiraloise bleek het allemaal best te vinden. "Ik vind het prima. Heb je trouwens zelf nog voedsel, of ben je dat ook kwijtgeraakt?" Ik hield mijn lege handen omhoog. Zaphiraloise begon haar wapenuitrusting uit te trekken. Het was best veel. Waar had ze dat allemaal voor nodig? Ik had aan mijn leren jasje en een paar stevige schoenen genoeg. Toen ze daarmee klaar was begon ze in haar tas te rommelen. Ze haalde er een paar stukken.. ehm.. fruit? Ja, ze haalde er een paar stukken gedroogd fruit uit. Ze stak haar hand met de stukken fruit uit naar mij "Ook een stukje?" Ik haalde mijn schouders op. "Waarom niet?" en pakte de stukken van haar aan. Ze smaakten niet al te slecht. Al had ik ook wel trek in een stukje vlees. Ik keek naar mijn pijlen. Ik had 17 normale, met houten schachten, en 5 met ijzeren, die ik speciaal heb laten maken. Door het ijzer braken de schachten niet. En kon ik de pijlen meerdere keren gebruiken en door het extra gewicht waren ze ook extra dodelijker. Ik had er eerst 6, maar ik ben er eentje kwijtgeraakt. Alle punten leken in orde, alleen bij een pijl was de waren de veren een beetje beschadigd. Zodra ik klaar was met eten haalde ik een van mij dolken tevoorschijn, om de veren in te korten, zodat ze geen afwijking hadden. Ik had helaas geen nieuwe veren, maar hier moest ik het maar mee doen. Terwijl ik daar mij bezig was, lette ik niet echt op wat er om mij heen gebeurde.

Ze kauwde op het taaie stuk gedroogd fruit. De smaak van ananas zat er nog goed in. Toch had ze liever verse.
"Waarom niet?" was het antwoord, en Zaphira gaf Nury een paar stukken. Met een paar teugen water spoelde ze het fruit weg. Nog een laatste keer checkte ze de inhoud van haar tas, haar wapens en haar armour, en kroop toen in haar slaapzak met monsterbonten deken erover heen. Hopelijk zou het niet al te koud worden in deze nacht, want Zaphira hield niet van de kou. Logisch, als je de temperaturen van de warme Amazone gewend was.
Met oren gespitst en staart om haar linkerbeen gekruld viel ze uiteindelijk in slaap, maar wel in staat om bij het kleinste, onbekende en onbetrouwbare geluid wakker te kunnen worden.

Ik zag dat zaphiraloise in haar slaazak gekropen was. Ik stopte mijn spullen weg en keek rond. Ergens moest toch wel een goede boom zijn waar ik het kamp en de omgeving goed kan zien? Er stond een grote eik dichtbij ons kamp, maar ver genoeg dat ik er wel om het kamp heen kon zien. Zachtjes klom ik in de boom, ik wou Zaphiraloise niet wakker maken. Ik zocht een goede stevige tak uit en ging erop zitten. Ik hing mijn pijlenkoker aan tak dichtbij, zodat ik er goed bij kan, voor het geval er iets gebeurt. Boog in de buurt ging ik met mijn rug tegen de stam aan zitten en scande ik de omgeving. Er leek niks in de buurt te zijn. Rond kijkend, probeerde ik te herinneren waarom deze plek mij zo bekend voorkwam. Maar natuurlijk! Toen ik hier ooit als is eerder overnacht had, was ik een roverkamp tegengekomen. Omdat er er toen teveel waren om in mijn eentje tegen te vechten, had ik maar uit voorzorg een andere plek gekozen. Nieuwsgierig of er nu mensen waren besloot ik even bij de plek te kijken. Ik gooide de pijlenkoker en boog over mijn rug, en liep in de richting waar ik dacht dat het kamp was. Ik besloot te veranderen in mijn kattenvorm. Tenzij er wolfbloods aanwezig waren, was de kans dan kleiner dat ik gezien werd. Ik rende een stukje, genietend van mijn vrijheid, totdat ik glijdend tot stop kwam bij de geur van vuur. Voorzichtig liep ik op de geur af, ondanks dat er niemand aanwezig leek te zijn. Het was duidelijk te zien dat hier mensen waren geweest. Ik keek naar het verkoolde vuur. Het zag er een dag of 2 oud uit. Er was dus nog een kans dat er mensen in de buurt waren. Het zouden natuurlijk ook gewoon reizigers zoals wij kunnen zijn, maar dat betwijfelde ik erg op dit moment. Ik liep op een wat rustiger tempo terug. Ik hoopte dat Zaphiraloise in orde was. Zo lang was ik nou toch ook weer niet weg geweest? Ik keek omhoog. Het was wel bijna middernacht aan de stand van de maan te zien. Aangekomen bij het kamp veranderde ik weer in mijn normale zelf.